Morgunblaðið - 10.04.1999, Síða 48

j48 LAUGARDAGUR 10. APRÍL 1999
MORGUNBLAÐIÐ
JON LINDAL
FRANKLÍNSSON
+ Jón Líndal
Franklínsson
fæddist á Litla-
Fjarðarhomi í
Kollafirði í Stranda-
sýslu 3. jiíní 1919.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Suðurlands 16.
mars síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Selfosskirkju
27. mars.
Elsku afi minn er
látinn eftir langa bar-
áttu við illvígan sjúkdóm. Þegar ég
hugsa um afa kemur margt
skemmtilegt upp í hugann, t.d.
þegar þið amma áttuð heima á
Núpi, þá hjálpaði ég þér við að slá
túnið sem var mjög stórt, og oft
sátum við inni og spiluðum á spil
og ég var nú kát þegar ég vann þig.
A Þorláksmessu sauðstu skötuna
úti í bflskúr og við sátum á sólstól-
unum og þú sagðir mér frá lífinu á
Litla-Fjarðarhorni í gamla daga.
Síðustu mánuði vai’stu að mestu
rúmfastur. Þegar ég kom í heim-
1 sókn til þín var gott að leggjast hjá
þér upp í rúm og spjalla um heima
og geima. Aldrei kvartaðir þú,
varst alltaf ágætur ef spurt var um
líðan þína, en spurðir alltaf frétta
af öðrum og varst ánægður þegar
vel gekk hjá öllum.
Elsku afi, ég kveð þig með sökn-
uði.
Þín
Margrét.
' Mig langar til þess að minnast í
nokkrum orðum hans afa Jóns sem
barðist hetjulega við illvígan sjúk-
dóm síðustu árin.
Hann var fluttur á
Sjúkrahús Suðurlands
laugardagskvöldið 13.
mars og það var skrít-
ið að heimsækja hann
daginn eftir fárveikan
því að hann sló á létta
strengi eins og allt
væri í lagi, eins og
hans var reyndar von
og vísa. Hann var
tengdur við ýmis tæki
og sagðist vera eins og
heil virkjun - svo hló
hann.
Það er erfitt að hugsa til þess að
geta ekki spjallað oftar við afa því
hann hafði skoðanir á öllu. Einnig
var skemmtilegt að hlusta á hann
segja frá, af því að frásagnargleðin
var svo mikil. Ogleymanlegar eru
líka ferðirnar sem ég fór með afa
þegar hann keyi’ði mjólkurbflinn.
Þá sagði hann manni hvað öll fjöll
og bæir hétu. Eg var ansi montin
þegar ég þekkti Litla og Stóra
Dímon. Svo gengum við á Litla
Dímon og afi kenndi mér að ganga
niður fjöll.
Afi Jón var laghentur og það lék
allt í höndunum á honum, hvort
sem hann var að prjóna, smyrna,
leira eða smíða. Þegar ég var lítil
og nýbyrjuð að reyna að prjóna
kom ég í eina af óteljandi heim-
sóknum til ömmu og afa á Núpi og
sagði afa frá því rígmontin að ég
kynni núna að prjóna. Hann fékk
garn og prjóna hjá ömmu og bað
mig að sýna sér, en minnið var
ekki meira en svo að ég var búin
að gleyma því litla sem ég kunni.
Þá fór afi að kenna mér, en hann
var alltaf svolítið stríðinn svo að ég
treysti honum ekki alveg fyrir
MINNINGAR
kennslunni og hljóp til ömmu eftir
hverja lykkju sem var prjónuð til
þess að athuga hvort hann væri að
gera rétt. Hann spilaði líka mikið
við mig og var mikill refur í spilum
eins og hann kallaði mig þegar ég
náði að gabba hann.
