Morgunblaðið - 13.10.1999, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 13. OKTÓBER 1999 4^
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlauztu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upprunnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
enþaðerGuðsaðvilja,
og gott er allt, sem Guði er frá.
(V. Briem.)
Elsku afi. Nú ert þú farinn frá
okkur, en ert örugglega búinn að
hitta ömmu Drikku og Martin litla,
son ykkar.
Hvar er upphaf, hvar er endir?
Hvemig fæ ég svar við þvi?
Eilífðin þó oss á bendir,
að við hittumst öll á ný.
(Hjördís Björg.)
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku pabbi og mamma. Guð veri
með ykkur.
Rebekka María og Jóhann Ágúst.
Við systkinin vorum svo lánsöm
að fá að alast upp í sama húsi og afi
okkar átti heima í. Hann bjó reynd-
ar á hæðinni fyrir ofan okkur en
samgangur var alltaf mjög mikill og
því var þetta eins og eitt stórt heim-
ili. Eftir að amma dó sváfum við oft
í rúminu hjá afa og vorum mikið hjá
honum. Okkur þótti skemmtilegt að
hjálpa honum með ýmislegt heima
fyrir, fara með honum út í búð og
margt fleira. Eitt af því sem er
sterkast í minningunni og einkenndi
heimilið hans afa er brauðbaksturs-
ilmurinn. Afi var nefnilega sífellt að
baka brauð, nánar tiitekið súrdeigs-
brauð, eða bara „afabrauð“ eins og
við kölluðum það alltaf. Og ekki má
gleyma hafragrautnum með púður-
sykrinum út á, en það var morgun-
maturinn okkar hjá afa.
Afi var einstaklega bamgóður
maður og eyddi ómældum tíma í að
syngja fyrir okkur barnabömin og
segja okkur sögur. Það var ósjaldan
sem við heyrðum söguna um
„Smörbukk" og lagið um „tednuna“
og „pisurnar" hennar.
Afi sagði svo skemmtilega frá og
hafði auk þess frá svo mörgu at-
hyglisverðu að segja. Við getum
líka þakkað honum færeyskukunn-
áttuna okkar. Afi nennti ótrúlega
vel að þvælast með okkur barna-
bömin með sér þegar hann fór til
Færeyja, en hann dvaldist hjá son-
um sínum þar öll sumur meðan
hann hafði heilsu til. Þessar ferðir
höfðu mjög góð áhrif á okkur. Þær
vom bæði skemmtilegar og þrosk-
andi og stuðluðu að nánari tengsl-
um okkar við fjölskylduna í
Færeyjum. Fyrir það eram við
honum afar þakklát.
Afi fylgdist vel með og hafði
ákveðnar skoðanir á öllum málum.
Hann var líka tilbúinn að ræða þær
við hvern sem var. Hann var jafn-
framt afar hlýr og traustur maður
og vissu það allir sem til hans
þekktu. Hann var hreinn og beinn
og kunni fólk að meta það.
Afi hefur verið til staðar alla okk-
ar ævi, sem er nú reyndar ósköp
stuttur tími samanborið við hans
ævi, en minningamar eru svo
margar að erfitt er að stikla á
stóra. Það er því mjög tómlegt hjá
okkur núna og við verðum eflaust
lengi að átta okkur á því að hann sé
ekki með okkur lengur. En við vit-
um hvar hann er, hann er hjá
ömmu sem er búin að bíða eftir
honum í 21 ár og er eflaust glöð að
fá hann til sín. Við erum sannfærð
um að þau vaka yfir okkur og
vernda okkur.
Elsku afi. Við eigum ekki til nógu
sterk orð til þess að lýsa þakklæti
okkar fyrir að hafa fengið að alast
upp hjá þér og hafa kynnst svo ein-
stökum manni sem þú varst. Takk
fyrir allt.
Fríða María og Ingi Björn.
+ Ingibjörg Sig-
urjónsdóttir
fæddist í Reykjavík
31. okt. 1933. Hún
lést á Hjúkrunar-
heimilinu Skjóli 26.
september síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Elin-
borg Tómasdóttir,
f. 16. sept. 1906, d.
