Morgunblaðið - 17.06.1999, Qupperneq 51

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 17. JÚNÍ 1999 51
PÉTUR
ÁGÚSTSSON
tPétur Ág'ústs-
son fæddist á
Berufjarðarströnd
6. febrúar 1929.
Hann Iést á Landa-
kotsspítala 8. júní
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Ágúst Pálsson, f.
11. ágúst 1886, d. 6.
apríl 1955, og Sig-
urlaug S. Einars-
dóttir, f. 24. septem-
ber 1896, d. 24. des-
ember 1970. Systk-
ini Péturs voru
Stefán S., f. 2. febr-
úar 1917, d. 22. névember 1998,
maki Friðvör Johannesen; Guð-
laugur, f. 2. aprfl 1919, maki
Svanhiid Jensen; Guðný Lára, f.
10. desember 1920, d. 9. febrúar
1930; Einar Páll, f. 28. oktéber
1923; Óskar I., f. 2. júní 1926,
maki Anna S. Jénsdéttir; Guðný
Lára, f. 20. névember 1931,
maki Garðar Sveinsson; Hjör-
dís, f. 29. maí 1933,
maki Pétur Herluf;
Guðmundur G., f. 17.
febrúar 1936, maki
Þérunn Guðnadéttir
og, Veiga Jenný, f.
19. júní 1938, maki
Jéhann Árnason.
Eftirlifandi kona
Péturs er Guðrún
Kristjánsdéttir, f. 25.
ágúst 1929. Börn
þeirra eru: 1) Sigur-
björg, f. 10. septem-
ber 1949, fyrri maður
Hannes Benediksson.
Börn þeirra Pétur, f.
1970, barn hans Kolbeinn Elí, f.
1991; og Eyglé, f. 1973. Seinni
maður Jén Markússon. Barn
þeirra Markús, f. 1977. 2) Ágúst,
f. 12. maí 1953, maki Kolbrún
Halldérsdéttir. Börn þeirra Orri
Huginn, f. 1980, og Alma, f. 1995.
3) Kristján, f. 26. ágúst 1954,
maki Þérdís Oddsdóttir. Börn
þeirra Hlynur, f. 19. júlí 1981, og
Júlía, f. 28. júlí 1982. 4) Elí, f. 3.
febrúar 1964, sambýliskona
Kolbrún Magnúsdéttir. Barn
hennar Jéhanna Björk, f. 1992.
Bam þeirra Álfrún, f. 1996. 5)
Lára, f. 17. apríl 1967, maki
Bergþér Halldérsson, bam
þeirra Bryndís, f. 1994. Pétur
fluttist ungur til FáskrúðsQarð-
ar með fjölskyldu sinni og élst
þar upp.
Hann fluttist til Vestmanna-
eyja 18 ára gamail og stofnaði
þar fjölskyldu. Fyrstu árin
stundaði hann sjésékn, fyrst
sem háseti en síðan vélstjéri.
Þá gerðist hann landverka-
maður og síðan lærði hann
múrverk. Sveinsbréf fékk hann
1961 og meistarabréf 1967. Ár-
ið 1966 fluttist hann með fjöl-
skyldu sinni til Reykjavíkur
þar sem hann bjé til dánar-
dags. 1984 gerðist hann versl-
unarmaður í Húsasmiðjunni
þar sem hann sá lengst af um
múrviðgerðarefni. Hann hætti
störfum haustið 1997 vegna
veikinda.
Útför Péturs verður gerð frá
Bústaðakirkju á morgun, föstu-
daginn 18. júní, og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
Sofðu rótt, sofðu rótt,
nú er svartasta nótt.
Sjáðu sóleyjarvönd
takt’ann sofandi í hönd.
Þúmuntvaknameðsól,
guð mun vitja um þitt ból.
Það er ekki létt að skilja eftir ára-
langa samleið, en eitt sinn skal hver
deyja og þótt okkur takist að flýja
eitt og annað í þessu jarðlífí, þá vit-
um við að kveðjustundin er óumflýj-
anleg. Nú kveðjum við tengdapabba
minn Pétur Ágústsson múrara-
meistara. Hann hafði verið veikur
um nokkurt skeið, en erfiðri baráttu
hans við óvæginn heilahrömunar-
sjúkdóm lauk að kvöldi þriðjudags-
ins 8. júní sl.
Tengdapabbi minn var sterkur
maður, skapmikill og fylginn sér.
Hann hafði yndi af tónlist og söng
sjálfur hvenær sem færi gafst.
