Morgunblaðið - 13.01.1999, Síða 39

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 13. JANÚAR 1999 39
svo núna í september, seinna áfall-
ið dundi yfir og hann brotnaði aft-
ur. Hann gafst samt aldrei upp, var
staðráðinn í því að komast á fætur
aftur og heim í Bólstaðarhlíð.
Eg er svo lánsöm að hafa alla
mína ævi þekkt Guma. Þegar ég var
lítil stelpa í Bólstaðarhlíð bjó fjöl-
skylda mín á efri hæðinni og hann
ásamt ömmu á þeirri neðri. Var ég
þá tíðm’ gestur hjá þeim. Eg á
margs að minnast frá þeim árum,
m.a. allra ferðanna með Guma á
bflnum hans um nærliggjandi sveit-
ir að selja happdrættismiða Sjálfs-
bjargai’, rukka símareikninga eða
erinda eitthvað annað. Svo var það
bara andrúmsloftið sem ríkti hjá
þeim ömmu, svo rólegt og þægilegt
sem síðan fylgdi Guma eftir að
amma dó.
Það var á þessum árum, sem
grunnurinn var lagður að þeim
böndum sem héldust æ síðan. Eitt
það dýi-mætasta í lífi hverrar
manneskju er að eiga góða að. Það
veitir manni frelsi og öryggi til að
móta sitt eigið líf og jafnvel taka
smá áhættu. Líkt og fimleikafólkið
sem getur leikið listir sínar í loftinu
óhrætt á meðan netið er undir var
Gumi einn af þráðunum í mínu neti.
Hann var mér alla tíð sérstaklega
góður og fylgdist af áhuga með því
sem ég hafði fyrir stafni hverju
sinni og hafði á því skoðun. Eftir að
ég hóf sambúð varð hann strax
mikill vinur Donna og strákanna
okkar og fylgdist með þeirra skóla-
göngu og áhugamálum af sama
áhuga.
Ásamt því að stunda kennslu var
Gummi símstöðvarstjóri í Bólstað-
arhlíð á meðan enn var þar sím-
stöð. Ég var í vinnu hjá honum þar
í tvö sumur. Gerði ég mér þá virki-
lega grein fyrir hversu vinmargur
og vinsæll hann var. Hann hafði
stórt hjarta og mikið að gefa, var
góður og tryggur vinur. Ræktaði
hann sambandið við vini sína og
skyldmenni af alúð, var duglegur
að fara í heimsóknir og hafði reglu-
lega samband símleiðis. Varla leið
sá dagur yfir sumartímann að ekki
fengi hann heimsókn. Voru það
gamlir skólafélagar, samkennarar,
nemendur og aðrir vinir sem sóttu
hann heim. Ollum tók hann opnum
örmum, til lengri eða skemmri
dvalar. Það var ekki nóg með að
hans vinir og ættingjar væru vel-
komnir heldur þeirra vinir líka sem
hann gerði jafnharðan að sínum.
Gumi var mjög skemmtilegur heim
að sækja, hafði ríka kímnigáfu og
var alveg laus við stress nútímans
og kapphlaupið við klukkuna.
Alltaf var nógur tími til að ræða
alla heima og geima og aldrei var
pólitíkin langt undan.
Fyrra sumarið sem ég var hjá
honum hafði hann orð á því við mig
að sig hefði lengi langað til að end-
urgjalda gestrisni og hlýhug vina
sinna og samkennara í Varmahlíð
með því að bjóða þeim heim. Það
varð úr að hann bauð þeim til kvöld-
verðar. Varð úr hinn mesti gleð-
skapur og held ég að allir hafi
skemmt sér mjög vel. Sjaldan sá ég
Guma njóta sín betur en þá og á
þeim rúmlega tuttugu árum sem
síðan eru liðin, rifjaði hann oft upp
þetta kvöld. En svona var hann,
gestrisinn með afbrigðum og naut
þess að vera innan um fólk, ljúfur í
lund og aldrei minnist ég þess að
heyra hann tala illa um nokkurn
mann, hann dró alltaf fram það já-
kvæða í fari fólks.
Gumi var mikill heimilismaður,
elskaði blóm og naut þess að fegra
og bæta heimilið sitt í Bólstaðarhlíð
þai’ sem hann kunni svo vel við sig
og vildi helst hvergi annars staðar
vera.
Hann er nú kominn á vit feðra
sinna og eflaust svífur andi hans yf-
ir Bólstaðarhlíð og sveitinni þar
sem hann átti svo djúpar rætur.
Við Donni og strákamir kveðjum
Guma með söknuði, þökkum honum
samfylgdina og munum geyma
minninguna um hann í hjarta okkar
um ókomin ár.
Hafdís Ævarsdóttir.
