Morgunblaðið - 13.11.1999, Blaðsíða 55

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 13. NÓVEMBER 1999 55
Við áttum okkar sameiginlegan
draum um að setja grindur í fjár-
húsin svo kindunum okkar liði bet-
ur. Orðin voru mörg og samræður
margar um þetta, en lítið varð úr
verki. En nú er draumurinn okkar
að rætast og ég var að vona að þeg-
ar grindurnar væru komnar upp og
ærnar komnar inn gætir þú komið
og séð drauminn okkar, en tíminn
leyfði það ekki að þú gætir komið
og sagt mér hvernig þér litist á. En
ég trúi því samt að þú sért búinn að
koma og skoða þetta og sért
ánægður. Þegar við hittumst aftur
klárum við að ræða um drauminn
okkar og lögum það sem betur
mátti fara.
Nú síðastliðin ár höfum við
Bjössi og þið amma átt góðar
stundir saman héma á Björk. Þið
hafið verið svo góð og hjálpleg við
okkur og ég vildi að ég hefði getað
hjálpað ykkur meira. Það var því
tómlegt að vera hérna eftir að þið
fluttust á Selfoss fyrir um ári, en
það er ekki svo langt á milli Bjark-
ar og Selfoss að það væri nein fyrir-
staða til að hittast og spjalla. Meira
að segja höfðuð þið Bjössi sama
smekk fyrir bröndurum og gátuð
oft hlegið dátt.
A sjötugsafmælinu þínu í fyrra
gáfum við barnabörnin þér mynd af
vinunum þremur, þér, Væng og Ka-
ró. Eg hef svo oft tárast þegar ég
horfi á þessa mynd því þessi mynd
er svo lifandi. Hesturinn og hund-
urinn lifna við og þú verður heill
heilsu. Nú þegar ég horfi á mynd-
ina og þið allir eruð fallnir frá og
búnir að hittast á ný, sakna ég enn
meira þeirra stunda sem við öll átt-
um saman og ég hlakka til að hitta
ykkur á ný, hvenær sem það verð-
ur. Með þessum orðum vil ég
kveðja þig, elsku afi minn, og bið
guð um að varðveita þig.
Þegar sorgar titra tárin
trega mistur byrgir sýn.
Huggar, græðir hjartasárin
hlý og fógur minning þín.
(F.S.)
Þín . Inga.
Sólbrúnn, í lopapeysu, glottandi
með hógværð og í lopavettlingum
með aukaþumli blaktandi í sumar-
vindi. Þetta var afi sem mætti okk-
ur á traktor í heyskap. Þetta átti
við hann og þarna kunnum við bezt
við hann. Afi var okkar allra og allir
voru hans, hann gerði hvergi upp á
milli.
Flestar okkar æskuminningar
eru tengdar honum á einhvern
hátt hvort sem við vorum í bónda-
beygju, úti á túni eða að reyna að
labba í takt. Við héldumst í hendur
á leið í fjárhúsin og var leikurinn
alltaf sá að reyna að taka jafn stór
skref og afi og labba í takt við
hann, þetta var nokkuð erfitt fyrir
fætur sem þá voru litlir, en alltaf
jafn gaman. Við urðum aldrei of
gamlar til að labba í takt. Afi kall-
aði okkur vinnumennina sína og
það var ekki að ástæðulausu, við
vorum mestmegnis með honum
þann tíma sem við komum í sveit-
ina, að vinna útistörfin með honum
og öllu því sem hann unni svo vel.
Við lærðum sitt hvað í leiðinni
hvort sem það var að halda á hamri
9g negla nagla, þylja lengsta orð á
Islandi eða prjóna, hekla og spila
vist, já hann leyndi á sér.
Oft vorum við hjá afa og ömmu á
vorin í sauðburði. Mesta sportið var
að fara með afa um túnin á Land-
Rovernum, seinni árin á Lödunni,
og í flestum ferðunum sem hann fór
var hann alltaf með fullan bíl af
fólki, og við fengum a.m.k. að reka
eina kind heim eftir rúntinn. Þegar
við systurnar vorum með afa úti að
vinna og vorum á leiðinni heim tal-
aði hann alltaf um að við værum
eins og Gísli, Eiríkur og Helgi. Þeg-
ar það var rólegt þá sat afi oft í
stólnum sínum í stofunni að reyna
við krossgátur eða slappaði af og
hraut hástöfum og heyrðist það
næstum því um allt hús. Afi kenndi
okkur mörg spil, þar á meðal vist og
voru nú mörg spilin sem spiluð voru
við stofuborðið. Þegar maturinn
var settur á borðið var kapphlaup
um hver fengi sætið við hliðina á
afa sem sat alltaf í hægra horninu,
það var alltaf besti staðurinn.
