Morgunblaðið - 13.11.1999, Blaðsíða 52

52 LAUGARDAGUR 13. NÓVEMBER 1999
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og systir,
BERGLJÓT GUÐBJÖRG GESTSDÓTTIR
(STELLA),
Grundargötu 37,
Grundarfirði,
lést að morgni fimmtudagsins 11. nóvember á
Sjúkrahúsi Reykjavíkur.
Útför hennar fer fram frá Grundarfjarðarkirkju
laugardaginn 20. nóvember kl. 11.00.
Jakobína Thomsen, Níels Friðfinnsson,
Gestur Jens Hallgrímsson, Bryndís Ágústa Svavarsdóttir,
Gísli Hallgrímsson, Margrét Eysteinsdóttir,
Bergsveinn Björn Hallgrímsson, Helga Lilja Sólmundsdóttir,
barnabörn, barnabarnabörn
og systkini.

+
Eiginmaður minn, faðir, stjúpfaðir, tengdafaðir
og afi,
AXELJÓHANNESSON
frá Gunnarsstöðum,
Aflagranda 40,
Reykjavík,
lést á Elli- og hjúkrunarheimilinu Grund
fimmtudaginn 11. nóvember.
Jarðsett verður frá Fossvogskirkju miðviku-
daginn 17. nóvember kl. 13.30.
Sigurbjörg Malmquist Jóhannsdóttir,
Kristín Margrét Axelsdóttir, Árni Árnason,
Guðrún Bóel Guðjónsdóttir, Viðar Hjartarson,
Ellert Guðjónsson, Sólveig Guðbjartsdóttir
og afabörn.
+
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
NÍELSÍNA GUÐMUNDSDÓTTIR,
(ína),
Réttarholtsvegi 83,
lést fimmtudaginn 11. nóvember á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur.
Elísabet Jónsdóttir, Guðmundur Ingi Guðmundsson,
Guðmundur Jónsson, Brynja Baldursdóttir,
Ingibjörg Jónsdóttir, Hilmar Helgason,
Jensína Jónsdóttir,
Eiríkur Jónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Elskulegur sambýlismaður minn, fóstri okkar
og bróðir,
JAKOBJÓNSSON,
Faxabraut 17,
Keflavík,
andaðist á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja
fimmtudaginn 11. nóvember.
Kristín Gestsdóttir,
Hilmar Bjarnason,
Svavar Bjarnason,
Richard D. Woodhead
og systkini hins látna.
+
Þökkum innilega samúð og vinarhug við and-
lát og útför eiginmanns míns, föður okkar,
tengdaföður, afa og langafa,
JÓNS INGVA KRISTINSSONAR
vélstjóra,
Hringbraut 92,
Keflavík.
Elísa D. Benediktsdóttir,
Hilmar Þór Karlsson, Pramuran Chaophon Krang,
Kristinn Rúnar Jónsson, Lára Gylfadóttir,
Þórdís Guðfinna Jónsdóttir, Gunnar Rúnar Pétursson,
Gunnar Bragi Jónsson, Bogey Geirsdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.
3
EYÞÓR
STEFÁNSSON
hennar Guðrúnar þar sem sér til
hafs og fjalla.
Eyþór var lifandi spilamaður og
spilaði djarft. „Ljótt er engi Lárus-
ar“ segir hann og leggur spilin á
borðið, hallar sér afturábak, strýk-
ur höndum yfir gagnaugu og aftur
yfir hvítan koll og segir síðan þrjú
grönd eða þaðan af meira. Vonandi
eru betri engi á himnum en hjá
Lárusi, hvort sem það er nú Lárus í
Skarði eða sr. Lárus á Miklabæ; nú
eða þá einhver enn einn Lárus.
Eyþór og Sissa áttu eina dóttur,
Guðrúnu, sem var augasteinn
þeirra og bakhjarl í elli, fluttist frá
Isafirði heim á Krók til að liðsinna
þeim. Hún gaf út lög föður síns og
stóð sem klettur við hlið hans og
hjálpaði honum að standa fyrir
heimilinu, því að Sissa var þá farin
að heilsu, en Eyþór sinnti henni
heima af stakri alúð. Guðrún lézt úr
krabbameini 1987. Flestir hefðu
bognað við slíkan hann, en Eyþór
bar hann í hljóði. Hann var stoltur
og vísaði erfiðleikum á bug - út á
við. Góðvinir studdu hann og heim-
sóttu, Ögmundur frændi hans sem
fór til guðs í haust, Alla Rögg og
Maggi heitinn, nágrannar hans,
Auðbjörg Pálsdóttir og ýmsir fleiri.
