Morgunblaðið - 20.08.1999, Blaðsíða 38

MORGUNBLAÐIÐ
j|38 FÖSTUDAGUR 20. ÁGÚST 1999
MINNINGAR
LARA
BJÖRGVINSDÓTTIR
+ Lára Björgvins-
dóttir fæddist í
Reykjavík 19. maí
1960. Hún lést á
krabbameinsdeild
Landspítalans 8.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hennar
eru hjónin Áslaug
Birna Einarsdóttir,
f. 29.8. 1930, og
Björgvin Magnús-
son, f. 5.9. 1925.
Systkini Láru eru:
1) Björn Magnús, f.
2.10. 1953, maki
Sigfríður Fanney
Úlfljótsdóttir, börn þeirra:
Brynhildur Lilja, f. 22.12. 1977,
Björgvin Halldór, f. 16.8. 1982,
og Brynjar, f. 11.7. 1988. 2) Ás-
laug, f. 21.12. 1964, dóttir henn-
ar Birna Dögg, f. 20.5. 1985. 3)
Hafdís, f. 3.12. 1967, maki Sig-
urður Reynaldsson, börn
þeirra: Birgitta, f. 12.9. 1992,
og Kristófer, f. 25.2. 1997. 4)
Bróðir, samfeðra, Sigmar Ægir,
f. 14.6. 1948, maki Ingileif Arn-
grímsdóttir og eiga
þau Qögur börn.
Sambýlismaður
Láru var Atli Þór
Símonarson, f. 25.12.
1959. Þau slitu sam-
vistir árið 1990.
Börn þeirra eru: 1)
Guðný Björk, f.
25.12. 1980, nemi í
Kvennaskólanum í
Reykjavík, unnusti
hennar er Hörður
Albertsson, f. 8.2.
1980, og 2) Björgvin,
f. 6.2. 1982, nemi í
Vélskóla íslands.
Hinn 3. júlí síðastliðinn giftist
Lára sambýiismanni sínum, Jóni
Sigurði Pálssyni, f. 24.9. 1953.
Sonur þeirra er Páll Arnar, f.
16.10.1996.
Lára starfaði hjá íslands-
banka í Mjódd frá árinu 1987 og
síðar í Lækjargötu, þar til hún
veiktist síðastliðið vor.
Útför Láru fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 15.
Til elsku mömmu okkar
^ Mamma mín.
Ertu horfin? Ertu dáin!
Er nú lokuð glaða bráin?
Angurs horfi ég út í bláinn,
autt er rúm og stofan þín,
elskulega mamma mín.
Gesturinn með grimma ljáinn
glöggt hefur unnið verkin sín.
Eg hef þinni leiðsögn lotið,
líka þinnar ástar notið,
fmn, hvað allt er beiskt og brotið,
burt er víkur aðstoð þín,
elskulega mamma mín. -
" Allt sem gott ég hefi hlotið,
hefir eflst við ráðin þín.
Þó skal ekki víla og vola,
veröld þótt oss bijóti í mola,
starfa, hjálpa, þjóna, þola,
það var alltaf hugsun þín,
elsku góða mamma mín. -
Og úr rústum kaldra kola
kveiktirðu skærust blysin þín.
Flýg ég heim úr fjarlægðinni,
fylgi þér í hinsta sinni,
krýp með þökk að kistu þinni,
kyssi í anda sporin þín,
eísku góða mamma mín. -
Okkur seinna í eilífðinni
eilíft ljós frá Guði skín.
(Árni Helgason.)
~ Þínir gullmolar
Guðný Björk, Björgvin
og Páll Árnar.
Elsku Lára stóra systir okkar er
farin. Það er sárara en orð fá lýst að
missa þig svona unga og lífsglaða frá
okkur. Við sem áttum eftir að gera
svo margt skemmtilegt saman.