JÓN
HERMANNSSON
+ Jón Heimanns-
son fæddist í
Reykjavík 14. nóv-
ember 1930. Hann
lést á Landspítalan-
um að morgni mánu-
dagsins 4. janúar
síðastliðinn. Faðir
lians var Hermann
Jónsson, fæddur á
Bláfeldi á Sæfells-
nesi. Hann lést 1943
þegar árás var gerð
á Súðina. Móðir Jóns
var Kristín Bjama-
dóttir, fædd á Hest-
eyri. Hún lést 1979.
Systir Jóns var Pálína Guðjóns-
dóttir, hún lést 1990. Eftirlifandi
bróðir Jóns er Hermann Her-
mannsson.
1954 kvæntist Jón Ingu Ruth
Olsen frá ísafirði, fædd 19.6.
1931. Faðir hennar var Símon
Andréas Olsen, frá Karmoy í
Noregi. Símon fórst í ísafjarðar-
djúpi 1961. Móðir Ingu er Magn-
úsína Olsen, fædd Richter, frá
ísafirði.
Böm Jóns og Ingu Ruthar em:
1) Magný Kristín, gift Reyni Sig-
urðssyni. Börn þeirra em þrjú:
Inga Kristín, Melkorka og Ulfur.
2) Hermann Símon, kvæntur
Merete Strom. Sonur þeirra er
Símon. 3) Guðbjörg Lind í sam-
búð með Hirti Marteinssyni. Syn-
ir þeirra em þrír: Amaldur,
Dagur og Marteinn. Jón lauk
prófi frá Austurbæj-
arskólanum í
Reykjavík 1947.
Hann útskrifaðist
frá Loftskeytaskól-
anum 1954. Jón sótti
einnig á þessum
tíma námskeið í
myndlist við Mynd-
lista- og handíða-
skólann í Reykjavík.
1954 fluttist Jón til
Isafjarðar og starf-
aði um Iangt skeið
sem loftskeytamað-
ur á togurunum Is-
borgu og Sólborgu
frá ísafirði. Jón starfaði í 17 ár
hjá Pósti og súna, í fyrstu sem
loftskeytamaður en síðari starfs-
ár sín þar sem yfimmsjónarmað-
ur með símritun.
Jón var alla tíð áhugaljós-
myndari og vann um túna á Ijós-
myndastofu Leós á ísafii’ði. Síð-
ustu árin vann Jón með hléum
við flokkun og varðveislu á
gömlum ljósmyndum og ljós-
myndaplötum á Héraðsskjala-
safni Isafjarðar. Auk þess starf-
aði hann sjálfstætt að ýmsum
ljósmyndaverkefnum og hafði
hlotið iðnaðarleyfi til ljósmynd-
unar. Jón hélt margar sýningar
á ljósmyndum og málverkum á
Isafirði og víðar á Vestfjörðum.
Útför hans fer fram frá Hafn-
arfjarðarkirkju í dag og hefst at-
höfiún klukkan 13.30.
Hví gæti það ekki verið
vilji Höfundarins -
tilgangur
sem oss tekst aldrei að skilja
að hver maður sofni
svefninum endalausa
hverfi til þagnarinnar
þaðan sem hann kom?
Hví skyldi vera merkingarlaust
að mynnast út í þögnina
þá duiarfullu þögn
sem drýpur af stjömunum?
(Hannes Pétursson)
Kæri pabbi! Þakka þér fyrir allt
sem þú gafst okkur og bömum
okkar.
Magný Kristín, Hermann Sím-
on og Guðbjörg Lind.
Fjörður fyrir opnu hafi. Mann-
gerð fjaran sem minnir á hálfmána.
Uppi á fjörukambinum þyrping
húsa; bárujárnsklædd. Krókur
heitir þessi byggð. Hús sem minna
á þann tíma, þegar fólk byggði búð
sína á sjávarkambinum, þaðan sem
stutt var til sjávar. Krókur. Brot af
heiminum. Nánasta umhverfi
mannsins. Ókunnugum kynni að
sýnast sem þessi hús væru ofur-
seld duttlungum sjávar. Þau hafa
samt alltaf staðið þarna þessi hús,
frá því að hann fluttist til ísafjarð-
ar og hann hefur tekið ótal myndir
af þeim í rás tímans.
Hann stendur á svölunum og
horfir í gegnum linsuna og smellir
af. Lengra burtu Amarnesið og
Snæfjallaströndin. Yfir sviðinu
tunglið og víðátta himins.
Eftirlætismyndefni hans. Kyrr-
stæður heimur; síbreytileg birtu-
skil sem leika um sviðið. Að baki
vissa hans um það, að sérhver ný
mynd færði hann nær því sem
kalla mætti hina fullkomnu ljós-
mynd. Glíma manns við ljósið og
skuggana. Alveg eins og í lífinu
sjálfu.
