Morgunblaðið - 12.03.1999, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 12. MARZ 1999 48
+ Guðríður Bára
Magnúsdóttir
fæddist 7. mars
1931. Hún lést á
Landspítalanum 3.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Magnús Magn-
ússon, fæddur á
Hvanneyri 22. okt.
1876, d. 3. nóv.
1975, og Kristín
Guðmundsdóttir frá
Hvassahrauni, fædd
29. júlí 1888, d. 1.
okt 1972. Bára var
næstyngst 10 systk-
ina, þijár systur og sjö bræður.
Fjögur systkina hennar eru nú
látin en þau voru Einara, Guð-
mundur Stefán, Ingvar og
Skúli, eftirlifandi maki er Unn-
ur Pétursdóttir. Eftirlifandi
systkini eru: Guðmundur Þórir,
maki Sigríður Kristínsdóttir en
hún er látin. Magnús Aðal-
steinn, maki Anna Margrét
Vestmann, Valtýr Eysteinn,
maki Ritta Nancy Jensen,
Gunnsteinn, maki Hjördís Pét-
Nú þegar styttist í vorið og
dagsbirtan tekur völdin dregur
fyrir sólu um hríð. Amma Bára er
dáin. I rétt fimmtán ár hef ég ver-
ið þess láns aðnjótandi að þekkja
Báru og því við hæfi að minnast
hennar með nokkrum orðum. Slík
kona verður ekki oft á vegi
manns.
Strax við fyrstu kynni mín af
Báru og fjöldskyldu hennar sá
maður hvar þræðir þessarar fjöld-
skyldu liggja. Hún var konan með
prjónana, húsmóðirin á heimilinu
og skynjaði ég sterkt hvaða þræðir
voru hennar burðarásar. Fjöl-
ursdóttir og Einara
Karla, maki Einar
Asgeirsson.
Bára giftist 12.
september 1953
Frímanni
Frímannssyni, f. 6.
janúar 1930. For-
eldrar hans voru
Frímann Frímanns-
son frá Eyrarbakka
og Margrét Run-
ólfsdóttir frá Norð-
tungu í Borgarfirði.
Börn Báru og
Frímanns eru: 1)
Margrét Kristín, f.
12. janúar 1954, í sambúð með
Jóni Kr. Friðgeirssyni. Eiga
þau einn son, Jón Frímann. 2)
Elísabet, f. 2. nóvember 1958, í
sambúð með Valdimar Leó
Friðrikssyni. 3) Ingveldur Bára,
f. 18. september 1966, maki
Ingvar Bjarnason. Eiga þau
þrjú börn, Frímann, Ingigerði
og Katrínu Báru.
Utför Báru fer fram frá
Breiðholtskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
skyldan. Bára lagði mikið upp úr
samverustundum við sína nánustu
og fjölskyldan var henni allt.
Fylgdi hún dætrum sýnum vel eftir
inn í lífið, fjölskyldum þeirra og
börnum. Barnabömin voru hennar
gersemar og engar fjarlægðir voru
nógu langar til að amma Bára
kæmist ekki í afmæli barnabama
sinna. Ogleymanleg er afmælis-
veisla Ingigerðar á Majorka þegar
Bára mætti í heimsókn með af-
mæliskertin í pússi sínu og bauð
upp á vöfflur og rjóma í tileftii
dagsins. Eða þegar fjölskyldan mín
dvaldist í vikutíma austur á Egils-
MINNINGAR
stöðum í upphafi .síðasta sumars.
Enn átti Ingigerður afmæli og að
sjálfsögðu mætti amma í afmælið
og munaði ekki um að keyra hring-
inn í kringum landið, svona rétt til
að líta við og vera með bamaböm-
um sínum á gleðistundu. Bára var
ávallt tilbúin að rétta fram hjálpar-
hönd og reyndist fjölskyldu minni
svo sannarlega betur en enginn á
okkar allt of stutta en ánægjulega
samferðatíma. Ung að áram eign-
uðumst við Inga okkar fyrsta bam,
Frímann. Eg rétt að byrja mína
háskólagöngu og við að koma upp
okkar fyrsta þaki yfir höfuðið.