Veikindi þín komu sem reiðarslag
yfir okkur öll en þú tókst þeim með
miklu æðruleysi og við héldum í von-
ina um kraftaverk fram á síðustu
stundu. En það liðu aðeins tæpir
fimm mánuðir frá því þau uppgötvuð-
ust þar til kallið kom. Að fá að vera
með þér síðustu stundir lífs þíns voru
okkur mikil forréttindi því þú gafst
okkur bæði svo mikla hlýju og styrk.
Þegar við hugsum um þig nú,
hlýnar okkur um hjartaræturnar.
Alltaf varst þú til staðar ef við þörfn-
uðumst hjálpar eða ef eitthvað stóð
til. Og við getum ekki annað en bros-
að í gegnum tárin í minningunum um
þig. Þú varst hrókur alls fagnaðar og
alltaf til í eitthvað skemmtilegt. Nú
geymum við gleðistundirnar sem
leyndan fjársjóð og glettnisglampan-
um í fallegu grænu augunum þínum
gleymum við aldrei.
Þú skildir eftir þig demanta, börn-
in þín þrjú, Guðnýju Björk, Björgvin
og Pál Arnar, þeim varstu einstök
móðir og sakna þau þín sárt.
Við biðjum góðan Guð að geyma
þig og gefa börnunum þínum, Jóni
og okkur öllum sem elskuðum þig
styrk til að halda lífínu áfram þar til
við hittumst á ný.
„Hve langt sem er á milli okkar og
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er móttaka
svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin Word og Wordper-
fect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í bréfsíma 569 1115, eða á
netfang þess (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið greinina inni í bréfinu, ekki sem
viðhengi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd
greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
t
Elskuleg eiginkona mín, móðir, tengdamóðir
og amma,
GERÐUR SIGURÐARDÓTTIR,
Mýrarvegi 116,
Akureyri,
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri að
kvöldi miðvikudagsins 18. ágúst.
Svavar Guðni Gunnarsson,
börn, tengdabörn og barnabörn.
t
Elskuleg móðir okkar,
SIGRÍÐUR HALLDÓRSDÓTTIR
frá Ferjubakka,
lést á Sjúkrahúsi Akraness miðvikudaginn 18. ágúst.
Jarðarförin auglýst síðar. Fyrir hönd aðstandenda,
Sigrún, Sigríður Inga og Guðrún Kristjánsdætur.
hversu mjög sem lífíð hefur breytt
okkur, þá eru tengsl okkar órjúfan-
leg. Þú verður alltaf sérstakur hluti
af lífi okkar.“ (P. Brown.)
Þínar
Áslaug og Hafdís.
Ég vil hér í fáum orðum minnast
mágkonu minnar sem í dag er borin
til sinnar hinstu hvílu. Hún stærði
sig af því stuttu fyrir andlát sitt að
vera eina löglega mágkonan mín því
hún og Jón höfðu gift sig rétt um
mánuði áður og varð Lára þannig
fyrst þeirra systra til að gifta sig.
Hún var fram á síðasta dag með létt-
leikann í fyrirrúmi.
Á stundum sem þessari spyr mað-
ur sjálfan sig af hverju ung mann-
eskja í blóma lífsins er tekin burtu
frá okkur. Enginn veit hið rétta svar
en Lára trúði á líf eftir dauðann og
kveið ekki nýjum verkefnum sem
myndu bíða hennar. Guð einn veit
hvenær tími okkar er kominn og oft-
ast er erfítt að vera sammála honum
í þeim efnum. Handan iandamær-
anna bíða án vafa krefjandi verkefni
sem Láru er ætlað að leysa. Hún á
vafalaust eftir að hrista upp í ein-
hverjum þarna uppi því annar eins
dugnaðarforkur var vandfundinn.
Lára kvaddi þennan heim á af-
mælisdegi móður minnarj sem lést
fyrir rúmum tólf árum. Ég veit að
hún hefur tekið vel á móti Láru á
þessum degi ef ég þekki hana rétt og
mun hún hugsa vel um hana á þess-
um nýja stað.
Lára fæddi þrjú yndisleg börn í
þennan heim og fá þau nú skyndi-
lega erfitt verkefni upp í hendurnar.
