Morgunblaðið - 20.10.1999, Qupperneq 43

jsBMsasiBStSba^......... 4flaBwawaa
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 20. OKTÓBER 1999 4C9
1 _ Ingimar Brynjólfsson bóndi á
Asláksstöðum og lengi oddviti og
sýslunefndarmaður Arnarnes-
hrepps varð bráðkvaddur við
heimili sitt laugardaginn 9. októ-
ber. Með honum kvaddi hinn síð-
asti í þeirri sveit manna, sem ég
var samtíða í stjórn Minjasafnsins
á Akureyri á fyrstu árum þess, en
| það var formlega sett á stofn árið
1 1962. Hann var fulltrúi Eyjafjarð-
| arsýslu, sem átti safnið að einum
fimmta ásamt Kaupfélagi Eyfirð-
inga, sem átti annan fimmtung, og
Akureyrarkaupstað, sem átti þrjá
fimmtu, og kusu eigendurnir
stjórnarmenn í sömu hlutföllum.
Að vísu tók hann ekki sæti í safn-
stjórninni fyrr en að Þórami Kr.
Eldjárn á Tjörn látnum árið 1968,
en sat í stjóm af hálfu sýslunefnd-
ar allt til ársins 1990, þegar Eyja-
fjarðarsýsla hafði verið lögð niður
* sem stjórnsýslueining. Aðrir
stjórnarmenn safnsins á fyrstu
tuttugu árum þess vom þeir Jónas
Kristjánsson, Helgi Eiríksson, Ar-
mann Dalmannsson, Kristján Ein-
arsson frá Djúpalæk, Gísli Magn-
ússon og Páll Helgason. Safnvörð-
ur var Þórður Friðbjarnarson.
Þessara vösku hugsjónamanna og
góðu vina minna minnist ég nú
allra með þökk og virðingu, þegar
hinn síðasti þeirra, Ingimar á
Asláksstöðum, er kvaddur.
Hann var hæglátur maður og
hógvær í framgöngu, broshýr og
blíðlegur, greindarlegur og góð-
mannlegur. Hann hafði ekld þann
háttinn á að ryðjast um fast á
mannamótum með hávaða og
glumrugangi og vekja á þann hátt
Iathygli á sér eða reyna að vinna
málstað sínum fylgi, eins og sum-
um hættir til. Slíkt var ekki háttur
hans, eðli eða aðferð. En hann kom
málum sínum fram eigi síður en
aðrir fyrir því. Þó að honum lægi
ekki hátt rómur, var á hann hlust-
að, þegar hann tók til máls, því að
hann studdist jafnan við gild rök,
skarplega íhygli og góðvild. Orð
hans m-ðu heldur ekki hrakin eða
þeim hnekkt með neinni skynsemi
eða sanngirni. Þar við bættist, að
hann var afar tillögugóður og
glöggskyggn á góðar og snjallar
lausnir á hverjum vanda, lausnir,
sem ógjarna lágu öllum í augum
uppi og öðrum hafði sést yfir. Af
þessu varð hann „virður vel“ í sveit
sinni og héraði, enda bæði bústólpi
og landstólpi, svo að ég leyfi mér
að taka mér í munn orð ástsæls
sveitunga hans úr Öxnadal. Honum
voru lengst af falin flest þau trún-
aðarstörf, sem til féllu í Ai-names-
hreppi, og margur mun hafa leitað
til hans í vanda, en farið af fundi
hans hressari en hann kom.