9. maí 1998, og Sig-
urjón Jónsson, f.
6.ágúst 1907, d. 29.
feb. 1992. Ingi-
björg var þriðja
barn þeirra. Hún
dvaldi alltaf hjá þeim í Reykja-
vík, að Seljaiandi við Háaleitis-
braut og Alftamýri 33 þangað
til hún fór á Hjúkrunarheimil-
ið Skjól. Systkini hennar eru:
Bíbí okkar er látin. Hún fékk
hægt andlát eftir langvarandi veik-
indastríð.
Það er margs að minnast af
kynnum okkar Bíbíar. Þegar við
Sigríður, kona mín, kynntumst
fyiir meira en fimmtíu áram
hófust kynni okkar Bíbíar, en hún
var systir Sigríðar. Við bjuggum
fyrstu búskaparár okkar á heimili
tengdaforeldra minna, sæmdar-
hjónanna Elinborgar Tómasdóttur
og Sigurjóns Jónssonar, en þar var
Bíbí líka til heimilis.
Á þessu heimili ríkti mikill kær-
leikur og ástúð og ekki síst til
þeirra, sem minna máttu sín. Við
Bíbí urðum fljótt miklir vinir, enda
var hún gleðigjafi hvar sem hún
kom.
Bíbí var fædd vanheil, en það
breytti engu um gleði hennar og
einlægni. Elstu börn okkar hjóna
ólust upp á þessu góða heimili
tengdaforeldra minna og frá
fyrstu stundu var Bíbí okkar vakin
og sofin yfir velferð þeirra. Hún
lék við þau og gætti þeirra af
þeirri alúð og einlægni bamsins,
sem henni var meðfædd, enda ljóst
frá upphafi hversu kær hún var
þeim.
Þegar við hjónin fluttumst út á
land skildu leiðir. Söknuður okkar
var mikill á marga lund, en hvað
mest söknuðum við þín, elsku Bíbí.
Þegar farið var til útlanda var
alltaf efst í huga að kaupa eitthvað,
sem gleðja mætti Bíbí okkar. Þeg-
ar gjöfin var svo afhent voru laun-
in mikil vegna þeirrar einlægu
gleði, sem skein úr augum þínum.
En nú er löngu h'fsstríði þínu
lokið.
Elsku Bíbí, við þökkum þér alla
ástúðina og gleðina, sem þú veittir
okkur hjónunum og ekki síður
börnum okkar.
Við vitum, að góður Guð hefur
tekið þig í sinn náðarfaðm, sak-
leysingjann, sem alla gladdir, en
engan særði. Drottinn vemdi þig
og blessi, styrki og leiði á eilífðar-
brautinni.
Þín systir og mágur
Sigríður og Björn Onundarson.
Nokkur minningarorð um litlu
frænku mína, Bíbí.
Er eitthvað hægt að segja um
þroskaheftan einstakhng
(mongólíta) sem ekki gat einu
sinni tjáð sig. Hún var nefnilega
óskiljanleg öllum þeim sem ekki
þekktu hana. Bíbí talaði sitt eigið
tungumál. Tungumál, sem enginn
skyldi nema við sem ólumst upp
undir hennar verndarvæng.
Það var einmitt þannig með okk-
ur Bíbí, ég ólst upp undir hennar
vernd. Eg fæddist í kjallaranum
heima hjá henni á Seljalandi við
Seljalandsveg í Reykjavík. En
Seljaland var sveitabær sem stóð á
gatnamótum Ármúla og Háaleitis-
brautar.
Bíbí langaði alltaf óskaplega
mikið til að eiga börn og í stað þess
Sigríður, f. 16. okt.
1929, gift Birni Ön-
undarsyni;
Dýrfinna Helga Kl-
ingenberg, f. 5. júlí
1931, gift Sigurði
Ingvari Jónssyni;
Jörgen Jón Haf-
steinn, f. 12. nóv.