Hvort sem sungin voru lögin hans
Oddgeirs heima í stofu, bamagælur
við litlu afastelpumar eða sálmalög
í kirkjulegum athöfnum fjölskyld-
unnar, geislaði hann alltaf þegar
hann söng. Sögurinn og tónlistin
vora hans líf og yndi. Hann var víð-
lesinn, fyrst og fremst þó í okkar
eigin íslensku bókmenntum. Hafði
dálæti á Þórbergi og Tryggva
Emilssyni, grúskaði í ættfræði og
hló með Stefáni Jónssyni. Á síð-
kvöldum í Ljósalandinu naut hann
þess að kveikja upp í aminum,
heyra snarka í eldinum og finna fyr-
ir sinni stóra fjölskyldu allt um
kring. Stundum átti hann það til að
rökræða við okkur um pólitík. Hann
var málsvari lítilmagnans, maður
réttlætis og heiðarleika. Ekkert gat
gert hann jafn reiðan og það að sjá
einhvem misrétti beittan. Kæmi
það fyrir þá gat hrikt í rá og reiða,
svo afgerandi vora skoðanir hans og
túlkaðar af slíku alefli. Hann var
náttúrabarn allt sitt líf. Barðist við
náttúraöflin sem sjómaður á sínum
yngri árum, en þegar árin færðust
yfir gáfu gönguferðir og hvers kon-
ar útivist honum lífsfyllingu. Hann
lék golf á sumrin á golfvellinum í
Grímsnesinu og vildi stöðugt vera
að klífa fjöll, ekki endilega þau
hæstu, en honum fannst gott að
ganga á fótinn. Sennilega var hon-
um það tamt að sækja á brattann.
Þó honum hafi ekki verið tíðrætt
um erfiðleika frá uppvaxtaráranum,
þá var vel hægt að greina undir
niðri djúp sár, afleiðingar þungrar
glímu við kröpp kjör og áföll í ár-
daga lífsins.
Rúm tvö ár era síðan bera tók á
sjúkdómi þeim, sem hann að lokum
varð að lúta í lægra haldi fyrir.
Hann missti smátt og smátt frum-
kvæði sitt, varð daufur og fáskipt-
inn. Hætti að hafa yndi af því sem
áður hafði verið honum svo kært.
Það var sárt að horfa upp á hvernig
þessi óvægni sjúkdómur gat svipt
hann öllu, jafnvel yndinu sem hann
hafði haft af tónlistinni. Það er
manni hulin ráðgáta hvemig hægt
er að draga lífsneistann úr jafn
sterkum manni, sem á sér stóra
drauma um bjart ævikvöld. Ég beið
satt að segja eftir því að sjá
draumana hans rætast, því þeir
vora svo spennandi. Hann langaði
til að etja kappi við steypuna og
múrinn á annan hátt en áður. Hann
langaði að kanna möguleika þessara
efna, sem hann þekkti öllum mönn-
um betur, múrviðgerðarefnanna,
sem hann hafði selt í Húsasmiðj-
unni þeim sem glíma þurftu við
alkalískemmdir. Úr steypunni og
múmum, sem í tímans rás höfðu
sett mark sitt á hendumar hans,
ætlaði hann að móta skúlptúra.
Hver veit nema þá skúlptúra sé
hann nú að skapa úr skýjum í
himnasal, þar sem hann situr í góð-
um félagsskap ítölsku meistaranna,
myndhöggvaranna sem skópu
ódauðleg meistaraverk úr marmara
og hann dáðist svo einlæglega að á
ferðum sínum um Ítalíu.
Við þökkum góðum manni gengin
spor og dýrmætar stundir, föðmum
hann í huganum hverja stund.
Kolbrún Halldérsdéttir.
Pétur mágur minn og vinur er
látinn. Hann barðist við heilasjúk-
dóm á annað ár, sú barátta var von-
laus frá upphafi og við slík örlög
verður dauðinn líkn.
Pétur var ungur maður þegar ég
kynntist honum og mynd hans í
safni minninganna er skýr, hann
var fríður, bar sig vel, dökkhærður
með áberandi kolsvartar augabrán-
ir, skemmtilegur, skapríkur, rót-
tækur og lá ekkert á skoðunum sín-
um.