Alltaf var snyrtimennskan í fýr-
irrúmi hjá honum og ömmu og ég
held að snyrtimenni eins og þau
séu vandfundin. Það var alltaf svo
gott að koma til þeirra þegar þau
bjuggu á Núpi og ekki síður eftir
að þau fluttust í Seftjörnina. Það
var líka gaman að hitta þá saman
afa og Benna bróður hans, en þeir
vora ekki að skafa utan af hlutun-
um ef þeim mislíkaði eitthvað - þá
var mikið bölvað. Eg vil líka minn-
ast á tvær ferðir sem við fórum
með afa og ömmu 1995 og 1996. Þá
fyrri fóram við í sumarbústað í
Munaðarnes og þá seinni í Veiði-
vötn. Það var svo gaman að þau
komu með okkur því þetta voru
síðustu ferðalög afa og hann hafði
svo gaman af þeim.
Afi var nú ekkert að flíka því
að hann væri veikur en hafði
meiri áhyggjur af öðrum í kring-
um sig. Hann lá í nokkra daga á
Landsspítalanum í vetur og við
vorum að ræða um launamál í
landinu. Þá kemur inn ung stúlka
með kaffi og gellur þá í afa að
þessi hafi nú örugglega ekki mik-
ið kaup. Hann spurði hana svo
um hennar launamál og fussaði
svo og sveiaði yfir þeim. Svona
var afi, hann vildi að allir væru
jafnir. Síðustu mánuðina var
hann meira og minna rúmliggj-
andi og þegar við vorum að heim-
sækja hann og ömmu lagðist
maður oft upp í rúm hjá honum
og við ræddum kannski um veik-
indin, en hann vildi frekar vita
hvernig við hefðum það, ekki var
hann að kvarta, hann hafði það
alltaf sæmilegt að eigin sögn.
Elsku amma, við verðum að
vona að honum líði betur núna, en
þú hefur verið sannkölluð hetja og
staðið eins og klettur við bak afa í
veikindunum fram á síðasta dag.
Ef það er ekki hetjudáð veit ég
ekki hvernig hún er.
Þórann Borg Olafsdóttir.
Hann afi minn var vel lesinn
maður og átti margar bækur. Á
mínum menntaskólaárum fékk ég
lánaðar bækur hjá honum þegar
ég átti að lesa fræg íslensk bók-
menntaverk. Þegar kom að því að
ég þurfti að lesa Brennunjálssögu
og Sjálfstætt fólk fékk ég þær að
sjálfsögðu lánaðar hjá honum.
Fyiir mér virtist það nánast óyfir-
stíganlegt verk að lesa þessa
þykku doðranta en hann afi minn
sagði að hann hefði hér á árum áð-
ur lesið þessar tvær bækur einu
sinni á ári af því maður fengi svo
góðan orðaforða af þeim lestri. Og
góðan orðaforða hafði hann afi
minn og gat 'meðal annars frætt
mig á því að á Ströndunum hefðu
fötur ekki aðeins heitað fötur held-
ur líka spöndur og skjólur, allt eft-
ir frá hvaða bæjum þær voru ætt-
aðar og úr hvers konar efniviði
þær voru. Bækurnar hans afa
míns báru þess líka merki á allan
hátt að þær væru marglesnar, það
brakaði ekkert í kilinum þegar
þær vour opnaðar og blaðsíðurnar
voru ekki lengur hvítar. Hann afi
minn er líka sá eini sem ég hef
þekkt sem hefur lesið alla Biblíuna
þó honum hafi nú ekki þótt mikið
til þeirrar bókar koma.
Eg man líka eftir því að stund-
um þegar ég var yngri las hann afi
minn hátt fyrir mig og ömmu um
hana „Lillu Heggu“ eftir Þórberg
Þórðarson og ég furðaði mig á því
hvernig svona fullorðinsbók gæti
verið svona skemmtileg.
Mér finnst sárt að geta ekki
fylgt honum afa mínum síðasta
spölinn, en ég mun ganga með
honum í huganum og geyma minn-
ingarnar um hann í hjartanu.
Arna Ir.