Fyrrgreindir eiginleikar fylgdu
honum inn á fundina í stjóm
Minjasafnsins á Akureyri. Þegar
mikill vandi steðjaði að í rekstri
safnsins eða framkvæmdum, oftast
fjárhagskröggur, var ekki óal-
gengt, að Ingimar kæmi með
lausnina tilbúna í skjalatöskunni
sinni eða þá í huga sér, svo að
vandræðin leystust eða viku að
minnsta kosti frá í bili, þangað til
betur rættist úr. Hann sá alltaf
einhver ráð, enda alvanur „að berj-
ast í bönkum“ (svo að ég hnupli
fleiri snilliyrðum, nú frá sonarsyni
Þórarins á Tjörn). Lengi verður
minnisstæð rósemi og ráðsnilld
Ingimars, þegar verið var að berj-
ast við að koma upp tveggja hæða
Iviðbótarbyggingn við safnhúsið á
áttunda áratugnum þrátt fyrir
sparsamlegar (að hyggju okkar
stjórnarmanna) fjárveitingar eig-
endanna ög ekki var til sú lána-
stofnun í bæ og héraði, þar sem
stjórnin átti ekki ógreidd víxillán,
stundum með ábyrgð eigenda, en
þó oftar með persónulegri ábyrgð
stjórnarmanna. Ekki voru heldur
margir sjóðir og félög hér nær-
Ilendis, þar sem ekki hafði verið
knúið dyra og beðið um einhverja
hungurlús til framdráttar góðu og
knýjandi málefni. Reynt var að
hafa úti öll spjót. Allt um það virt-
ust flest sund vera að lokast, verk-
ið að stöðvast rétt við lokatak-
markið og horfur á, að safnið sæti
eftir í sömu þrengslunum og áður
og, sem verra var, í allri skulda-
súpunni. Þá var fangaráðið að fá
Ingimar til að gerast fjármála-
stjóri safnsins, annast fjárreiður
þess, fjáröflun, samninga við lán-
ardrottna og skuldaskil í samráði
við formann stjórnarinnar. Samin
var skrá yfir allar skuldir safnsins,
gjalddaga og afborgunarskilmála
og á grundvelli hennar gerð áætl-
un um greiðslur þessara skulda
eins og handbært fé og væntanleg-
ar tekjur leyfðu. Reynt var síðan
að standa við þessa áætlun og
greiða niður skuldir eftir bestu
getu. Það tókst á örfáum árum
með ýtrustu hagsýni og sparnaði,
ljúka byggingunni úti og inni og
taka hana í notkun. Minjasafnið
var orðið skuldlaust aftur eftir
margra ára basl og miklu hæfara
en áður til að gegna menningar-
hlutverki sínu í stórbættum húsa-
kynnum. Að þessum sigri átti Ingi-
mar ekki minnstan hlut, þó að aðr-
ir stjórnarmenn og safnvörður
ættu vissulega einnig drjúgan þátt
í honum. Þess skal getið, að aldrei
tók Ingimar eyrisvirði fyrir ómak
sitt og erfiði í þágu safnsins, ekki
einu sinni bílastyrk. Slíkt hefði
honum ekki þótt við hæfi. Honum
þótti nefnilega vænt um stofnun-
ina. Það var að frumkvæði hans og
samkvæmt tillögu hans, að samin
var og gefin út árið 1988 mynd-
skreytt saga Minjasafnsins á
Akureyri á árunum 1962-1987.
Aldrei gerði svo ill veður eða svo
vonda færð, að Ingimar léti slíkt
aftra sér frá að sækja stjómar- eða
aðalfundi Minjasafnsins inn á Akur-
eyri. Hann lét heldur ekkert aftra
sér frá að vinna safninu allt það
gagn, sem hann mátti. Saftiið var
hugsjón hans og óskabam, sem
hann gladdist af að sjá vaxa, dafna
og eflast. Og honum varð að ósk
sinni. Það var honum líka metnað-
armál fyrir hönd héraðsins alls, að
þessi menningarstofnun yrði sem
veglegust og myndarlegust, svo að
hún yrði þess megnug í iyi'sta lagi
að varðveita sýnilegar og áþreifan-
legar minjar mannlífs og athafnalífs
fyrri daga í héraðinu, í öðra lagi að
skila þessari snertingu við horfnar
aldir til komandi kynslóða, svo að
þær mættu nokkuð af því læra um
lífsbaráttu forfeðra sinna og for-
mæðra, og í þriðja lagi að verða síð-
ar meir miðstöð þjóðfræða og forn-
leifafræða héraðs og fjórðungs.
