Morgunblaðið - 15.08.1999, Blaðsíða 40

MORGUNBLAÐIÐ
^40 SUNNUDAGUR 15. ÁGÚST 1999
MINNINGAR
t
* Ástkær eiginmaður minn, tengdasonur, faðir
okkar, tengdafaðir og afi,
GUÐMUNDUR PÉTURSSON,
Geitlandi 8,
lést á Landspítalanum föstudaginn 6. ágúst.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins
látna.
Þökkum auðsýndan hlýhug og samúð.
Sérstakar þakkir til Heimahlynningar Krabbameinsfélags
fslands og annarra sem komu að hjúkrun hans.
Pálína M. Bjarnadóttir,
Páll Sölvason,
Arna Guðmundsdóttir, Valdimar Gunnarsson,
4 íris Guðmundsdóttir,
Hera Guðmundsdóttir, Haraldur Jónsson,
Pétur Bjarni Guðmundsson, Fjóla Ólafsdóttir
og böm.
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
MARGRÉT HELGA VILHJÁLMSDÓTTIR,
áður til heimilis í Gnoðarvogi 26,
Reykjavík,
andaðist á Hrafnistu í Reykjavík fimmtudaginn
12. ágúst.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Jón Friðrik Gunnarsson, Benedikta Ásgeirsdóttir,
Þóra Júlía Gunnarsdóttir, Ómar Franklínsson,
Karl Gunnarsson, Kristín Thoroddsen,
Jóhann Hinrik Gunnarsson,
Vilhjálmur Gunnarsson, Ragnheiður Halldórsdóttir,
Gunnar Gunnarsson, Jómnn A. Guðjónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkær eiginmaður minn, sonur, faðir, tengda-
faðir, afi og bróðir,
JÖRUNDUR FiNNBOGI GUÐJÓNSSON
frá Kjörvogi,
sem lést af slysförum í Kaupmannahöfn
miðvikudaginn 4. ágúst, verður jarðsunginn frá
Fossvogskirkju mánudaginn 16. ágúst
kl. 13.30.
Rannúa Leonsdóttir,
Guðmunda Þ. Jónsdóttir
Gunnrid, Högni,
Ellef, Torgunn,
Leona, Niels,
Ragnheiður, Bergvin,
barnabörn, systkini og fjölskyldur.
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
SIGRÍÐUR VILHJÁLMSDÓTTIR,
Birkigrund 9b,
Kópavogi,
andaðist að kveldi fimmtudagsins 12. ágúst á
hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíð.
Einar E. Sæmundsen, Helga Ásgeirsdóttir,
Ólafur G.E. Sæmundsen, Guðríður Þorsteinsdóttir,
Vilhjálmur Einarsson, Sigurbjörg Magnúsdóttir,
Jónína G. Einarsdóttir, Óli K. Ásgeirsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför elskulegrar móður
okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
GUÐMUNDU ÁGÚSTSDÓTTUR,
Hrafnistu Reykjavík.
Ásmundur Guðmundsson,
Eyþór Guðmundsson, Þórdís Sigurðardóttir,
Arinbjörn Guðmundsson, Ragnheiður Jónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
GUÐMUNDUR ASGEIR
BJÖRNSSON OG
GUÐMUNDA
ÁGÚSTSDÓTTIR
+ Guðmundur Ás-
geir Björnsson
fæddist á Efstu-
Grund undir Eyja-
fjöllum í Rangár-
þingi 10. desember
1906. Hann lést 3.
september 1976 og
fór útför hans fram
frá Fossvogskirkju
10. september 1976.
Guðmunda Ágústs-
dóttir fæddist í
Kálfadal í Austur-
Húnavatnssýslu 12.
aprfl 1908. Hún lést
23. júlí síðastliðinn
og fór útför hennar fram frá
Fossvogskirkju 4. ágúst.
Frá blautu barnsbeini var ég
tíður gestur hjá föðurafa mínum
og ömmu á Skúlagötu 52 í Reykja-
vík. Afí minn, Guðmundur Ásgeir
Björnsson, er mér því ekki síður
minnisstæður en hún amma þótt
hennar hafi notið mun lengur við.
