Morgunblaðið - 23.11.1999, Qupperneq 54

54 ÞRIÐJUDAGUR 23. NÓVEMBER 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ

HERDÍS
STEFÁNSDÓTTIR
+ Herdís Stefáns-
dóttir fæddist á
Sauðárkróki 10.
niars 1951. Hún lést
í sjúkrahúsi í Roch-
ester í New York-
ríki í Bandaríkjun-
um hinn 8. nóvem-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hennar
eru Guðný Þuríður
Pétursdóttir hús-
móðir og Stefán
Sigurðsson skip-
stjóri, d. 24. októ-
ber 1966. Systir
Herdísar er Anna
Sjöfn Stefánsdóttir, f. 24. júlí
1949.
Eftirlifandi eiginmaður Her-
dísar er Þór Sigurðsson prent-
smiður á Akureyri, f. 9. júní
1949. Börn þeirra
eru: Stefán, f. 16.
október 1974,
stundar nám í Dan-
mörku, Sigurður, f.
26. nóvember 1978,
vinnur við bygg-
ingariðnað á Akur-
eyri, og Þórdís, f.
14. september
1989, nemandi í
Brekkuskóla á Ak-
ureyri.
Herdís lauk
sjúkraliðaprófi og
starfaði lengst af á
Vistheimilinu á Sól-
borg og síðar á geðdeild Fjórð-
ungssjúkrahússins á Akureyri.
Utför Herdísar fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Fyrir rúmum þremur árum kom
Herdís frænka mín og vinkona upp
stigann hjá mér að kvöldlagi með
stóra skál af bláberjum í fanginu til
að gefa mér. Hún hafði tínt þau í
landi Sellands við sumarbústaðinn
sinn Lækjarkot í Fnjóskadal. Hún
var brosandi, Ijúf og falleg að vanda
en sagðist vera þreytt. Daginn eftir
var ljóst að hún gekk með þann ill-
víga sjúkdóm sem nú hefur dregið
hana til dauða aðeins 48 ára gamla.
Baráttan var löng og hörð en háð af
hugrekki og æðruleysi. Fyrir rúm-
um mánuði kom hún aftur upp stig-
ann hjá mér síðla kvölds og nú með
körfur fullar af hríslum sem skört-
uðu heimsins fegurstu haustlitum.
Þær voru einnig frá Lækjarkoti, en
þar hafði hún unnið alla helgina við
að fegra og rækta landið sitt, gróð-
ursetja og búa til gangstíga. Hrísl-
umar voru kveðjugjöfin til mín áð-
ur en hún lagði upp í för til
Bandaríkjanna til að leita sér enn
lækninga. Eg hef á samvistarárum
okkar á Akureyri þegið af henni
margar gjafir þar sem efniviðurinn,
fonn, litir og aðrai' fyrirmyndir eru
sótt í norðlenskt umhverfi og ís-
lenska náttúru. Hún hafði óvenju
ríka sköpunargáfu, auga fyrir að
skreyta og fegra alla hluti í kring-
um sig og fá gömlum hlutum nýtt líf
og nýjan tilgang. Og hún fór ekkert
endilega troðnar slóðir á því sviði
fremur en öðrum. Heimili þeirra
Þórs og krakkanna, sumarbústað-
urinn og allt umhverfi þeirra bar
þess stöðugt vitna að frjótt ímynd-
unarafl var að verki og ólatar
manneskjur tóku til hendi.
Þór og Herdís eignuðust þrjú
börn, tvo drengi, Stefán og Sigurð,
sem nú eru komnir yfir tvítugt, og
svo sólargeislann hana Þórdísi sem
er nýlega orðin tíu ára og heitir eft-
ir báðum foreldrum sínum. Heimili
þeiiTa í Helgamagrastræti er ein-
stakt, hlýjan og gestrisni þeirra all-
ra slík að straumana leggur á móti
manni langt út á götu. Inni bíður
andleg næring í samvistum við þau
í sorg og gleði. I lyrirrúmi eru börn-
in, að hlúa sem best að þeim og að
eiga með þeim góðar stundir í næði
var Herdísi afar mikils virði. Að því
veganesti munu þau búa alla tíð.
Hún tók lífið og sjálfa sig mátu-
lega hátíðlega og skoðaði oft heim-
inn með kímniglampa í auga, var
húmoristi og stundum prakkari.
Frásagnargáfa hennar var mjög
sérstæð, hún sagði skemmtilegar
sögur af sjálfri sér og öðrum án
þess að kasta rýrð á neinn. Hún var
eins og glöggur bókmenntarýnir
sem opnar augu manns fyrir nýjum
víddum sögunnar, en hennar sögur
voru lífið sjálft, smáu atriðin sem
eru að gerast allt í kringum okkur
en við sjáum oft ekki í amstri dag-
anna.