Frímann dvaldist því daglangt hjá
ömmu sinni fyrstu árin. I ömggri
umsjón ömmu sinnar nam hann
visku hennar og góðvild og mun sá
lærdómur fylgja honum alla lífstíð.
Orðaforði og málfar hans, réttlæt-
iskennd og góðmennska verða ekki
síst þökkuð þessum samvemstund-
um sem hann átti einn með ömmu
sinni í Fremristekknum. Dætur
mínar nutu sömu góðvildar og ekki
stóð á ömmu að passa þegar þurfti
og meira en það. I vetur byrjaði
Ingigerður í skóla og eftir heima
sat Katrín Bára sem alltaf er að
reyna að vera eins og stóra systir,
afar ósátt við sitt hlutskipti. Enn
kom amma Bára til aðstoðar. Hún
stofnaði einfaldlega eitt stykki
ömmuskóla svo enginn þyrfti að
vera útundan. I vetur mætti Katrín
því til ömmu sinnar á hverjum
morgni með skólatösku og heima-
lærdóm og skipti engu þó Bára
væri þá þegar orðin veralega lasin.
Umhyggjusemi hennar gagnvart
börnum okkar og ekki síður í garð
okkar hjóna var einlæg allt fram á
síðustu stundu. Börnin munu sárt
sakna þess að komast ekki í uppá-
halds hádegisverðinn sinn, soðinn
fisk með bræddu smjöri og þykkan
grjónagraut með rúsínum á eftir.
Góð kona er fallin frá og eftir sitja
ótal minningar sem við munum
varðveita um ókomna tíð. Hvíl þú í
friði.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífsins
degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleymist
eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast
þér.
(Ingibj. Sig.)
Þinn tengdasonur.
Ingvar Bjarnason.
Elsku hjartans mamma.
Okkur langar til að kveðja þig
með þessu ljóði. Hafðu hjartans
þökk fyrir allan þann kærleik sem
þú gafst okkur.
Þótt augun séu rök
og röddin klökk
er rekja vil ég
minninganna stig.
Eg minnist þess
í bljúgri bæn og þökk
hve bjart var, elsku mamma,
kringum þig.
En orð og tár
þau eru líkt og hjóm.
Þú allt það besta
vildir gefa mér.
0 móðir kær,
ég bind i sveiginn blóm
og bænir mínar
helga vil ég þér.
Þínar dætur.
Elskuleg vinkona mín og næsti
nágranni hér á Fremristekk, Bára
Magnúsdóttir, kvaddi okkar jarðlíf
aðfaranótt miðvikudagsins 3. mars,
nokki’um dögum fyrir afmælið sitt
7. mars, sami afmælisdagur og
mannsins míns, sem lést 1994. Mig
setti hljóða, spennti greipar með
tár í augum og hljóða þökk fyrir að
við skyldum kynnast.
Eg var á leið upp í Breiðholts-
kirkju í kyrrðar- og fyrirbæna-
stund, en þar höfum við Bára fylgst
að undanfarin ár svo til hvem mið-
vikudag í hádegi, stutt hvor aðra og
lagt sál okkar í fyrirbænir ásamt
því góða fólki sem þar mætir.
Viku áður er við vorum þar sam-
an var hún ákveðin að koma með
næst þótt sýnt væri að þrekið var
orðið lítið, en krabbameinið sem
hún hefur barist við árum saman,
alltaf með bjartsýni og von að leið-
arljósi, vann sitt verk miskunnar-
laust og hún náði ekki næstu kyrrð-
arstund.
Þótt við Bára höfum ekki þekkst
um langan aldur, skilur hún eftir
hjá mér hlýjar minningar, góðleika
og umhyggjusemi sem okkur er
raunar öllum svo mikils virði og ég
minnist með þakklæti morgunsins
þegar hún hringdi dyrabjöllunni
hjá mér til að vita hvernig mér liði,
nokkra eftir að maðurinn minn lést.