Þegar amma kvaddi þennan heim
hinn 23. júlí síðastliðinn runnu
margar hugsanir gegnum höfuð
mitt. Margar þeirra voru tengdar
því sem ég gerði og upplifði með
afa og ömmu saman. Þau voru ófá
ferðalögin og tjaldútilegurnar sem
farið var í í „gamla daga“ á meðan
afa naut við. Fleira rifjast upp. Ail-
ar ferðirnar með afa á sunnudags-
morgnum út í Örfirisey og víðar
sem og margskonar erindi þar sem
ég var hafður með sitjandi afturí
Skódanum. Sögurnar sem amma
sagði mér úr sveitinni og af álfum
og tröllum eru minnisstæðar enda
sagði amma listilega frá. Sjálfur
var ég sæmilega liðtækur skák-
maður á unglingsárum. Ég gleymi
því aldrei þegar pabbi plataði mig
til að tefla við ömmu. Þótti mér
það nú hálfvandræðalegt að fara
að „mala“ hana ömmu gömlu sem
þá var að komast á sjötugsaldur-
inn! Ekki varð uppákoman minna
vandræðaleg þegar ég tapaði
skákinni! Amma hálfvorkenndi
mér en karl faðir minn hlær enn að
þessu. Skákgáfa fjölskyldunnar
kemur frá henni ömmu og má
nefna að Arinbjörn föðurbróðir
minn var einn af fremstu skák-
mönnum íslands á 6. og 7. ára-
tugnum. Afi og amma voru ólík.
Afi lét gjarnan fá orð nægja, en
þeim fylgdi áhersla. Amma hafði
oft orð fyrir þeim. Afi hafði mikinn
áhuga á pólitík og var eldheitur
sósíalisti. Ekki voru íhaldinu nú
alltaf vandaðar kveðjurnar og er
mér sérstaklega minnisstætt frá
árum Víetnamstríðsins að þeir
kollegar Johnson og síðan Nixon
Bandaríkjaforsetar áttu nú ekki
upp á pallborðið hjá mínum. En
þótt afi væri heitur baráttumaður
á vinstri væng stjórnmála og lægi
sjaldan á skoðunum sínum fann ég
oft sterklega hversu trúaður hann
var. Hann mátti heldur ekkert
aumt vita eða sjá. Ég tel Guðmund
afa minn þann góðhjartaðasta
mann sem ég hef nokkru sinni
kynnst.
Guðmunda amma var meiri fé-
lagsvera og dugnaður hennar við að
fara á mannamót tel ég að hafi
hjálpað henni mikið eftir að hún
varð ekkja. Það var fyrst hin seinni
ár þegar þrekið fór þverrandi
vegna aldurs að hún einangraðist
meira. Ég held að henni hafi gengið
iila að sætta sig við það hlutskipti.
Ógleymanleg er framganga hennar
við sölu happdrættismiða í byrjun
níunda áratugarins þegar mann-
eskjan farin að halla í áttrætt fór
um borgina þvera og endilanga í
sölumennskunni og ekki stóð á að
miðamir gengju út. Uppúr öllum
minningum um afa og ömmu stend-
ur þó öll hlýjan og umhyggjan sem
ég naut af hálfu þeirra frá blautu
bamsbeini. Það sem þau gáfu mér
meðan þeirra naut við hefur orðið
og mun verða mér veganesti í líf-
inu. Með fráfalli ömmu nú sumarið
1999 kennir viss tómleika - nær-
vera sem skipt hefur mig máli er
ekki til staðar lengur. Þetta gildir
líka um afa þótt hann hafi látist fyr-
ir 23 ámm, að vissu marki lifði
hann áfram fyrir mér gegnum
ömmu. Nú er lokið ákveðnum kafla
tilveru minnar, afi og amma á
Skúlagötunni tiiheyra bæði sögunni
en minning þeirra lifir og mun
alltaf lifa hjá mér sem naut þess að
verða þeim samferða svo lengi sem
raun bar vitni.
Takk fyrir allt, elsku afi og
amma.
Grétar.
SÆMUNDUR
RAGNAR ÓLAFSSON
Sæmundur
Ragnar Ólafs-
son fæddist í
Reykjavík 16. ágúst
1939. Hann Iést á
Sjúkrahúsi Reylqa-
víkur 20. júní síð-
astliðinn og fór út-
för hans fram frá
Háteigskirkju 30.
júní.
Við áttum lampa,
hansjjósvarstyrkur
þávaróttinnfjarri
og aldrei myrkur.
Og þvi var lífið
ilampansskini
eins og gisting
hjá góðum vini.
Nú er Iampinn brotinn
ogloginndáinn.
Við störum orðvana
út í bláinn.