Með okkur Ingimar tókst ekki
aðeins gott samstarf, heldur einnig
einlæg vinátta, sem aldrei bar
skugga á. Aldrei hittumst við svo á
förnum vegi, að við tækjum ekki
tal saman og hefðum veður af per-
sónulegum högum hvor annars. Og
gott þótti okkur hjónum að koma á
heimili hans og Sigríðar húsfreyju
og eiga með þeim kvöldstund við
spjall yfir kaffibolla. Ahugamál
hans voru mörg og miðuðu öll til
hags og heilla samtíð og framtíð,
svo sem skógarreiturinn í Ásláks-
staðatúni er til vitnis um ásamt
mörgu öðru. Ingimar vann ekki að
þessum áhugamálum sínum til að
láta á sér bera eða varpa frægðar-
ljóma á nafn sitt og persónu, held-
ur af einlægni og hljóðlátri holl-
ustu við þau málefni, sem hann
trúði á og tók ástfóstri við. Hann
notaði sjaldnast stór orð, en verk
hans voru þeim mun drýgri. Það
munaði um liðveislu hans, þar sem
hann lagðist á árar.
Bros hans var hlýtt og glatt, og
handtak hans var þétt og traust.
Slíki'a drengja er sárt að sakna, en
gott að minnast. Ljúft er að þakka
fyrir að hafa fengið að kynnast
þeim. Þá væri vel, ef þjóð vor eign-
aðist marga slíka.
Við Ellen sendum eiginkonu
Ingimars, Sigríði Axelsdóttur, son-
um þeirra og fjölskyldunni allri
einlægar samúðarkveðjur, um leið
og við blessum minningu góðs vin-
ar og biðjum honum heilla í nýjum
heimi.
Sverrir Pálsson.
SÖLVI
JÓNSSON
+ Sölvi Páll Jóns-
son fæddist á
Látrum í Aðalvík 5.
apríl 1908. Hann
lést í Sjúkrahúsi
Reykjavíkur í Foss-
vogi hinn 9. október
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Bústaðakirkju 19.
október.
Elskulegur föður-
bróðir minn Sölvi Páll
Jónsson frá Látram í
Aðalvík er látinn.
Langar mig að minnast hans
nokkrum orðum.
Með Sölva er fallinn frá einn af
hinum kjarkmiklu Aðalvíkingum,
sem þurftu að yfirgefa heima-
byggð sína og flytjast brott.
Þú vildir helst ekki vera á
sjúkrahúsi og sem betur fer þurft-
ir þú ekki að vera þar lengi, bless-
unin hún Laufey sá um það með
hjálp barnanna ykkar.
Eg man þegar ég var lítil og
fluttist til Reykjavikur, þá komum
við fyrst til ykkar í Skerjafjörðinn.
A heimili ykkar var alltaf tekið vel
á móti öllum, þar var gott að koma
og vel veitt.
Vorið kom ekki fyrr en þú varst
kominn af bjarginu með svartfugl-
seggin. Og mikið var gaman að
fylgjast með ykkur frændum, þér
og pabba og Hilla þegar farið var
að líða á aprílmánuð ár hvert, þá
voruð þið farnir að fá í æðar eins
og þið kölluðuð það og skipuleggja
ferð norður í Aðalvík. Þar leið ykk-
ur alltaf best.
Það var svo gaman að sitja með
ykkur á henni Grænutótt. Þið vor-
uð óþreytandi að segja okkur sög-
ur úr þessari dásamlegu vík og
hvernig lífið var hér áður fyrr. Þá
var mikið skrafað og mikið hlegið.
Það var alltaf eins og þú fengir
góðan vítamínkúr þegar þú komst
norður. Þótt það væri erfitt síð-
ustu árin að komast upp brekkuna,
varst þú fljótlega farinn að rölta
milli húsa og heilsa upp á frænd-
fólkið á næstu bæjum.
Mikill var krafturinn þegar þér
tókst að byggja hús í Stakkadal
ásamt Axel, Viðari og Fríðu. Og
sæll varst þú þegar þú sast við
gluggann og horfðir yfir spegil-
slétta víkina á dásamlegum sumar-
kvöldum.
Að lokum vil ég þakka fyrir öll
góðu árin. Megir þú hvíla í friði.
