Morgunblaðið - 04.05.1999, Qupperneq 68

68 ÞRIÐJUDAGUR 4. MAÍ 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ HILDUR Marý
Sigxirsteinsdótt-
ir fæddist 18. ágúst
1940 á Akureyri.
Hún lést á Landspít-
alanum 25. apríl
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Sigursteinn Jóns-
son, vélstjóri frá
Grenivík, f. 12. júlí
1911, d. 18. ágúst
1949 og Þóra Krist-
jánsdóttir, ráðskona
frá Eyrarhúsum í
Tálknafirði f. 28.
apríl 1913. Hún lifir
dóttur sína og hefur um árabil
búið á Dvalarheimilinu Hlíð á
Akureyri.
Systkini Hildar voru þrjú. 1)
Þórunn Eydís, starfsmaður á
sambýli fatlaðra á Akureyri f.
12. maí 1944, eiginmaður lienn-
ar er Þór Þorvaldsson, prent-
ari, þau eiga 5 dætur. 2) Jón
Kristján, sjómaður í Vest-
mannaeyjum f. 4. apríl 1947,
hann á þrjú börn. 3) Steinunn,
f. 18. september 1949, d. 20.
ágúst 1960.
Hildur giftist Níelsi Brimari
Jónssyni, bankastarfsmanni,
10. september 1961, hann er
fæddur á Árskógsstönd, 24.
janúar 1942, en flutti ungur
ásamt fjölskyldu sinni til Akur-
eyrar. Þau eignuðust þrjú börn.
1) Hanna Þórey f. 14. nóvember
1958, starfsmaður hjá Dverga-
steini á Seyðisfirði, hennar
maki er Sveinbjöm Orri Jó-
hannsson, stýrimaður f. 1.
ágúst 1956. Þau eiga tvær dæt-
ur, Ingu Hrefnu, f. 18. nóvem-
ber 1981 og Hildi Karen, f. 24.
aprfl 1985. 2) Steinunn Elsa, f.
16. desember 1962, húsmóðir á
Akureyri. Eiginmaður hennar
er Arnar Árnason, löggiltur
Ég lifi hjá mömmu og mamma hjá mér
íminningu heilagri hvar sem ég er.
Eg veit að hún gætir mín vökul og hlý,
vonimar rætast, við sjáumst á ný.
(Geir G. Gunnlaugsson)
Elsku mamma.
Við söknum þín svo mikið. Við
viljum þakka þér fyrir allt sem þú
gafst okkur og gerðir fyrir okkur.
Und húmblæju
hljóðrar nætur
vili hugurinn hvarfla
svo víða,
um það sem ég
áður átti
eralltvarílífmu
bh'ða
M bernska með blauta sokka
og brennheita móðurást,
þær stundir
koma aldrei aftur
um það, er ekkert
að fást.
Sú minning
um móður hönd
með mjúka
stroku á kinn,
er dýrmætust
allra ásta,
Um eilífð
um eilífð,
ég finn.
(Þóra Björk Benediktsdóttir)
Við biðjum góðan Guð að styrkja
óg hjálpa pabba og okkur öll.
Þakkir fyrir allt, elsku mamma.
Hanna Þórey, Steinunn
og Jón Viðar.
Elsku amma mín.
Eg sakna þín svo mikið. Vonandi
líður þér vel uppi hjá Guði. Þú gerð-
ir svo margt fyrir mig, eins og að
lesa, syngja og passa mig. Svo gafst
endurskoðandi, f.
11. september 1959.
Þau eiga tvö börn,
Nínu, f. 27. mars
1990 og Orra, f. 30.
júní 1994. 3)Jón
Viðar, f. 12. ágúst
1968, málari á
Hornafirði. Eigin-
kona hans er Hulda
Waage, f. 21. nóv-
ember 1969, banka-
starfsmaður. Þau
eiga einn son, Níels
Brimar, f. 17. febrú-
ar 1992.
