Morgunblaðið - 04.01.2000, Qupperneq 59

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 4. JANÚAR 2000 5Ö
daga. Þegar eldhúsinnréttingin fór,
sem hann hafði sjálfur smíðað, þá
hálf skammaðist ég mín fyrir þessi
„skemmdai-verk“. En tengdapabbi
sagði ekki eitt einasta orð um þetta,
en ég minnist þess að hafa einu
sinni heyrt hurðarskell mikinn
þetta kvöld.
Til að gera langa sögu stutta, var
það svo í júní sem Maggi og Hrefna
komu aftur. Eg man það eins og
það hefði verið í gær hvernig við-
brögð hans voru. Eftir að vera
búinn að litast vel um, settist hann
hér við eldhúsborðið og sagði svo
loksins með gleðisvip, - ja, þetta
varð þá úr því. - Hann þurfti nefni-
lega ekki að segja svo mikið heldur
var það hvernig hann sagði það. I
þessum fáu orðum fólst mikil viður-
kenning.
En nú er komið að leiðarlokum.
Hans langa veikindastríði er lokið
og ég veit að hann var svo sáttur og
tilbúinn þegar kallið kom, fullviss
um náðarfaðm Guðs á himnum.
Hann var umkringdur börnum sín-
um og tengdabörnum þegar hann
kvaddi þessa jarðvist á Þorláks-
messu. Blessuð sé minning hans.
Elsku Hrefna mín, Guð gefi þér
styrk og huggun.
Auðbjörg.
Þegar jólahátíðin var að ganga í
garð lagði tengdafaðir minn af stað
í ferðina síðustu eftir langan og oft
strangan dag.
Við vissum að tíminn styttist og
héldum að við værum tilbúin en
finnum nú að svo var ekki. Sam-
verustundir rifjast upp eftir góð
kynni í á þriðja áratug. Minning-
arnar streyma fram, hugurinn fyll-
ist þakklæti, fyrir hlýju og góðvild
öll þessi ár.
Magnús var fríður sínum, góðvilj-
aður, einlægur og hjartahlýr. Gleði-
brosið yljaði um hjartarætur.
Hann hafði áhuga á tónlist og var
söngmaður góður, einnig málaði
hann myndir og hafði nokkrar
einkasýningar.
Magnús var hvítasunnumaður og
starfaði af alhug og einlægni í þeim
söfnuði, átti lifandi trú á Jesú Krist.
Hann var trúmaður mikill og gott
var að vita af fyrirbænum hans.
Aldrei heyrðist hann fara niðr-
andi orðum um aðra menn eða beita
háðsyrðum á annarra kostnað.
Magnús átti ættir að rekja í Ran-
gárvallasýslu, þar ólst hann upp og
í Fljótshlíðinni bjó hann sín bestu
ár.
Mestan hluta ævinnar var hann sí
starfandi, var afkastamaður og féll
iðjuleysi illa, vildi vera sjálfstæður
og vera sem minnst upp á aðra
kominn. Hann var hagur í höndum,
skipti þá engu hvort verkfæríð var
hamar, sög eða pensill. Annirnar
voru oft miklar, oft var kallað úr
mörgum áttum, kom sér þá vel að
vera svefnléttur og taka daginn
snemma. Starf bóndans og smiðsins
var krefjandi, krafðist þekkingar á
veðri og vindum, tækjum og tólum.
Hann lifði miklar breytingar og
eru ógleymanlegar stundir þegar
hann sagði okkur frá gömlu dögun-
um. Af mönnum, skepnum, störfum
og frístundum.
Þær eru ekki ófáar ferðir fjöl-
skyldu minnar í Fljótshlíðina til
Magnúsar og Hrefnu, þar var
mannmargt, börnin mörg og dvöldu
ættingjar og vinir oft hjá þeim.
Heimili þeirra var notalegt, þau
höfðu byggt upp íbúðarhús og úti-
hús, stækkað tún og endurbætt.
Heimilið piýtt listaverkum hús-
bóndans, handavinnu húsmóður og
mörgum fögrum blómum. Þau
höfðu yndi af fögrum gróðri, stór
garður er í kringum fyrrum heimili
þeirra í Kirkjulækjarkoti, þar
ræktaði hann tré en hún blómjurtir.