1935, kvæntur
Önnu Ingólfsdótt-
ur; Magnús Tómas,
f. 12. nóv. 1937; d.
1993, var kvæntur
Sigrúnu Ingimars-
dóttur; og Jón Odd-
ur Rafn, f. 5. maí
1942, kvæntur Helgu Snorra-
dóttur.
Ingibjörg verður jarðsungin
frá Háteigskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
að vernda sín eigin börn breiddi
hún væng sinn yfir okkur systkina-
börn sín og kannske sérstaklega
þau sem hún hafði heima hjá sér.
Þegar við svo fóram og hún hafði
ekki bömin hófst erfitt tímabil hjá
Bíbí okkar þar sem hún færði allan
sinn kærleika yfir á dúkkurnar sín-
ar, sem hún klæddi á hverjum
morgni og háttaði á kvöldin, en áð-
ur hafði hún auðvitað þvegið þeim,
því allir skyldu hreinir og stroknir í
rúmið. Hún var undurgóð við
dúkkurnar, en ef þær voru óþekk-
ar þá vora þær líka skammaðar.
Eg held að henni hafi þótt vont að
fá enga svöran við þeim kærleika,
sem hún sýndi dúkkunum sínum.
Við Bíbí áttum okkar erfiðustu
stundir saman þegar ég var orðin
svo gömul að ég var komin fram úr
henni í félagslegum þroska, en
Bíbí fann alltaf mjög mikið til þess
að hún var ekki eins og við hin.
Allt þar til ég náði fimm til sex ára
aldri voru við nokkuð samferða,
gátum leikið okkur saman og
skildum hvor aðra, þrátt fyrir ald-
ursmuninn á okkur, sem var 20 ár.
Mikið skelfing fannst mér erfitt
þegar Bíbí vildi ekki tala við mig
og skellti bara hurðinni á mig. En
það gerðist þegar hún fann sem
mest til vanmáttar síns og þess að
hún var ekki alveg eins og við hin.
Þótt við lékjum okkur saman
passaði Bíbí mig alltaf og að því
leyti fann ég fyrir því að hún var
eldri. Þegar hún tók að sér pössun-
ina var ekki sleppt hendinni af
manni. Ég minnist þess séi-taklega í
eitt skipti þegar afi og amma fóru á
hrútaball (amma dansaði nefnilega
við hrútana á ballinu). Þetta var
árshátið fjáreigenda á höfuðborgar-
svæðinu. Þegar þau komu heim vor-
um við Bíbí auðvitað löngu sofnað-
ar, en afi og amma fundu mig
hvergi. Þau leituðu um allt húsið,
fóra meira segja út í þvottahús að
leita. Loksins datt þeim í hug að h'ta
fyrir ofan Bíbí í rúminu, þar fannst
sú sem leitað var að. Svona var Bíbí,
hún breiddi vænginn sinn alveg yfu
þann sem henni var falinn.
Þegar Bíbí fluttist með afa og
ömmu í Álftamýri fékk hún sitt
eigið herbergi og það var sko al-
gjört leikfangaland og ævintýra-
heimur fyrir okkur börnin. Hún
læsti líka alltaf herberginu. Hún
vildi nefnilega fylgjast með þegar
við skoðuðum dótið hennar. Þarna
var allt í röð og reglu. Hver hlutur
var marg handfjatlaður, á hverjum
degi, af eigandanum, sem strauk
þá og pússaði.
Ég vil með þessum kveðjuorðum
minnast uppáhaldsfrænku minnar,
sem gaf endalaust af sér í einlægni
barnsins og gerði aldrei kröfur til
neins í staðinn. Það er mikið þakk-
læti, sem fyllir huga minn fyrir að
hafa átt svo einlægan og góðan
vin, sem hefur gefíð mér og svo
mörgum innsýn inn í heim þeirra
sem minna mega sín í þjóðfélagi
okkar.
Elinborg J. Björnsdóttir.
