Morgunblaðið - 03.02.2000, Blaðsíða 51

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 3. FEBRÚAR 2000 54fi
+ Jóhanna Sigríður
Guðjdnsddttir
fæddist í Reykjavík 1.
maí 1913. Hún lést í
Seljahlíð hinn 28. jan-
úar síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Guðjdn Guðmun-
dsson frá Arnkötlu-
dal í Kirkjubdls-
hreppi,verkstjdri hjá
Reykjavíkurbæ, og
Sigríður Bjaniaddttir
frá Reykhdlum í
Reykhölasveit. Þau
Sigríður og Guðjdn
eignuðust sex börn;
Bjarndísi er lést í æsku, Jtíhönnu,
Sigurdísi, Þorbjörgu, Kristínu og
Friðrik Hafstein. Böm Guðjdns frá
fyrra hjdnabandi vom Halldóra,
Haflína og Guðmundur.
Árið 1941 giftist Jdhanna Sigur-
berg Benediktssyni,
skipasmíðameistara í
Reykjavík, f. 23.2.
1909, d. 24.1. 1993.
Hann var sonur Bene-
dikts Hallddrs Krist-
jánssonar, bdnda í
Haganesi í Fljótum, og
konu hans, Unu Krist-
jánsddttur.
Jdhanna og Sigur-
berg eignuðust fjdrar
dætur. Þær em: 1)
Hrafnhildur, f. 27. maí
1942, gift Steini Lár-
ussyni. Þeirra böm
eru; Kjartan, maki
Magndís Sigurðarddttir og eiga
þau tvö börn; Sigurbergur, maki
Hanna María Jónsdóttir og eiga
þau eitt bam; Hrönn Sigríður,
maki Jdn Vilberg Magnússon og
eiga þau eitt bam. 2) Sigurdís, f.
16. febrúár 1945, maki Pétur H.
Bjömsson. Böm þeirrra eru María
Björk S. Glick, gift Ram Glick;
María Björk, á tvö böm frá fyrra
hjónabandi; Hanna Kristín, maki
Steinþdr Skúlason og eiga þau
þrjár dætur; Pétur Steinn, unnusta
hans er Þorbjörg Sævarsddttir. 3)
Dagbjört, f. 21. ágúst 1947. Böm
hennar em Harpa, gift Rúrik Vatn-
arssyni og eiga þau fjögur böm;
Heimir, maki Guðný Úlfarsddttir
og eiga þau eitt bam; Haukur,
maki Auður Guðmundsddttir. 4)
Steinunn, f. 29. desember 1950, gift
Jan Torben Jörgensen, og eiga þau
tvö börn, Kristján, unnusta hans er
Mette Möller Jensen; og Katrínu.
Jóhanna dlst upp í Reykjavík.
Þau Sigurberg reistu sér hús í
Efstasundi 5 í Reykjavík þar sem
þau bjuggu lengst af. Eftir að dæt-
ur þeirra vom uppkomnar hdf Jd-
hanna störf við saumaskap hjá
Belgjagerðinni hf. og síðan hjá
Hildu hf.
Útför Jdhönnu fer fram frá Ás-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
JÓHANNA SIGRÍÐUR
G UÐJÓNSDÓTTIR
í dag er til moldar borin tengda-
móðir okkar, Jóhanna Sigríður Guð-
jónsdóttir. Við kynntumst henni og
eiginmanni hennar, Sigurberg Bene-
diktssyni, þegar við sem ungir menn
felldum hug til dætra þeirra. Ljúfur
persónuleiki Hönnu, eins og hún var
ávallt kölluð, var okkur strax ljós.
Hún gaf. An kvaða eða takmarka.
Hún gaf hlýju, umhyggju og ást, alla
sína tíð, og þau hjón bæði. Líf þeirra
var helgað dætrunum fjórum, mök-
um þeirra, barnabömum og síðar
barnabamabörnum. Þau héldu fjöl-
skyldunni saman, vakin og sofin bára
þau umhyggju fyrir öllum sínum.
Samheldni dætranna er ekki tilvilj-
un, til hennar var sáð af foreldranum
strax í æsku.
Jóhanna var húsmóðir síns tíma.
Hún byggði upp heimili fyrir mann
sinn og dætur, án hávaða og kvart-
ana. Ekkert verkefni sem hún þurfti
að leysa af hendi fyrir fjölskylduna
var henni of erfitt eða tímafrekt.
