Morgunblaðið - 13.11.1999, Blaðsíða 54

54 LAUGARDAGUR 13. NÓVEMBER 1999
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
TRYGGVI
TÓMASSON
+ Tryggrvi Tómas-
son fæddist 14.
apríl 1928 að Syðri-
Neslöndum í Mý-
vatnssveit. Hann lést
að Ljósheimum, Sel-
fossi, 5. nóvember
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Guðrún Sig-
tryggsdóttir hús-
freyja, f. 30.12.
1896, d. 9.9. 1978,
frá Syðri-Neslönd-
um í Mývatnssveit
og Tómas Sigur-
tryggvason bóndi, f.
8.7.1891, d. 16.2. 1956, frá Litlu-
Völlum í Bárðardal. Bróðir
Tryggva er Reynir Tómasson
bóndi, f. 28.5. 1925, eiginkona
hans er Emma Kolbeinsdóttir og
búa þau í Eyvík í Grímsnesi.
Tryggvi ólst upp í foreldrahús-
um að Syðri-Neslöndum við leik
og störf og hlaut hefðbundna
barnakennslu. Ennfremur
stundaði hann nám í alþýðuskól-
anum að Laugum í Reykjadal
veturinn 1944-1945. Tryggvi
stundaði ýmis störf á yngri ár-
um, vegavinnu og bygginga-
vinnu auk bústarfa. Hann nam
einnig smíðar að Hólmi í Land-
broti veturinn
1947-1948.
Á Akureyri hinn
6. janúar 1951
kvæntist hann eftir-
lifandi eiginkonu
sinni Ingibjörgu
Pálsdóttur, f. 3.5.
1919, frá Syðri-
Steinsmýri í Meðal-
landi. Tryggvi og
Ingibjörg hófu bú-
skap að Björk í
Grímsnesi vorið
1951, ásamt foreldr-
um hans og bróður.
Þar hafa þau hjónin
búið óslitið þar til þau fluttu að
Selfossi fyrir ári. Börn þeirra
eru: 1) Guðrún, f. 18.12. 1951,
maki: Hörður Smári Þorsteins-
son. Böm þeirra era: Ingibjörg,
Helga og Þóra Steinunn. 2) Tóm-
as, f. 11.4. 1954, maki: Þórdís
Pálmadóttir. Börn þeirra eru:
Heiða Björg, Dagný og Sigur-
veig Mjöll. 3) Páll Ragnar, f.
12.10. 1959, maki: Sigríður
Björasdóttir. Böm þeirra eru:
Inga Biraa, Tryggvi og Guð-
björg.
Utför Tryggva fer fram í dag
frá Selfosskirkju og hefst at-
höfnin kl. 14.
Elskulegur tengdafaðir minn er
til moldar borinn í dag þótt ekki sé
hægt að segja að hann hafi verið
kominn á háan aldur, aðeins 71 árs.
Ég kynntist þér fyrir tæpum 30
árum. I fyrstu sá ég þig sem
myndarlegan bónda í Grímsnesinu
við vinnu á Borg þegar ég var að
byrja að læðast á sveitaböllin þar.
Þú varst alltaf ákaflega notalegur
y með þitt feimnislega bros.
Foreldrar mínir könnuðust við
þig og þess vegna komst ég að því
að þú varst Tryggvi á Björk. Síðar
lágu svo leiðir okkar saman er ég
kynntist syni þínum, þurfti ég þá að
fara að líta þig öðrum augum. Sem
sé „tengdapabbi", vá!
Þá fór ég að kynnast persónunni
betur og annan eins öðling er erfitt
að finna. Reglumaður í hvívetna.
Hreinskiptinn og heiðarlegur.
Aldrei á þessum áratugum hef ég
heyrt þig segja nokkurt einasta
blótsyrði. Finnst mér það lýsa
persónunni betur en margt annað.
Verklaginn og vinnusamur varstu
og vildir ekki geyma til morguns
það sem hægt er að gera í dag.
Frænkur þínar í Mývatnssveitinni,
Dísa í Helluhrauni og Veiga í Nes-
löndum, hafa sagt okkur að þú hafir
alltaf verið svo glaður og kátur í
æsku og alltaf varið þá sem minna
mega sín.
