Morgunblaðið - 27.07.1999, Blaðsíða 40

>10 ÞRIÐJUDAGUR 27. JÚLÍ1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Garðar Sæberg
Ólafsson
Schram fæddist í
Reykjavík 19. febr-
úar 1932. Hann lést
á heimili sínu,
Baugholti 3 í Kefla-
vík, 19. júlí síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Ólafur
Agnar Benedikts-
son Schram, hús-
gagnasmiður, f. í
Hafnarfirði 12. des-
ember 1908, og
Stefanía Þuríður
Lárusdóttir
Schram, f. að Hofi í Vatnsdal 4.
mars 1906, d. 1. nóvember 1994.
Bræður Garðars eru: Haukur
Benedikt, bifreiðasmiður, f. 12.
júní 1934; Magnús Stefán,
markaðsstjóri, f. 18. janúar
1937; Friðrik, f. í október 1942,
d. 19. desember 1944, og Frið-
rik Agnar, safnaðarprestur, f.
8. febrúar 1946.
Garðar kvæntist 2. september
1961 Þóru Gunnarsdóttur frá
Hofsósi, f. 20. mars 1937. Þau
í dag kveðjum við Garðar hinstu
kveðju. Söknuður og sorg fyllir huga
okkar. Okkur finnst hann fallinn frá
langt fyrir aldur fram. En sjúkdóm-
urinn banvæni spyr ekki um álit
okkar eða aðstæður. Hann fer sínu
fram uns yfir lýkur. Síðasta árið
háði Garðar harða baráttu fyrir lífi
sínu og varð að lokum að lúta í lægri
haldi. En sem kristinn maður vissi
hann að þótt hann yrði undan að láta
nú, myndi hann fá sigur að lokum -
hlutdeild í upprisusigri Jesú Krists
f0f/ílr öllum sjúkdómum, sjmd og
dauða.
Síðasta sumar fékk ég tækifæri til
að aka með Garðari austur á land.
Tilgangur ferðarinnar var sá að við
hjónin ætluðum ásamt honum og
Þóru, konu hans, að sækja fjöl-
skylduviku á Eyjólfsstöðum,
starfsmiðstöð Islensku Kristskirkj-
unnar á Héraði. Vegna veikinda
sinna treysti Garðar sér ekki til að
aka sjálfur bfl sínum og bað mig um
að gera það. Konan mín, Vilborg, ók
okkar bfl og var Þóra með henni.
Þannig ókum við austur og síðan
aftur til baka að viku liðinni. A þessu
ferðalagi ræddum við Garðar margt.
Það var að minnstu leyti rabb um
_. daginn og veginn, miklu frekar inni-
naldsríkar samræður um lífið og til-
verunna, um lífshlaup hans og fjöl-
skyldur okkar beggja.
Sem ungur maður kynntist Garð-
ar því hvað það er að eiga lifandi trú
á Guð í samfélagi góðra vina. Hann
starfaði mikið í KFUM í Reykjavík
á sínum yngri árum, tók þar á meðal
annars þátt í ferða- og skíðafélagi
sem heitir Éljagangur. Þar eignað-
ist hann marga góða vini. En eins og
stundum gerist, því miður, fjarlægð-
eignuðust tvö börn:
1) Gunnar Ólaf,
rannsóknarlög-
reglumann, f. 12.
október 1962, sam-
býliskona hans er
Asta Hartmanns-
dóttir og eiga þau
tvö börn. 2) Stefan-
íu Helgu, sjúkra-
liða, f. 15. febrúar
1964, sambýlismað-
ur hennar er Birgir
Guðnason og eiga
þau tvo syni.
Garðar lauk
kennaraprófi frá
Kennaraskóla íslands vorið
1956. Kenndi siðan tvo vetur á
Suðureyri við Súgandaíjörð,
veturna 1958-59 stundakennslu
við Austurbæjarskólann í
Reykjavik, veturinn 1960 í
Höfnum og frá 1961 og til
dauðadags við Barnaskólann í
Keflavík (síðar Myllubakka-
skóla).
Útför Garðars fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
ist hann Guð og vini sína í KFUM.