Herdís var mikil útivistarkona en
leitaði á ferðum sínum ekki endi-
lega langt yfir skammt. Daglega
gengu þau hjónin saman hér í ná-
grenni Akureyrar sér til skemmt-
unar og heilsubótar og við þrjár
stöllur og vinkonur á Akureyri vor-
um árum saman í afar óformlegum
og skemmtilegum gönguhópi. Á
einum góðum degi gengum við
Fnjóskadalinn undir leiðsögn Her-
dísar. Það voni hennar uppáhalds-
slóðir, þótt stundum saknaði hún
hérna megin Tröllaskaga víðsýnis-
ins úr Skagafirði, þar sem hún var
fædd og uppalin.
Síðustu gönguferðina fórum við
saman í haust upp að nývígðum
kirkjusteininum í hlíðum Kjarna-
skógar. Þar þótti henni gott að eiga
hljóða stund úti í náttúrunni og
njóta útsýnisins yfir Eyjafjörð.
Græðlingarnir sem Herdís gróð-
ursetti skjóta nú rótum í Fnjóska-
dal. Það gera líka minningar um
ómetanlegar samverustundir með
henni sem skjóta upp kollinum
fleiri og fleiri og munu fylgja okkur
öllum um ókomna tíð sem dýrmæt
eign.
Við Haraldur, Sigrún Stella,
Guðrún, Brandur og Kristín móð-
ursystir Herdísar sendum Þór, Ste-
fáni, Sigurði, Þórdísi, Þurý, Sjöfn
og hennar fjölskyldu innilegustu
samúðarkveðjur.
Margrét Björgvinsdóttir.
Að liðnutn öllum þessum þrautum
þessum þrotlausu erfíðleikum
þessum endurteknu vonbrigðum
þessum hverfulu gleðistundum
spyrjum við þrátt fyrir allt
þegar því er skyndilega lokið:
Hversvegna ekki einn dag enn
aðeinseinndag?
Daginn sem við fengum aldrei að lifa.
(Halldóra B. Bjömsson.)
I dag kveðjum við þig, elsku
Dísa, og skiljum ekki af hverju þú
ert tekin frá okkur alltof snemma.
Unnar Þór sagði við mig þegar ég
færði honum fréttina: „Mamma, líf-
ið er óréttlátt," og seinna spurði
hann: „Af hverju deyr enginn heil-
brigður í okkar fjölskyldu?" Ég
skildi ekki alveg hvað hann meinti
en fékk þó þá skýringu að honum
fyndist ættingjarnii- sínir fara of
ungir frá okkur og enginn yrði
gamall, eins og eðlilegt er. Þetta
lýsir vel mínum hugsunum nú en
einhver tilgangur hlýtur að vera
með því þegar fólk í blóma lífins er
kallað burt og ég veit að stór hópur
af góðu fólki hefur tekið vel á móti
þér og við eigum eftir að hittast öll
aftur.
Þegar ég rifja upp kynni okkar
man ég fyrst eftir því þegar Vósi
frændi var kominn með kærustu
sem hét Dísa og ég sönglaði Dísa í
dalakofanum til að stríða honum, þá
var ég sennilega 13 ára gömul og
fannst ég voða sniðug. Ég hætti nú
fljótt að söngla og varð ánægð með
að fá þig í fjölskylduna okkar. Eftir
að ég fullorðnaðist urðum við góðar
vinkonur og ég gat komið á heimili
ykkai- eins og hver annar heimilis-
maður hvenær sem var. Þetta var
mér dýmætt og þó sérstaklega eftir
að amma dó og æskuheimili mitt á
Akureyri var ekki lengur til.
Því miður urðu samverustun-
dimar færri eftir að ég flutti frá Ak-
ureyri en alltaf var jafn gott að
koma til ykkar í Helgamagrastræti
eða Lækjarkot þegar við komum
norður. Eg á eftir að sakna þess að
geta ekki komið og spjallað við þig
og trúað þér fyrir leyndarmálum
mínum eða rifjað upp liðnar stund-
ir. Síðustu ár hafa verið erfið, mikil
og hetjuleg barátta var háð en þó
varstu svo sterk og ákveðin í að
sigrast á sjúkdómi þínum að ég
trúði aldrei öðru en að þú kæmir
heil heim frá Bandaríkjunum eftir
læknismeðferð þar. Áfallið var því
stórt þegar fréttist að þú lægir mik-
ið veik og ekki von um bata, helst
hefðum við öll viljað vera komin til
ykkai' þá en komumst ekki nema í
huganum.