Við blessum þig og bjóðum
góða nótt,
nú blika daggartár á legstað
þínum.
Hvíldin er ljúf og grafar-
húmið hljótt,
nú hjúfrar eilífð þig að
barmi sínum.
(G.M.)
Elsku Laufey og
fjölskyldan öll. Eg
votta ykkur innilega
samúð og bið Guð að
vera með ykkur.
Bára Hannesdóttir.
Sól að hafi hnígur,
hamra gyllir tind,
sunnan móti þýðum vind,
brosaþausvounaðsrík.
Kvölds þá yflr friður færist,
fegurst er í Aðalvík
Mig langar með nokkrum orðum
að kveðja vin minn Sölva P. Jóns-
son frá Stakkadal. Sölvi var sterk-
ur persónuleiki og glæsimenni á
velli. Ég var svo lánsamur að kyn-
anst honum þegar ég kynntist
dóttur yngsta bróður hans Snorra
Jónssonar.
Sjálfur man ég eftir þessum
virðulega manni þegar ég var ung-
ur drengur í Asgarðinum þegar
hann kom gangandi frá Réttar-
holtsveginum upp í Silla og Valda
til þess að draga björg í bú.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi
að kynnast honum náið og eiga
margar góðar stundir með honum.
Alloft lagði hann leið í Kópavoginn
til þess að húsvitja hjá bróður sín-
um Snorra. Nú er séffinn komin,
sagði Snorri. Þá er best að hella
upp á könnuna.
Síðan tóku þeir bræður hressi-
lega í nefið áður en ræddar voru
gamlar og góðar stundir. Sölvi var
með eindæmum minnugur og fast-
heldinn á skoðanir sínar. Síðan
byrjuðu þeir að tvinna, Sölvi reri
sér í stólnum og hlustaði á Snorra.
Veistu það, Sölvi, að ég man það
eins og gerst hefði í gær, þegar ég
var ungur drengur á Hornströnd-
um, þegar ég fór með glóð í striga-
skjóðu á milli bæja. Allt í einu
hættir Sölvi að róa sér í stólnum
og horfir undrunaraugum á bróð-
ur sinn, setur í brýrnar og segir
að það sé farið að slá út í fyrir
honum. Hann hafi aldrei heyrt
aðra eins vitleysu, hann væri þá sá
eini sem hann þekkti sem gæti
borið glóð í strigaskjóðu, það
hefðu allir til að mynda átt eld-
spýtur. Síðan sló hann á læri sér,
elskan mín, hvernig hann gæti
bullað svona. Síðan hristi hann
höfuðið. Snorri mismælti sig
ætlaði að nefna kol, en hann var
ekkert að leiðrétta sig þegar hann
var búinn að ná Sölva í þennan
ham. Þá var komið að sjómennsk-
unni, hvor hefði útvegað hvorum
pláss á vélbátnum Skutli.
Hvorugur gaf sig í þeim efnum
og fæst víst aldrei úr því skorið úr
því að þeir eru báðir fallnir frá.
Mig langar að kveðja þig, Sölvi,
með þessum nokkrum línum. Nú
veit ég að þið bræðurnir erað allir
komnir saman og hafið eflaust
margt að spjalla. ^
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Guð veri með þér.
Ég vil votta Laufeyju eiginkonu
hans mína dýpstu samúð og einnig
aðstendendum hans.
Guðlaugur Kr. Birgisson.
Við systkinin úr Akurgerði 8
viljum minnast Sölva Jónssonafk'"
með örfáum orðum. Sölvi var
fæddur og uppalinn á Hornströnd-
um. Hann var bóndi í Stakkadal í
Aðalvík um miðja öldina áður en
byggð fór í eyði. Sölvi kvæntist
Laufeyju Guðmundsdóttur fyrir 60
árum en hún er systir pabba okk-
ar, Halldórs Guðmundssonar.
Halldór og Sölvi voru miklir vinir
og heimsóttu hvor annan reglulega
en þeir bjuggu nálægt hvor öðrum.