Þau hafa góða fjölskyldu allt í kring-
um sig og veit ég að hún mun veita
þeim þann styrk sem þarf til að kom-
ast í gegnum þessa erfiðleika.
Jón, Palli, Bjöggi og Guðný, Guð
veiti ykkur styrk á þessum erfiðu
tímum.
Sigurður Reynaldsson.
í dag er til moldar borin elskuleg
mágkona mín. Mér verður hugsað
til baka er síminn hringdi kvöld eitt
fyrir rúmum átta árum og í síman-
um var Jón bróðir. Heyrði ég strax
mikia gleði og eftirvæntingu í rödd
hans. Tjáði hann mér að hann hefði
kynnst fallegustu og yndislegustu
konu er héti Lára. „Þú verður að
hitta hana,“ sagði hann með eftir-
væntingu. Svo úr varð að ég kynnt-
ist henni stuttu seinna. Það var ekki
orðum aukið um fegurð hennar og
glæsileika og virðuleika. Við áttum
margar góðar samverustundir.
Lára og Jón voru góð heim að
sækja. Ymsir erfiðleikar komu upp í
lífinu en ávallt hélt Lára sinni full-
komnu reisn og jafnvægi. Tóku þau
sér fyrir hendur að koma á fót fyrir-
tæki fyrir um það bil tveimur árum
og kostaði það mikia vinnu og svita,
en ávallt stóð Lára við hlið manns
síns með jafnvægi. Hinn 16. október
1996 eignuðust þau son en Lára átti
fyrir tvö böm. Allt virtist ætla að
smella saman og mikil gleði ríkti.
En þær sorgarfréttir bárust í vor að
Lára væri komin með krabbamein
svo aftur þurfti að berjast, sem hún
og gerði allt fram á síðasta dag.
Elsku Jón, Guðný, Björgvin og
Páll Amar. Missir ykkar er mikill.
Megi algóður Guð vaka yfir ykkur
um ókomna tíð.
Elsku Lára.
Eg sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lifs þíns nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofír rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þásælterað vitaafþví
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sig.)
Svanhvít og synir.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vom grætir
þá líður sem leiftur af skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(Hallgr.J. Hallgr.)
Ung kona er hrifin burt í blóma
lífsins, aðeins þrjátíu og níu ára að
aldri, eftir stutt en erfið veikindi.
Lára Björgvinsdóttir var aðeins
átján ára, þegar Atli Þór, sonur
minn, kynnti okkur, og hreifst ég
mjög af þessari ungu og glæsilegu
stúlku. Við nánari kynni fann ég,
hvað hún hafði margt til brunns að
bera, var vel gefin, hæversk og um-
fram allt elskuleg og góð stúlka. Hún
kom frá samhentri fjölskyldu og átti
góða foreldra og systkin.
Þau stofnuðu sitt eigið heimili og
eignuðust tvö börn.
Það urðu gleðidagar hjá okkur öll-
um þegar þau eignuðust sitt fyrsta
barn, dótturina Guðnýju Björk, á
jóladag 1980, afmælisdag Atla, og
þrettán mánuðum síðar soninn
Björgvin. Þótt Lára væri ung að ár-
um fórst henni móðurhlutverkið vel
úr hendi eins og öll önnur störf sem
hún kom að.
En margt fer öðruvísi en ætiað er
í lífinu og leiðir þeirra skildu.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
h'fsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynn-
ast þér.
(Ingibj. Sig.)
Elsku Guðný Björk og Björgvin,
harmur ykkar er mikill, en eitt verð-
ur aldrei tekið frá ykkur, minning
um góða móður, sem þið geymið í
hjarta ykkar.
Eiginmanni, Jóni S. Pálssyni, og
litla drengnum ykkar, Páli, aðeins á
þriðja ári, foreldrum, systkinum og
öðrum aðstandendum votta ég
dýpstu samúð.
Guð blessi minningu Láru Björg-
vinsdóttur.
Edda Finnbogadóttir.