Við erum hér nú með orðin tóm
til að kveðja þig, fyrr en við vonuð-
um, en þinn tími var kominn og
þetta var frelsi fyrir þig þar sem þú
ert kominn á stað sem þér líður
loksins vel. Ljúfasti og bezt verð-
skuldaði maður til að lifa varst þú,
afi.
Við sjáumst seinna, kát að vanda
og löbbum í takt.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfmn úr heimi,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þ.S.)
Þínar
Helga og Þóra Steinunn.
Sártervinarað sakna.
Sorgin er djúp og hljóð.
Minningar mætar vakna,
svo var þín samfylgd góð.
Daprast hugur og hjarta,
húmskuggi féll á brá,
iiflr þó ljósið bjarta,
lýsir upp myrkrið svarta,
vinur þó falli frá.
Góðar minningar geyma
gefursyrgjendumfró.
Til þín munu þakkir streyma.
Þér munum við ei gleyma.
Sofðu í sælli ró.
(Höf. ók.)
Það var fyrir nær 20 árum að
leiðir okkar Tryggva lágu fyrst
saman, þegar bömin okkar stofn-
uðu heimili, síðan kom okkar fyrsta
sameiginlega bamabarn, hún Inga
Bima, og þá leiddi hver ánægju-
stundin aðra eftir því sem bömun-
um fjölgaði, næst Tryggvi og síðast
Guðbjörg. Óg eftir því sem árin liðu
fjölgaði stundunum í gleði og góðu
atlæti með þeim hjónum Imbu og
Tryggva.
Tryggvi minn, við þökkum þér
allar þær góðu stundir sem við átt-
um með þér og hefðum svo gjarnan
viljað hafa þær fleírí, en enginn
ræður sínum næturstað.
Við vitum að þín verður sárt
saknað úr þinni heimasveit, Mýva-
tnssveit, en þangað vora árvissar
ferðir ykkar fjölskyldunnar, þar
sem þið áttuð góðar stundir.
Frænku þinni Veigu í Neslöndum
viljum við senda innilegar samúð-
arkveðjur, svo og Reyni bróður þín-
um í Eyvík og fjölskyldu hans.
Kæri Tryggvi
Ég sendi þér kæra kveðju,
núkominerlífsinsnótt
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótL
Þó svíði sorg mitt hjarta
þásælter aðvitaafþví
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þínverðlderbjörtáný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfmn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
ogiýsirumókomnatíð.
(Þórunn Sig.)
Elsku Imba mín, okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur til þín, barna
ykkar, tengdabarna og bama-
barna, og biðjum við algóðan guð að
vera með ykkur um alla framtíð.
Guðbjörg, Björn og fjölskylda.
Elsku Ti’yggvi minn. Nú þegar
ég fékk fréttina um að þú værir
farinn yfir móðuna miklu, sem skil-
ur á milli okkar jarðneska heims og
Guðs heima, þá leitar hugurinn til
baka er við vorum börn. Þangað
sem þú varst fæddur og uppalinn
til fullorðinsára, að Syðri-Neslönd-
um í Mývatnssveit. Þessi fallega
sveit, hvort heldur var að vetrar-
lagi, er vatnið var ísilagt, og tungls-
ljósið speglar sig í ísnum, og norð-
urljósin tindra og liðast um
himinhvolfið með sínum glitrandi
stjörnum. Og sumrin með sinn
græna feld, sem klæðir hólma og
eyjar, vítt um vatnið og fallegar
hraunborgir og drangar skera sig
úr við ströndina. Þar má sjá marg-
ar kynjamyndir frá ólíku sjónar-
horni ef augað er glöggt. Svo er þá
haustið með öll sín litbrigði, allt frá
gulum til dökkbrúns litar, ásamt
lyngi og kjarri upp til heiða, með
fjölskrúðugu litavali frá ljósasta
rauðu til dumbrauðs. Þér þótti allt-
af vænt um sveitina þína Tryggvi
minn, þar sem bemskusporin lágu.
