Morgunblaðið - 15.10.1999, Side 45

Morgunblaðið - 15.10.1999, Side 45
MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR FÖSTUDAGUR 15. OKTÓBER 1999 45 bemskuminningum mínum eru öll samskiptin við fjölskylduna á Lyng- haganum ein veisla. Pegar Inga kom í heimsókn til mömmu var alltaf hátíð og gleði. Þótt móðir mín veiktist síðar af þeim sjúkdómi hug- ans sem gerir okkur öll ráðþrota og vamarlaus hefur aldrei borið skugga á þeirra vináttu. Og enga manneskju þekki ég sem ræktar vináttubönd sín af slíkri elju og trú- mennsku sem hún Inga gerir. Þótt ég eigi óljósar minningar um Pál frá bemsku þá kynntumst við ekki að ráði fyrr en hann hafði veikst af þjáningarfullum sjúkdómi hugans sem hann þurfti að berjast við í nær tvo áratugi. Páll var skarpgreindur, hnyttinn og hafði óvenjulega næmni á samfélagið í kringum sig. Ég minnist með þakk- læti okkar mörgu samtala og þess trúnaðar og vináttu sem Páll sýndi mér. Ég minnist skopskyns hans á sjálfan sig og aðra og áhuga hans á náttúrunni og samfélaginu. Ég minnist væntumþykju hans til sinna nánustu, ekki síst bamanna í fjöl- skyldunni. í baráttu sinni sýndi Páll ótrálegt hugiækki og æðruleysi allt til dauðans sem kom eins og slys úr lendum óraunvemleikans, sem eng- inn fær ráðið við. Þeir sem ala með sér þá vináttu sem aðeins dauðinn fær slitið kom- ast ekki hjá harminum og söknuðin- um, en eignast í staðinn dýrmætar minningar. Þótt Páll ætti stóran vinahóp og góða fjölskyldu verður söknuðurinn vafalaust Ingu þung- bærastur, þessari frábæra móður sem stóð með syni sínum eins og klettur í hafinu. Ég vil senda Ingu og fjölskyldu hennar samúðarkveðjur frá okkur öllum. Helgi Kristbjarnarson og fjölskylda. Ég kveð vin minn, Pál Gunnars- son, með djúpri virðingu og þakk- læti fyrir samfylgdina allt frá barn- æsku. Að aðstandendum hans er mikill harmur kveðinn og erfítt að fínna þau orð til huggunar sem geta sefað sorgina. Einhver fallegustu huggunarorð sem ég þekki eru þessar ljóðlínur eftir ítalska þjóð- skáldið, Dante Aleghieri, sem hann leggur hinum látna í munn: Eg er ekki dáinn; um bústað þó ég breyti, ég bý með þér og lifi, sem manst mig enn og grætur. Sál mín sú þú unnir, saman þinni er runnin. Palli hefði svo sannarlega viljað hugga þá sem muna hann og gráta. Lítil systurdóttir hans, Guðrán Snorra, þriggja ára, vildi líka hugga mömmu sína og sagði við hana: „Getum við ekki bara farið með flugvél upp í himininn til hans Palla?“ Páll, móðurbróðh- hennar, var henni svo góður og hún vissi í hjarta sínu að hann var bestur í heimi og nú var hann farinn frá henni án þess að kveðja. Litlu systkinin spurðu grátandi, hvort hann hafi ekki vitað hvað þau elsk- uðu hann heitt og þau föðmuðu fötin hans að honum látnum, rétt eins og þau föðmuðu hann sjálfan lifandi. Þau vildu finna nálægð hans og spurðu hvort hann yrði lengi dáinn, það var svo margt sem þau höfðu ekki sagt honum og svo vildu þau segja honum aftur og oft og mörg- um sinnum hvað þau elskuðu hann heitt. Ef þau væra svolítið eldri, myndu þau vita, að Palli vissi vel hvað þau elskuðu hann heitt og hann vissi í hjarta sínu hve fölskva- laus ást og umhyggja fjölskyldu hans var. Hetjuleg barátta gegn geðfötlun er flestum okkar lokuð bók. Páll Gunnarsson náði ekki fimmtugs- aldri, en á stuttu æviskeiði barðist hann erfiðari lífsbaráttu en menn kynnast á langri ævi. Flest skiljum við „lífsbaráttu" sem baráttu fyrir brauðinu, „erfiðleika“ sem