Hildur ólst upp á
Grenivík. Hún lauk gagnfræða-
prófi frá Gagnfræðaskólanum á
Akureyri 1956. Hildur sinnti
húsmóðurstörfum á uppvaxtar-
árum barna sinna, en starfaði
einnig um árabil hjá Pósti og
síma á Akureyri. Þau hjónin
fluttu til Bfldudals árið 1980
þegar Níels tók við stöðu úti-
bússtjóra Landsbanka íslands
þar. Þau komu aftur til Akur-
eyrar um tíma en árið 1985
varð Níels útibússtjóri Lands-
banka íslands á Höfn í Horna-
firði og bjuggu þau þar í 11 ár.
Hildur starfaði á bæjarskrif-
stofunni á Höfn. Síðustu 3 ár
hafa þau búið á Selfossi.
Á Hornafirði tók Hildur virk-
an þátt í starfsemi Lionsklúbbs-
ins Kolgrímu og var einn af
stofnendum hans. Hún átti gott
bókasafn, hafði unun af lestri
góðra bóka og var þjóðlegt efni
í öndvegi, ættfræði og fróðleik-
ur um land og þjóð. Myndlist
var henni hugleikin, en síðustu
ár fékkst hún sjálf við að mála
vatnslitamyndir.
Utför Hildar var gerð frá
Akureyrarkirkju í gær, mánu-
daginn 3. maí og fór fram í
kyrrþey að hennar ósk.
þú mér fullt af dóti og varst alltaf
svo góð.
Bless elsku amma mín.
Þinn
Níels Brimar.
Elsku amma.
Nú ertu hjá Guði og englunum.
Við söknum þín svo mikið, elsku
amma, þú varst alltaf svo góð. Við
ætlum að hjálpa afa og passa hann.
Bless, elsku amma.
Ástarkveðjur.
Nína og Orri.
Elsku amma mín.
Takk fyrir allt sem við áttum sam-
an. Guð geymi þig.
Þín nafna
Hildur Karen.
Elsku Hildur.
Fyrstu árin sem ég og Jón Viðar
sonur ykkar Níelsar vorum saman,
bjuggum við hjá ykkur á Hafnar-
brautinni á Hornafirði. Foreldrar
mínir höfðu flutt þaðan og skilið
mig eftir í ykkar höndum þar sem
ég vildi ekki fara frá Homafirði af
skiljanlegum ástæðum. Þá tókuð þið
Níels við „uppeldinu" og upp frá því
varð ég sem dóttir ykkar.
Við eyddum miklum tíma saman,
m.a. þurftum við „kílómetrana okk-
ar“ á hverjum degi, helst tvisvar á
dag og var þá mikið spjallað.
I febrúar 1992 fæddist Níels
Brimar, sonur okkar Nonna og naut
hann þess að vera eina barnabarnið
á staðnum. í ágúst 1996 fluttuð þið
hjónin frá Hornafirði til Selfoss og
þá samdir þú þetta fallega ljóð um
Níels yngri sem mér þykir svo vænt
um:
Gengið hratt um dyr
hlaupið ungum sterkum fótum
upp stigann.
Kallað skærum róm:
Amma, hvar er afi?
Leikið að bílum
dundað við þetta og hitt
spilað ofurlítið.
Beðið blíðum róm:
Amma, lestu fyrir mig.
Kúrt í millunni
í afa- og ömmubóli.
Vaknað, teygt sig.
Sagt í trúnaðarrómi:
Amma, ég er svangur.
Hversu dapur var sá dagur
þegar lítil hönd
læddist í stóran afalófa.
Sagt í ásökunarróm: Afi, hvers vegna era þið
að flytja héðan?
Mér finnst það hundleiðinlegt.
Samband okkar minnkaði lítið við
flutningana, við þurftum alltaf að
heyra hvor í annarri að minnsta
kosti einu sinni eða tvisvar á dag.
Elsku Hildur. Þú hefur ekki að-
eins verið mér önnur móðir í 14 ár,
heldur hefur þú líka verið ein besta
vinkona min. Ég og við öll munum
sakna þín mikið. Við munum passa
upp á hvert annað eins og þú gerðir
alltaf.