Ég fékk að deila þessu með þér
sem lítil stelpa sem alin var upp hjá
foreldrum þínum nokkur ár, svo ég
leit á þig sem stóra bróður sem allt
gast og kunnir. Við gerðum margt
til samans. Það var gaman er við
fórum að leggja silungsnetin og
vitja um þau daginn eftir. Oft var
góð veiði, en allra skemmtilegast
var þegar við fóram á bátnum út á
vatnið með spón að veiða. Það var
mikil eftirvænting hvort nú biti á
krókinn. Það var svo gaman að
koma heim með bröndu í soðið. I
Syðri-Neslöndum var tvíbýli og því
mannmargt og börn á báðum býl-
um. Það var glatt á hjalla hjá okkur
börnunum og nóg við að vera. Þú
varst alltaf tilbúinn að dragast með
mig og hjálpa mér elsku Tryggvi
minn þótt ég væri óþæg og stríðin.
Þú varst alltaf glaður og hjálpsam-
ur við alla, sama hver það var. Þú
varst léttur í lund og stutt var í
brosið. Síðan skildi leiðir og þú
fluttist með foreldram þínum og
konuefni suður að Björk í Gríms-
nesi og þið bjugguð þar öll þar til
síðar að þú tókst við jörðinni ásamt
Ingibjörgu konu þinni og börnum
ykkar þremur. Én oft var farið
norður á æskuslóðir ásamt fjöl-
skyldum barna ykkar í gegnum ár-
in. En á Björk er líka mikið og fal-
legt útsýni, þar festuð þið hjónin
rætur. Og aíltaf var gott að koma til
ykkar að Björk og allir velkomnir,
enda oft gestkvæmt hjá ykkur.
Mínar leiðir lágu í aðra átt og um
árabil bjó ég utanlands, en aldrei
slitnuðu böndin milli okkar og fjöl-
skyldu þinnar elsku Tryggvi minn.
Þakka þér fyrir það og öll liðnu ár-
in. Þegar ég kom til þín nú á síðustu
dögum þínum þá varstu mjög
þreyttur og veikur, en þú varst
glaður að sjá mig og þótt þú gætir
ekki talað við mig þá spjallaði ég við
þig og rifjaði upp liðna tíma er við
voram bþrn í sveitinni þinni fyrir
norðan. Ég sá það á brosinu þínu að
þú fylgdist með og varst ánægður
með mitt raus. Jæja vinurinn minn,
nú era þrautir þínar yfir og þér líð-
ur vel, því góður Guð er með þér og
linar allt. Ég mun ætíð muna þig,
þú varst sem bróðir. Við mætumst
öll síðar handan móðunnar miklu.
Elsku Ingibjörg mín, Guðrún,
Tómas og Páll, fjölskyldum ykkar
sendi ég mínar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Stella Þorvalds.
Það var sumarið 1953 að ég var
svo lánsöm sem unglingur að kom-
ast í sveit til ungu hjónanna á Björk
í Grímsnesi, Tryggva og Imbu. Ég
var þar alls í þrjú sumur auk þess
sem ég í mörg ár kom þangað í jóla-
leyfum. Tryggvi hafði tveimur ár-
um áður ásamt bróður sínum og
foreldram flutt frá Syðri-Neslönd-
um í Mývatnssveit. Þar var orðið of
þröngt um fjölskylduna, Tryggvi
hafði þá kynnst konu sinni, Ingi-
björgu Pálsdóttur frá Steinsmýri í
Meðallandi.
Imba og Tryggvi vora full
bjartsýni og hófu þegar að rækta
og stækka túnin. Þrátt fyrir ná-
lægðina við Sogsvirkjun var raf-
magn ekki enn komið en ýmsar nýj-
ungar í landbúnaðarvélum vora að
líta dagsins ljós. Kýr vora að sjálf-
sögðu handmjólkaðar og farið var
með mjólkurbrúsana daglega á
hestakerra um klukkustundar leið.