tíma- bundna erfiðleika eftir skilnað, mannslát eða efnahagsörðugleika eins og gjaldþrot. Við skiljum að menn geti sjálfir eyðilagt líf sitt með óskynsamlegum lífsháttum en okkur skortir skilning á því sem geðfötlun getur gert lífi manns sem lokið hefur háskólanámi með láði, er glæsilegur á velli, fjölfróður, manns sem hefur víðtæk áhugamál, og kemur frá sterkri og samhentri fjöl- skyldu, er flestum kostum búinn og lífið virðist brosa við. „Hann átti það ekki skilið að veikjast“, sagði nákominn ættingi hans og það voru orð að sönnu. Litlu bömin, vinir hans, munu síðar skilja, að sjúk- dómurinn spyr ekki um það hver stóð sig vel eða illa. Sumir veikjast bara og aðrir halda heilsu. Við sem kynntumst Palla á barns- aldri gátum séð hann alla ævi eins og lítil böm sem sjá beint inn í sál- ina og hjartað, við sáum ekki „sjúk- ling“, heldur manninn sjálfan og reisn hans. Ég man Palla vel úr hverfinu allt frá bamæsku og æ síð- ar þar sem ég hef verið heimagang- ur á heimili hans og skólabróður míns og síðar starfsbróður, Gunn- ars Snorra. Ég man hvað mér fannst Palli vera glæsilegur á velli og góðlegur. Aldrei heyi'ði ég hann víkja illu orði að nokkram manni og fyrstur vai' hann einatt til að sam- gleðjast öðram. Hjartað vai' úr gulli og gáfumar skínandi, umhyggju- samur og síhugsandi um annarra hag og aldrei heyrðist hann biðja um neitt sér til handa. Aldrei bar á beiskju í huga hans, ekki heldur eft- ir að hann veiktist. Alltaf var Palli fyrstur til að samgleðjast systkinum sínum og okkur hinum sem komum oft á heimilið. Palli var ekki allra og mér fannst mikill heiður að því að hann var alltaf vinur minn á hverju sem gekk og hversu veikur sem hann var. Hann var alltaf samur í mínum huga og ég leit alltaf upp til hans, ekki þrátt fyrir sjúkdóminn, heldur einmitt vegna þess hve mikla reisn hann bar í þrautum sínum. Hann var hin sanna hversdagshetja í baráttunni við hinn illvíga sjúk- dóm. En hvemig bregðast menn við ör- lögum sem þessum? Menn geta annaðhvort sætt sig við þá ann- marka sem af þeim hljótast, eða reynt með þrotlausri glímu að ná markmiðum sínum þrátt fyrir allt. Palli valdi ekki þægilegustu leiðina þegar hann ákvað að setjast aftur á skólabekk og hóf nám í viðskipta- fræði í háskólanum. Hann vildi setja sér markmið og ná árangri, mæta tO leiks. Hann vOdi „vera“ fremur en „ekki vera“ svo vitnað sé tO hinna frægu orða Shakespeare sem hann lagði Hamlet Danaprins í munn: „Að vera eða ekki vera, þarna er efinn, hvort betur sæmir að þreyja þolimóður í gi-immu éli af örvum ógæfunnar eða vopn grípa móti bölsins brimi og knýja það til kyrrðar." Baráttu Páls Gunnarssonar er lokið, hann reyndi að þreyja þolin- móður árum saman, en hvort hann knúði bölsins brim tO kyrrðar, vit- um við ekki, en við vonum það. I baráttunni eftir að hann veiktist og í lífi sínu til hinsta dags, var hann umvafinn takmarkalausum kær- leika og umhyggju móður sinnar og fjölskyldu allrar, sem aldrei brást honum og tókst með undraverðum hætti að gefa honum margai- gleði- stundh-, þrátt fyrir allt. „Fár sem faðir. Enginn sem móðir.