Eg var á leið upp í kirkjuna okkar,
Breiðholtskirkju, í kyrrðar- og fyr- ^
irbænastund og ég bauð henni með
mér. Síðan höfum við fylgst að.
Stundum settumst við inn hjá
annarri hvorri með kaffi, súkkulaði
og sherryglas, hlustuðum á klass-
íska músík, Stefán Islandi eða Kar-
lakórinn Heimi, og spjölluðum sam-
an. Það var notaleg og Ijúf samvera
og stundum vorum við fleiri.
Minnisstætt er mér er ég var
handleggsbrotin, allt var á kafi í
snjó. Þá kom ungur piltur, Frím-
ann, dóttursonur Bára og
Frímanns, og mokaði stéttina fyrh’
mig frábærlega vel.
Við sem höfum sótt fyrirbæna-
stundir í Breiðholtskirkju ásamt (
Bára á miðvikudögum undanfai-in
ár þökkum henni samverustundirn-
ar og hugur okkar fylgir henni til
æðri heima með þakklæti og fyrir-
bæn. Hennar verður sárt saknað.
Frímanni, dætranum þremur og
fjölskyldum þeima sendum við inni-
legar samúðarkveðjur, einnig öðr-
um vandamönnum og sérstaklega
systur hennar og fjölskyldu sem
búsett er í Bandaríkjunum skammt
frá Washington DC og biðjum þeim
öllum guðs blessunar og varðveislu.
Guð blessi minningu Bára Magn- >■
úsdóttur.
Ingibjörg Gunnarsdóttir.
BARA
MAGNÚSDÓTTIR
HUGRÚN
STEINÞÓRSDÓTTIR
+ Hugrún Stein-
þói-sdóttir
fæddist á Akureyri
24.5. 1939. Hún lést
á sjúkrahúsinu i
Norrköping í Sví-
þjóð 26. febrúar síð-
astliðinn. Faðir
hennar var Stein-
þór Helgason, út-
gerðarmaður, f.
12.6. 1909, d. 5.4.
1994. Eftirlifandi
móðir hennar er
Guðríður G.
BrynjÓlfsdóttir,
húsfreyja, f. 15.3.
1911. Hugrún átti fjögur systk-
in, þau eru: Skúli Brynjólfur,
flugstjóri, f. 9.8.1934; Aðalheið-
ur, f. 24.12. 1941, d. 1.3. 1979;
Helgi Hólmsteinn, húsasmiður,
f. 14.2. 1946; Hrafnkell Sigur-
bjöm stýrimaður f. 25.9.1947.
Hugrún giftist Birger Nils-
son tæknifræðingi árið 1963.
Þau slitu samvistir. Börn
þeirra eru: 1) Annika, ritari, f.
5.3. 1964. Með Robert Maglica
verkfræðingi, f. 1.3. 1965, á
hún börnin Daníel, f. 22.5.
1991, Poulo, f. 4.9.
1992, og Hönnu, f.
26.5. 1995. 2) Gunn-
ar, verkfræðingur,
f. 4.10. 1965, maki
Anna Nilsson, sölu-
maður, f. 8.11.
1968.
Hugrún útskrif-
aðist með Ijds-
mæðrapróf frá
Ljósmæðraskóla ís-
lands árið 1960 og
lauk sænsku Ijós-
mæðraprófi í Sví-
þóð árið 1965. Hug-
rún vann ljósmóð-
urstörf á Sjúkrahúsi Selfoss
1960-1961 og á Landspitalan-
um í Reykjavík 1961-1962. Ár-
ið 1962 flutti Hugrún til Sví-
þjóðar og stundaði Ijósmóður-
störf fram að 1980 bæði í
Vesterás, Finspáng og í
Norrköping. Síðar vann hún
við stjórnunarstörf við heilsu-
gæsluna í Norrköping.
Hugrún verður jarðsungin í
Matteusar-kapellunni í
Norrköping í dag, föstudaginn
12. maí.