(Kristján frá Djúpalæk)
Sæmundur Ragnar Ólafsson
hefði orðið sextugur á morgun hefði
hann fengið að lifa. Að kveldi dags
kveiki ég á litlu kerti fyrir vin minn
til að hann rati rétta leið í átt til
ljóssins. Mig setur hljóða, lífið hefur
ekki og mun aldrei undirbúa mann-
eskjur fyrir dauðann. Öll vitum við
að lífinu fylgir dauði en við vonum
alltaf að slfloi megi fresta. Aldrei
hefði ég trúað því að
það yrði svona örðugt
að verða fullorðin.
Bemskan og sakleysið
byrgja okkur fyrir erf-
iðleikum hinna þrosk-
uðu og fúllmótuðu en
þegar við eldumst á
ýmislegt torvelt fyrir
okkur að liggja. Mann-
eskjan er með stórt
hjarta og ekki veitir af
þegar lítill hluti þess
deyr í hvert skipti sem
manneskjan verður
fyrir mótlæti.
Kannski er ég eigingjöm þegar
ég sit hér fyrir framan tölvuna og
hugsa um minn missi. Sá missir er
aðeins brot af sorginni sem hún
elsku Magga mín á við að stríða. En
ég get ekki að því gert, hér flæða
tárin niður kinnar mínar og ég
reyni að ímynda mér hvernig
Möggu h'ður sem hefur misst það
sem reynist mikilvægast í lífinu
þegar á reynir. Hún hefur misst
hinn helminginn sinn, makann og
lífsfömnautinn.
Þegar Magga og Sæmi tóku á
leigu ysta hesthúsið á Gunnars-
hólma hrósuðum við öll, sem þar
vomm fyrir, happi yfir hvað við vor-
um heppin með nábúa. Ekki aðeins
að þau væm yndislegt fólk og ást-
fangin upp fyrir haus, þau vora líka
hafsjór af fróðleik um hin ýmsu
Formáli
minningargreina
ÆSKILEGT er að minningargreinum fylgi á sérblaði upplýsingar um
hvar og hvenær sá, sem fjallað er um, er fæddur, hvar og hvenær dá-
inn, um foreldra hans, systkini, maka og böm, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer fram. Ætlast er til að þessar upplýsingar
komi aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í greinun-
um sjálfum.
málefni. Þau gátu þulið upp ættir
hrossa, gamlar sögur um skemmti-
legt fólk og segja má að þau hafi
haft skoðanir á næstum öllu. Einnig
vom þau hrossaræktendur fram í
fingurgóma og áttu marga mjög
góða hesta. Nú mun Magga halda
áfram að framkvæma allt það sem
hún og Sæmi höfðu ákveðið saman.
Lífið heldur áfram og ekki þýðir að
stoppa eina stund því þá hleypur
fjörið frá manni.
Það var með ólíkindum hvað
Magga og Sæmi féllu vel inn í
þrönga hópinn okkar á Gunnars-
hólma. Gott var að koma til þeirra í
hlýlega kaffistofuna og alltaf var
heitt á könnunni. Daginn áður en
Sæmi veiktist kíkti ég yfir til þeirra
í hádeginu til að spjalla, reykja
nokkrar sígarettur og kíkja á hest-
ana þeirra Möggu. Við stóðum öll
þrjú heillengi yfir merinni hennar
Möggu, Rögg, og Sæmi þuldi upp
fyrir mig allar einkunnir sem merin
hafði fengið í dómi þá um vorið. Það
leyndi sér ekki hvað hann var stolt-
ur, eins og yfir öllum hrossunum
sínum. Ég mun aldrei gleyma því
þegar hann sýndi okkur Hnött, einn
fallegasta graðhest sem ég hef séð á
ævinni. Sæmi fór út hlaðið á Gunn-
arshólma og kom til baka á fljúg-
andi tölti með bros á vör og glæstir
vom hrossið og reiðmaðurinn. Ég
vildi að ég hefði verið með mynda-
vél til að eiga þessar fallegu sek-
úndur á filmu, en í staðinn geymi
ég myndina í hjarta mér ásamt
minningu um yndislegan mann.
Ég veit að tíminn læknar engin
sár þótt margir segi það, hann legg-
ur aðeins létta þoku yfir minning-
amar en samt er það alltaf jafn
sárt.
Elsku, besta Magga mín, ég trúi
því að Sæmi hafi skilið við heiminn
betri en þegar hann kom. Ég votta
þér, börnum Sæma og öðmm að-
standendum mínar heitustu sam-
úðaróskir. Megi minning hans lifa
að eilífu, ég veit að hún gerir það
hjá mér.
Fyrir hönd hestafólksins á Gunn-
arshólma,
Erla K. Sigurðardóttir.