Takk fyrir allt, elsku Hildur.
Þín
Hulda.
„Settu stút á munninn," sagði amma
Hildur við mig, smástelpuna í heim-
sókn hjá henni og afa á Akureyri og
mundaði varalitinn. Svo málaði hún
varirnar á mér vandlega, þetta voru
fyrstu kynni mín af þessari snyrti-
vöru. Dálítið löngu síðar spurði ég
hvort ég mætti losna við varalitinn,
ég væri orðin svo afskaplega þreytt
á að ganga um með stút á munnin-
um. Ég hélt satt best að segja að
varaliturinn dytti af ef ég svo mikið
sem hreyfði varirnar.
Mig langar í þessum fáu orðum
að rifja upp nokkrar þeirra fjöl-
mörgu minninga sem ég á um Hildi
ömmu mína sem nú er farin frá okk-
ur. Aldrei mun ég gleyma öllum
þeim bíltúi-um og gönguferðum sem
við fórum, oftast fjögur, amma, afi,
ég og Hildur systir mín. Lítið ferða-
lag niður í Ósland á Hornafirði, þar
sem við fleygðum nokkrum steinum
í sjóinn og leyfðum honum Lubba
að viðra sig er dýrmætt í minning-
unni.
Þá var ekki síður gaman að keyra
að „hossubrúnni" yfír Homafjarð-
arfljót. Við systur skríktum ógm--
lega þegar við hossuðumst í aftur-
sætinu og var þá sama hvort verið
var að fara fyrstu ferð eða þá tí-
undu, því ekki komst hann afi upp
með að fara bara eina ferð yfir.
Alltaf var það afi sem ók, enda satt
best að segja leist mér ekkert á
blikuna í það eina skipti sem ég
minnist að amma hafi setið undir
stýri. Hún nýkomin með bílpróf,
komin hátt á fimmtugsaldur og þó
ég hafi ekki verið há í loftinu greip
mig eitthvert öryggisleysi og sjálf-
sagt hef ég einhvern veginn gefið í
skyn - þó ekki hafi ég mælt eitt ein-
asta orð - að betra væri að afi sæi
um aksturinn framvegis.
Minningarnar frá Hornafirði eru
margar, enda þótti mér gott að vera
þar hjá afa og ömmu í heimsókn.
Þau komu líka oft til okkar á Seyð-
isfjörð og þar áttum við saman góð
jól árið 1996. Ári síðar héldum við
jól með þeim á Selfossi. Síðast var
ég hjá ömmu og afa í heimsókn fyrir
fáum vikum.
Elsku amma, ég vil þakka þér fyrir
allar þær góðu stundir sem við höf-
um átt saman, þær hefðu mátt vera
miklu fleiri. Ég veit að þú fylgist
með mér og okkur öllum. Alltaf
mun minningin um þig lifa.
Þín
Inga Hrefna.
„Þegar þú er sorgmæddur, skoðaðu
þá aftur huga þinn og þú munt sjá,
að þú grætur yfir því sem var gleði
þín.“ (Kahlil Gibran.)
Með þessum fáu orðum langar
mig að minnast yndislegrar frænku,
sem alltaf var mér svo hlý og góð.
Ævinlega hefur verið mikill sam-
gangur milli fjölskyldna okkar. Þeg-
ar ég var yngri bjuggum við hlið við
hlið í sama stigagangi í Skarðshlíð-
inni. Ég dvaldi oft hjá Hildi, hún
hljóp undir bagga með mömmu sem
vann úti og var með okkur yngstu
systumar hvora á sínu árinu og
þrjár eldri. Það var notalegt að vera
hjá Hildi og með okkur tókst mikil
vinátta. Hún hefur alla tíð haldist
og sambandið verið gott þótt fjöl-
skyldurnar flyttu sig um set úr
Skarðshlíðinni. Hildur og Níels, eða
Nilli eins og við kölluðum hann
alltaf, keyptu sér íbúð í Heiðarlundi
og þar bættist hundurinn Lubbi í
hópinn og var gaman að koma
þangað og heilsa líka upp á páfa-
gaukinn Fídó og alla fiskana hans
Nonna. Þá gaukaði Hildur gjarnan
að okkur systrum ísblómi eða öðru
góðgæti.