Þegar ég leit dagsljós þessa
heims hallast ég fremur að því að á
þeim tíma hafi ég ekki haft hug-
mynd um inní hvaða veröld, vitund,
kringumstæður eða fjölskyldu ég
var að fæðast. Enda tæpast ráð fyr-
ir því gert. En ég fæddist inní ís-
lenska stórfjölskyldu, þar sem fólki
á öUum aldri ægði saman undir
sama þaki; fjórir eða fimm ættliðir.
Ég þekkti engan. Þó finnst mér
sennilegt að flest andht fjölskyld-
unnar hafi gægst niður í vögguna
til að bera augu þennan nýja með-
Um. Ég veit ekki hvað þeir sáu. Ég
man heldur ekki hvað ég sá. En af
afspum fregnaði ég síðar að þeir
sem Utu hafi ekki allir verið á eitt
sáttir um útUt og sköpulag. Sam-
kvæmt besta minni hafði ég ekkert
við útUt þeirra eða sköpulag að at-
huga; hvorki þá né síðar. Samt var
eitt andhtið ekki eins og hin. Það
var öðruvísi. Það var fölskvalaust,
bhtt, hörkudráttalaust; hreint. Ég
áttaði mig á því síðar. Og það er
einmitt þessa andlits, bhðunnar
sem bar það, sem mig langar til að
minnast fáeinum orðum.
I heimi samkeppni og drottnun-
argirni er því stundum haldið fram
að þegar vegferð mannsins lýkur
standi verk hans eftir, misstór-
brotin, misforgengileg. Sumir
skilja eftir sig mannvirki - hallir og
turna - enn aðrir myndlistarverk,
bækur, Ijóð handa komandi kyn-
slóðum. Verkin þessi eru sögð
standa eftir tU marks um að þar
fór góður maður og gegn.
Hún Bíbí frænka mín, Ingibjörg
Sigurjónsdóttir móðursystir mín,
skilur ekki eftir sig háa tuma eða
stórar hallir úr varanlegu efni
þessa heims. Það Uggja heldur ekki
eftir hana andleg stórvirki á pappír
eða striga. Þó era myndimar marg-
ai’ og dýrmætar sem hún skilur eft-
ir sig í hugskoti þeirra sem hana
þekktu. Og þessar myndir skipta
mig veralegu máli vegna þess að
hún var mín, hún var frænka mín,
hún var móðursystir mín, hún gætti
mín þegar ég var bam.
Hún var fötluð frá fæðingu. Hún
var það sem kallað er mongólíti.
Að vera mongólíti hefur frá barn-
æsku minni merkt í mínum huga
að vera betri, blíðari og bamelsk-
ari en aðrar manneskjur. Og þurfti
raunar mikið til að öðlast þann
sess í vitund minni sem bams því
betri manneskju en móðurömmu
minni hef ég aldrei kynnst.
Elinborg amma mín Tómasdótt-
ir eignaðist sex böm sem öll
komust á legg. Bíbí var þriðja í
röðinni. Sigríður móðir mín var
elst. Ég var fyrsta barnabarn móð-
urforeldra minna. Með þessu fólki
og fleiram ólst ég upp að miklu
leyti. Amma mín var mögnuð
manneskja. Hún hélt þessu stóra
heimili gangandi með hug og hönd-
um, búskap og bash. Hún var ein-
hvers konar listaverk Guðs unnið
með blandaðri tækni. Hún var bhð
og hörð. Blíð við böm, málleysingja
og umkomulausa, hörð við sjálfa
sig og sjálfbyrginga.
Mér líður aldrei úr bamsminni
þegar faðir minn, þá ungur lækna-
nemi, lét það út úr sér í viðeigandi
samræðum, að enginn yrði
mongóhti út úr barnaveiki. Amma
var á öndverðri skoðun sem auðvit-
að var fráleit miðað við nútíma
læknisfræði. En raunsæ sköpunar-
ást og trú þess tíma. Þótt ómennt-
uð væri las hún honum lexíuna.