Lokið er lífsgöngu öðlingsins Jóns
Franklínssonai’. Drengur góður er
fallinn fi’á. Kynni okkar Jóns hófust
fyrh’ alllöngu þegar hann starfaði
sem mjólkurbflstjóri og sótti mjólk-
ina til mín eins og annarra mjólkur-
bænda. Alla tíð síðan hef ég gert
mér grein fyiir að þar fór gegnheill
drengskaparmaður. Greiðasemi og
hjartahlýja virtist slá í takt hjá þeim
hjónum báðum og aldrei virtist of-
gert fyrir nokkum mann.
Með eftfi’farandi ljóðlínum lang-
ar mig að minnast Jóns nú þegar
hann hefur lagt augun aftur í
hinsta sinn.
Hugur minn er harmi bitrum sorfmn,
hljómar fyrir eyrum fregnin þunga.
Yfír dauðans miklu móðu er horfinn
mætur vinur sem mig gladdi unga.
Man ég hvemig brosið hlýja og bjarta
börnin til þín seiddi á vinafundum.
Kærleiksglóð frá göfgu hreinu hjarta
gladdi ungar sálir mörgum stundum.
Glöggt er skráð í gegnum lífsins starfa
greiðvikni sem vinir þínir hlutu.
Handtak margt var leyst til þeirra þarfa,
þjónusta sem dreifðar byggðir nutu.
Þú hreina sál, sem geymdir Guð í hjarta
en gerðir ekki að flíka hversdagslega.
Minning þína hyllir heiðið bjarta,
á hinstu stund þig kveð með sárum trega.
(Jóhann Guðmundsson.)
Nú að leiðai’lokum minnist ég
með þakklæti allrar þeirrar
hjartahlýju og tryggðar sem Jón
veitti mér og mínum.
Við í Skarði í Landi sendum ást-
vinum öllum sem nú eiga um sárt
að binda okkar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Megi minning um mætan mann
lifa.
Fjóla Runólfsdóttir.
KRISTIN
JÓNSDÓTTIR
+ Kristín Jónsdóttir fæddist á
Veðramótum við Dyngjuveg
í Reykjavík 2. júní 1933. Hún
lést á heimili sínu í Reykjavík
11. mars siðastliðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin Kristín Vig-
fúsdóttir húsmóðir, f. 27. febrú-
■Q ar 1891 í Vatnsdalshólum í
Austur-Húnavatnssýslu, d. 24.
júlí 1946, og Jón Eyþórsson veð-
urfræðingur, f. 27. janúar 1895
á Þingeyrum, Húnaþingi, d. 6.
mars 1968. Kristín var yngst
systkina sinna, sem eru: Björg,
f. 17. ágúst 1922, Sverrir, f. 16.
ágúst 1924, d. 18. janúar 1966,
Eyþór, f. 15. maí 1927, Ingi-
björg, f. 22. júní 1928, d. 22.
október 1938, og Eiríkur, f. 12.
september 1931.
Kristín gift.ist Guðmundi Þór-
Dadda frænka hefur kvatt
þennan heim. Fáeinir mánuðir era
. jsíðan hún greindist með illkynja
sjúkdóm sem bar hana ofurliði
langt um aldur fram.
Sárt er að sjá á eftir henni fyrir
okkur skyldfólkið, en sárastur er
missir barna hennar og barna-
barna sem umvöfðu hana ást og
umhyggju til hinstu stundar.
Lífshlaup Döddu var ekki alltaf
auðvelt. Ung missti hún móður
sína og hélt hópinn með systkinum
sínum fram til fullorðinsára. Hún
var mikil húsmóðir og „bamakerl-
ing“ og líf sitt og krafta helgaði
-^hún fjölskyldu sinni og eiga böm
hennar eftir að byggja líf sitt
áfram á þeirri alúð sem þau nutu.
Hún varðveitti ætíð bamið í sálu
sinni þótt mótbyr á lífsleiðinni hafi
mótað hana og þroskað.
Fyrir tveimur áram missti
Dadda mann sinn Guðmund sem
kenndi sér meins á miðjum aldri.