Veiga minntist á það við mig að
hún myndi svo vel eftir þegar þið
Dísa dönsuðuð eftir munnhörpuleik
Jonna um allt hús. Ég er ekki hissa
á því, vegna þess að ekki liðu mörg
þorrablótin án þess að þú spyrðir
hvort ég ætlaði ekki að dansa einn
dans við „kallinn". Og ekki leiddist
mér það. Gaman hafðir þú af ýmis-
konar kveðskap og áttir ekki erfitt
með að setja saman vísu ef svo bar
undir. Harmonikkan var líka part-
ur af þér fannst mér alltaf. Gaman
að hlusta á þig spila á hana og
stundum tókstu nú í trommurnar
líka ef_ vantaði músík í pásum á
Borg. Ég er svo heppin að frændi
minn keypti nikkuna þína þegar þú
gast ekki lengur leikið á hana, svo
ég hef fengið að njóta tóna hennar
við ýmis tækifæri síðan og hef nú
yfirleitt hugsað til þín þá.
Að koma inn á heimili ykkar
Imbu var mjög notalegt. Eins og að
koma heim. Handverk ykkar
j^beggja í öllum hornum.
Ég man alltaf þegar ég kom til
ykkar að haustlagi, þegar sláturtíð
stóð sem hæst. Þið sátuð inni í stofu
hvort með sitt fatið á hnjánum og
saumuðuð keppi, svo snyrtileg og
hávaðalaus að horfa á sjónvarpið
með öðru auganu. Ég hafði nefni-
lega aldrei séð svona að farið. Karl-
Vmaður að sauma fyrir það fyrsta og
svo sitja svona afslöppuð við þetta,
inni í stofu. Ég hafði vanist því að
þetta væri bara gert í hvelli og auð-
vitað bara konur að sauma, þetta
var bara vinna sem þurfti að klára
sem fyrst. En af hverju ekki að
slaka svona örlítið á og njóta nær-
veru hvort annars. Þetta var eitt-
hvað svo hugljúft.
Mikið var nú alltaf gaman að fara
með ykkur norður að Mývatni. Þar
lágu rætur þínar svo augljóslega.
Veiði, varp og yndisleg náttúrufeg-
urð.
Nú hvílir skuggi yfir þessum
bæjum á Neslandatanga, þar sem
þú og frændi þinn Geiri í Ytri-Nes-
löndum hafa farið yfir móðuna
miklu með aðeins 10 daga millibili.
En hann fórst af slysförum á Mý-
vatni í október sl. Biðjum við góðan
Guð að blessa minningu hans.
Elsku Tryggvi, ég gæti skrifað
margar blaðsíður ef ég léti allt fara
sem ég hef upplifað í návist ykkar
Imbu. Notalegt var að hafa þig hjá
okkur síðastliðið haust. Allt svo
friðsælt í nærveru þinni.
Undanfarin ár hafa verið þér erf-
ið, ekki síst síðastliðið ár hjá ykkur
báðum. HeOsufarið hefur farið ört
niður á við hjá þér og Imba átti við
vanheilsu að stríða líka. Flutningur
frá Björk og ýmiskonar röskun. En
nú hefur þú fengið hvíldina og ert
laus úr fjötrum vanheilsu og veik-
inda.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Elsku Imba. Ég veit að þú átt
eftir að eiga mörg góð ár í faðmi
fjölskyldunnar. Munum við öll um-
vefja þig og hjálpa í gegnum þetta
erfiða tímabÖ. Þú ert einstök,
mundu það.
Ykkar tengdadóttir
Þórdís Pálma.
Fyrir hartnær þrjátíu árum bar
fundum okkar Tryggva Tómasson-
ar saman í fyrsta sinn. Hann brosti
kankvíslega og rétti fram hönd
sína, handtak hans var hlýtt og
traustvekjandi. Hann sagði ekki
margt, bóndinn á Björk, þá stund-
ina - aðeins: „Komdu sæll, Tryggvi
heiti ég.“ Svo virti hann „strák-
gemlinginn" fyrir sér með bros á
vör.
Þrjátíu ár eru ekki langur tími í
árum talið, en brot minninganna
eru orðin æði mörg á þessum árum,
- síðan þá. Hlýja hans og traust
hafa haldist til síðustu stundar, líkt
og handtakið forðum, enda var
Tryggvi staðfastur og maður
ákveðinn.
Starf bóndans er ekki dans á rós-
um, ekki sú glansmynd sem oft má
sjá í auglýsingum og myndabókum,
þar sem sólin skín í heiði og glitrar
veðurblíða. - Öðru nær. Oftar en
ekki er búskapur stritvinna mjög
háð veðráttu, kalsamt og erfitt
starf, einkum að vetrarlagi. Skil-
yrði og tækni til búskapar voru öllu
lakari áður en nú á allra síðustu ár-
um. En víkingur til vinnu og harð-
duglegur var Tryggvi í störfum sín-
um við búskapinn og þrautseigur
með afbrigðum, enda þótt hann
bæri þungar byrðar veikinda fyrri
ára.