Fyrir rúmum áratug fluttu þau
úr Hlíðinni á Akranes og síðar í
Kópavoginn. Á gamla heimilinu búa
nú sonur og tengdadóttir, hafa þau
hugsað vel um og endurbætt bæði
hús og garð og er það vel.
Magnús var áhugasamur um
hvað fólkið hans var að fást við og
hvernig því vegnaði, t.d. þegar við
hjónin byggðum sumarbústaðinn
okkar í Fljótshlíðinni fylgdist hann
grannt með smíðinni, gaf leiðbein-
ingar og gladdist þegar vel gekk.
Honum fannst gaman að ferðast,
eitt sinn kom hann með okkur fjöl-
skyldunni í laxveiði norður í Húna-
vatnssýslu á mínar æskuslóðir, þar
lék hann á als oddi og ekki
skemmdi það að heppnin var með
honum að ná „þeim stóra“.
Magnús var búinn að vera heilsu-
tæpur hin síðari ár, margt amaði
að, t.d. fæturnir sem báru hann létt
um hagann neituðu að hlýða lengur.
Hann var þakklátur fyrir allt, sem
fyrir hann var gert hvort sem hon-
um var hagrætt í rúminu eða gefið
vatn að væta kverkarnar. Aldrei
kvartaði hann enda var það ekki
hans háttur. Lífsvilji, þrautseigja
og kraftur voru honum í blóð borin
og hans við hlið, í veikindunum, hef-
ur Hrefna staðið eins og klettur.
Á Landakoti og á sjúkradeild
Sunnuhlíðar naut hann góðrar um-
önnunar og færi ég starfsfólkinu
hjartans þakklæti fyrir.
Sorg og söknuður ríkir á heimili
mínu en minningin lifir eins og leið-
andi ljós. Með Magnúsi er genginn
góður og mætur maður. Ég er
þakklát tengdaföður mínum fyrir
skemmtilegar samverustundir,
hlýju og góðvild sem aldrei bar
skugga á frá fyrstu stundu til hinn-
ar síðustu. Ég bið honum blessunar
á nýjum leiðum. Elsku Hrefna mín,
ég votta þér og ástvinum innilega
samúð og bið guð að gefa ykkur
styrk og líkn á erfiðum stundum.
Far þú í friði
friður guðs þig blessi
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með guði
guð þér nú fylgi
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Sigrún Björg Ingþórsdóttir.
Þegar komið er að leiðarlokum
fer maður að hugsa til baka. Af
hverju? Hann bróðir minn er annar
úr systkinahópnum á fimm mánuð-
um sem kveður og aðeins tíu mán-
uðum frá andláti eiginmanns míns.
Þó svo við vissum að hverju stefndi
er kveðjustundin alltaf erfið. Þetta
síðasta ár aldarinnar hefur verið
okkur í fjölskyldunni erfitt, en von-
andi færir nýja öldin okkur bjartari
tíma.
Hann var trúmaður mikill og
trúði á líf eftir dauðann. Það var
ósk hans að komast heim um jólin,
og honum varð að ósk sinni, þó svo
að hann hafi ekki farið heim í Engi-
hjallann, heldur heim til Guðs eins
og hann sagði svo oft, og sameinast
þeim sem á undan eru farnir. Það
var alltaf ánægjulegt að heimsækja
hann, hvort sem var á Landakot
eða í Sunnuhlíð. Tók hann alltaf á
móti manni með bros á vör, sama
hversu veikur hann var, enda stutt í
glensið. Ef maður spurði hvernig
hann hefði það svaraði hann ætíð:
„Ég hef það mikið gott.“ Sem sagt,
hann kvartaði aldrei.
I síðasta sinn sem ég sá hann var
hann orðinn mjög veikur en ég fékk
samt bros frá honum og gaf hann
mér koss á kinnina í kveðjuskyni,
sem ég mun alltaf geyma í minning-
unni. Maggi var mjög listhneigður,
hélt margar sýningar, enda eru
mörg heimilin prýdd verkum hans.
Það var alltaf gaman að koma heim
til þeirra, „vesturí", eins og við köll-
uðum það, og hafði hann yndi af að
sýna okkur nýjustu listaverkin sín.
