Morgunblaðið - 29.05.1999, Side 55

Morgunblaðið - 29.05.1999, Side 55
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 29. MAÍ 1999 55 . MINNINGAR KRISTJÁN JÓN PÁLSSON + Kristján Jón Pálsson fæddist í Sperlahlíð við Arnarljörð 23. mars 1924. Hann lést á Bíldudal 28. apríl síðastliðinn. For- eldrar hans voru Páll Kristjánsson frá Skápadal á Pat- reksfirði __ og Mál- fríður Ólafsdóttir frá Trostansfirði í Arnarfirði. Einn bróður átti Krislján sem er látinn fyrir nokkrum árum og hét hann Ólafur, kennari í Hveragerði. Krislján giftist Mörtu Maríus- dóttur. Þau skildu, barnlaus. Ar- ið 1964 giftist Krislján Aðalheiði Dagmar Guðmundsdóttur frá Flekkuvík á Vatnsleysuströnd. Þau skildu 1979. Eina kjördóttur átti Kristján, dóttur Aðalheiðar, Sigrúnu Ellen Ein- arsdóttur, gift Ein- ari Þórólfssyni verk- sljóra á Homafirði. Þau skildu 1987. Böm þeirra, sem búa öll á Homafirði, em: Rakel Þóra, f. 27.8. 1970, sambýlis- maður Sævar Guð- mundsson stýrimað- ur, þau eiga tvö böm; Eydís Dóra, f. 29.6. 1972, sambýlis- maður Halldór Bragi Gíslason sjó- maður, eiga þau þijú böm; Þórólfur Öm, f. 7.3. 1976; Aðalheiður Dagmar, f. 23.10. 1979, sambýlismaður Svanur Sveinsson sjómaður, þau eiga eitt bam; Katrín, f. 22.12. 1990, bamsfaðir Ingvar Haf- steinsson. Útför Krisljáns fór fram frá Bíldudalskirkju 7. maí. Ég vil með nokkrum fátæklegum orðum minnast fósturföður míns, Kristjáns Pálssonar. Elsku Kristján minn, fráfall þitt kom snögglega, og mér á óvart, þar sem ég var nýlega búin að tala við þig í síma og allt var í góðu lagi hjá þér eins og þú sagðir alltaf: Eg er við hestaheilsu. Enda varst þú ekki mikið fyrir að kvarta yfir hlutunum. Ég vil þakka þér íyrir þau ár sem leiðir okkai’ lágu saman, þau voru bæði ánægjuleg og lærdómsrík. Þó að við hittumst lítið síðustu árin því fjarlægðin var oft löng á milli okkar, þá töluðum við saman í síma einu sinni í mánuði og spjölluðum mikið um lífið og tilveruna. Heimahagam- h' voru þér ætíð ofarlega í huga enda fluttir þú aftur í nágrenni við þá og þar vildirðu enda ævina. Elsku Kristján minn, ég á eftir að sakna þess að geta ekki hringt og spjaOað við þig, en ég veit að við eigum efth' að hittast síðar á öðru tilverusviði, það er trú mín. Ég veit að það hefur verið tekið vel á móti þér og ég bið góðan guð að geyma þig. Þakka þér fyrir allar góðu stundimar. Ó drottinn, faðir ljóss og lífs, þitt lögmál heitir náð; þú elskar sál hins mædda manns, þótt mjög sé breizkleik háð. Ó maður, sé þitt hjarta hart, með harðúð dæmir þú; í hverju blómi í hunangsstað, þú hyggur eiturbú. En hver, sem skynjar gæzku guðs, hann gleymir sjálfum sér. Og blíðri mildi betrar þann, sem breizkari honum er. Öll harðúð hverfur hjörtum þeim, sem hylla, guð, þitt skjól; öll þverúð forðast þína náð sem þoka morgunsól. ÖU gæzka streymir guði frá, öll grimmd á rætur hér. Ó, drottinn, ver mér líf og ljós, svo lifað geti þér! (M. Joch.) Sigrún Ellen Einarsdóttir. Sól Kristjáns heitins Pálssonar frá Krosseyri gekk