“ segir hið fornkveðna. Engum duldist það hve náin þau mæðginin vora og öll dáðumst við að hugrekki Ingileifar og baráttuþreki hennar. Hann gat alltaf leitað tO hennar í hverri þraut, fullviss um að hún hlustaði á hann, annaðist hann og síðast en ekki síst, talaði í hann kjark og leiðbeindi honum. Honum þótti undurvænt um móður sína og mat hana meira en nokkra aðra manneskju og hún stóð eins og klettur við hlið hans hvað sem á bjátaði. En enginn má sköpum renna. Litlu börnunum segjum við að hon- um líði núna vel og því trúum við. PáO Gunnarsson var hrifinn á brott, engill dauðans laut niður að honum þar sem hann stóð og hreif hann á brott með sér, svo að þjáningum hans mætti linna - kallið var komið. Við Kjartan vottum, IngOeif Hallgrímsdóttur, móður hans og fjölskyldu hans alh’i okkar dýpstu samúð. Sigríður Ásdís Snævarr. + Inga Brynja Guðmundsdóttir fæddist á Akranesi 10. janúar 1947. Hún varð bráð- kvödd á heimili sínu hinn 8. október síð- astliðinn. Foreldrar hennar voru Guð- mundur Kristinn Pétursson vörubíl- stjóri, f. 12. maí 1901 að Gröf í Miklaholtshreppi, og Guðrún G. Kjart- ansdóttir húsfreyja, f. 17. mars 1904 að Efri-Miðvík í Aðalvík. Þau eign- uðust þrjár dætur og var Inga Brynja þeirra yngst. Systur Ingu eru: 1) Sólveig Margrét, f. 23.3. 1934, búsett á Akranesi, gift Davíð Guðlaugssyni, f. 28.6. 1934, hafnarverði. Þau eiga þijú börn. 2) Guðný Eygló, f. 12.9.1937, búsett í Reykjavfk, gift Guðlaugi Einarssyni, f. 4.6. 1935, skipasmið. Þau eiga ljög- ur börn. Inga Brynja lætur eft- Þú komst um nótt. Eg sá þig ekki. En ég fann návist þína álengdar. Þegar þú fórst, var tómið eftir. Og dagurinn fæddist... en allt var breytt Elsku mamma, við sendum þér saknaðarkveðjur. Við eram ekki ennþá farin að tráa því að þú sért farin frá okkur svona ung. Þú varst okkur allt, mamma okkar, besti vinur okkar og gerðir allt fyrir okkur, stundum meira en þú gast. En samt fannst þér þú aldrei gera nóg fyrir okkur. Litlu sólargeislarnir þínir, stelp- urnar fimm (barnabömin) Andrea, Bjartey, Inga Elín, Lisbet og Na- talía hafa misst miklu meira en ömmu. Við vitum núna að þér líður vel hjá Guði og hann hugsar vel um þig, og að þú ert fegin hvíldinni elsku mamma, en þín er sárt sakn- að við gleymum þér aldrei. Með þessum fáu orðum viljum við kveðja þig, elsku mamma. Við von- um að Guð gefi þér allt sem þú átt svo sannarlega skilið. Kær kveðja með miklum sökn- uði. Bless mamma. Sigurlaug Karen, Kjartan og Hlíf Helga. Vertu Guð faðir, faðir minn, í frelsarans Jesú nafni, hönd þín leiði mig út og inn svo allri synd ég hafni. (H. Pétursson.) ir sig tvö börn. Son með Sigurði Þórð- arsyni, Kjartan Sig- urðsson, f. 6.6. 1965, sjómaður, bú- settur í Vestmanna- eyjum, kvæntur Hlíf Helgu Kára- dóttur, f. 28.10. 1968, og eiga þau íjórar dætur, a) Andrea, f. 26.12. 1988. b) Bjartey, f. 17.6. 1990. c) Lís- bet, f. 8.10. 1994. d) Natalía, f. 1.2. 1998. Dóttur með Guð- mundi Þorkelssyni. Sigurlaug Karen Guðmundsdóttir, f. 8.7. 1968, baðvörður, búsett á Akra- nesi. Hennar dóttir er Inga Elín Cryer, f. 24.11. 1993. Faðir Ingu Elínar er Steve Antony Cryer. Inga vann lengst af við fisk- verkun. Utför Ingu Brynju fer fram frá Akraneskirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 14. og æðra hlutverk hjá Honum og að nú líði henni vel. Minningarnar hrannast upp, minningar frá liðnum árum sem spanna allt mitt líf þar sem Inga var stór þáttur af þessari föstu til- veru sem ég hef lifað og hrærst í. Minningar frá öllum góðu stundunum sem við systkinin átt- um með henni, þegar hún ásamt börnunum sínum, þeim Kjartani og Sillu Karen, bjó á Skagabraut- inni hjá ömmu og afa þar sem segja má að við höfum átt okkar annað heimili. Minningar frá skemmtiferðinni sem Inga bauð mér í, þá lítilli frænku, í ævintýraferð