' "^Jún annaðist hann heima eins
lengi og unnt var og er því skammt
oddssyni tollverði, f. 23. desem-
ber 1927 á Kröggólfsstöðum í
Ölfusi, d. 13. mars 1997, og eru
börn þeirra: Þóroddur Ingi, f.
24. september 1951, Valgerður
Kristín, f. 11. október 1956, og
Auður, f. 22. mars 1961.
Kristín stundaði nám við Hús-
mæðraskólann að Hverabökk-
um í Hveragerði sem ung
stúlka. Hún starfaði m.a. við
framreiðslustörf í skíðaskálan-
um í Hveradölum, á Keflavíkur-
flugvelli og víðar. Síðari árin
vann hún ýmis störf svo sem í
fiskvinnslu og við lagerstörf hjá
Sambandi íslenskra samvinnu-
félaga.
Utför Kristínar fór fram í
kyrrþey frá Fossvogskapellu
19. mars að ósk hennar.
stóri-a högga á milli fyrir ástvini.
Það er ævintýraljómi yfir æsku-
áram okkar hvar sem Dadda kem-
ur við sögu, alltaf ljúfmannleg,
fersk og hress. Okkur er fýrst og
fremst þakklæti í huga fýrir að
hafa átt hana að.
Við ætlum að kveðja hana með
litlu ljóði sem Unnur Bjarklind
(Hulda) orti til foreldra hennar við
dótturmissi þeirra árið 1938 sem á
líka vel við nú.
Sjá, eina perlu skorti í ykkar fagra sveig.
Þið áttuð rósdýrð vorsins og sumars
gróðrarteig,
en aldrei hafði dauðans klukka ykkur vígslu
boðað
og aldrei logbjart stálsverð harmsins
brjóstin
táknum roðað.
En nú er skipt um útsýn - og harmsins
heita
lind
í hjartans fylgsnum streymir og laugar eina
mynd,
bamsins, sem að alvizkan, er enginn maður
skilur,
en aðeins finnur, nú á bak við tjaldið mikla
hylur.
Þið heyrðuð kall frá eilífð - og hugprúð
fylgdust að
í helga kirkju sorgar - og í duftsins yzta
stað.
Logasverðsins undratákn með þögn og
þreki
hyljið,
að það er allra samraun, sem lifa, vel þið
skiljið.
Sjá, eina perlu skorti - hún heitir hjarta-
sorg
og helgar fegurst ástvini og auðgar þeirra
borg.
Að einskis væri ávant hana ykkur lífið
sendi.
- 0, að hún verði stjarna, er í hæðir hæða
bendi.
Blessuð sé minning hennar.
Kristín, Svavar, Jón og Halldór,
Bjargar og Svavarsbörn,
Veðramótum.
Mig langar að segja nokkur orð
um hana ömmu mína Rristínu. Þeir
sem þekkja til vita að ég hef búið
hjá ömmu og afa Guðmundi nánast
alla mína ævi. Ég var svona hálf-
gert örverpi og allt gert til að ég
hefði það sem best, sumir myndu
kalla mig dekurdúkkuna hennar
ömmu. Ferðirnar með ömmu og
afa og vinafólki þeii’ra eru mér
minnisstæðar, bíltúrar með afa, öll
spilakvöldin þar sem helst var spil-
aður manni, marías og kasína.
Endalaust fengu vinkonur að gista
hjá mér, oft nokkrar í einu, og
þetta settu þau ekkert fyrir sig.
Sömuleiðis hvöttu þau mig enda-
laust áfram í því sem ég tók mér
fyrir hendur.
Fyrir nokkram áram veiktist afi
af alzheimer-sjúkdómnum. Fyrir
tilstuðlan ömmu gat afi lengst af
verið heima og annaðist hún hann
sem best hún gat. Afi lést 13. mars
1997, tæplega sjötugur að aldri.