til viðar í hörpu, fyrsta sumarmánuði að gömlu íslenzku tímatali. Genginn er góður og gegn maður, Stjáni karlinn. Lendi maður á flugvelli Bfldudals um hávetur læzt sá hafa sloppið inn í himnaríki. Hvít tign- arleg fjöll, mikil birta, kyrrð og þögn, gjörólík skarkala borgarinn- ar. Það var Stjána líkt að vilja dvelja á Bfldudal steinsnar frá Trostansfirði, þar sem móðir hans fæddist forðum, Sperlahlíð þar sem hann sjálfur leit fyrst dagsins ljós, og Krosseyri þar sem hann átti heima til tvítugs. Já, þar um slóðir vildi hann líka eyða ellinni og bera beinin. Alltaf vantaði þó bátinn til að fex-ja hann yfir í heimahagana en í lokin kom ferju- maðurinn og sótti Kristján Pálsson við bryggjuna þar sem hann varð bráðkvaddur 28. aprfl síðastliðinn. Fegurra og táknrænna andlát er varla hægt að hugsa sér og ákveð- in reisn yfir því eins og öllu hjá Kristjáni. A hans hátt. Hann var ekki allra og af gamla skólanum, tíma örbirgðar og skorts og eldri tíma en jafnaldrar hans af höfuð- borgarsvæðinu. Það var auðheyrt af sögum hans af æsku sinni. Strit og vosbúð endalaust. Þannig lærði Kristján að spara og spara og fara vel með og ekki að henda neinu. Þeim sið hélt hann til dauðadags. Hann sankaði öllu að sér og henti engu. Gamlar símaskrár, gömul dagatöl, margir ísskápar, ótal dekk, snærisspottar, eldavélar, bfl- ar, tvö hús á Bfldudal, það þriðja inni í firði og það fjórða held ég hann hafi leigt þar innra en sjald- an komið í. Það ætlaði hann að gera seinna. Bráðum. Einn góðan veðurdag. ...blankalogn og varla ský á himni. Sólin gyllir veginn og stráin meðfram köntunum eru hrímuð en sprænur í klakaböndum. Steinar standa upp úr brotnum tjörnum og litirnir gulir og grænir og rauðir og allt þar á milli. A bak við hvexja blindhæð bíður ný sena í ævintýr- inu ísland. ... Sólin fegrar hvern hól, hvert tún, hvert strá... í fjörðum stungust snjóhvítir tindar upp í bláma himinsins en hér og hvar í dölum voru gullnar sólskins- fýllingar... Ég var íslendingur! Og öll þessi víðátta kærkomin." (Huldar Breiðfjörð.) Kristján Pálsson heitinn keypti og las allar nýútkomnar íslenzkar bækur og var í a.m.k. tveimur bókaklúbbum. Staflarnir hlóðust upp. Að Ifldndum las hann bókina Góðir Islendingar og hefur eflaust hlegið sig máttlausan. Góðir Islend- ingar er öfugmæli, geri ég ráð fyrir, því allan hringinn mætti höfundur heimóttarlegum þumböldum, fálátu fólki. Enginn mátti vera að því að spjalla um landsins gagn og nauð- synjar við hann og fólk lítið hjálp- legt nema þegar hann hitti fyrir skyldmenni. Oðruvísi mér áður brá. Gestrisni farin veg allrar ver- aldar? Stjáni átti sko heima þarna líka og fór hvergi, alsæll og kank- vís. Við Helena og Súsanna danska mættum honum fýrir sjö á hverjum morgni á leið á rækjufæribandið. Þá brosti hann eins og sól í heiði! Dag hvern. Og við á móti. „Góðan dag!“ Hvernig var annað hægt? Svo liðu dagar og vikur og velvflj- aður lét daglega fullan plastpoka af lúðu, glænýrri, á hurðarhúninn hjá okkur. „Hver er svona góður?