En þó trú hans dvínaði, dó hún
aldrei og vikuna góðu á Eyjólfsstöð-
um í fyrra endurnýjaði hann sam-
band sitt við Guð. Það er ógleyman-
leg minning í huga mínum að sjá
Gai'ðar stíga þar í pontu og segja
okkur frá sínum dýpstu hugsunum
um Guð og tilveruna, heyra hann
segja frá því hvernig hann hafði nú
að fullu snúið sér til Drottins á ný.
Oft lá við að tilfinningarnar bæi-u
hann ofurliði, og við hin vorum djúpt
snortin. Einlægni hans var djúp og
sönn. Það var greinilegt að hann var
kominn „heim“. Hann var eins og
týndi sonurinn í dæmisögu Jesú,
sem sneri aftur til föður síns og fann
þar fyrirgefningu, samþykki og
kærleika. Þessi vika á Eyjólfsstöð-
um og heimferðin er mjög dýrmæt í
minningu minni. Þarna kynntist ég
elsta bróður mínum með þeim hætti
sem ég hafði aldrei gert. áður. Við
ræddum saman af einlægni um það
sem mestu máli skiptir: Vináttu,
tryggð og kærleika og trúna á Jesú.
En sjúkdómsbarátta Garðars hélt
áfram eftir komuna suður. Stundum
virtist hylla undir bata, en svo syrti í
álinn á ný. Þau hjónin komu á marg-
ar kvöldsamkomur til okkar í Is-
lensku Kristskirkjunni, byggðu sig
upp í trúnni og nutu fyrirbænar.
Þannig, meðal annars, fengu þau
styrk til að horfast í augu við gátu
þjáningarinnar, falin umsjá og
huggun Drottins.
Og svo kom að því að verulega
hallaði undan fæti hjá Garðari. Okk-
ur sem stóðum honum næst var Ijóst
að hveiju stefndi. Síðustu vikuna
sem hann lifði fékk ég tækifæri til
að heimsækja hann, biðja með hon-
um og ræða við hann um það sem
honum var hugstæðast, velferð fjöl-
skyldunnar og það sem í vændum
var.
Garðar var alla tíð mikill bóka-
maður. Áhugasvið hans var mjög
breitt og hann var mjög fróðleiks-
fús. Þegar maður kom í heimsókn til
hans var hann alltaf með nýjar bæk-
ur við höndina. Fáum hef ég kynnst
sem lásu jafn mikið og hann. Síðustu
vikurnar sem hann lifði var aðeins
eina bók að finna á borðinu við rúm-
ið hans: Nýja testamentið. Þar fann
hann það veganesti sem duga myndi
til ferðarinnar úr þessum heimi.
Garðar var einnig mikill útivistar-
maður. Hann gekk mikið um
Reykjanesskagann og þekkti þar
nánast hverja þúfu. Jarðfræði var
honum hugstæð og oft fræddi hann
mig í þeim efnum, enda áhugasvið
okkar beggja. Nú gengur hann ekki
lengur um Reykjanesið, en eitt er ég
viss um: Þegar ég mun aka suður til
Keflavíkur mun landslagið á leiðinni
minna mig á kæran bróður sem þar
átti mörg spor.
Garðar var barnakennari og starf-
aði sem slíkur alla tíð. Nemendur
með námsörðugleika voru honum
hugstæðir og helgaði hann þeim tíma
sinn og krafta. Eru eflaust margir
þakklátir honum fyrir dygga leiðsögn
og hjálp á fyrstu námsárunum.
Missir Þóru, bamanna og bama-
bamanna er mikill, og sár er einning
söknuður Ólafs, háaldraðs föðurs
Garðars, en við eigum öll þá vissu að
Garðar sé í höndum Guðs og að við
sem trúum munum dag einn fá að
sjá hann á ný í ríki ljóssins og lífsins.
„Guði séu þakkir sem gefur oss sig-
urinn fyrir Drottin Jesú Krist!“
Friðrik Ó. Schram.
Fyrir hartnær fjömtíu ámm, eða
vorið 1961, sat ég sem gestur í
kennslu hjá Garðari Schram. Hann
var þá kennari í skólanum í Höfnum.
Nemendahópur hans var ekki fjöl-
mennur en ærslafullur eins og oft
vill verða. Mér er það minnisstætt
og þótti dálítið furðulegt að saman
væru bæði yngri og eldri krakkar í
tímum, það var ólíkt því sem fram
fór í mínum skóla. Garðar var bæði
kvikur og röggsamur við kennsluna
og þurfti þennan dag að bregða sér
út á skólalóð til að ræða við eldri
nemendur sem gerðu sér leik að því
að trafla kennslu yngri hópsins fyrir
framan gluggann á kennslustofunni.