Mig langar með nokkram orðum
að minnast móðursystur minnar
Hugi’únar Steinþórsdóttur sem
lést í Svíþjóð 26. febrúar síðastlið-
inn. Allt frá barnæsku á ég bjartar
og góðar minningar um heimsóknir
þessarar fallegu og hjartahlýju
frænku til íslands. Ættjarðarást
hennar var alltaf mikil og jafnvel
eftir nær 40 ára dvöl í Svíþjóð var
íslenskan hennar óaðfinnanleg.
Hugulsemi Hugrúnar og gjafmildi
var aðdáunarverð. Ég man enn eft-
ir öllum fallegu gjöfunum sem hún
sendi okkur systkinunum þegar við
voram börn. Gjafir sem glöddu
okkur svo mjög. Síðar þegar ég bjó
ásamt fjölskyldu minni um nokk-
urra ára skeið í Svíþjóð gafst mér
tækifæri til að umgangast Hug-
rúnu meira. Frá þessum tíma í Sví-
þjóð eigum við fjölskyldan margar
góðar minningar frá samvera-
stundum með Hugrúnu og fjöl-
skyldu hennar. Fallega heimilið
hennar í Norrköping bar vott um
smekkvísi hennar og listræna hæfi-
leika en síðasta hluta ævinnar mál-
aði Hugrún margar fallegar mynd-
ir. Hugrún var alltaf með faðminn
opinn fyrir þá sem þurftu þess með
og var öragglega mörgum sálu-
sorgari og styrkur. Hún var mikil
baráttukona sem sigraðist á þeim
þrautum sem lagðar vora fyrir
hana á lífsgöngunni. Hugrún var
alltaf mjög náin börnunum sínum,
þeim Anniku og Gunnari, og bar
gæfu til að eignast þrjú barnabörn
sem hún dáði mjög. Hugur Hug-
rúnar var oft á Islandi og kom hún
reglulega í heimsókn. Það brást
heldur aldrei að jólakveðja bærist
frá Hugrúnu til vina og vanda-
manna á Islandi ásamt sendingu
sem oft innihélt fallega hluti gerða
af henni sjálfri. Nú lifir aðeins fal-
leg minning um Hugrúnu í hjört-
um okkar og sendum við Anniku
og Gunnari ásamt fjölskyldum
þeima samúðarkveðjur til Svíþjóð-
ar. Megi guð styrkja ykkur í sorg
ykkar.
Sveinbjörg Pálmarsdóttir
og fjölskylda.
Elsku frænka.
Mig langai- til að kveðja þig um
sinn með nokkram orðum. Ætíð
höfum við átt talsvert hvor í
annarri þótt á stundum hafi liðið
langur tími á milli þess að við hitt-
umst augliti til auglitis. Þú tókst á
móti mér inn í þennan heim og
hélst mér undir skím. Ég er skírð
„Rún“ eftir þér og á stunaum hefur
mér verið líkt við ykkur föðursyst-
ur mínar í fasi og háttum og það er
ekki leiðum að líkjast. Þótt þú hafir
búið í Svíþjóð í áratugi hafa tengsl-
in við ættjörðina og fóllöð þitt verið
sterk. AJltaf hefur verið svo hlýtt
og gott að fá kveðju frá Huggu. Ég
sakna þess að geta ekki rætt við
þig um lífið og tilveruna yfir kaffi-
bolla.
I fjarlægðinni er á stundum þeg-
ar upp er staðið auðveldara að
greina hismið frá kjamanum. Þar
hefui- þú gjaman gefið bróðurdótt-
ur þinni góð ráð. Ef til viU heldur þú
því áfram í annarri fjarlægð á þinn
hægláta hátt. Hver veit? Enginn
veit sinn næturstað né hvenær eða
hvemig hann mætir skapara sínum.
Við vitum það eitt að við fæðumst
og að við deyjum og við tráum því
mörg, að þá taki önnur tilvera við.
Við vildum fá að hafa þig hjá okkur
miklu lengur. Brottförm var ótíma-
bær.
Elsku Annika, Gunnar og fjöl-
skyldur. Við sendum ykkur innileg-
ar samúðarkveðjur. Elsku Hugga.