Æskuheimili hans var mann-
margt, níu vora börnin sem komust
upp og það gefur augaleið að það
hefur verið erfitt að brauðfæða
þann stóra hóp af launum verka-
manns, en það tókst hinum hóg-
væra heiðursmanni Ágústi Pálssyni
að gera og hann veitti sér meira að
segja þann munað að kaupa Þjóð-
viljann. Hann las pistla úr blaðinu
fyrir heimilisfólkið sem urðu upp-
spretta mikilla umræðna og það var
á hreinu í hvaða sveit menn skipuðu
sér þar á bæ. Pétur kom úr þeim
ranni þar sem vonin um jafnari
skiptingu lífsgæðanna var ofarlega
á baugi og þeirri hugsjón var hann
alltaf trúr, enda réttlætiskennd
hans rík. Á æskuheimilinu var eink-
ar létt andrámsloft og mikið spjall-
að og það þurfti oft ekki mikinn
efnivið til að gera úr því góða sögu
og hláturinn ómaði stafna á milli. Þá
átti húsmóðirin á heimilinu, hún
Sigurlaug Einarsdóttir, það til að
standa snöggt á fætur, setja upp al-
varlega svipinn og segja: „Spaugið
þið, ekki geri ég það,“ en oft átti
hún upptökin að öllum ærslunum.
Síðar á lífsleiðinni þegar systkin-
in hittust var sami léttleikinn og áð-
ur og sögur sagðar. Ef Stefán, sá
elsti í hópnum, var mættur, þá var
hann sögumaðurinn og enginn tók
honum fram í þeirri list að segja
sögu og leika atburðarásina og það
var alveg sama þó áheyrendur
þekktu söguna í smáatriðum þá
tókst honum alltaf að fá alla til að
veltast um af hlátri. Pétur var
einnig góður sögumaður, hann hafði
næmt auga fyrir því sem var bros-
legt og átti auðvelt með að færa frá-
sögn 1 skemmtilegan búning. Nú
era þeir bræður báðir horfnir og
sögurnar þeirra heyrast ekki meir.
Pétur fór snemma að heiman,
leiðin lá til Vestmannaeyja og þang-
að átti hann erindi, því þar átti Guð-
rán Kristjánsdóttir heima, hún Lilla
á Stað, sem verið hefur hinn tryggi
og góði lífsfóranautur hans allt frá
þeirra ungu áram. Hjá þeim hafa
hlutimir gengið upp, þau vora ein-
staklega samhent hjón, bæði hörku-
dugleg og létu athafnir fylgja orð-
um. Þau byrjuðu búskap sinn í Eyj-
um og byggðu sér þar fljótlega hús
og eftir að þau fluttu til Reykjavík-
ur var aftur byggt frá granni, þá
var það raðhús í Fossvogi. í viðbót
kom svo sumarhús í Grímsnesinu.
Ég veit að það var ekki mikil vinna
keypt út við þessar byggingarfram-
kvæmdir, en þeim mun meira lagt á
eigin herðar.
Pétur lærði múrverk í Eyjum og
ávann sér meistararéttindi í grein-
inni eftir að hann kom til Reykjavík-
ur. Hann vann við iðn sína lengst af,
eða þar til hann réðst til Húsasmiðj-
unnar, en þar vann hann síðustu 15
starfsárin og starfaði þar sem deild-
arstjóri. Hann fór á vegum fyrir-
tækisins tvær ferðir til Ítalíu og
heillaðist af því landi, fegurð þess og
sögu og þangað fóra þau hjón síðar
og nutu vel og ekld kæmi mér á
óvart að ferð á þær slóðir hefði verið
á þeim óskalista sem átti að uppfylla
eftir starfslok. En það er nú sem
fyrr, við ráðum ekki alltaf för.
Þau Pétur og Lilla eignuðust
fimm börn og eiga barnaláni að
fagna. Það hefur verið gott að sjá
hve vel þau hafa staðið við hlið móð-
ur sinnar á þeim erfiða tíma sem
liðinn er síðan Pétur veiktist, sjálf
hefur hún staðið sig eins og hetja og
enginn bjóst við öðru.
Að leiðarlokum langar mig að
þakka mági mínum samfylgdina og
margar ánægjustundir sem fjöl-
skyldur okkar áttu saman. Það er
svo margt sem hægt væri að minn-
ast á, ógleymanlega ferð á þjóðhá-
tíð, sumarbústaðaferðir á fyrri ár-
um og allar veislumar þar sem borð
svignuðu undan kræsingum á
rausnarheimili þeirra hjóna.
Öllum ástvinum Péturs sendi ég
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Anna Jénsdéttir.