I desember síðastliðnum greind-
ist amma með þann illvíga sjúkdóm
sem lagði hana að velli. Þetta var
okkur reiðarslag, en eins og vana-
lega brást amma við eins og henni
einni var líkt. Það var hún sem
hughreysti okkur og styi’kti. Hún
undirbjó jólahátíðina af fullum
krafti, enda mikið jólabarn í sér.
Og þessi jól voru líka yndisleg og
minnisstætt er fjölskyldujólaballið
í Tónabæ sem var eiginlega haldið
fyrir hennar tilstilli og veit ég að
henni þótti mjög vænt um þennan
dag.
Upp úr áramótum fór smám
saman að halla undan fæti og því
ekki unnt að halda meðferð áfram.
Amma naut umönnunar mömmu
og Auðar móðursystur og dvaldi til
skiptis hjá þeim. Þegar við Eldar
fengum að flytja heim til ömmu
tímabundið átti hún auðveldara
með að vera heima en það var
henni hjartans mál. Fimmtudaginn
11. mars sl. lést hún, fyrr en
nokkurn óraði. Það er dýrmætt að
hafa fengið að annast og aðstoða
hana og launa þannig fyrir alla þá
umhyggju sem hún hefur sýnt mér
í gegnum tíðina.
Ef ekki nyti við heimahlynningar
Krabbameinsfélagsins væra sorgir
og þrautir sjúklinga og aðstand-
enda mun þyngri og kann ég þeim
bestu þakkir fyrir umhyggju og
góða nærvera.
Blessuð sé minning ömmu minn-
ar.
Eva Einarsdóttir.
MÁLFRÍÐUR SIGRÚN
SIGURÐARDÓTTIR
+ Málfríður Sigrún Sigurðar-
dóttir fæddist í Reykjavík
14. ágúst 1967. Hún Lést á
Landspitalanum 24. mars síð-
astliðinn og fór útför hennar
fram frá Víðistaðakirkju 30.
mars.
Elsku Fríða mín, það er ótrúlegt
að þú sért farin fyrir fullt og allt.
Það hafa verið foiTéttindi að eiga
þig að vinkonu og fá að fylgja þér
frá því við vorum unglingar. Ýmsar
minningar skjóta upp kollinum, eins
og spjall yfir kaffíbolla, fjörug
barnaafmæli og skemmtilegar
kvöldstundir við spilamennsku. Eg
minnist þrítugsafmælis þíns fyrir
hálfu öðru ári í sumarbústaðnum
ykkar Bigga. Það var létt yfir okkur
öllum, bæði fjölskyldu og vinum og
glöddumst við ekki síst yfir því að
svo virtist sem þú hefðir unnið sigur
á vágestinum sem hafði barið svo
harkalega að dyrum rúmum þrem-
ur árum fyrr. Ekki hvarflaði það að
mér þá að þessi vágestur myndi
berja að dyrum aftur og koma í veg
fyrir að við fengjum að njóta sam-
vista við þig næstu áratugina.
Síðasta ár er mér sérstaklega
dýrmætt og þá ekki síst ófáir dag-
arnir á Þingvöllum. Það var nota-
legt að geta skroppið austur um
helgar og njóta samverunnar við
ykkur öll í fjölskyldunni.
Bjartsýni þín og baráttuþrek var
ótrúlegt. Fátækleg orð ná ekki að
lýsa því hugrekki og þeim lífskrafti
sem þú hafðir til að bera. Þakka þér
fyrir allt.
Elsku Birgir, Kristjana, Eyrún,
Sigurður Freyr, Magnea Dís,
Magnea, Sigurður, Ingvar, Gunnar
og Kári, ég votta ykkur mína
dýpstu samúð.
Guðrún (Rúna).
Elsku Fríða. Það hryggir mig
meira en orð fá lýst að þurfa að
kveðja þig nú. Einstakri manneskju
eins og þér kynnist maður bara einu
sinni á ævinni og ég er þakklát fyinr
að hafa fengið það tækifæri. Takk
fyrir allar góðu og gleðilegu minn-
ingarnar.
Ég á eftir að sakna þín mikið,
elsku mágkona.
Drífa.