Ég veit að þið systur hafið nú um
margt að spjalla. Hafðu kæra þökk
fyrir allt og allt. Sjáumst seinna.
„Blóm era ódauðleg, sagði hann og
hló. Þú klippir þau í haust og þau
vaxa aftur í vor, - einhvers staðar.“
(Atómstöðin. Organistinn.)
Kær kveðja.
Þín frænka,
Ólöf Rún Skúladóttir.
Elskuleg vinkona okkar Hugrán
Steinþórsdóttir er látin. Hún var
brottkvödd skyndilega frá þessum
heimi föstudaginn 26. febráar sl.
aðeins 59 ára að aldri.
Hugránar er minnst allt frá ár-
inu 1959 á Fjórðungssjúkrahúsinu
á Akureyri. Þar gekk hún sín
fyrstu spor innan þess vettvangs
er hún valdi sér að ævistarfi, sem
var að fylgjst með og taka á móti
nýju lífi og ljósi í þennan heim.
A námstímanum í Ijósmæðra-
skólanum bundust Hugrán og
skólasystir hennar Esther, síðar
eiginkona mín, sterkum vináttu-
böndum er héldust æ síðan.
Að loknu námi og starfi hér um
tíma stóð hugur hennar til að afla
sér frekari þekkingar og reynslu
og hélt hún til Svíþjóðar í því
skyni. I Norrköping stofnaði hún
heimili sitt með eiginmanni sínum
Birgi, börnin ui’ðu tvö og uxu þar
úr grasi við mikla hlýju og umönn-
un. Á áranum 1966-1971 voru fjöl-
skyldur okkar beggja búsettar í
Svíþjóð. Enda þótt segja mætti að
vík væri milli vina, við á vestur-
ströndinni, en Hugrún og Birgir á
þeirri eystri, héldust vináttubönd
og gagnkvæmar heimsóknir allan
tímann. Minnumst við sérstaklega
vera okkar hjá þeim í sumarbú-
stað þeirra skammt utan við
Norrköping sumarið 1967 með
börnum okkar, sem vora á líkum
aldri. Þar var sól á lofti og sól í
sinni dag eftir dag.
Hugrán var hinn ágætasti stafs-
kraftur, fagmaður góður og kom
sér hvarvetna vel með skyldu-
rækni sinni og ósérhlífni. Ekki
hvað síst var hún góð móðir sem
bar velferð barna sinna ofar öllu
öðra. Kom það vel í ljós í þeirri
miklu umhyggju og ástúð er hún
sýndi í veikindum Gunnars sonar
þeirra á uppvaxtaráram hans.
Ekki er orðum aukið að segja
megi að í henni hafi búið sá sann-
leikur að þolinmæði þrautir vinnur
allar. Laun hennar voru einnig
ríkuleg í gáfuðum og góðum
dreng.
Hugrún var glæsileg kona,
hæglát og stillt í fasi og bauð af
sér mikinn þokka. Fyrir allmörg-
um árum kenndi hún sérstaks og
sjaldgæfs æðasjúkdóms er leiddi
til aðgerðar á hjarta. Var hún
heilsuveil æ síðan. Þrátt fyrir ára-
tuga búsetu erlendis var hún
innra með sér mikill íslendingur
sem hafði hreint tungutak og náið
samband við ættmenni sín hér
heima. Kom hún síðari árin nær
árlega í heimsókn og dvaldist í 2-3
vikur. Okkur hjónunum var það
alltaf tilhlökkunarefni að vita að
von væri á Hugrúnu í heimsókn.
Á vori komanda hefði hún orðið
sextug. Af því tilefni var ferð til
Islands fyrirhuguð til að fagna
með fjölskyldu og vinum. Hún
hefir nú farið í aðra ferð, þá er^
sækir okkur öll heim að lokum.
Henni fylgja miklar þakkir frá
okkur hjónum fyrir áratuga vin-
skap, kærleika og tryggð sem
aldrei bar skugga á. Börnum
hennar Anniku og Gunnari,
bræðrum hennar og aldraðri móð-
ur sendum við samúðarkveðjur.
Esther og Stefán.