Dísa mín, ég sakna þín og kveð
þig með þessum fáu orðum og
þakka þér fyrir allar þær góðu
stundir sem við áttum saman.
Elsku Vósi, Stebbi, Siggi og Þór-
dís mín, ég vona að þið finnið styrk
til að takast á við þá miklu sorg og
söknuð sem þið glímið við nú og
getið yljað ykkur við góðar minn-
ingar um yndislega eiginkonu og
mömmu um ókomna tíð.
Ykkar
Sólveig
Látin er vinkona okkar, Herdís
Stefánsdóttir, 48 ára gömul. Und-
anfarin þrjú ár barðist hún eins og
hetja við hvítblæði sem heltók hana
án þess að gera boð á undan sér.
Það vita víst allt of margir hvað það
er að eiga vini og ættingja sem berj-
ast við svona sjúkdóm. Nagandi
kvíði, von um kraftaverk og brenn-
andi löngun til að lífið sigri dauðann
móta öll samskipti. Jafnframt verða
allar samverustundir svo margfalt
dýrmætari en áður. I návist dauð-
ans nennum við ekki að þykjast.
Fyrir tilstilli Margrétar, frænku
Herdísar, gengu Magga, Júlla og
Dísa í fóstbræðralag fyrir um það
bil átta árum. Makar þeirra og böm
bundust vináttuböndum. Líka
ömmur og frænkur. Samveru-
stundir einkenndust af sameigin-
legum áhugamálum: elsku á ís-
Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
Sverrir Olsen, Svem'r Einarsson,
útfararsyóri útfararstjóri
Útfararstofa íslands
Suðurhlíó 35 ♦ Sími 581 3300
Allan sólarhringinn. www.utfararstofa.ehf.is/
jnii iiiuiiniir
H
H
H
H
H
H
H
H
H
H
H
H
H
Erfisdrykkjur
P E R L A N
Sími 562 0200
HriiimiimiuÍ
HORÐUR
HINRIKSSON
+ Hörður Hinriksson
fæddist á Framnesi
í Neskaupstað 16. des-
ember 1923. Hann lést
á Heimili aldraðra í
Neskaupstað 11. nó-
vember síðastliðinn.
Faðir hans var Hinrik
Sigurðsson, f. 6.9.
1890, d. 4.11. 1980.
Móðir hans var Sigur-
rós Jóhannsdóttir, f.
9.10. 1899, d. 28.5.
1987. Bróðir Harðar er
Halldór Hinriksson, f.
13.8.1927.
Hörður bjó alla
tíð á Framnesi eða
þar til hann fluttist
á deild fyrir aldraða
á Fjórðungssjúkra-
húsinu í Neskaup-
stað. Hann var
ókvæntur og bam-
laus.
Útför Harðar fer
fram frá Norðfjarð-
arkirkju í dag og
hefst athöfnin
klukkan 14.
Nú er genginn mikill Þróttari,
Hörður Hinriksson eða Höddi á
Stofnað 1990
Útfararþjónustan ehf.
Aðstoðum við skrif minningarrgreina
Rúnar Geirmundsson, útfararstjóri
Sírni 567 9110
Framnesi eins og hann var ætíð
kallaður. Þar er horfinn af sjónar-
sviðinu mikill sómamaður sem
verður sárt saknað. Hvar og hve-
nær sem maður hitti Hödda var
hann alltaf léttlyndur og húmor-
inn til staðar og ekki síst já-
kvæðnin. Hann sá alltaf eitthvað
gott í öllum og var mikill mann-
vinur. Hann hafði afar ákveðnar
skoðanir á öllum málefnum og var
trúr og hollur sínu fólki eins og
þar stendur. Hjá honum var eig-
inlega þrennt heilagt í lífinu, þ.e.
Þróttur, Síldarvinnslan og Al-
þýðubandalagið, og get ég fullyrt
fyrir hönd okkar Þróttara allra að
hann hafi alltaf verið Þróttari
númer 1.
Á hverjum degi rölti Hörður
frá heimili sínu niður á skrifstofu
SVN og fékk nýjustu fréttir um
aflabrögð og reyndar allt sem við-
kom fyrirtækinu. Og alltaf var
fólk tilbúið að stoppa hjá honum
og ræða málin. Það einhvern veg-
inn tilheyrði hér í hans heimabæ.