Hann vann sér það til óhelgi að
trufla trú hennar á náttúrana og
Guðs góðu sköpun. Þeirri sköpun
fékk ekkert breytt nema mann-
heimakrankleiki að hennar viti og
sannfæringu. Utan um þetta vit og
sannfæringu hélt hún meðan heilsa
entist. Heilsan hafði hins vegar
löngu brugðist áður en hún dó,
jafnvel meðvitið var dofið en sann-
færingin lifði. Mér er nær að halda
að kalhð hafi meira að segja verið
komið löngu áður. Hún hafi skellt
við skollaeyrum. Og það hafi verið
vegna þess að henni hafi fundist
hún eiga eitthvað eftir ógert. Eða
öllu heldur að hún hafi vitað að það
INGIBJÖRG
SIGURJÓNSDÓTTIR
varð ekkert að gert. Þess vegna
hafi hún alls ekki viljað þiggja
svefninn langa, þótt þreytt væri, á
undan htlu dóttur sinni. Hún hafði
aldrei nokkru sinni skilið hana jp£
sig og nú ætlaði hún að þrauká.
Þar fór móðurást í margveldi.
Vera má að lítil viska og fátæk
rök liggi í línum þessum en Guð
minn dansar handan lögmála
þeirra gilda sem mannleg eru. Það
er trú mín og sannfæring að nú
séu þær mæðgur í faðma fallnar
með afa og Magnús frænda minn
horfandi hlýjum, sposkum aðdáun-
araugum á endurfundina. Mér
finnst sem ég sjái þetta frá vöggu
minni. Og utan um allt og alla
gengna héðan úr augsýn heldæ:
svo Drottinn allsherjar. Algóður
Guð blessi minningu þeirra allra.
Önundur S. Björnsson,
Breiðabólstað í Fljótshlíð.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlaustu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgarþraut er gengin
hvaðgeturgrættossþá?
Oss þykir þungt að sldlja,
enþaðerGuðsaðvilja, **
og gott er allt sem Guði’ er frá.
(V. Briem.)
Elsku Bíbí frænka. Nú hefur þú
fengið hvíldina og ert komin yfir
móðuna miklu heim til afa, ömmu
og Magga frænda. Ég trúi því að
þau hafi öll tekið fagnandi á móti
þér, svo nátengd eruð þið öll
bemskuminningunum frá Selja-
landi og síðar Álftamýri. Þú, frænka
mín, sem áttir allar fallegu dúkk-
umar sem við stelpurnar máttum
ekki snerta, því þær vora börnH
þín. Við fylgdumst með fuhar af
lotningu, þegar þú bjóst um dúkk-
umar af stakri natni, talaðir við þær
á þínu máli og umvafðir þær sem
væra þær lifandi börn. Þú, frænka
mín, sem þvoðir upp fyrir ömmu og
pússaðir þá hvert glas þangað til
það gljáði eða straujaðir þvottinn
hennar svo vel að ekki sást á honum
krumpa. Oft tóku verldn þig langan
tíma, en það gerði ekkert til, þú átt-
ir nógan tíma og í frítíma þínum
hugsaðir þú um dúkkumar þínar,
litaðir í litabækumar þínar eða
prjónaðir. Þannig hðu árin og alltaf
varst þú bamið heima hjá afa og
ömmu á meðan þeirra naut við. * ~
Nú þegar komið er að kveðju-
stund hugsa ég um, hversu dýr-
mætt það er að hafa fengið að kynn-
ast þér og þinni bamslegu einlægni
og minningamar streyma fram.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífs-
insdegi
hin Ijúfu og gjóðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf sem gleym-
ist
eigi
og gæfa var það öllum er fengu að kynnast
þér.
(Ingibj. Sig.)
Elsku Bíbí, hvíldu í friði og
hafðu þökk fyrir allt.
Þín frænka
Elinborg Sigurðardóttir.
UTFARA RSTO FA
OSWALDS
sími 551 3485
ÞJÓNUSTA ALLAN
SÓLARHRINGINN
AOALSTJMn 1 4H • 101 Rl.YKIAVÍK
I ÍKKlSTUVlNNUS rOFA
EYVINDAR ÁRNASONAR