Okkur er sérstaklega minnisstætt
þegar við fjölskyldan í Akurgeráv"
heimsóttum Sölva Jónsson í
Stakkadal í Aðalvík fyrir fjórum
árum. Sölvi hafði verið að byggja
upp húsið sem hann bjó í áður en
allt fór í eyði. Hann hafði lokið við
að byggja húsið með hjálp barna
sinna og tók á móti okkur sem
höfðingi. Þá var Sölvi Jónsson 87
ára gamall og var við nokkuð góða
heilsu. Hann hélt síðan upp á 90
ára afmælið sitt í fyrra og mættu
þar 130 manns. Sölvi var jákvæður
og hress og gaman var að heim-
sækja hann.
Við vottum Laufeyju, Höddu,
Hermanni, Maddí, Axel, Magnúsi
Óskarssyni og fjölskyldunni allri^.
okkar dýpstu samúð.
Helga Halldórsdóttir,
Guðmundur Halldórsson,
Jón Árni Halldórsson.
JÓHANN HENDRIK
POULSEN
+ Jóhann Hendrik
Poulsen fæddist
í Færeyjum 13. jan-
úar 1908. Hann lést
á elli- og hjúkrunar-
heimilinu Eir hinn
6. október síðastlið-
inn og fór útför
hans fram frá Nes-
kirkju 13. október.
Við systkinin ákváð-
um að koma saman til
að minnast elskulegs
afa okkar.
Við misstum móð-
urafa og báðar ömmur
okkar þegar við vorum tiltölulega
ung og varð samband okkar við afa
því mjög náið. Þrátt fyrir að hann
hafi búið í Reykjavík en við alla tíð á
Akranesi voru samskipti okkar
ávallt mikil. Þegar við vorum á ung-
lingsáranum kom afi oft og dvaldist
hjá okkur nokki’a daga í senn. Á
þessum áram fór hann á hverju vori
til sjós með pabba okkar á grá-
sleppuveiðar. Álltaf var hugur í afa
að komast á sjóinn og því mikið
spáð í veðrið. I þau skipti sem þeir
komust á sjóinn kom
afi ávallt endurnærður
heim á lífi og sál, þótt
þreyttur væri.
I kringum afa vora
oft líflegar umræður
og gátu þeir pabbi oft
þráttað um þjóðmálin
tímum saman. Sátum
við systkinin þá oft og
hlógum að þeim þegar
umræðumar voru
orðnar það heitar að
þær heyrðust út í garð.
Við áttum því láni að
fagna að fara með afa
okkar til Færeyja, en
þangað var hann vanur
að fara á hverju sumri og bauð þá oft
einhverju bamabamanna með sér.
Þær ferðir era okkur ógleymanlegar.
Nú síðustu árin átti afi við veik-
indi að stríða sem urðu þess vald-
andi að við sáum hann sjaldnar en
áður, en alltaf var jafn gaman að fá
hann í heimsókn. Svo vora komin
langafabörn sem fannst gaman að
hitta langafa sinn, enda var hann
mjög barngóður.
Síðustu árin sín bjó afi á hjúkrun-
arheimilinu Eii’. Þar leið honum
mjög vel og viljum við þakka starfs-
fólkinu góða umönnun.
Elsku afi, það er með hlýhug og
söknuði sem við minnumst þín. Líði
þér sem best á nýjum slóðum.
Þín afabörn
Helgi Ólafur og
Friðrikka Jóhanna.
Skilafrestur^
minning-
argreina
EIGI minningargrein að birtast
á útfarardegi (eða í sunnudags-
blaði ef útför er á mánudegi), er
skilafrestur sem hér segir: I
sunnudags- og þriðjudagsblað
þarf gi-ein að berast fyiir hádegi
á föstudag. í miðvikudags-,
fimmtudags-, föstudags- og
laugardagsblað þarf greinin að
berast fyrir hádegi tveimur virk-j |
um dögum fyrir birtingardag.
Berist grein eftir að skilafrestur
er útranninn eða eftir að útför
hefur farið fram, er ekki unnt að
lofa ákveðnum birtingardegi.
Þar sem pláss er takmarkað
getur þurft að fresta birtingu
greina, enda þótt þær berist
innan hins tiltekna skilafrests. **