Hann hafði einnig frá mörgu að
segja og vildi gefa okkur sem yngri
vorum góð ráð, þá sérstaklega um
trúmál, sem voru honum mjög
hjartfólgin. Hann var smiður góður
og vann við það svo lengi sem heils-
an leyfði.
Ég vil þakka honum bróður mín-
um fyrir allt gott og bið Guð að
blessa minningu hans og styrkja
hana Hrefnu mína og fjölskyldur
þeirra.
0, þá náð að eiga Jesú
einkavin í hverri þraut.
Ó, þá heill að halla mega
höfði sínu í Drottins skaut.
Ó, það slys þvi hnossi að hafna,
hvílíkt fár á þinni braut,
ef þú blindur vilt ei varpa
von og sorg í Drottins skaut.
M. Joch.
Margrót Guðnadóttir.
Elsku afi.
Þegar ég hugsa til þín er mér efst
í huga söngurinn sem þú kenndir
okkur í sunnudagaskólanum sem
þú varst alltaf með þegar við heim-
sóttum þig, Leiddu mína litlu hendi.
Hvort sem það var heima hjá þér og
ömmu í sveitinni eða ef við vorum í
Bifröst í fjölskylduferðalagi. Ég
man alltaf bros þitt þegar við sung-
um þennan söng saman, þegar þú
kallaðir mig og stelpurnar lömbin
þín. Ég man líka þegar ég og fjöl-
skyldan komum ein jólin í heim-
sókn, þegar þú gleymdir að kveikja
á ofninum og steikin lá ísköld inni í
ofni. Þá var nú líka skellihlegið. En
ég veit að núna líður þér eins vel og
hægt er að líða, þú ert með Jesú, og
pabba þínum og mömmu.
Leiddu mína litlu hendi,
Ljúfi Jesús þér ég sendi
Bæn frá mínu brjósti sjáðu
Blíði Jesú að mér gáðu. Amen.
Þitt afabarn,
Eygló.
Elsku afi.
Nú ert þú dáinn og kominn til
Jesú. Ég veit að nú líður þér vel og
þó að þetta sé erfitt fyrir okkur þá
er þetta miklu betra fyrir þig. Þeg-
ar ég hugsa um þig þá detta mér
alltaf í hug heimsóknirnar til ykkar
ömmu á Akranes. Alltaf þegar við
komum þá var sannkallað veislu-
borð og alltaf sagði amma að hún
ætti svo lítið með kaffinu en fyrr en
varði var hún búin að leggja á borð
fullt af ýmsu góðgæti. Svo spjölluð-
um við saman og þú leyfðir mér
alltaf að spila á píanóið þitt. í
sunnudagaskólasöng sem við sung-
um oft segir að maður fái kórónu
skreytta eftir verkum sínum og ég
er viss um að þín gæti ekki verið
meira skreytt.
Drottinn er minn hirðir, mig mun ekkert
bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum, þar sem ég má
næðis
njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðirmigumréttavegu,
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býrð mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
Þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég langa ævi.
(23. Davíðssálmur.)
Bless, afi minn, ég sakna þín.
Þín sonardóttir,
Hrund Erlingsdóttir.