til Reykja- víkur þar sem við gistum á hóteli og gerðum okkur margt til skemmtunar, þvílík upplifun fyrir litla telpu. Inga var alltaf boðin og búin að hjálpa og aðstoðaði mig ef ég þurfti að láta líta eftir bömunum mínum endram og sinnum. Þá var lítið mál að leyfa Birnu Dröfn dóttur minni að droppa inn og bíða eftir rútunni þegar hún þurfti að sækja Tónlist- arskólann á Akranesi eftir að við fluttum inn á Hvalfjarðarströnd. Inga átti mikinn fjársjóð, það voru börnin hennar þau Kjartan og Silla Karen sem og tengdadóttirin hún Hlíf, og að ekki sé minnst á litlu ömmustelpurnar fimm. Alltaf hugsaði hún út til Vest- mannaeyja til Kjartans, Hlífar og dætra þeirra fjögurra. Minntist- hún ósjaldan á þau og heyrði mað- ur þá á henni hvað hún saknaði þeirra mikið og hversu stolt hún var af þeim og hefði hún viljað geta hitt þau miklu oftar en hún gerði. Sama var þegar Silla Karen giftist og flutti út til Englands, og mikil var gleðin þegar Silla kom heim aftur með litlu dótturina hana Ingu Elínu fyrir hálfu öðra ári. Það er mikið gleðiefni að þær nöfnur skyldu fá að kynnast eins náið og raunin varð á. Gleðin að geta létt undir með Sillu og litið eftir nöfnu sinni á meðan Silla var í vinnu var mikil. Hún var börnum sínum góð móð-_ ir við oft á tíðum erfiðar aðstæður og gerði hvað hún gat til að rétta þeim hjálparhönd og er þeirra missir mikill. Elsku Kjartan, Silla, Hlíf, Andr- ea, Bjartey, Inga Elín, Lísbet og Natalía, megi algóður Guð styrkja ykkur og vernda á þessari erfiðu stundu og um alla framtíð. Systrum Ingu Brynju þeim Mar- gréti og Guðnýju svo og fjölskyld- um þeirra votta ég mína dýpstu samúð. Elsku Inga. Guð blessi þig og minningu þína. Þín frænka Harpa Hrönn Davíðsdóttir. t Eiginkona mín og móðir okkar, KRISTÍN STURLUDÓTTIR frá Fljótshólum, Kirkjuteigi 17, Reykjavík, lést laugardaginn 2. október síðastliðinn. Útförin hefur farið fram í kyrrþey, að ósk hinnar látnu. Sérstakar þakkir til Heimahlynningar Krabbameinsfélagsins. Gunnar Svanberg, Hafsteinn R. Gunnarsson, Svanhildur Gunnarsdóttir, Jóhanna Guðrún Gunnarsdóttir. INGA BRYNJA GUÐMUNDSDÓTTIR Elsku amma mín. Með örfáum orðum vil ég þakka þér allt sem þú gerðir fyrir mig. Þú skilur eftir stórt skarð í lífí mínu. Sú spuming vaknar „Hver á að passa mig núna þegar mamma er að vinna?“ En við björgum því, láttu þér líða vel hjá Guði og ég veit að hann hugsar vel um þig og þér líður vel núna, elsku amma mín. Sumir koma inn í líf okkar og hverfa þaðan fljótt. Aðrir staldra við, skilja eftir fótspor í þjarta okkar, og við erum aldrei söm. Með saknaðai'kveðju. Bless, amma mín. Inga Elín. Inga frænka er dáin! Fregnin um andlát Ingu kom yf- ir okkur sem reiðarslag. Það var eitthvað sem við áttum ekki von á svo fljótt, allt of fljótt finnst okkur sem þekktum hana. En vegir guðs eru órannsakan- legir og trúum við því og treystum að henni sé ætlað eitthvað annað + Eiginmaður minn, GUÐBJÖRN EÐVARÐ INGVARSSON málarameistari, Stigahlíð 26, Reykjavík, lést á Landspítalanum sunnudaginn 3. október. Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins látna. Gróa Eggertsdóttir. AXEL HJELM, lést á heimili sínu á Hofsósi fimmtudaginn 7. október. Vinsamlega athugið að áður auglýst útför frá Hofsóskirkju, laugardaginn 16. október, er frestað til sunnudagsins 17. október kl. 11.00. Fyrir hönd aðstandenda, Ragnar Ágúst Axelsson.

x

Morgunblaðið

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.