Jón Hermannsson var ekki bara
ljósmyndari heldur einnig sannur
hagleiksmaður. Til marks um það
eru fíngerð skipslíkön, sem hann
smíðaði ásamt stórri eftirmynd af
ísafjarðarbæ, eins og bærinn leit
út er hann hlaut kaupstaðaiTétt-
indi. Það líkan er að finna á
Byggðasafni ísafjarðar. Þar að
auki má nefna, að Jón fékkst alla
tíð við að mála myndir í natúralísk-
um anda og hélt sýningar á mál-
verkum sínum sem og ljósmyndum
á Isafirði. Þrátt fyrir að hafa ekki
notið langi-ar skólagöngu á sviði
lista var sýnt, að Jón bjó yfir ríkum
hæfileikum, sem hann náði að
þroska þann tíma sem hann helg-
aði sig listsköpun sinni.
Jón Hermannsson var hógvær
maður og sjaldan langorður um
það sem hann var að fást við eða
það sem öðrum þótti hann hafa
gert vel. Hæglátur og gladdist yfir
því, að opna augu samborgara
sinna fyrir umhverfinu; ýmist á
ljósmynd eða í málverki.
Ljósmyndir, sem hann tók þegar
hann var loftskeytamaður á togar-
anum Sólborgu koma upp í hug-
ann, sem mikilsverð menningar-
söguleg heimild og horfna atvinnu-
hætti um borð í síðutogurunum.
Þar að auki mætti nefna myndir
Jóns af gömlum húsum, sem áður
stóðu á Isafirði en heyra nú sög-
unni til. Minnisstæðar eru einnig
ferðir hans um Hornstrandir í því
skyni að ljósmynda byggðir og
náttúrufar. Jón Hermannsson
hafði alla tíð yndi af slíkum ferða-
lögum. Hið sama átti við um ferðir
á erlendri grund.
Fyrir tveimur árum kenndi Jón
þess meins sem síðar varð honum
að aldurtila. Síðastliðið ár þurfti
hann að yfirgefa heimkynni sín á
Isafirði og dvelja löngum í Reykja-
vík þar sem hann leitaði sér lækn-
inga. Úr þeirri för átti Jón ekki aft-
urkvæmt til Isafjarðar. Jón Her-
mannsson mætti krankleika sínum
með æðruleysi; grunaði ef til vill að
fátt yrði honum til varnar. En mað-
urinn stóð ekki einn í erfiðum veik-
indum. Allan þann tíma var hann
dyggilega studdur af konu sinni,
Ingu Ruth Olsen og dætrum þeirra
tveimur. Þar fann Jón þann styrk,
sem veitti honum fróun huga og
sálar, þegar í hönd fóra hinstu dag-
ar lífsins.
Jón Hennannsson hafði einstak-
lega ljúfa nærveru og böm hænd-
ust að honum enda maðurinn barn-
góður og naut þess að leika við
þau. Á bak við alvöragefið yfir-
bragð og fágaða framkomu, glitti í
kæti mannsins, sem var einlæg og
þeirrar tegundar, sem böm skynja
ein að á sér innistæðu í sjálfri sér.
Fölskvalaust fas, án uppgerðar
rétt eins og ljósmyndimar sem
hann tók í Neðsta kaupstað eða af
Snæfjallaströndinni.
Nú hvílir snjórinn yfir landinu.
Það var á slíkum stundum sem Jón
Hermannsson horfði í gegnum lins-
una á síbreytileg litbrigði lands og
himins. Og smellti af mynd. Mynd,
sem geymir brot af þessum skugga
ljóssins yfir landinu.
Blessuð sé minning Jóns Her-
mannssonar.
Hjörtur Marteinsson.
Hin langa þrant er liðin,
nú loksins Maustu friðinn,
og allt er orðið rótt.
Nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
(V. Briem)
I byrjun nýja ársins kvaddi Jón
Hermannsson þetta líf. í tæp tvö
ár hafði hann barist hetjulegri bar-
áttu við illvígan sjúkdóm. Allan
þann tíma bar hann höfuðið hátt og
tók á móti örlögum sínum og erfíði
með æðruleysi.
Jón var faðir æskuvinkonu minn-
ar Guðbjargar, þannig hófust kynni
mín af honum þegar við litlar stelp-
ur byrjuðum saman í skóla. Það var
ævintýri að fara með Guggu í versl-
unina sem foreldrar hennar ráku
um árabil. Þar var verslað með ým-
islegt, þ.ám. fót, snyrtivörar og
meira að segja páfagauka. Á heimili
Jóns og Ingu Ruthar konu hans var
list í hávegum höfð. Fyrir utan
óþrjótandi áhuga húsmóðurinnar á
hannyrðum var Jón ljósmyndari og
myndlistarmaður, reyndar ekki
faglærður en mjög fær á því sviði.