Stuttu síðar kom hann inn, yppti
öxlum og hélt áfram kennslu í landa-
fræði og stærðfræði eins og ekkert
hefði ískorizt. Þetta var fyrsta minn-
ingablikið sem kom í huga minn er
ég frétti andlát Garðars Schram.
Um haustið 1961 flytur Garðar
síðan til Keflavíkur og verður kenn-
ari við Bamaskólann í Keflavík, nú
Myllubakkaskóla og hefur starfað
þar síðan. Fyrst við kennslu yngri
bama og síðan við sérkennslu eftir
að hann lauk prófi í þeim fræðum.
Árið 1978 liggja leiðir okkar síðan
saman á starfsvettvangi kennslunn-
ar í Myllubakkaskóla, þar sem hann
hélt áfram á braut sérkennslumála
ásamt almennri kennslu til ársins
1983. En þá sneri hann sér alfarið að
sérkennslu. Það er hvorki auðvelt né
öfundsvert hlutskipti kennara að
eiga alla daga við þá sem minna
mega sín í námi, sýna þeim þolin-
mæði, beita endurtekningu, veita
hvatningu og efla vilja þeirra til
frekari vinninga á skilningi tákna
hvort heldur var í lestri eða stærð-
fræði. En þennan vettvang valdi
Garðar Schram mörgu barninu og
unglingnum til heilla. Þeir era ófáir
nemendurnir sem notið hafa leið-
sagnar hans í lengri eða skemmri
tíma og náð árangri sem opnaði
þeim leið til skilnings á niðurröðun
táknanna.
Á vinnustaðnum okkar era kaffi-
tímamir á morgnana, vettvangur
hins dagslega lífs samstarfsmanna og
vangaveltur um helztu fréttir, get-
raunir, ferðalög eða hvað annað sem
ber á góma. Þar era málin misjafn-
lega brotin til mergjar og hent að
ýmsu gamni. Garðar vai' okkar sér-
fræðingur í öllu er viðkom ferðalög-
um um landið, landfræðingur í sér og
kunni og las allt um Reykjanesskag-
ann. Hann þekkti þai' öðram fremur
sögu hans, kennileiti og örnefni. í
mörg ár, var það hans áhugamál,
hvort heldur var sumar eða vetur, að
ganga skagann þveran og endilang-
an. Oftar en ekki nutum við frásagna
af þessum ferðum hans, fánunni sem
flóranni, ásamt því að sumir gengu
með honum og fræddust enn frekar.
Hér skal góðum félaga og sam-
kennara þökkuð fylgdin í gegnum
árin, samvizkusemi og tryggð hans
gagnvart nemendum sínum, trú-
mennsku og ábyrgð í starfi er nokk-
uð sem samfélagið þakkar honum að
leiðarlokum. Hann var lágur vexti,
dökkhærður, skarpleitur, ljúfur,
léttur í lund og lipur í fasi, þannig
munum við minnast hans. Megi
minning hans lifa.
Vilhjálmur Ketilsson.
Það eru nú liðin um það bil 30 ár
frá því ég hóf störf við Myllubakka-
skóla í Keflavík. í stai'fsliði hans
hefur í gegnum árin verið margt
mætra manna og með mörgum
þeirra hefi ég unnið síðan um ára og
áratuga skeið. Þetta hefur verið
góður og samheldinn hópm- og þótt
áhugamál hans hafí einkum verið
framfarir ungu kynslóðarinnar í
bænum hafa menn þó líka fundið sér
tíma til sameiginlegra skemmti-
stunda til að styrkja vináttuböndin.
Það er mikils virði þegar maður er
aðfluttur í bæinn að eiga slíkan hóp
að bakhjarli.