Elsku Lára mín. Þú varst alltaf
sönn og studdir mig í að vera sjálf-
stæð og ég sjálf. Ég sakna þín mikið
og finnst ósanngjarnt að þú sért far-
in frá okkur. Mamma sagði mér að
þegar ég var lítil hefði ég kallað þig
Lalla og síðar Lála (það var áður en
ég gat sagt R). Hún sagði mér líka
að ég hefði alltaf hlýtt þér í einu og
öllu. Já, ég litla „ótemjan“. Minning-
in frá Ingunnarstöðum síðastliðið
sumar þegar við dönsuðum saman
og samverustundfrnar í Fremri-
stekknum gegnum árin, allt eru
þetta góðar minningar um þig.
Ég hlakka til þegar við sjáumst
aftur. Ég gleymi þér aldrei.
Þín
Birna Dögg.
Tíminn er mislangur sem okkur er
ætlaður til yfirráða í þessum heimi.
Hvað ræður þessari misskiptingu
tímans er okkur jarðarbúum ráðgáta
sem seint verður ráðin. Nú hefur
elskuleg systurdóttir mín, Lára
Björgvinsdóttir, lokið ævigöngu
sinni í blóma lífsins, langt um aldur
fram, að mati okkar sem næstir
standa. Allt frá fyrstu tíð ævi hennar
man ég eftir henni, undurfögru barni
er síðar varð glæsileg kona, móðir og
eiginkona. Það er sárara en tárum
taki, þegar ung kona verður að yfir-
gefa þetta jarðlíf frá ungum börnum
og öðrum ástvinum.
Eitt er víst að okkur er ekki gefið
að skilja leyndardóma lífs og dauða.
En okkar bjargfasta trú og bæn er
að Guð muni vel fyrir sjá.
Lára átti marga góða að, og fyrir
utan eiginmann og börn, átti hún for-
eldra og systkini er veittu henni allan
þann styrk sem verða mátti. Móðir
hennar og systur vöktu margar síð-
ustu næturnar við sjúkrabeð hennar
uns yfir lauk. Þar kom ómældur kær-
leikur í ljós og létti byrðina eftir því
sem mannlegur máttur frekast
leyfði. En ekki má gleyma hennar
eigin dugnaði og baráttuvilja sem
hún sýndi í veikindum sínum.
Það var ótrúlegt þrek og mikill
viljastyrkur sem fram kom hjá henni
í baráttu við þennan erfiða sjúkdóm.
Mér kemur í hug atvik sem átti
sér stað, fyrir mörgum árum, er
Lára var barn að aldri og dvaldi
daglangt hjá mér í sumarbústað í ná-
grenni Reykjavíkur. Ég ætlaði henni
að gista yfir nóttina en þegar fór að
kvölda kemur hún til mín og segir
sig langa heim. Ég tjái henni að
mamma hennar muni vera sofnuð,
það væri orðið svo framorðið. Þá
sagði Lára: „Mamma er vakandi.“
Það voru orð að sönnu, Áslaug
mamma var vakandi, ekki aðeins
þetta eina kvöld, heldur alla daga er
hún á vakt, ekki eingöngu yfir vel-
ferð barna sinna og fjölskyldu, held-
ur einnig margra annarra og höfum
við hjónin notið góðs af umhyggju
hennar og þeirra hjóna. Eftir að ejg-
inmaður minn lamaðist hafa þau Ás-
laug og Björgvin veitt okkur ómet-
anlega aðstoð, sem seint verður full-
þökkuð.
Nú er sorg í ranni og harmur í hug
okkar er þekktum Láru frænku
mína, en svo fer fyrir þeim er eiga
minningar liðinna ára, sem aldrei
bar skugga á. Það eru því margir
sem eiga um sárt að binda. Nú, þeg-
ar leiðir skilur um stund og söknuð-
ur býr í brjósti, biðjum við sem eftir
stöndum algóðan Guð að blessa og
varðveita sál elsku Láru minnar um
alla eilífð. Hún er kært kvödd af fjöl-
skyldu minni. Öllum ástvinum og
öðrum er sárt sakna hennar bið ég
náðar og blessunar á framtíðarbraut.