„... bleik sem fyr við vanga minn
og þó: úr djúpi dauðans stígur
dagur grænn, og nóttin hnígur
blóðug bak við þína mynd.“
(Matthías Johannessen)
Skáldið opnar skáldfáki sínum
æð sem hnígur að velli en iðja-
grænn dagur rís; Völuspá hin nýja
lítur dagsins ljós. -
Á Þorláksmessu þá iðandi fólks-
mergð gekk í móti sjálfri sér á
kaupvangi kreditkortanna sást
stjörnuhrap á himni, í klukku himn-
anna glumdi eitt slag; jörðin hróp-
aði til himins því mitt í allri jólaös-
inni hvarf henni líf sem hún hafði
fengið að fóstra um stund. -
Magnús Guðnason hafði sýn hins
ósýnilega höfundar Völuspár um
iðjagræna jörð er risi úr ægi, hann
hafði sýn skáldsins um dag er tæki
við af nóttu, um lífið sem af dauða
stígur; hann var rödd hrópandans í
eyðimörkinni. -
„En tíminn sé flöktandi Ijósbrot
af vængjaðri löngun minni
og leiti þar hvíldar sem vatnið er
deyjandi iða á grjóti.“
(Matthías Johannessen)
Tíminn var Magnúsi aðeins eitt:
„Lífið er mér Kristur.“ Hann var
óþreytandi, unni sér aldrei hvfldai' í
óslökkvandi löngun sinni að út-
breiða fagnaðarerindið, að fylgja
eftir þeirri sýn sem honum sjálfum
eitt sinn var gefin; að starfa í þágu
ljóss og friðar, að krækja árveitur
og njóta næðis á bökkum blá-
grænna vatna. -
„að þú sért sólgylltur vængur
hljóðlátra vatna minna
og vorið sem angaði forðum sé
blærinn í hjarta þínu
en fólnað laufið það vitji svo
aftur vængja sinna
og vaxi með ilm af stjörnum til
skuggans í brjósti mínu“
(Matthías Johannessen)
Að leiðarlokum skal minnst þess
ótölulega fjölda sem Magnús leið-
beindi, skyggði hönd fyrir sjónu svo
að mættu þeir fá og sjá þá sýn er
honum var gefin, óþreytandi lipurð-
ar fyrr og síðar til að leysa hvers
manns vanda, óbilandi kjarks til
góðra verka. -
Fljótshlíðin skartar sínu fegursta
á degi sem þessum. Þar eru bleikir
akrar og slegin tún sem forðum og í
því túninu heima hvar Magnús óx
úr grasi, þar sem vorið angaði og
hann sótti svo gjarna minningar til;
sem blés aflinn, blærinn í hjarta
hans, - á hinsta ævikvöldi leitar
upphafið uppsprettunnar og sjá
hún er sem ilmur af stjörnum, á sér
hvorki upphaf né endi því hún býr í
brjóstum allrar skepnu. -
Eftirlifandi eiginkonu, ættmenn-
um, venslafólki og vinum sendi ég
samúðarkveðjur.
Guðni Björgólfsson.
Dagurinn sem hann afi minn fór
heim til sín eða öllu heldur til
himna var heldur öðruvísi en aðrir
venjulegir dagar. Ég hafði verið
að vinna þann dag og fékk að fara
úr vinnunni til að eyða smá tíma
með ættingjum mínum og einnig
fékk ég að sjá afa. Þegar ég sá
hann liggja þarna svo friðsælan
komu upp margar minningar um
hann. Ég man til dæmis alltaf
þegar hann var að þakka Guði sín-
um fyrir veittar velgjörðir sem
voru á boðstólum þegar við kom-
um í heimsókn til hans og ömmu.
Hann byrjaði alltaf: „Við þökkum
þér, algóður Guð“ og þannig hélt
hann áfram. Afi var svo heppinn
að kynnast Jesú á sínum yngri ár-
um. Og ekki leyndi hann því, hann
byrjaði strax að deila því með vin-.
um og fjölskyldu hversu dásam- *
legur frelsari hans væri. Sem
hann og er, ég hef fengið að kynn-
ast honum líka og ég tel að það
hafi mikið að gera með það hvað
afi var mikill trúboði. Núna í
haust varð afi áttræður og hann
hafði það á orði hvað sig langaði
mikið að fara heim um jólin. Guð
heyrði þessa bæn hans því hann
fór heim á Þorláksmessu. Ég veit
að afi er á himnum og honum líður
meiriháttar vel, búinn að hitta alla
vini sína og fjölskyldumeðlimi
sem fóru heim á undan honum.
„Því að þín vegna býður hann út
englum sínum til þess að gæta þín
á öllum vegum þínum“ (Davíðs-.-
sálmur 91:11). Þetta gerði Guð *
fyrir afa og gerir fyrir alla sem
vilja. Amen.
Elsku afi, takk fyrir allt sem þú
gerðir fyrir mig.
Þín sonardóttir,
Arna.
ÞÓRARINN
GUNNARSSON
+ Þórarinn Gunn-
arsson gullsmið-
ur fæddist í Reykja-
vfk 5. janúar 1928.
Hann lést á heimili
sínu 19. desember
síðastliðinn og fór
útfor hans fram frá
Fossvogskirkju 27.
desember.