Eftir hann liggja mörg falleg mál-
verk af hrikalegri náttúrufegurð
Vestfjai’ða, íyiTr utan myndir af
skipum, bæjarstæðum og öðru sem
fyrir augu bar. Jón var dulur mað-
ur og víst að hann var ekki allra, en
þeir sem áttu í honum vin vissu að
þar fór traustur maður. Þegar Guð-
björg flutti úr foreldrahúsum hélst
eftir sem áður vinskapur minn við
foreldra hennar. Leiðir okkar lágu
lengi saman þegar við unnum í fjöl-
skylduíyrirtækinu O.N. Olsen. Þær
eru margar góðar stundimar sem
við minnumst nú sem unnum með
þeim Jóni og Ingu Ruth þar.
Að leiðarlokum, þegar ég kveð
Jón Hermannsson í síðasta sinn, vil
ég þakka þér kæri vinur samfylgd-
ina á lífsleiðinni og alla þá alúð og
umhyggju sem þú ávallt sýndir
mér og fjölskyldu minni. Ég bið
þér Guðs blessunar í nýjum heim-
kynnum, fullviss um að nú líður þér
vel, laus við þær þrautir sem á þig
voru lagðar. Elsku Inga Ruth,
Magga (amma), Magný, Gugga,
Hemmi og fjölskyldur. Ég og allt
mitt fólk heima á ísafirði sendum
ykkur okkar dýpstu samúðarkveðj-
ur. Við biðjum Guð að styi’kja ykk-
ur og styðja í sorginni. Minning-
arnar sem þið eigið um yndislegan
Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
Útfararstofa íslands
Suðurhlíð 35 ♦ Sími 581 3300
Allan sólarhringinn. www.utfararstofa.ehf.is/
ástvin munu milda sárasta söknuð-
inn, þegar fram líða stundir. Guð
blessi minningu Jóns Hermanss-
sonar.
Kolbrún Sverrisdóttir.
Mig langar að minnast Jóns Her-
mannssonar með nokkrum fátæk-
legum orðum. Fjölskyldu hans
kynntist ég þegar ég var um fimm
ára gömul, er ég og Magný dóttir
hans urðum vinkonur, og höfum
verið síðan. Þegar maður hugsar
um Jón kemur fljótt upp í hugann
loftskeytastöðin, ýósmyndir og mál-
verk. Jón var frístundamálari mfldll
og skilur hann eftir sig mörg góð
verk. Málaði hann aHt fram til hann
var orðinn of veikur, nú í haust. Jón
starfaði sem loftskeytamaður á tog-
urum fi’á Isafirði til margra ára og á
þeim tíma biðum við Magný spennt-
ar þegar pabbi hennar og stjúpi
minn komu úr löngum og erfiðum
sjóferðum, því þeir sóttu báðir sjó-
inn. Þegar Jón hætti til sjós tók
hann til starfa sem loftskeytamaður
á símstöðinni. Vel og lengi ráku þau
hjónin, Jón og Inga Ruth, snyrti-
vörabúð í flugfélagshúsin og einnig
sjoppuna Gosa, sem flestir Isfirð-
ingar muna efth’. Mikið fannst mér
gaman að fylgjast með því hvað þau
hjónin vora samhent í einu og öllu,
allt þar til að dauðinn skildi þau að
eftir 46 ára samveru. í síðustu
heimsókn minni til þeirra á Hlíðar-
veginn fannst mér allt í umhverfinu
eins það var á bamsárum mínum,
fyrir utan að í stað „krakka-
púkanna" í brekkunni fyrir ofan,
eins og krakkar vora gjai-nan kall-
aðir fyrir vestan, vora komin hús.
Þrátt fyrir hetjulega baráttu í
tvö ár varð Jón að láta í minni pok-
ann fyrir illskeyttum sjúkdóm og
tók hann við örlögum sínum með
hugrekki eins og hetju sæmir. Eft-
ir hann liggur skarð sem erfitt
verður að fylla.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi.
Hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Að lokum vil ég þakka fyrir góð
kynni og bið ég Guð að blessa þig
og taka vel á móti þér. Ég og fjöl-
skylda mín vottum Ingu Ruth,
Magný, Hermanni, Guðbjörgu,
Möggu Olsen, barnabörnum og
öðrum ættingjum og vinum okkar
dýpstu samúð.
Sveinsína Björg Jónsdóttir.
Sérfræöingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090
UTFARARSTOFA
OSWALDS
sími 551 3485
ÞJÓNUSTA ALLAN
SÓLARHRINGINN
AÐALSTRÆTI 4B • 101 RFA KJ AN'IK
LÍKKISTUVINNUSTOFA
EYMNDAR ÁRNASONAR
¥