Vigdís Einarsdóttir.
Elsku Lára mín, mig langar til að
minnast þín í nokkrum orðum. Ég
veit bara ekki hvar ég á að byrja,
það er af svo mörgu að taka og svo
ótrúlega erfitt að horfast í augu við
það að þú sért farin frá okkur öllum
sem elskuðum þig svo heitt. Ég ætla
að reyna að vera ekki væmin því ég
veit að það hefði þér ekki líkað, þú
varst svo yndisleg, heilsteypt,
skemmtileg, falleg og lífsglöð. Svo
trú og trygg öllum þínum nánustu og
þeim sem þér þótti vænt um.
Hér sit ég og horfi á blaðið og
minningarnar hrannast upp, við vor-
um alltaf svo samrýndar en samt svo
ólíkar. Það var sama hvar ég bjó á
landinu, Reykjavík, Flateyri, Gr-
indavík eða hér á Akranesi, alltaf
vorum við í sambandi minnst viku-
lega, þú áttir það meira að segja til
að hringja í mig þegar þú skrappst
til útlanda, og er ég þurfti að fara á
sjúkrahús í minniháttar aðgerðir eða
var bara með flensu þá hringdir þú
reglulega til að athuga hvort mér
væri nú ekki að batna. Þú sem alltaf
varst svo hraust og sterk, hafðir
aldrei lagst á sjúkrahús nema þegar
þú fæddir börnin þín sem var þér svo
auðvelt og ég sagði oft við þig að þú
værir fædd til að ganga með og ala
börn. Þú hlóst bara og sagðir: „Uss,
þetta er ekkert mál,“ en varst þó svo
skilningsrík þegar ég var ekki sam-
mála og var eitthvað að kvarta. Þá
stappaðir þú í mig stálinu eins og þér
einni var lagið.
I 25 ár vorum við vinkonur og
alltaf í stöðugu sambandi. I öll þessi
ár rifumst við ekki svo ég muni til.
Ef við höfum gert það þá höfum við
verið svo ungar að ég er löngu búin
að gleyma því. í dag kemur svo
margt upp í hugann. Óll ferðalögin
okkar. Við fórum tvisvar saman til
Spánar en ferðalögin innanlands
voru ekki síðri. Við þurftum ekkert
að fara langt, pabbi átti stóran bíl og
keyrði okkur vinkonurnar einu sinni
sem oftar upp í Heiðmörk í útilegu.
Svo þegar pabbi var farinn í bæinn
ætluðum við að fara að tjalda eins og
lög gera ráð fyrir þá uppgötvuðum
við að tjaldsúlurnar urðu eftir heima
nema hvað það eina sem okkur Láru
datt í hug að gera var að leggjast í
grasið og hlæja þangað til tárin
runnu niður kinnarnar á okkur og
sögðum þetta bjargast og það gerði
það. Síðan mörgum árum seinna
þegar við vorum komnar með börn
og buru endurtók þetta sig í Skafta-
felli og við horfðum íyrst skelfdar
hvor á aðra, svo sprungum við úr
hlátri og sváfum sjö í fimm manna
tjaldinu sem mamma og pabbi áttu
sem teldist varla þriggja manna tjald
í dag, enginn himinn, ekkert fortjald
en það fannst okkur ekki mikið mál.
Það fór bara vel um okkur öll. Við
fórum á þjóðhátíð í Eyjum, í Þórs-
mörk, Galtalæk, Úlfljótsvatn, til
Akureyi’ar, vestur í Vatnsfjörð og
alla leið upp í Rauðhóla og meira að
segja tjölduðum við í Mjóddinni í
Breiðholtinu. Það var alltaf jafn
gaman hjá okkur og það eltist ekki
af okkur. Síðast í sumar þegar þú
varst orðin fársjúk fórum við tvær út
að borða og það sem við hlógum og
hlógum að einhverju sem engum
hefði þótt fyndið nema okkur.