Hörður hafði einfaldar en
ákveðnar skoðanir á flestum hlut-
um og ekki síst pólitík. Hjá hon-
um var bara einn flokkur til, Al-
þýðubandalagið, og hélt hann þar
mikið upp á þremenningana
Bjarna, Lúðvík og Jóhannes sem
svo mikið létu að sér kveða hér á
árum áður. Eins og áður kom
fram var Hörður mikill Þróttari
og munum við eftir honum á öll-
um leikjum félagsins til margra
ára.
Á fótboltaleikjum fannst mér
Hörður alltaf njóta sín best. Hann
lifði sig mjög inn í hvern leik, æsti
sig oft upp og hrópaði, en alltaf á
jákvæðan og skemmtilegan hátt.
Ef að við töpuðum var hann fyrst-
ur til okkar eftir leik og stappaði í
okkur stálinu og hvatti til að gera
bara betur næst.
Nú er hann farinn í betri heim
og viljum við að síðustu kveðja
þennan góða dreng og senda öll-
um á Framnesi samúðarkveðjur.
fþróttafélagið Þróttur.
lenskri sagnahefð, ljóðlist,
lánlausum skáldum, söng og trega-
blöndnum textum. Þessi áhugamál
var hægt að stunda jafnt úti sem
inni, á göngu yfir brýrnar á ósun-
um, heima í stofu í Helgamagrast-
ræti eða austur í Sellandi. Herdís
og maður hennar, Þór, unnu útivist
og íslenskri náttúru. Dísa elskaði
lyngið, kjarrið, sólarlagið og Maíst-
jörnuna. Við ræddum það stundum
í gönguferðum, vinkonurnar, hvort
við ættum núna að vera með sektar-
kennd yfir því að þurrka ekki rykið
af sófaborðinu, þvo ekki blauta
íþróttasokka af börnunum eða
hlusta ekki á eldhúsdagsumræð-
urnar. Oftast var það Herdís sem
sannfærði okkur um að kærleik-
sríkt barnauppeldi og gott heimilis-
líf fælist ekki í hreinum sokkum.
Öllum aðstandendum Herdísar
vottum við okkar dýpstu samúð.
Við kveikjum á kertum, hlýðum á
„Yfir í Fjörðum allt er hljótt“ og
minnumst Dísu. Hún var falleg og
yndisleg kona og við þökkum fýrir
að hafa átt hana að vini.
Júlíana og Björn.
Kæra vinkona. Nú þegar leiðir
skilja leitar margt á hugann. Allar
skemmtilegu stundirnar sem við
áttum saman. Þá var oft mikið hleg-
ið því þú sást gjarnan spaugilegu
hliðarnar á málunum. Við munum
hlýju þína og samúð þegar aðrir
áttu erfitt. Og þegar alvaran blasti
við var kjarkur þinn og æðruleysi
mikið. En nú ertu farin og það er
sárt.
Hryggðar hrærist strengur
hröðerliðinvaka
ekki lifir lengur
ljósáþínum stjaka
skarðerfyrirskildi
skyggirveröldina
eftir harða hildi
horfinertuvina.
Klukkur tímans tifa
teljaævistundir
ætíð lengi lifa
ljúfirvinaíundir
drottinn veg þér vísi
velþigætíðgeymi
ljósið bjart þér lýsi
leið í nýjum heimi.
(Hákon Aðalsteinsson.)
Elsku Þór, Stebbi, Siggi og Þór-
dís, sendum ykkur og öðrum ást-
vinum innilegustu samúðarkveðjm-
okkar.
Guðrún og Ágústa.
Og því varð allt svo hljótt við helfregn þína
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið.
Og enn ég veit margt hjarta, harmi lostið,
sem hugsar til þín alla daga sína.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn, og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
Og skín ei ljúfast ævi þeirri yfir,
sem ung á morgni lífsins staðar nemur,
og eilíflega, óháð því, sem kemur,
í æsku sinnar tignu fegurð lifir?
Sem sjálfur Drottinn mildum lófum lyki
um lífsins perlu í gullnu augnabliki.
(Tómas Guðmundsson.)
Við vottum Þór, Stefáni, Sigurði,
Þórdísi og öðrum aðstandendum
Herdísar Stefánsdóttur okkar
dýpstu samúð vegna fráfalls henn-
ar.
Samstarfsfólk á geðdeild FSA.
Formáli
minningar-
greina
ÆSKILEGT er að minning-
argreinum íylgi á sérblaði
upplýsingar um hvar og hve-
nær sá, sem fjallað er um, er
fæddur, hvar og hvenær dá-
inn, um foreldra hans, systk-
ini, maka og böm, skólagöngu
og störf og loks hvaðan útfór
hans fer fram. Ætlast er til að
þessar upplýsingar komi að-
eins fram í formálanum, sem
er feitletraður, en ekki í grein-
unum sjálfum.