Þegar ég var sex ára gömul tóku
þau sig upp og fluttust búferlum til
Bíldudals. Þangað var mér boðið í
heimsókn og dvaldi ég hjá þeim um
tíma að sumarlagi. Ekki get ég
hugsað mér betri stað að vera á, en
þar naut ég einstáklega góðs atlætis
þeirra hjóna.
Ekki á ég síður góðar minningar
frá unglingsárum mínum þegar ég
dvaldi hjá þeim Hildi og Nilla á
Hornafirði. Þau höfðu fundið fyrir
mig góða sumarvinnu í humrinum
og þar eignaðist ég góða vinkonu.
Svo var dekrað við mig á Hafnar-
brautinni að mér leið eins og
prinsessu. Þetta var virkilega gott
og gefandi tímabil í ævi minni.
Nú síðast hef ég nokkrum sinnum
heimsótt þau á Selfoss og ævinlega
notið gestrisni þeirra og vináttu.
Maja systir mín hefur líka átt yndis-
legar stundir á Selfossi, en hún
stundar nám í Reykjavík og hefur
stundum brugðið sér í helgarheim-
sóknir austur fyrir fjall. Það var
ekki bara leiði á skyndibitanum í
höfuðborginni og tilhugsunin um vel
útilátinn heimilismat Hildar sem
fékk hana austur. Það var einfald-
lega gott að dvelja hjá þeim Hildi og
Nilla.
Ég þakka af heilum hug þær
góðu stundir sem ég átti með Hildi,
minningin um góða frænku lifir í
huga mínum og hún hefur gert okk-
ur öll sem hana þekktum og áttum
með henni samverustundir ríkari.
Mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur sendi ég Níelsi, ömmu, Hönnu,
Steinu, Nonna og fjölskyldum
þeirra. Megi góður Guð styrkja
ykkur og styðja í sorg ykkar.
Vort hjarta er svo ríkt af hreinni ást
að hugir í gegnum dauðann sjást.
Vér hverfum og höldum víðar,
en hittumst þó aftur - síðar.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Vala.
Þverskorin mallar ýsan í pottinum
og stutt í að fiskispaðanum verði
sveiflað. Ævintýrahöllinni er skellt
aftur á blaðsíðu 94 og 5. Nú er orðið
brýnt að gera sér upp erindi yfir í
djéið. Kannski fá lánaðan blýant hjá
þeim fyrir handan. Enginn tekur
sérstaklega eftir því þó köflóttar
Heklubuxur bregði sér af bæ.
Stendur heima. Verið að hræra
spaghettíinu fimlega saman við
hakkið á pönnunni. Bara ydda örlít-
ið lengur og þá verður boðið til sæt-
is. „Og saman þau leiddust og
sungu, með sumar í hjörtunum
ungu.“ Samt fer maturinn ekki á
borðið fyrr en búið er að lækka
dulítið niður í Ellý og Vilhjálmi.
Rauðri Kortínu ‘67 er gefið
óþægilega mikið inn og tekið af stað
með rykk. I aftursætinu stelpna-
skari í heimaprjónuðum peysum,
fjólubláum. Sú eldri af systrunum í
framsætunum á nokkur hollráð í
pokahorninu varðandi akstur bif-
reiða og þá er hossast af stað til
æskustöðvanna, Grenivíkur. Túber-
að hárið í hættu á holóttum vegin-
um, öllu fremur vegslóðanum og
jafnvel líkur á útafakstri. „Jesú
minn almáttur" ákallaður nokkuð
stíft. En samt tími inn á milli til að
segja frá Blámannshatti og Kald-
bak, þama lengra til norðurs.
Fjallahringurinn gleymist ekki svo
glatt þó leiðin geti flokkast undir að
vera ski-ykkjótt.