Ég vil í örfáum orðum minnast
míns ástkæra bróður sem nú hefur
kvatt þetta tilverastig eftir erfiða
sjúkralegu. Pétur var sjöunda bam
Ágústs Pálssonar frá Þiljuvöllum á
Berafjarðarströnd og Sigurlaugar
Einarsdóttur frá Gamla-Gerði í
Suðursveit. Þau hjón eignuðust ell-
efu börn og komust níu þeirra til
fullorðinsára en tvö þeirra létust í
bemsku. Mér er enn í fersku minni
dagurinn sá er Pétur leit fyrst dags-
ins ljós og sú gleði sem fyllti heimili
okkar við tilkomu hans.
Húsakynni að Krosshjáleigu vora
ekki stór, raunar aðeins tvö lítil her-
bergi þar sem móðir okkar þurfti að
annast sinn stóra barnahóp, en faðir
okkar stundaði sjómennsku við erf-
iðar aðstæður á opnum bát eins og
þá tíðkaðist.
Það varð því úr að ungu hjónin
ákváðu að flytjast búferlum til Fá-
skráðsfjaðar þar sem afkomumögu-
leikar voru mun meiri en á strönd-
inni. Á Fáskrúðsfirði festi fjölskyld-
an kaup á reisulegu húsi sem heitir
Pétursborg og býr einn af bræðram
okkar þar enn í dag. Margar gleði-
legar minningar eigum við systkinin
úr Pétursborginni. Þar var ávallt
glatt á hjalla og gestkvæmt. Pétur
þreyttist aldrei á að minnast stund-
anna þar, enda mikið skeggrætt og
skrafað, farið með vísur og rifist um
pólitík, þó að í raun hafi allir verið
sammála í þeim efnum í því húsi.
Pétur varð óvenjusnemma sjálf-
bjarga. Hann byrjaði ungur að afla
tekna og stundaði sjómennsku og
þá atvinnu er í boði var hverju sinni.
Sextán ára gamall fluttist hann til
Vestmannaeyja til að stunda sjó-
róðra á vetrarvertíð.
I Eyjum fann Pétur fljótt stóru
ástina sína og lífsforanaut, Guðrúnu
Kristjánsdóttur frá Stað þar í bæ,
en hún hefur alltaf verið kölluð
„Lilla Péturs" í fjölskyldu okkar.
Pétur og Lilla vora óvenju fallegt
par, samrýnd og dugleg. Hann
lærði múraraiðn og hún var af-
bragðs saumakona og hafði atvinnu
af því um margra ára skéið. Pétur
var einnig lærður vélstjóri, þótt
hann starfaði ekki við það svo heitið
gæti. Pétur og Lilla eiga fimm upp-
komin böm. Þau era Sigurbjörg;
Ágúst, Kristján, Elí og Lára. I
Vestmannaeyjum byggði Pétur fal-
legt hús yfir fjölskylduna, en þó
kom að því að hún tók sig upp og
fluttist til Reykjavíkur þar sem Pét-
ur stundaði iðn sína og byggði öðru
sinni hús yfir fjölskylduna á falleg-
um stað í Fossvogi. Pétur bróðir
minn var ákaflega traustur maður.
Það sem hann tók að sér leysti hann
vel og farsællega af hendi og þeir
vora margir sem til hans leituðu og
þáðu af honum góð ráð, enda mað-
urinn ákaflega greiðvikinn. Eftir að
hann lauk starfsferli sem múrari
gerðist hann afgreiðslumaður hjá
Húsasmiðjunni þar sem hann starf-
aði í mörg ár. Pétur var ákaflega
góður söngmaður og starfaði með
karlakóram um tíma. Það er sár
söknuður að brotthvarfi þínu úr
þessu jarðlífi kæri bróðir. Ég bið al-
góðan Guð að vemda bömin þín,
tengdaböm og bamaböm sem
sakna afa síns sárlega.
Elsku Lilla mín, megi Guð vemda
þig og styrkja í sorg þinni. Þú hefur
sýnt mikla hetjulund og dugnað
þann tíma sem Pétur háði sitt veik-
indastríð, en nú er því stríði lokið og
eftir stendur sár söknuður um góð-
an dreng, sem allir minnast með
einstakri hlýju.
Guðlaugur Ágústsson.
Pétur Ágústsson er látinn og er
kominn til hvíldar frá þeim veik-
indum sem drógu hann þennan far-
veg. Ég tel að Pétur sé sáttur við
það fyrst svona var komið því það
var ekki hans taktur að liggja held-
ur vildi hann drífa í hlutunum. Ég
kynntist Pétri þegar ég hóf störf
hjá Húsasmiðjunni haustið 1990.