Fyrstu árin var farið á engjar en
með stækkun túna lagðist engja-
sláttur brátt af. Vel var slegið og
vel rakað enda höfðu Mývetningar,
sem bjuggu þröngt, tamið sér mikla
nýtni. Skepnumar, sem vora undir-
staða búsins, vora vinir manns og
aðbúnaður þeirra skipti miklu máli.
Tryggvi hafði ákaflega gaman af
hestum og naut þess að eiga góða
EDITH MARIA
MEADOWS
+ Edith Maria
Meadows var
fædd í Keflavík
13.6. 1944, hún lést í
Jacksonville, Flór-
ída 18. október síð-
astliðinn. Móðir
hennar er Dórótliea
Friðriksdóttir, f.
15.12. 1921, fóstur-
faðir var Páll Árna-
son, f. 31.5. 1924, d.
4.5. 1999. Edith var
tvígift, fyrri eigin-
maður hennar var
Edward Lee Hopk-
ins, böm þeirra era
Leeann Marie May, f. 18.9. 1966,
gift Sheridan May. Þau eiga 2
dætur, Charles Hopkins, f. 6.9.
1967, kvæntur Rebekku Hopk-
Þessar sorgarfréttir era búnar að
vera í undirbúningi lengi, lengi. Og
með hrærðum huga kveð ég vin-
konu mína Edith. Ég veit að kvalir
og vonbrigði, við þessa erfiðu bar-
áttu, sem hún háði svo ötullega, hef-
ur verið líkn að lokum. Eftir aUa
glaðværð gærdaganna sem við átt-
um bæði einar og í margmenni, þá
er það svo greinilegt, hvað hennar
verður sárt saknað af okkur öUum.
Það er langt mUli borganna Pan-
ama City og Jacksonwill svo það var
alltaf með undirbúningi og tilhlökk-
un að hittast. Og aUtaf vora heim-
sóknirnar allt of fljótar að líða, þótt
við létum sólarhringinn hafa miklu
fleiri vökustundir en svefnstundir.
Oft vora þessar heimsóknir í tengsl-
um við mannamót þar sem við vor-
um þá líka með öllum Islendingun-
um og þá með hátíðarskap í huga.
Gærdagamir verða því ekki
fleiri, en í þeim gátum við glaðst aft-
ur og aftur, einnig eftir á. Við nut-
um þess Uka mjög mikið að deila
með okkur sögum um gærdaga sem
við höfðum upplifað áður en okkar
leiðir lágu saman, það voru nefni-
lega mjög margar hliðstæður í öll-
ins. Þau eiga tvær
dætur. Páll Ray
Hopkins, f. 14.3.
1973. Fyrir átti
Edith dótturina
Dórótheu Jónsdótt-
ur, f. 18.10. 1961,
gifta Pétri Hauks-
syni. Þau eiga þijú
börn. Dóróthea var
uppalin hjá móður
Edithar og fóstur-
föður. Eftirlifandi
eiginmaður Edithar
er Gerald B. Mea-
dows, f. 26.1.1940.
Bálför hennar hef-
ur farið fram í JacksonviIIe
Flórída, en minningarathöfn
verður í Keflavíkurkirkju í dag
og hefst hún klukkan 11.
um þeim gærdögum, því til dæmis
vorum við báðar bammargar, lát-
laust voram við í upprifjun um upp-
eldisstörf, og nú mátti hlæja hátt og
dátt að því sem okkur hafði fundist
hláturslaust meðan á þeim gærdög-
um stóð. Minningamar allar era
mér sönn gersemi.
Hvíldu í friði. Með söknuði kveð
Alda Óladóttir Bredehorst.
Elsku mamma, kveðjustundin er
rannin upp alltof fljótt, þótt við sem
voram í kringum þig vissum að
hverju stefndi þá eram við aldrei
undirbúin þegar á reynir. Þú varst
búin að berjast hetjulega og ótrú-
legt hvað þú varst jákvæð og kjörk-
uð allan tímann, það var verst
hversu langt var á milli okkar, þú í
Ameríku en ég á íslandi. Ég heim-
sótti þig tvisvar á þessu ári og svo
var ég á leiðinni til þín aftur, því þú
varst svo veik en ég náði ekki að
koma nógu fljótt, þú lést daginn
sem ég lagði af stað.
Þegar fósturfaðir þinn, pabbi
minn, lést í maí gast þú ekki komið
hesta. Hann og Imba gripu gjarnan
þau tækifæri sem gáfust til útreiða.