Tryggvi ólst upp hjá heiðvirðu og
sómakæru fólki, í fögru umhverfi
norðan heiða á bökkum Mývatns.
Oft mátti heyra á máli hans hve
hreykinn hann var af átthögum sín-
um. Ég hygg að hugur hans hafi
oftar leitað þangað en mann grun-
aði, jafnvel eftirsjá verið undir
niðri. Þar lærði hann ungur að
veiða silung í net, nokkuð sem var
honum mikið áhugamál. Þegar
halda átti norður á æskustöðvarnar
í heimsókn var tilhlökkunin svo
mikil, að helst mátti ekki stansa á
leiðinni.
Hér syðra fór ég oft með
Tryggva ýmist til að leggja eða
vitja um net í Apavatni. Ekki brást
það að létt var brúnin á mínum
manni og skrafhreyfinn var hann í
þeim ferðum. Ekki spillti fyrir að
Land-Roverinn malaði taktfast
undir. En allt er breytingum háð í
veröld þessari. Störf og áhugamál
geta horfið á braut, - verið ýtt til
hliðar með valdi. Kraftar þrotið,
heilsan bilað. Nú hin síðustu mis-
seri hefur Tryggvi verið sviptur
heilsunni, átt erfitt með hreyfingar
og nú undir það síðasta, rúmlig-
gjandi og öðrum háður.
Það er mikið áfall og raun fyrir
þann sem vanur var að ganga um
lendur sínar að vild, geta skroppið á
hestbak og um frjálst höfuð strokið.
Því hygg ég, og raunar veit, að bið-
in hefur oft verið þungbær, dagarn-
ir lengi að líða - líkastir heilli eilífð.
Kaflaskipti hafa nú orðið í lífsbók
Tryggva Tómassonar. En lífi er
engan veginn lokið, - heldur er það
orðið til í annarri mynd. Þegar ég
nú horfi á bak heiðarlegum og orð-
vörum manni, sem ég var svo hepp-
inn að eiga að tengdaföður, situr
eftir björt minning um góðan
dreng. Ég óska honum góðrar ferð-
ar og góðra endurfunda. Guð blessi
minningu Tryggva Tómassonar.
Smári.
Elsku afi. Þegar ég frétti að þú
værir orðinn svona veikur langaði
mig að koma heim. Það var ansi erf-
itt að vera 4000 km í burtu og geta
lítið annað gert en að hugsa til þín.
Ég veit að þú fannst fyrir nærveru
minni. Þegar ég heyrði í þér í síð-
asta skipti fann ég að þú varst orð-
inn þreyttur. Nú hálfum mánuði
síðar ert þú allur, en minningamar
um svona fallega persónu eins og
þig lifa endalaust. Ég minnist þín
eins og þú varst upp á þitt besta.
Við systurnar nutum þess í öllum
fríum að heimsækja ykkur ömmu í
sveitina til að hjálpa til eftir bestu
getu. Við horfðum á þig aðdáunar-
augum, þar sem þú rakaðir heilu
túnin, Idæddur lopapeysu, úlpu,
lopahúfu, með eymaskjól og skíða-
gleraugu.
Einnig minnist ég ferða okkar
um túnin eldsnemma á morgnana
til að fylgjast með sauðburðinum.
Þú, með húfuna fyrir ofan eyru,
sinntir þeim af mestu snilld. Þú
varst fyrirmynd okkar allra og sú
besta sem hægt er að hugsa sér.
Ekki voguðum við okkur að segja
svo sem eitt blótsyrði þegar þú
varst nálægt. Ferðalögin norður að
Mývatni með þér þar sem þú
kenndir okkur örnefni í kringum
vatnið, nöfnin á fuglunum og fórst
með okkur í veiðiferðir út á vatn.
Þessar ferðir voru engu líkar.
Ég ætla nú að hætta að láta hug-
ann reika héðan frá Italíu og gef
systrum mínum á Laugarvatni orð-
ið.