Sissa lézt 1992. Börn Guðrúnar,
Eyþór, Sissa, Atli og Auðunn, hlúðu
að honum, og þau sakna nú sam-
verustunda. En honum fannst vist-
in orðin löng undir Nöfum, og vís-
ast er Eyþór nú farinn að semja lög
hjá guði. Hann fæddist á fyrsta ári
20. aldar og fór þegar hillir undir
nýja öld, nýjar tölur í öllum sætum.
Minna hefur nú orðið skáldum að
yrkisefni!
Eftir að ég komst til vits og ára
fór ég síðla aðfangadagskvölds upp
í Fögruhlíð með jólagjafir að heim-
an til Eyþórs og Sissu. Þessar
heimsóknir eru ofarlega í huga þeg-
ar minnzt er jóla, því að æskujól
eru og verða sérstök hátíð í huga
manna. Þau sátu innst í stofunni,
bærinn fyrir neðan, upplýstur og
hljóður, og ég kom gjaman þegar
Sissa var að lesa jólakort og kveðj-
ur. Stundum að spila jólasálma. Og
þarna söng ég sálma á stúdentsár-
um mínum, gjörsamlega laglaus
maðurinn, alveg feimnislaust. Ey-
þór við píanóið, Sissa hélt lagi og
hafði augun lokuð, líklega til að
heyra minna í mér.
Gamalt fólk gleymist oft, einkum
þeir sem verða svo gamlir að þeir
lifa alla hina. Nú er eiginlega bara
hún Stína frænka eftir af þeirri
kynslóð sem fæddist og ólst upp á
Króknum eftir aldamótin, fædd
1905. Hún söng hjá Eyþóri, lék
undir hans stjórn og bjó undir sama
þaki og hann á sjúkrahúsinu und-
anfarin ár. Stína fór ár hvert á af-
mælisdaginn hennar Sissu upp til
gamla mannsins, eins og hún segir,
og þau spjölluðu um liðna daga og
hlógu saman. Nú er hann farinn.
Hann bognaði aldrei, ekki fremur
en grenitréð hans Stephans G.,
hann brast í bylnum stóra eins og
við gerum öll.
Við systkinin Herdís, Sigurlaug,
fjölskyldur okkar og ekki sízt hún
Stína Sölva þökkum áratuga sam-
fýlgd. Það er gott þegar gamlir
kveðja sáttir og eigi hann góða
heimkomu.
Sölvi Sveinsson.
Fyrir ungmenni er það eftir-
sóknarvert að njóta áhrifa og við-
kynningar göfugra manna á mótun-
arárunum, en það er háttur
örlaganna að börn og unglingar
skuli hljóta afar misjafnlega eftir-
sóknai-verða úthlutun í þessu
dæmi. Sá sem hér er kvaddur, Ey-
þór Stefánsson, var einn þeirra
manna sem höfðu mikil áhrif á um-
hverfi sitt. I þúsund manna byggð,
eins og Sauðárkrókur var um miðja
öldina, virkaði hann fyrir utanað-
komandi nemanda í Gagnfræða-
skóla Sauðárkróks eins og einhvers
konar goðvera. Hann var fulltrúi
listarinnar, hann var listin holdi
klædd. Hann var tónskáld, kór-
stjóri, organleikari og svo var hann
einnig leikstjóri og leikari. Hann
bar í sér fágun sem hlaut að smita
út frá sér. Það var sem framkoma
hans væri útfærð af mikilli ná-
kvæmni. Hreyfíngar hans virtust
hnitmiðaðar. Einnig mál hans. Eg
var svo heppinn að njóta leiðsagnar
hans sem nemandi í þessum skóla
og hann hafði vissulega lag á því að
mennta nemendur sína. Hann
kenndi þeim tónlist. Og hann
kenndi framsögn. Og hann tók
leikrit og lét nemendur læra hlut-
verkin og setti þetta síðan upp á
svið svo að allur almenningur
mætti nú skoða það, hvernig til
hefði tekist. Það varð hlutskipti
mitt að fara með hlutverk í einu
svona leikverki, „Happinu" eftir
Pál Árdal. Eyþór hafði úthlutað
mér hlutverki hreppstjórans og
mér er þetta minnisstæðara en ella
vegna þess að einn leikarinn, sem
lék á móti mér, átti að fara út af
sviðinu eftir samtal við hreppstjór-
ann, en ruglaðist eitthvað í textan-
um og ætlaýi að hlaupa yfir kafla í
leikritinu. I stað þess að fara út,
sagði hún við mig: „Heyrðu Hallur,
ég þarf að tala um svolítið við þig.“
Eg mundi að þetta átti að koma síð-
ar í leikritinu og tók mér nokkrar
sekúndur til að hugsa málið en
sagði svo við vinnukonuna: „Eg má
ekkert vera að þessu,“ um leið og
ég stikaði út af sviðinu. Eg man að
það var mjög ánægður leikstjóri
sem tók á móti mér baksviðs en
jafnframt fannst mér að þetta væri
nokkuð sem hann hefði ætlast til af
mér og ég skyldi ekki vera að eyða
tíma í að hugsa frekar um þetta
enda var nú leikritinu ekki lokið.