Einn af þeim sem hefur tilheyrt
þessum hópi enn lengur en ég er
Garðar Schram. Við fráfall hans nú
fyllist hugurinn miklum trega og
um stund finnst manni að kennara-
hópurinn í Myllubakkaskóla verði
aldrei samur aftur. Ekki það að
Garðar okkar léti mikið á sér bera í
dagsins önn. Hann var látlaus mað-
ur og hljóðlátur og ekkert að flagga
sínum verkum. En hann var þarna
alltaf og vann af frábærri trú-
mennsku og alúð allt sem honum
var trúað fyrir og hafa margir gegn-
um tíðina notið góðs af, ekki síst
þeir fjölmörgu sem hann leiddi fram
á veginn eftir að hann fór að sinna
sérkennslu en í því starfi náði hann
oft góðum árangri með börn sem
höfðu lent í ógöngum í námi sínu.
Mér fannst eftirtektarvert hversu
mikla áherslu þessi ágæti opinberi
starfsmaður lagði á að mæta ævin-
lega til starfa. Þær umgangspestir
sem iðulega lögðu okkur hin í rúmið
komu nánast aldrei í veg fyrir að
Garðar mætti eins og endranær.
Síðastliðinn vetur, þá fársjúkur orð-
inn, brá hann ekki vana sínum að
standa meðan stætt var. Hann náði
að kenna fram að páskum en var þá
lagður inn á Landspítalann og það-
an fór hann á Líknardeild Landspít-
alans þar sem hann lá í nokkrar vik-
ur og átti í raun nokkuð góða daga
miðað við aðstæður þar sem hann
undi sér við lestur góðra bóka og
var mjög þakklátur fyrir þá frá-
bæru umönnun sem hann naut þar.
Hann lést síðan á heimili sínu þann
19. júlí sl.
Garðar Schram var maður hóg-
vær og nægjusamur en hann hafði
bæði áhuga og getu til þess að gera
vini sína að þátttakendum í þeim
gæðum sem hann mat öðram meira.
Hann var mikill lestrarhestur og
ófáar era þær bækur sem hann taldi
að ég þyrfti að lesa og þá ýmist gaf
hann mér þær eða lánaði. Fyrir þá
umhyggju og örlæti verð ég honum
ævinlega þakklát. Þó að Garðar
hefði fyrir nokkram árum gengið
undir erfiða hjartaaðgerð var hann
eftir sem áður duglegur að stunda
gönguferðir úti í náttúranni. Upplif-
unum sínum af slíkum ferðum lýsti
hann af þvflíkri ást á landinu að
áhorfendur hrifust með og þótt ekki
dygðu þær mögnuðu lýsingar til
þess að draga þá er þetta ritar upp
um ýmis fögur fjöll er það mér einni
að kenna.
Ég vil að lokum þakka sérstak-
lega þann stuðning og hlýhug sem
hann jafnan sýndi mér þannig að ég
fylltist ævinlega bjartsýni og trú á
það sem ég var að fást við eftir að
hafa rætt við hann.
Ég votta Þóra konu hans, mynd-
arlegu börnum þeirra og barnabörn-
unum sem hann var svo stoltur af
mína innilegustu samúð. Blessuð sé
minning hans.
Sigríður Jóhannesdöttir.
+ Móðir mín,
BJÖRG ANDREA MAGNÚSDÓTTIR, r£ «, v,
áður til heimilis að Gerði, % i
Fáskrúðsfirði, É
andaðist á Hjúkrunarheimilinu Eir, aðfaranótt
sunnudagsins 25. júlí. ■
Fyrir hönd aðstandenda,
Róbert Dan Jensson.
Útför
GUÐLAUGAR MATTHÍASDÓTTUR
fyrrum húsfreyju á Bjargi,
Hrunamannahreppi,
verður gerð frá Hrunakirkju fimmtudaginn 29. júlí kl. 14.00.
Fyrir hönd vandamanna,
Kristrún Matthíasdóttir.
GARÐAR SÆBERG
. ÓLAFSSON SCHRAM
Garðar Sæberg Schram, kennari,
sem nú hefur kvatt ástvini sína og
aðra samferðamenn, var einstakur
maður í allri framgöngu. Hann var
traustur félagi og skyldurækinn svo
af bar. Virkni félagsskapar okkar
Éljagangsmanna hin síðari ár var
mest í því fólgin að hittast á fundum.