“ sögðum við hvor í kapp við aðra í forundran. Jú, það var Stjáni karl- inn. Hann jós okkur gjöfum, konfektkössum. Hann vildi sýna vinsemd. Spjalla og sýna okkur bækurnar þó þær hafi nú víst flestar verið ævisögur fagurra leikkvenna frá útlöndum, svona eins og Elísábetar Taylor og Gínu Lollóbrigittu. Eða voru þær kannski aðeins efstar í himinháum bunka? Stjáni bauðst líka til að skutla okkur í ljósbláa Chevroletinum hálfrar aldar gömlum. Kristján Pálsson var alltaf fínn og strokinn og hvítt hárið greitt og liðað, ekki ólíkt forsetanum. Það sem ég vildi koma að hér áð- an var að það sérstaka við Kristján var að hann hagaði sér eins og hann^ ætti tímann fýrir sér; allt lífið framundan, eilífa von og sannfær- ingu um di-auma sem rættust, seinna. Bráðum. Tvívegis kvæntist hann og sjö eða átta fyxrverandi kærustur vonx á myndum hlið við hlið yfir næstum heilan vegg, þann fýrir ofan bókastaflana og hann talaði fallega um þær flestai', minnir mig, og sagði þessi orð: „Það ömurlegasta sem til er er slæmt hjónaband en aftur á móti er gott hjónaband það allra bezta sem til er.“ t Orð hans hverfa mér seint úr minni enda ærin speki fólgin í þeim við umhugsun. Komið var fram yfir 1990 þegar Stjáni ætlaði að kvongast Gíselu þýzku, en það rann víst út í sand- inn, og fyrir fjórum, fimm árum flaug hann út til Póllands, til að ná þeirri pólsku í hnapphelduna en þau urðu pennavinir og Kristján lenti aftur á Bfldudal, „horfði yfir Djúpið og kyssti Vestfirði bless,“ eins og segir í bók Huldars. Að von- um er fólk meira kammó í efra, því þar lenti hann áreiðanlega þó hann hafi safnað smá auði sem mölur og ryð fá grandað. Taka ber viljann fýrir verkið. Sömuleiðis fæddur í marzmánuði, 1920, faðir minn heit- inn Arnason sem lét ekki snitti eftir sig þegar hann skildi við á gamlárs- dag utan hálsmen með gullkrossi á; sömu eilífu trú í hjarta að von bráð- ar rættust allir draumar. Bráðum, seinna lesið þið minningargrein og spjallið um heima og geima sælla minninga og Góða Islendinga ef Guð lofar. ....sá ég mann standa við færi- band inni í fiskvinnslu. Hann var með heymartól á höfðinu og hlaut'v* að hafa misst af þessu sem allir höfðu heyrt og því ekki búinn að forða sér, Guð veit hvert. Annars var það bara ég og taktfast marrið í snjónum." (Góðir Islendingar.) Hvfl í friði. Ingibjörg Elín Sigurbjömsddttir. + Anna Margi'ét Sigurgeiredótt- ir fæddist í Hlíð í Austui’-Eyjafjalla- hreppi 20. febrúar 1913. Hxín lést á dvalarheimilinu Kii'kjuhvoli á Hvols- velli 19. maí síðast- liðinn. Foreldrar hennar voxn hjónin Sigurgeir Sigurðs- son og Sigurlína Jónsdóttir bændur í Hh'ð. Anna var elst níu systkina og eru sex þeirra á lífi. Hixm 5. júh' 1941 giftist Anna Bárði Magnússyni frá Steinum, f. 10. október 1911, d. 13. mars 1989. Anna og Bárður eignuðust ljögur böm. Þau em: 1) Ólöf, f. 31. desember 1940, gift Krist- jáni Sigurði Guðmundssyni, eiga þau fjögur böm og tvö bama- böm. 2) Andvana drengur, f. 17. apríl 1942. 