Mig minnir að sýningarnar hafi
verið fimm og ég man að mér þóttu
þær mátulega margar og ættu ekki
að vera fleiri. Mér var víst ekki ætl-
uð framtíð í hreppstjóraembætti.
Eyþór kenndi einnig söng og
aðra tónmennt. Hann valdi nokkur
atriði úr forðabúri tónlistarinnar og
bar þetta á borð fyrir okkur. Stund-
um gat það verið áhrifamest hvern-
ig og með hvaða blæbrigðum hann
sagði hlutina. Þegar kom að Beet-
hoven íklæddist rödd hans sérstök-
um blæ. Af því mátti skynja að ekki
bæri að líta á Beethoven sem ein-
hvern ofur venjulegan mann. Ey-
þór kenndi okkur einnig að syngja í
kór, syngja raddaðan söng, og hann
hafði mikið dálæti á sönglaginu
„Hver á sér fegra föðurland", en
þetta er, eins og alkunna er, ætt-
jarðarljóð sem var ort í tilefni af
þeim merka atburði, að þjóðin gat
látið gamlan draum rætast og
stofnaði lýðveldi á þingvöllum 1944.
Þetta lag lét hann okkur syngja
mörgum sinnum. „Island ögrum
skorið“ var sömuleiðis í miklum
metum hjá Eyþóri en ég minnist
þess ekki að hann hafi kennt okkur
þau fallegu lög sem hann hafði sam-
ið sjálfur. Hógværð var einn þeirra
þátta sem persónuleiki hans var
spunninn úr. Megi sál hans hvíla í
friði. Hans mun verða minnst fyrir
það að hafa auðgað skagfirskt lista-
og menningarlíf með starfi sínu á
liðnum áratugum. Hans mun verða
minnst sem eins besta sonar
Skagafjarðar.
Jón Kristvin Margeirsson.
JON
KJARTANSSON
+ Jón Kjartansson
fæddist 24. apríl
1945. Hann iést af
slysförum 26. októ-
ber síðastliðinn. Ut-
för Jóns fór fram
frá Fossvogskirkju
mánudaginn 8. nóv-
ember sl.
Látinn er vinur
minn og vinnufélagi
Jón Kjartansson langt
fyrir aldur fram. Jóni
kynntist ég 1968 þeg-
ar ég byrjaði vinnu í
einum af loftlínuflokk-
um hjá Símanum og vorum við Jón
ökumenn hvor á sínum
línubílnum. A sumrin
vorum við í tjöldum og
síðan í vinnuskúrum
fram á vetur og ferð-
uðumst um allt land.
Jón var þá hjá föður
sínum Kjartani
Sveinssyni símaverk-
stjóra. Það má segja
að Jón og hans systk-
ini séu alin upp að
hluta í símaflokk, því
að Kjartan faðir þeirra
var öll þau ár síma-
verkstjóri og móðir
þeirra Þórhildur sem
nú er látin var ráðskona á sumrin.
Jón var glæsilegur maður, hann
hann var einstaklega laginn öku-
maður og t.d. var með ólíkindum
hvað hann komst í ófærð, svo eftir
var tekið.
Mér er líka minnisstætt þegar
við fórum hvor á sínum trukknum
að gera við símalínur á Skeiðarár-
sandi og í Öræfum vorið 1970 en þá
var ekki búið að brúa árnar á Skeið-
arársandi og urðum við því að aka
yfir ár og vötn undir traustri og ör-
uggri stjórn Kjartans Sveinssonar,
þeir feðgar voru mjög reyndir í
vatnaakstri enda Skaftafellssýslur
þeirra upprunasvæði.
Árið 1972 varð hann svo síma-
verkstjóri með sinn eigin vinnu-
flokk í Þingeyjarsýslum, síðar
fluttu þau hjónin Jón og Bertha
norður og settust að á Húsavík og
fann ég að þeim leið þar mjög vel
innan um góða vini og vinnufélaga.
Það er mjög sorglegt að horfa á
eftir svo góðum félögum sem fórust
á svo hörmulegan hátt en minning-