Það var sérlega létt yfir heimilislíf-
inu enda átti Tryggvi mjög auðvelt
með að sjá það spaugilega í tilver-
unni. Hann var einkar notalegur og
þægilegur í viðmóti. Þau hjón höfðu
lag á því að láta unglingum og börn-
um líða vel, hvetja þau og taka eftir
þegar vel var gert. Það var gæfa
hvers ungmennis fyrr á árum að
komast á gott sveitaheimili og finna
að framlag þeirra skipti máli, þama
skynjaði maður nálægð náttúra,
meðal annars mikilvægi þess að ná
inn heyjum þegar til þess viðraði,
hvort sem var á nóttu eða degi,
helgan dag eða virkan. Störfin vora
margbreytileg og heillandi. Á þess-
um árum fæddust tvö elstu bömin,
Guðrún og Tómas, og umhyggja og
stolt Tryggva leyndi sér ekki. Með
Tryggva og Imbu bjuggu foreldrar
Tryggva sem þau hjón reyndust
einstaklega vel. Þótt Tryggva félli
vel á nýjum stað bar náttúrafegurð
Mývatnssveitar oft á góma. Oft var
gestkvæmt á Björk og sumir gestir
dvöldu í lengri tíma. Ég minnist
þess er ég seinna bað um að fá að
koma með einn árgang úr skólan-
um í heimsókn að sjá nýfædd lömb,
að ekkert var sjálfagðara og allur
hópurinn fékk mjólk og nýbakaðar
kleinur.
Snemma bar á því að Tryggvi
þoldi illa heyryk og síðustu ár barð-
ist hann meðal annars við heymæði
og lungnaþembu. Hann tók erfiðum
veikindum sínum af æðraleysi og
alltaf var jafn notalegt að hitta
hann, sem reyndar var allt of sjald-
an.
Að leiðarlokum vil ég þakka
tryggð og vináttu en sér í lagi vera
mína á Björk sem ég geymi í huga
mér sem dýrmæta perlu.
Elsku Imba, böm og barnabörn,
megi Guð vera með ykkur á erfið-
um tíma.
Stella Guðmundsdóttir.
því þá varst þú svo veik, ég veit að
það vai' erfitt hjá þér að geta ekki
komið og verið við útför hans, og ef-
ast ég ekki um að hann hefur tekið
vel á móti þér þegar þú yfirgafst
þennan heim. Við eigum margar
góðar minningar og þær gleymast
ekki.
Við systkinin vorum að fara í
gegnum allar myndirnar hjá þér og
þar vora myndir frá því þú varst lít-
il, og við þegar við voram lítil og all-
ir merkir og daglegir atburðir sem
spanna allan þennan tima. Það var
margt sem rifjaðist upp við þessa
myndaskoðun og þökkum við fyrir
að þú áttir svona stórt og myndar-
legt myndasafn því það er það sem
tengir okkur öll saman, að hittast,
skoða myndir og rifja upp atburði,
og minnast allra samverastundanna
sem við áttum saman. Ég veit þú
heldur áfram að vaka yfir okkur
eins og þú hefur ávallt gert þótt
langt hafi oft verið á milli okkar.
Þú varst kona sem lést þér ekki
allt fyrir brjósti brenna, hafðir
ákveðnar skoðanir á hlutunum og
varst ekki lengi að redda því sem
þurfti að redda, því er nú stórt
skarð í fjölskylduhópnum okkar
enda var hann ekki stór fyrir. Þú
varst einkadóttir móður þinnar og
fósturfoður, þú áttir mig sem var
síðan alin upp hjá móður þinni og
fósturfóður, þú eignaðist síðan aðra
dóttur og tvo syni í Ameríku. Það er
sem betur fer mikið samband á milli
okkar systkinanna. Þótt ég hafi ver-
ið alin upp hjá þínum foreldram þá
kallaði ég þig alltaf mömmu, ég var
rík því ég átti tvær mömmur, eina í
Ameríku og aðra hér heima. Ég vil
þakka þér fyrir allt sem þú varst
okkur. Þín verður sárt saknað af
okkur öllum.
Kveðja, þín dóttir
Dóra.
r Blómabúðii-v >
öa^ðsKom
t v/ PossvogsUiulcjugapð j
Síini: 554 0500