Aldrei heyrðist hún kvarta þótt
knappt hafi verið um fé á tímum
byggingar hússins þeirra í Efstas-
undi 5. Hún var hagsýn, nýtin og
sparsöm, handlagin með afbrigðum
og smekkleg. Hún drýgði tekjur
heimilisins með því að sauma fatnað
fyrir fólk, saumaði fötin á dæturnar
ungar, hvort sem var bamafatnaður
eða síðar samkvæmiskjólar. Jakka-
föt og frakkar á eiginmanninn eða
leðurjakkar á tengdasynina vora
henni ekki vandamál. Gæðin vora
eins og best verður hjá lærðustu
klæðskeram. í hennar huga skyldu
verkin framkvæmd af fullkomnun
eða sleppa þeim ella. Veganesti
dætranna út í lífið ber þessa vott.
Heimili þeirra hjóna var alltaf op-
ið, hlýja og gestrisni vai- í fyrirrúmi.
Meðal skærastu minninga elstu
barnabarnanna era þeir tímar sem
þau fengu, þá fimm fjörkálfar, að
gista öll saman hjá afa og ömmu í Ef-
stasundi. Þá snerist líf Hönnu og
Sigga um barnabörnin. Kærleikur-
inn var án takmarka. Matseðillinn
var hannaðui’ með þeirra óskir í huga
og ærsl og hávaði æskunnar truflaði
ekki hugarró ömmu og afa. Helgar-
bíltúrarnir vora ekki fullkomnir fyrir
börnin ef ekki var komið við í Efsta-
sundi. Heimsækja afa á verkstæðið í
kjallaranum, þiggja faðmlög ömmu
og afa og bakkelsi á eftir. Saltkjöt og
baunii’, kjöt í karrí eða kjötsúpa vora
ekki í uppáhaldi hjá börnum okkar í
þá tíma. Jóhanna vissi það og þegar
hún eldaði slíkan mat hringdi hún
ósjaldan í okkur tengdasynina sem í
Reykjavík bjuggum og bauð okkur
að koma við eftir vinnu og fá bita.
Hugur hennar til fjölskyldunnar var
slíkur, jafn til allra.
Sigurberg vai’ allt fram til þess er
heilsunni fór að hraka stjórnsamur
og ráðríkur maður. Þeir þættir í fari
hans voru þó afgerandi í þágu vel-
ferðar fjölskyldunnar. Hann vildi öll-
um sínum vel og taldi að það þyrfti að
stjórna stíft til þess að vel færi. Jó-
hanna kunni þá list að sigla milli
skers og bára, hafði hægt um sig
þegar stjórnsemi bóndans varð áber-
andi og stýrði því sem hún vildi stýra
með hægð og ró. I hugum barna-
bamanna var það afi sem réð og
amma var svolítið i skugga hans. En
eftir því sem aldur þeirra og þroski
óx varð þeim Ijóst hvílíkt lífsakkeri
amma var. Hún var alltaf til staðar,
faðmandi, huggandi og sættandi.
Einn okkar er búsettur i Dan-
mörku. Jóhanna og Sigurberg
dvöldu oft á heimili okkar þar og
sömuleiðis við hjá þeim í Efstasundi
og síðar í Hvassaleiti. Þeir tímar
munu aldrei gleymast, né dagar okk-
ar saman í Haganesi, þar sem þau
nutu sín hvað best. Þrátt fyrir tung-
umálaerfiðleika í fyrstu náðist gott
samband milli okkar. Tungumál
þeirra var einfalt; kærleikur og ást.
Það þurfti ekki endilega að nota
mörg orð til tjáningar.
Vorið 1986 fluttu þau hjón í
Hvassaleiti 58 sem þá varð griðastað-
ur yngri barnabarnanna. Líkamlegri
heilsu Sigurbergs fór hrakandi. Síð-
ustu árin dvaldi hann á sjúkrahúsum
og lést 24. janúar 1993. Jóhanna, sem
þá var nokkuð farin að heilsu, stund-
aði hann af ást og umhyggju eins og
henni var unnt.
Þótt okkur sé öllum ljóst að Jó-
hönnu var hvíldin kærkomin er sökn-
uður í huga okkar allra. Barnabörn
hennar era nú ellefu talsins og
barnabarnabömin fjórtán. Þau lan-
gömmubarnanna sem náð hafa viti
og þroska sakna líka langömmu.