3) Sigurgeir, f. 16. Nú er leiðir skilja eftir rúmlega þrjátíu ára kynni, langar mig að minnast Önnu tengdamóður minn- ar með nokknxm orðum. Það sem var ríkast í fari hennar var umhyggja fyrir öðrum, um- burðarlyndi og sálarró sem kom meðal annars fram í því með hvað ótrúlegu jafnaðargeði hún tók því að verða verulega heyrnarskert á efri árum og lét þessa fötlun ekki aftra sér frá því að hafa góð sam- skipti við annað fólk. Það voru alltaf börn í kringum Önnu, bæði skyld og óskyld, sum voru hjá jiílí 1943; kvæntur Helgu Ástu Þor- steinsdóttur, eiga þau tvö böm og fímm bamaböm. 4) Magnús, f. 12. októ- ber 1944, var kvæntur Björgu Valgeirsdóttur, eiga þau fjögur böm og fjögur bamaböm. Anna og Bárður hófú búskap í Hlíð í Austur-Eyjafjalla- hreppi og bjuggu þar í tvö ár, fluttust síðan að Beijanes- koti í sömu sveit, bjuggu þar í 12 ár og síðan á Steinum í 30 ár, þar til þau létu af búskap 1985 og fluttust að Norður- garði 13 á Hvolsvelli. Eftir lát Bárðar 1989 fluttist Anna á dvalarheimilið Kirkjuhvol. Útför Önnu fer fram frá Ey- vindarhólakirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 14. henni í mörg sumur og önnur bæði sumar og vetur. Hún fýlgd- ist vel með afkomendum sínum og fátt gladdi hana meira en að fá fólkið sitt í heimsókn og þá ekki síst litlu bömin, enda var hún iðin við að prjóna og hekla flíkur handa þeim, átti alltaf eitthvað gott í munninn og gladdi þau með ýmsum hætti. Lengi annaðist hún móður sína. Gamla konan veiktist og var flutt á sjúkrahús þar sem hún undi sér afar illa, svo Anna tók hana til sín til þess að gera henni síðustu stundirnar bæiileg- ar en í nærri áratug dvaldi hún rúmliggjandi á heimili dóttur sinnar. En Anna var ekki ein, þau hjón- in Anna og Bárður voru ákaflega samhent og samrýnd, gestrisin og góð heim að sækja. Oft voru mai-g- ir við matborðið hjá þeim og sofið í hverju rúmi og eftir að þau bragðu búi og fluttust á Hvolsvöll leið ekki á löngu þar til böi-nin í nágrenninu fóra að koma í heimsókn, sér og gömlu hjónunum til mikillar ánægju. Eftir að Bárður lést fluttist Anna á dvalarheimilið Kirkju- hvol, orðin slitin og þreytt eftir erfiði og strit við búskap og barnastúss, en átti eins og áður gott með að eignast vini, ferðaðist með eldri borgurum og naut lífs- ins. Síðustu árin var hún orðin þrotin að heilsu en kvartaði ekki, var þakklát fyrir góða umönnum starfsfólksins á Kirkjuhvoli og fékk þá ósk sína uppfyllta að fá að enda ævina í rúminu sínu heima á Kirkjuhvoli. Heimilisfólki á Kirkjuhvoli era færðar alúðarþakkir iýrir gott við- mót og vináttu við Önnu frá fyrstu tíð. Og starfsfólk Kirkjuhvols, sem annaðist hana af einstakri um- hyggjusemi og hlýju og lagði mikið á sig iýrir hana, sérstaklega síð- ustu vikumar þegar hún var orðin afar veik, innilegar þakkir frá fjöl- skyldunni. Ég minnist Önnu með virðingu og þökk, hún var góð kona. Helga Þorsteinsdóttir. Nú þegar komið er að leiðarlok- um langar mig að setja nokkrar línur á blað. Fyrst koma upp í hugann