Látinn er minn hug-
ljúfi og góði vinur,
Þórarinn Gunnarsson,
gullsmiður.
Þórarinn var ein-
stakt góðmenni, alltaf
reiðubúinn að rétta öðrum hjálpar-
hönd með glöðu geði.
Okkar kynni hófust á Kolviðarhóli
árið 1943 við skíðaæfingar. Varð
hann brátt í fremstu röð íslenskra
skíðamanna.
Hann var einnig góður hlaupari.
Ég vil þakka allar ánægjustund-
irnar á gullsmíðaverkstæðinu.
Þá viljum við hjónin þakka þeim
Þórarni og hans góðu konu, Ástu
Engilbertsdóttur, allar ánægju- og
gleðistundirnar á glæsilegu heimili
þeirra í Tjaldanesi 11, svo og á
lllugastöðum, Laugarvatni, Starkað-
arhúsum ogvíðar.
Þórai-inn var mikill gæfumaður í
lífinu og áttu þau hjón einstöku
barnaláni að fagna.
Að síðustu viljum við hjónin votta
Ástu og börnum þeirra okkar dýpstu
samúð.
Grímur Sveinsson.
Kveðja frá Félagi íslenskra
gullsmiða
Enn er höggvið skai'ð í raðir
gullsmiða. Einn tryggasti félagi okk-
ai’ er fallinn frá.
Þórarinn Gunnarsson, Tóti, nam
gullsmíði hjá Jónatan Jónssyni,
þekktum gullsmiði síns tíma og
fyrsta formanni FÍG. Á þessum
tíma, í stríðslok, var uppgangur í
faginu, smíði kvenbúningasilfurs var
ríkjandi og mikið var að gera.
Þórarinn lauk sveinsprófi frá Iðn-
skólanum í Reykjavík 1947 og stofn-
aði fljótlega, í sam-
vinnu við félaga sinn,
Bjama Þ. Bjamason,
er lést fyrir fáum ámm,
eigið verkstæði sem
hann rak til æviloka.
Bróðir Bjarna, Sigurð-
ur, kom síðar til sam-
starfs við þá félaga.
Þórarinn var höfð-
inglegur í fasi, bar sig
vel og smekkmaður í
klæðaburði. Honum
var margt til lista lagt,
hafði fagra rithönd, var ’
listadansari og þekktur
skíðamaður á yngri ár-
um. Hann var eldhugi í félagsmálum,
hreif fólk með sér til framkvæmda á
ýmsum sviðum mannlífsins.
Mér er minnisstætt að á síðasta
aðalfundi félagsins, sem hann mætti
á, stóð hann upp og hvatti unga •
gullsmiði til samstöðu og dáða.
En það sem sneri að okkur gull-
smiðum var hans sérstaka hjálp-
semi. Ef eitthvað vantaði var við-
kvæðið: „Hringdu í Tóta.“ Með
tímanum hafði Þórarinn snúið sér æ
meira að innflutningi og nýtti sér þá
möguleika sem gáfust hérlendis til
að framleiða fyrir innlendan sem er-
lendan markað. Ef hann sá hæfileika
meðal ungra gullsmiða studdi hann
þá til ákvaðanatöku og markaðssetti
vörur fyrir þá.
Ég sit við skriftir á verkstæði
Sigmars Ó. Maríussonar gullsmiðs,
meistara míns. Þeir voru afar miklir
félagar og vinh'. Þegar Sigmar varð
sextugur fyrir nokkrum ánim, ákvað
hann að vera að heiman á afmælis-
daginn. Við Þórarinn ákváðum að við
svo búið skyldi ekki standa og efnd-
um til veislu við heimkomu Sigmars.
Það er mér eftirminnilegt hve undir-
búningurinn að veislunni lék í hönd- v
um hans, ég fékk persónulega að
kynnast höfðingsskap Þórarins.
Viðkvæði Sigmai-s var: „Deginum
er bjargað, ég fékk að hitta Tóta.“
Nú söknum rið hans öll og biðjum
fyrir innilegar samúðarkveðjur til
Ástu, konu hans, Sigrúnar, Bh-gis,
Gunnhildar, fjölskyldna þeirra og
annarra aðstandenda.
Ilalia Bogadóttir, formaður FÍG.