Fundirnir vora oftast haldnir í
Reykjavík þar sem flestir félagana
eiga heima en Garðar var búsettur í
Keflavík. Það var sama hvort færð
og veður vora góð eða erfið, t.d. að
vetrarlagi, alltaf kom Garðar á sam-
verastundir okkar. Félagsskapurinn,
sem nú er um hálfrar aldai' gamall,
hefur haldið marga hátíðafundi þar
sem við höfum notið góðra stunda
með Garðari. Hann var ritari stjórn-
ai' félags okkar langan tíma og færði
í gerðarbók það sem bar við á fund-
um og hátíðum. Það er einkennilegt
til þess að hugsa nú eftir að Garðar
er horfinn úr litla hópnum okkai' hve
hljóðlega er hægt að ganga um og
láta lítið á sér bera en það var ein-
kenni á framgöngu Garðars. Við
vissum það allir að hann hafði tekið
alvarlegan sjúkdóm og að hann hafði
átt í löngu stríði við þann vágest. Það
er alveg víst að varla getur nokkur
sýnt af sér meira æðraleysi en Garð-
ar gerði. Aldrei heyrðist kvörtun frá
honum. Fyrir tæpum tveimur áram
sátum við félagarnir saman og áttum
samverastund á heimili eins félaga
okkar. Að venju okkar er seinni hluti
hvers fundar helgaður því að lesið er
úr ritningunni og stutt hugvekja
flutt. I þetta skipti vora lesin sjö
fyrstu versin úr 4. kap. 2. Konunga-
bókar þar sem segir frá ekkju sem
var aldeilis í vonlausri stöðu en spá-
maðurinn Elísa kom henni til hjálpar
með undursamlegum hætti. Hug-
vekjan tók dæmi um það hvernig
hjálpin er okkur nær en við höldum
aðeins ef við eram tilbúin að taka á
móti þeirri blessun sem Drottinn vill
veita okkur. Þetta kvöld sagði Garð-
ar okkur frá því hvemig hann hefði
aftur og aftur þegið hjálp Drottins
meðan hann hefði átt í stríði við sinn
alvarlega sjúkdóm. Frásögn hans
var svo einlæg og yfirlætislaus að ég
veit að við félagamir munum seint
gleyma henni. Garðar átti traust á
Drottin og á hljóðum stundum hefrn-
hann komið fram íyiár Guð sinn og
falið honum allt sitt ráð og við það
öðlast aukið traust. Það hefui' eflaust
átt sinn stóra þátt í æðraleysi hans
og því einstaka hugrekki sem hann
sýndi í baráttunni við sjúkdóm sinn.
Við minnumst Garðars með þakk-
læti og biðjum algóðan Guð að
styrkja ástvini hans alla. Blessuð sé
minning hans.
Sigursteinn Hersveinsson.
Við Garðar töluðumst síðast við í
síma síðastliðinn vetur. Þá sagði
hann mér frá veikindum sínum. Samt
var hann hress og glaður og engan
bilbug á honum að finna, hann ætlaði
að Ijúka vetrinum sem yrði hans síð-
asti kennsluvetur áður en hann kæm-
ist á eftirlaun. Undanfarna daga vai'
ég að hugsa um að ég yrði að fara að
hringja í hann og vita hvernig gengi,
vissi líka að vegna þess að ég hafði
flutt mig um set hefði hann hvorki
nýtt heimilisfang mitt né símanúmer.
En áður en ég lét verða af því barst
mér sú harmafregn að þessi einn af
mínum bestu vinum sem ég hef eign-
ast um ævina væri látinn.
Ég kynntist Garðari fyrst þegar
ég kom til kennslu við Myllubakka-
skóla í Keflavík, þar sem við vorum
samkennarar næstu tólf árin. Ég sé
fyrir mér þar sem við stöndum sam-
an við gluggann í vinnuherberginu,
þar sem við deildum sameiginlegu
vinnuborði, spjöllum saman um það
sem fyrir augu ber eða bara það sem
okkur var efst í huga þá stundina.
Oft var það líka að við skoðuðum
kort af Reykjanesskaganum og velt-
um fyrir okkur hvert við ættum að
ganga næst, þvi okkar uppáhalds
tómstundaiðja var að ganga saman
um Skagann, bæði þekktar göngu-
leiðir og ekki síður okkar eigin leiðir
og skoða þau óteljandi náttúradjásn
sem Reykjanesskaginn hefur yfir að
búa og fáir komast í kynni við nema
leggja land undir fót. Oftar en ekki
vora þá með okkur tveir af sonum
mínum, Jónas og Jakob, sem þá
vora á unglingsaldri og munu ekki