minningar frá bernskuár- unum þegar við systkinin voram tíðir gestir hjá Önnu og Bárði. Það var alveg sama á hvaða tíma dagsins við komum, alltaf vora bomar fram veitingar, mjólk og kökur eða tekin upp ávaxtadós. Anna var líka eina manneskjan sem kunni að búa til brjóstsykur, einnig útbjó hún karamellur og var auðsótt mál að fá að hjálpa henni. Eftir að Anna og Bárður fluttust á Hvolsvöll var jafn notalegt að koma til þeirra og síðar til Önnu í huggulegu íbúðina hennar á Kirkjuhvoli. Ekki var síður eftir- sóknarvert fyrir unga fólkið að koma til þeirra. Leikfangakassinn, með dúkkunum hennar í heimatil- búnu fotunum, ásamt öðram leik- föngum sem hún hafði útbúið, var alltaf vinsæll. Alltaf leið mér vel í návist Önnu, hún var einfaldlega bara svo góð. Það geislaði af henni lífsgleðin, alltaf svo jákvæð og grandvör í orði og verid. Börn skipuðu ávallt stóran sess í lífí Önnu. Eftir að hafa alið upp sín eigin börn tók hún mörg börn í vist um lengri eða skemmri tíma. Hún átti einstaklega gott með að umgangast þau og kom fram við þau eins og sína jafningja. Hún sýndi mikla þolinmæði og um- burðarlyndi, vildi leyfa þeim að njóta sín og taldi það ekki hafa góð áhrif á börn að vera alltaf að banna þeim. I síðasta skiptið sem ég kom til hennar og hún var orðin mjög veik, sagði ég við hana að sonur minn og tveir aðrir strákar sem vora í heimsókn hjá henni væra bara rólegir. Já, það er af því að enginn er að skipta sér af þeim, sagði hún í sínum rólegheitum. Mesti greiði sem Önnu var gerð- ur var að þiggja veitingar hjá henni og þetta síðasta skipti sem ég hitti hana var engin undantekn- ing. Hún sagðist vera þreytt og slöpp, en sá þó til þess að við fengjum ýmislegt góðgæti. Olöf, Sigurgeir og Maggi. Ég sendi ykkur og fjölskyldum ykkar innilegar samúðarkveðjur. Elsku Anna, hafðu þökk fyrir samfylgdina. Guð geymi þig. Elín Pálsdóttir. ■< • Þegar að kveðjustund kemur verður manni litið um farinn veg og streyma þá fram minningar um góða og heilsteypta konu. Ég kynntist Önnu fyrst fyrir um 40 áram, er við hjónin komum til hennar og Bárðar að Steinum með tengdamóður minni. Ávallt stóð heimili þeirra okkur opið og verð- ur seint fullþakkað hennai’ hlýja viðmót í okkar garð. Elsku Anna mín. Eg sendi þér kæra kveðju, nú komin er lífsins nótt. Ng umvefji blessun og bænir, ég bið að þú sofir rótt. Þó svíði sorg mitt hjarta þásælteraðvitaafþví þú laus ert úr veikinda viðjum, þín verðld er björt á ný. Ég þakka þau ár sem ég átti þáauðnuaðhafaþighér. Og það er svo margs að minnast, svo margt sem um hug minn fer. Þó þú sért horfinn úr heimi, éghittiþigekkiumhríð, þín minning er ljós sem lifir og lýsir um ókomna tíð. (Þórunn Sigj Börnum Önnu og fjölskyldum þeirra, svo og systkinum hennar og þeirra fjölskyldum sendum við innilegar samúðarkveðjur og biðj- um algóðan guð að vera með þeim um framtíð alla. < Guðbjörg, Bjöm og fjölskylda. ANNA MARGRÉT SIG URGEIRSDÓTTIR

x

Morgunblaðið

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.