Heimsóknirnar til hennar í Seljahlíð,
þar sem hún bjó síðustu tæp tvö árin,
era skýrar í minningu þeirra. Gleði
hennar við að fá þau til sín vai’ svo
ljós. Lífsgleði og jákvæði vora ein-
kenni hennar, allt fram til síðasta
dags.
Starfsfólk Seljahlíðar hefur annast
Jóhönnu af einstakri umhyggju og
ástúð. Hún fann hlýju þeirra í sinn
garð og minntist á það í hvert sinn
sem við heimsóttum hana. Aðspurð
hvernig hún hefði það var svarið
ávallt: „Agætt,“ hvernig sem heilsu
hennar var háttað. Við viljum koma
fram þakklæti til þessa frábæra
starfsfólks. Án þess að lasta aðra get-
um við fullyrt að hvergi hefði henni
liðið betur síðustu árin en í Seljahlíð.
Við kveðjum nú Hönnu, þessa
heiðurskonu, með minningum um
sterkan persónuleika, ást hennar og
umhyggju fyrir okkur og fjölskyld-
um okkar.
Steinn Lárusson,
Pétur H. Björnsson,
Jan Torben Jorgenscn.
Elsku amma mín. Nú kveð ég þig í
síðasta sinn. Þegar ég hugsa til baka
á ég svo ótrúlega margar fallegar
minningar um lífið okkar saman. Þú
og afi í Efstasundinu. Það voruð þið
sem sameinuðuð okkur í þessa stóru
fjölskyldu. Alltaf svo mikil gleði,
hlýja og ást sem streymdi frá ykkur
um mig alla og gerir enn í minning-
unni.
Já, góðai’ minningai’ verða aldrei
frá okkur teknai’ og erfitt að skrifa
um þær því þær snerta mig svo
djúpt.
Því segi ég bless, amma mín, með
tilvitnun sem hefði getað komið frá
þínu hjarta : „Þó ég sé látinn, harmið
mig ekki með tárum. Hugsið ekld um
dauðann með harmi og ótta. Ég er
svo nærri að hvert eitt ykkar tár
snertir mig og kvelur. En þegar þið
hlæið og syngið með glöðum hug lyft-
ist sál mín upp í mót til ljóssins. Verið
glöð og þakklát fyrir allt sem lífið
gefur og ég, þótt látinn sé, tek þátt í
gleði ykkar yfir lífinu."
Þín dótturdóttir,
Hanna K. Pétursdóttir.
Elsku langamma. Því fórst þú frá
mér? Þú varst besta langamma í
heimi og ert það enn.
En nú ert þú fiogin upp sem engill.
Ég veit að langafi bíður eftir þér og
bið því að heilsa.
Þín langömmudóttir,
Hildur.
Elsku langamma. Eftir að þú yfir-
gafst mig er allt svo tómlegt. Mér
þótti svo vænt um þig að ég mátti
vart missa þig. Þú varst besta og ljúf-
asta langamma í heimi.
Ég sakna þín en veit að þér líður
betur hjá afa og Guði.
Þín langömmudóttii’,
Snædís.
Hin sterku tengsl okkar til íslands
hafa sérstaklega verið í gegnum
ömmu okkar. í hvert sinn sem
ákvörðun var tekin um að við ætluð-
um að koma til íslands, sem var
minnst einu sinni á ári, var tilhlökkun
hennar og eftirvænting svo ótrúleg
að óhjákvæmilegt var annað en að
smitast af henni.
Hvernig hún tók á móti okkur og
lét okkur finna hvað við voram vel-
komin er ein af skærastu minningun-
um um hana. Oft var sambandið í
gegnum símann, en það var engin
hindran í að frásögnum af atburðum,
f smáum sem stóram, væri miðlað á
milli. Það kom svo vel í ljós að allir í
fjölskyldunni ættu að halda saman,
fjarlægðin átti ekki að vera nein
hindran. Þess vegna kom hún líka oft
til Danmerkur þar sem hún kunni vel
við sig.
Þó að við hittum ömmu og íslensku
fjölskylduna sjaldnar en við vildum,
hefur það haft í för með sér djúpstæð
tengsl okkar á milli. Við bjuggum oft
hjá ömmu sem okkur fannst forrétt-
indi og þá kynntumst við hinum fjöl-
breytilegu hliðum sem elsku amma
okkar hafði.
Samheldni fjölskyldnanna sveif í
kringum ömmu hvar sem hún var.