Já, elsku afi, ég held að við syst-
urnar deilum nú flestum minning-
um um þig. Alltaf er ánægjulegt að
láta hugann reika aftur og hugsa
um þá góðu daga sem við áttum hjá
ykkur ömmu í sveitinni. Við feng-
um að fara á hestbak á Væng, Hóla-
Brún eða Snarp. Svo veittist okkur
það stóra hlutverk að fá að aðstoða
þig við búskapinn. Og síðan varst
þú tilbúinn að leika við okkur þess á
milli. Taka okkur í bóndabeygju og
annað þvíumlíkt. Ógleymanleg eru
okkur fjölskylduboðin um jólin,
sem alltaf hafa verið ákveðinn fast-
ur punktur. Jóladagur hjá afa og
ömmu. Amma búin að útbúa hvílíka
veislu; hangikjöt, svínasteik og ég
veit ekki hvað, og ekki má gleyma
laufabrauðsstöflunum sem ein-
hverra hluta vegna hverfa alltaf
fyrr en varir. Þá spiluðum við og
spjölluðum og áttum ánægjulegar
stundir. Svo þegar allir eru orðnir
úthvíldir og maginn segir stopp, þá
halda allh- til síns heima og bíða
næstu jóla sem nú verða, vafalífið,
ósköp tómleg án þín. En við vitum
að þú ert ekki langt undan.
Við höfum líka haft svo gaman af
því þegar þú hlustaðir á okkur spila
á píanóið, alltaf fengum við hrós,
sama hvað mistökin voru mörg.
Elsku afi. Takk fyrir að hafa gef-
ið okkur þessar yndislegu stundir.
Elsku amma, við vonum að Guð
gefi þér styrk á þessum erfiðu
stundum.
Eg sendi þér kæra kveðju,
núkominerlífsinsnótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið þess þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þásælteraðvitaafþví
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(ÞS)
Heiða Björg, Dagný
og Sigurveig Mjöll.
Elsku afi minn, nú er komið að
kveðjustund um sinn. Ég er viss um
að nú líður þér betur en þér hefur
liðið síðustu vikumar. Fyrir nokkr-
um vikum veiktist þú enn meira og
var það ljóst að brugðið gæti til
beggja vona. Þá fór maður að hugsa
um það hvernig lífið yrði án þín og
ég hélt að með svona fyrirvara yrði
þetta allt auðveldara og ég yrði til-
búin þegar kallið þitt kæmi. En
þegar það kom varð mér það Ijóst
að maður er aldrei tilbúinn fyrir
svona hluti. Það er alltaf jafn sárt
að missa og sárt að sakna. Samt
þótti mér best að hafa komið til þín
um morguninn, geta setið hjá þér
og haldið í höndina á þér. Sá tími
sem framundan er, að læra að lifa
án þín, verður erfiður. Það verður
svo skrýtið að geta ekki komið til
þín og sagt þér allar fréttimar af
dýrunum og því sem drifið hefur á
daga mína hverju sinni. Skrýtið er
að hugsa til jólanna sem nú era í
nánd, í þessi 28 ár sem ég hef lifað
hef ég aldrei verið annars staðar en
hjá þér og ömmu á Björk. En svona
er víst lífið, allt breytingum háð.
Þegar breytingarnar eru til góðs er
maður sáttur og sennilega eru þær
til góðs, því löngu og erfíðu stríði
þínu við veikindi er lokið og ég veit
að þú ert víst hvíldinni feginn, en
sárt er það samt.
A svona stundu er svo margs að
minnast. Það besta er að allar
minningamar um þig, afi minn, eru
svo góðar. Ljúfmenni eins og þú
eru vandfundin. Gott skap, glað-
lyndi og heiðarleiki hefur einkennt
þig alla tíð. Við okkur bamabörnin
hefur þú alltaf verið svo góður og
við lært að bera virðingu fyrir þér,
því eitt af því góða sem þú gerðir
var að skamma okkur aldrei. Ef við
gerðum einhver prakkarastrik
komst þú alltaf og talaðir við okkur
og útskýrðir af hverju við mættum
ekki gera hlutina og það var segin
saga, þetta var aldrei gert aftur.
Einnig varst þú svo iðinn við að
kenna okkur ýmislegt, svo sem að
lesa. Alltaf þegar pósturinn kom og
þú fórst að lesa Tímann léstu okkur
alltaf lesa fyrirsagnimar. Þannig
lærði ég að lesa.
Ég er svo heppin að vera elsta
barnabarnið ykkar ömmu og hef
fengið að vera svo mikið hjá ykkur,
meira að segja flutt til ykkar um
fermingaraldur. Þetta er það besta
sem ég hef fengið í mínu lífi, að
njóta samvista ykkar, þetta mikið
og þetta lengi. Það var alltaf jafn
gott að vera hjá ykkur í sveitinni og
fá að vera með þér úti allan daginn
og koma svo inn og borða góða mat-
inn hennar ömmu, kjötsúpuna og
sultutertuna.