Svo er „kvöldið okkar og vor um
HILDUR MARÝ SIG-
URS TEINSDÓTTIR
Vaglaskóg“. Landsbankabústaður-
inn þar sem einhver var búinn að
finna upp krikktetið. Brautir um
alla lóð, og inni raspsteiktar kótel-
ettur í kassa undan dönsku kexi.
Á Hornafirði er til siðs að taka
skrenz, ná nokkrum kílómetrum í
ofurlitlum bíltúr. Sumir sofa af sér
morgunskrenzinn, en yfir skál af
skyri um hádegisbil fást ítarlegar
upplýsingar um hversu tært hafi
verið til Heinabergsjökulsins.
Kannski kallarnir séu að leggja að
með nokkra gula eða spriklandi
humar, gargandi kría í Óslandinu,
eða einhver að mála húsið sitt uppi
í Nesi. Það þarf ekkert að lækka í
kaupakonunni hans Gísla í Gröf
þegar farið er yfir stöðuna um há-
daginn.
Á herbergi 10, C-gangi, Hlíð er
verið að opna jólapakkana. Að-
fangadagur ‘98 og þeir eru ein-
hvern veginn allir áþekkir í útliti,
fráleitt mjúkir. Slegið á nokkra
létta strengi þegar súkkulaðiöskj-
urnar í kjöltu þeirrar gömlu eru
um það bil að ná upp í höku.
Hún var ekki hávaxin kona,
Hildur. Tyllti hún sér á tær náði
hún upp í efstu bókahillu. Hún
hreyfði sig hægt og vandaði
göngulagið, lítið gefin fyrir óðagot.
Fatnaðurinn vel valinn og vandað-
ur. I stíl við innrætið. Hæfileika
góða hafði hún á ýmsum sviðum.
Vel lesin og fróð um margt.
Áreynslulaust setti hún saman
texta og málaði myndir ágæta vel.
Fyrir föndri höfðum við sama
smekk, þar stóðu aðrir framar. Dul
var hún um sínar innstu tilfinning-
ar, hafði þær svona meira fyrir sig.
Gat því ókunnugum virst fáskiptin
við fyrstu kynni og kannski önnur.
Af henni gat gustað þætti henni
rík ástæða til. Uppgerðarlausan
hlýhuginn fundu þeir þó fyrst sem
þeirrar gæfu nutu að eiga hana að.
Glaðvær var Hildur í góðum hópi
og naut sín á velheppnuðum
mannamótum. Hrókur alls fagnað-
ar væri sá gállinn á henni.
Viðureignin við manninn með
ljáinn hefur staðið um nokkra hríð.
Frá upphafi var hún ójöfn, en sól-
ríkir sumardagar gáfu á stundum
vonir um að ekki myndi ljánum
beitt að sinni. Annað kom á daginn
og þó Hildur hafi lítt verið gefin
fyrir asa stóð lokarimman stutt.
Éullan sóma hafði hún af viður-
eigninni, örlögunum tekið með
jafnaðargeði og stálinu stappað í
þá sem eftir lifa.
Það' er einkennilegt eins og seg-
ir í Sölku Völku, „að ýmsum í einu
plássi skuli geta liðið illa á logn-
kyrrum sunnudegi í maí meðan
hlíðarnar kringum spegilsléttan
fjörðinn eru að grænka.“ En svö-
leiðis er það.
Við áfangaskil fylgir djúp þökk
og virðing.
Margrét Þóra.
Skila-
frestur
minning-
argreina
EIGI minningargrein að birt-
ast á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útför er á mánu-
degi), er skilafrestur sem hér
segir: í sunnudags- og þriðju-
dagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á föstudag. í mið-
vikudags-, fimmtudags-, föstu-
dags- og laugardagsblað þarf
gi-einin að berast fyrir hádegi
tveimur virkum dögum fyrir
birtingardag. Berist grein eft-
ir að skilafrestur er útrunninn
eða eftir að útför hefur farið
fram, er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi. Þar
sem pláss er takmarkað getur
þurft að fresta birtingu greina,
enda þótt þær berist innan
hins tiltekna skilafrests.