Með sinni góðu skapgerð og líflega
anda hafði hún þann dásamlega eig-
inleika að öllum í kringum hana leið
vel. Þessi glaðværð og smitandi hlát-
ur vora ótrúlega sterk séreinkenni
ömmu, sem elskaði að hafa sína í
kringum sig. Hún var stolt af fjöl-
skyldunni sinni og endurtók oft og
mörgum sinnum að hún væri hennar
stóra líkidæmi. Hún hafði vakandi
auga á öllum, hverjum og einum.
Hún var ákveðin kona sem hélt
fast við sínar skoðanir og þoldi illa lé-
leg vinnubrögð. Ef eitthvað stóð til í
fjölskyldunni var hún virkur þátttak-
andi. Forvitni hennar kom í veg fyrir
að hún missti af hinum minnstu smá-
atriðum. Þessi forvitna sál gaf henni
lífsviljann til hins síðasta.
Síðustu ár hafa verið erfið, þar
sem við vissum aldrei hvort við vor-
um að sjá hana í síðasta sinn: Við
reyndum alltaf að undirbúa okkur
undir síðustu kveðjuna, en það var
eins og við gætum aldrei alveg kvatt
hana.
Amma mun skilja eftir sig stórt
tómarúm. Við munum ávallt minnast
hennar með dýpstu virðingu og kær-
leik.
Katrín og Kristján Jörgensen.
Elsku amma, nú erað þig afi sam-
an á ný. Þegar ég hugsa um þig kem-
ur fyrst í huga mér hvað þú varst allt-
af glaðvær, lífsglöð og hlý. Þú hafðir
alveg óendanlegan lífskraft og lífsá-
nægju sem streymdi frá þér og þú
hafðir alltaf svo mikið að gefa. Heim-
ilið ykkar afa var í mínum augum
hlýjasti og öraggasti staður í heimi
og þið vorað alltaf til staðar, þolin-
móð og umburðarlynd.
Ég minnist þess hve nú naust tónl-
istar og þegar við fóram reglulega
saman á tónleika. Ég minnist líka
þeirrar stundar þegar þið afi gáfuð
mér gítarinn í afmælisgjöf sem ég
hafði óskað mér svo lengi, og stund-
unum þar sem við gengum á milh
tískuverslana og skoðuðum föt,
keyptum svo efni og þú saumaðir á
mig föt af bestu gerð.
Ég hugsa í dag hve mikil gæfa það
er að hafa fengið að vera svona mikið
með ykkur afa og hvað ég lærði
margt af ykkur sem varð mér til
gæfu seinna í lífinu. Nú á ég yndis-
legar minningar um þig og afa sem
ylja mér um hjartarætumar og ég
kveð þig með trega, elsku amma mín.
Þín dótturdóttir,
Harpa.
Elsku amma. Takk fyrir allt sem
þú hefur kennt og gefið mér. Núna
ert þú búin að kveðja okkar heim og
farin á brott í þann heim sem við öll
endum í. Ég veit að nú líður þér vel
og hefur hitt hann afa eftir sjö ára að-
skilnað og efast ég ekki um að það
hafi verið fagnaðarfundir þegar Siggi
tók á mótti henni Hönnu sinni.
Það var alltaf gaman að vera í náv-
ist þinni. Þú fylgdist vel með því sem
ég var að gera. Þú hafðir mjög gam-
an af því að segja mér frá því þegar
þú varst í skóla á Laugarvatni, því við
höfðum báðar yndi af þessum stað og
heilluðumst af töfram Laugarvatn.s,_
Margir vora hissa á því að ég færr
aftur og aftur austur fyi*ir fjall
(Laugarvatn) á sumrin og dveldi þar
í þrjá mánuði, en þú skildir mig, þú
vissir hversu gott var að vera þar og
hversu fallegur staðurinn er.
Þó svo að þrek þitt hafi verið lítið
undir það síðasta gafstu þér alltaf
tíma til að hlakka til einhvers. Ég
gifti mig í ágúst 1998 og þú talaðir
um að ekki vildir þú missa af því og
gerðir þú það heldur ekki, varst mun
lengur en fólk átti von á og skemmtir
þér mjög vel. Það gladdi mig mjög að
þú skyldir geta tekið þátt í hessum u
stóra degi með okkur Jóni Vilberg.