Margar vom ferðirnar okkar
saman norður í Mývatnssveit til
Veigu og Jonna. Þar varst þú uppa-
linn og sagðir mér margar sögur og
fræddir mig um staðhætti. Af öllum
ferðunum sem farið var út á vatn að
veiða, ýmist í net eða á spón, er mér
sérstaklega minnisstæð ein ferð út
á vatn til að taka upp netin, áður en
við héldum heim. Þá höfðum við
með okkur spón og var hann ekki
nema rétt kominn í vatnið þegar
bitið var á. Svona gekk þetta í dá-
góða stund og jókst bros þitt í sam-
ræmi við aflann.
Þú varst mikið fyrir tónlist og
spilaðir sjálfur á harmonikku.
Mörg voru þau kvöldin sem þú
fórst niður í kjallara að æfa þig og
ég gat hlustað endalaust og horft á
þig, þú varst svo glaður, brostir og
glottir á víxl. Ekki veit ég hvort þú
varst flinkur á harmonikkuna en
sem barni þótti mér þú bestur.
Dýrin hafa alltaf verið þér svo
mikilvæg og síðan við Bjössi tókum
við dýrunum þínum hef ég alltaf
reynt að vera eins góð við þau og
þú, því það er eitt af því sem ég þrái
mest er að verða jafn góður bóndi
og þú. Þú varst alltaf svo rólegur og
sagðir mér að maður ætti alltaf að
ganga rólega um dýrin því þá yrðu
þau róleg og gæf. Þessu hef ég
reynt að fara eftir en veit ekki
hvort mér tekst eins vel til og þér.
Ofáar voru ferðimar okkar saman í
fjárhúsin að gefa ánum og voru þær
allar jafn skemmtilegar. Margt var
spjallað og mikið var hlegið, þó
hlógum við mest að því núna seinni
árin að þú vildir allaf hafa bagga-
stabbann beinan og varst þú þá oft
að rembast við að taka neðstu
baggana á undan þeim efstu. Þetta
þótti mér alltaf jafn fyndið og var
oft að spyrja þig af hverju þú værir
alltaf að streða þetta. Þú svaraðir
mér alltaf eins, „ég er bara svona
sérvitur“, og hlóst. Og að þessu
hlógum við mikið. Við áttum það
sameiginlegt að hafa gaman af dýr-
unum og töluðum því mikið um
kindur og hross. Hrossin voru okk-
ur ofarlega í huga og höfum við alla
tíð haft gaman að því að fara á bak.
Reiðtúramir okkar vora margir og
skemmtilegir og er mér sérstak-
lega minnisstæður einn reiðtúr sem
við fórum í þegar þú varst að verða
búinn að temja hana Lipurtá. Við
riðum niður veg, þú á Lipurtá og ég
á Hannibal. Þegar við vorum komin
niður að rimlahliði sagðir þú að við
skyldum hafa hestaskipti. Mér
þótti það mikið að fá að prófa mer-
ina en þegar við komum heim
spurðir þú mig hvort mér þætti hún
góð og ef mér þætti það þá mætti
ég eiga hana. Ég hef sjaldan verið
eins lukkuleg með nokkuð sem þú
gafst mér. Skemmtilegustu reið-
túrarnir okkar fannst mér þegar
við riðum upp að Stangarlæk á fal-
legu sumarkvöldi á þeim Væng,
Kramrna, Hólabrún og Rökkva og
Karó hljóp með.Við stoppuðum allt-
af í dágóða stund við lækinn, hlust-
uðum á fuglasönginn, horfðum á
fallegu náttúrana og spjölluðum.
Þú sagðir mér svo margar
skemmtilegar sögur og kenndir
mér svo margt um náttúruna. Það
er svo langt síðan við fóram saman
á hestbak og ég veit að þér þótti
erfitt þegar þú hættir að geta farið
á bak. En um það leyti sem þú
hættir að fara á hestbak varstu með
ungan hest sem heitir Snarpur og
varst þú alltaf að segja mér hvað
hann væri nú góður, ég ætti að nota
hann meira. En eins og svo oft áður
hlustaði ég ekki nóg. Það var ekki
fyrr en í fyrrasumar að ég fór að
nota hann og fannst hann betri en
mig minnti. Og með degi hverjum
batnaði hann, var ekki eins latur og
ég hélt. Það var svo ekki fyrr en nú
í sumar sem ég áttaði mig á því
hvað þú varst að reyna segja mér,
þegar ég fór einn daginn í útreiða-
túr á honum og hann tók þennan
líka ágæta skeiðsprett með mig.
Um kvöldið kom ég svo til þín á
Ljósheima og fór að segja þér þetta
og var mikið montin yfir því hvað
ég fékk mikið út úr hestinum. Þá
kom þetta gamla góða bros og glott
á þig og þú sagðir: „Vissir þú það
ekki?“