Þá var hann yfir múrefnadeildinni
og kom í okkar hlut að markaðs-
setja MAPEI-efnin frá Ítalíu. í því
starfi kom í minn hlut að gera bæk-
linga fyrir hinn almenna kúnna og
einnig fyrir iðnaðarmenn. Það sem
gerði þetta verk ánægjulegt var að
Pétur vildi hafa hlutina þannig að
þeir væru skiljanlegir og vel að-
gengilegir sem gerði það að verk-
um að hann var alltaf til í að lesa
yfir hjá mér. Pétur sinnti sinni
deild af alúð og ekki óalgengt að
hann þyrfti að segja fólki til um
notkun og meðferð efnanna og fór- _
um við Pétur oft að hitta verktaka
eða verkfræðinga til að fræða um
efnin. Við Pétur fórum tvisvar
saman til Ítalíu til að fræðast um
þessa framleiðslu og það var ekki
síður fróðlegt fyrir mig að ræða við
Pétur um lífsins gagn og nauðsynj-
ar. Alltaf í lok hvers dags á Ítalíu
fengum við okkur cappuccino-kaffi
og okkur fannst deginum ekki lokið
án þess. Það sem mér fmnst alltaf
standa upp úr í þeirri fræðslu þeg-
ar við voram að ræða saman er
þegar hann sagði mér frá því hve
mikilvægt það væri að sinna fjöl-
skyldunni. Ástæðan fyrir þessu var
sú að hann sagði mér frá því þegar
hann bjó í Vestmannaeyjum og
vinnudagurinn var oft langur, þá
var hann mættur i vinnuna áður en
börnin hans vora komin á fætur og
hann kom heim á kvöldin eftir að
þau voru sofnuð. En það sem stóð
upp úr hjá honum var það að hann
fór alltaf heim í hádeginu til að
borða og hann sagði að þá hefðu
börnin komið hlaupandi á móti
honum því það var sá hluti dagsins
sem þau sáu hann. Þessi saga hefur
mótað nokkuð minn hug og þann
tíma sem ég nýti til að aðstoða og
sinna mínum börnum því hann
sagðist hafa séð það eftir á að oft -«
hefði hann viljað gefa börnum sín-
um meiri tíma því tíminn flýgur frá
okkur.
Pétur vildi alltaf hafa sitt á
hreinu og þess vegna lét hann iðn-
aðarmenn stundum heyra það ef
þeir höfðu notað efnin á annan hátt
en sagði í leiðbeiningunum. Það var
ekki ósjaldan sem hann sagði þeim
nú að lesa leiðbeiningarnar áður en
þeir notuðu efnin en ekki eftir á.
Þegar ég hætti hjá Húsasmiðj-
unni settumst við niður síðasta dag-
inn og fengum okkur væna sneið af
köku sem hafði verið keypt en það
var ekki oft sem Pétur gaf sér tíma
til þess og er ég þér, Pétur, alltaf
þakklátur fyrir það.
Síðast þegar ég sá þig, Pétur
minn, varst þú langt leiddur af þín-
um veikindum og ég sá hvert
stefndi en ég var ákveðinn í að
heilsa upp á þig fljótlega aftur en þá
var eins og oft vill verða, tíminn
floginn frá manni og þú farinn. Ég
er sannfærður um að þú ert kominn
í gott sæti og lítur eftir þínum nán-
ustu og að múraramir fari eftir leið-
beiningunum.
Að lokum vil ég þakka þér kær-
lega fyrir allt saman, Pétur minn,
því að kynnast manni eins og þérJ
var mér mikill skóli og skóli lífsins
er oft á tíðum sá skóli sem skilur
eftir gagnlegustu reynsluna. Þínum
nánustu votta ég samúð mína og þá
sérstaklega Guðránu eiginkonu
þinni (en þú kallaðir hana alltaf
„Lilla mín“) en þegar við vorum á
ferðalagi saman leitaði hugur þinn
oft til hennar.
Helgi Kristúfersson.
Á

Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
Áralðng reynsla.
Svenir Olsen,
útfararstjóri
Svemr Einarsson,
t. útfararstjóri
Útfararstofa Islands
Suðurhlið 35 ♦ Sími 581 3300
Allan sólarhringinn. www.utfararstofa.ehf.is/