Núna undir það síðasta var heilsunni
farin að hraka. En þú sýndir mér það
enn á ný að þú vildir ekki missa af
stórviðburðum í hfi mínu, er þú upp-
lifðir það með mér að ég varð
mamma í fyrsta sinn, það gerðist 11.
desember síðastliðinn. Þú fylgdist
með meðgöngu minni og beiðst
spennt eftir fæðingunni. Ég gleymi
seint þeim degi er ég hitti þig síðast
og við Jón Vilberg komum með Birgi
Stein mánaðargamlan til þín í Selja-
hhð. Ég lagði hann í fangið á þér uppi
í rúmi, þú lifnaðir öll við og talaðir um
það hvað hann væri fallegur og góð-
ur. Honum leið vel í örmum þínum,
elsku amma, eins og mér hefur alltaf
liðið.
Farin er til fjarlægra heima,
fmn ég söknuð mikinn nú.
Eg minningu þína mun ætíð geyma,
í mínu hjarta lifir þú.
Hvíl þú í friði, elsku amma.
Hrönn Sigríður Steinsdóttir.
Elsku langamma mín. Allt í einu
ertu farin frá mér. Ég man svo vel
þegar við töluðum um allt milli him-
ins og jarðar og þú gafst mér góð ráfir-
varðandi framtíðina. Ég get nýtt mér
mörg af þínum góðu ráðum og met
þau mikils.
Ég veit að þú og afi erað saman á
ný og eigið margar góðar stundir
saman.
Ég hugga mig við þá tilhugsun að
þú ert nú ánægð.
Ég mun alltaf minnast þín með
söknuði.
Þitt langömmubam,
Sara Dís.
SIGURÐUR
TEITSSON
+ Sigurður Teits-
son fæddist í
Reykjavík 8. október
1932. Hann lést á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 17. janúar síð-
astliðinn og fdr útför
hans fram frá Árbæj-
arkirkju 25. janúar.
Hann kom ævinlega
eins og stormsveipur.
Við verkstjórarnir hjá
gömlu Rafmagnsveitu
Reykjavíkur vissum
upp á okkur skammirn-
ar, Siggi Teits var
mættur á staðinn. Við vorum drifnir
út á vettvang og urðum að gera skil á
syndum okkar.
Þrátt fyrii’ daglegt streð voru
ferðir þessar ekki einungis farnar til
að leysa okkar faglegu mál, heldur
kynntumst við Sigurði Teitssyni,
sem vissulega hafði ekki hefðbundn-
ar skoðanii’ á málunum og urðu oft
skemmtilegar umræður um lífsins
gagn og nauðsynjar.
Við vottum fjölskyldu Sigurðar
samúð okkai’ um leið og við minn-
umst góðs samstarfsmanns.
RúnarSveinbjörnsson,
Árni Eyvindsson.
Kveðja frá
íþróttafélaginu Fylki
Þegar frá fellur góður félagi og
tryggur stuðningsmaður allt frá
bernsku félagsins þá er mér það sem
'g,
hefur*'
formanni félagsins
bæði Ijúft og skylt að
minnast hans og þakka
það óeigingjama sjálf-
boðastarf sem hann
hefur innt af hendi við
uppbyggingu íþrótta-
félagsins Fylkis í gegn-
um tíðina. Sigurð Teits-
son þekkja allir í
hverfinu okkar. Hann
var einn af þessum
köllum sem alltaf hafa
verið að snudda í kring-
um fótboltann í stórum
sem smáum verkum oj
seinustu árin
hann verið í hliðverjahópnum á
heimaleikjum Fylkis.
Sigurður gerði meira en það að
leggja sjálfur hönd á plóg. Dóttir
hans Anna og sonurinn Guðmundur,
makar þeirra og börn hafa öll meira
og minna komið við sögu okkar
ágæta félags. Guðmundur og Anna
og Árni maður hennar hafa öll verið
virkir stjómarmenn í deildum fé-
lagsins auk annarra framlaga þefrra
í þágu þess. Á slíkum grunni og af
verkum manna eins og Sigurðar er
félagið okkar Fylkir byggt. -
Fyrii’ hönd íþróttafélagsins Fylk-
is þakka ég Sigurði hans góðu verk í
þágu félagsins.
Ég votta Guðrúnu eiginkonu hans,
Guðmundi og Önnu, mökum þefrra
og börnum öllum okkar dýpstu sam-
úð. Megi minningin um góðan Fylk-
ismann lifa.
Rúnar Geirinundsson, for-
maður íþrdttafélagsins Fylkis.