Morgunblaðið - 16.03.2000, Síða 52

52 FIMMTUDAGUR 16. MARS 2000
*3E------------------------
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
SVANHVÍT
> STEFÁNSDÓTTIR
+ Svanhvít Stefáns-
dóttir fæddist í
Péturskoti í Hraun-
um sunnan Hafnar-
fjaröar 15. mars
1918. Hún lóst í
Sunnuhh'ð í Kópavogi
9. mars síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Jóhanna Jó-
hannsdóttir, f. 1. apr-
fl 1890, d. 27. júlí
1985, og Stefán
jp. Magnússon, f. 12. maí
1887, d. 21. septem-
ber 1920.
Systkini Svanhvít-
ar eru: Magnús, f. 20. október
1913, látinn; Sigurður Einar, f. 19.
september 1914, látinn; Guðrún, f.
12. nóvember 1915, látin; tvíbura-
systir Svava, f. 15. mars 1918, lát-
in; Stefanía, f. 8. septcmber 1920.
Siðari maður Jóhönnu móður
Svanhvítar var Árni Magnússon,
Nýjabæ í Garðahverfi, f. 2. febr-
úar 1889, d. 14. nóvember 1963.
Þau Árni og Jóhanna eignuðust
eina dóttur, Laufeyju, f. 11. októ-
ber 1927, og Iést hún langt um ald-
ur fram 7. ágúst 1967.
Til mömmu.
Ó, mamma, elsku mamma,
ég hugsa heim til þín.
„0, Jesú,bróðirbezti,“
þér sendi Ijósin sín. -
Og guð þig gleðji, þegar
þúgrætur-vegnamín.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Þín dóttir,
Sigrún.
4- ’■
Að fæðast og deyja er hlutskipti
sérhvers manns. Þótt dauðinn sé
sjaldnast gleðiefni getur hann á
stundum verið eðlilegur og tímabær,
Svanhvít giftist
fyrri manni sínum
Jónatan Jakobssyni
kennara, f. 22. sept-
ember 1907, d. 13.
mars 1996. Börn
þeirra eru Jakob, f.
19. aprfl 1937, Sig-
rún, f. 26. september
1938, d. 11. janúar
1947, og Stefán, f.
20. júní 1940. Svan-
hvít og Jónatan
skildu. Seinni maður
Svanhvítar var Finn-
jón Mósesson af Vig-
urætt, málarameist-
ari í Reykjavík, síðar í Kópavogi.
Hann var ekkjumaður og átti tvo
drengi með fyrri konu sinni, Ingi-
björgu Kristínu Bjarnadóttur, þá
Bjama, f. 27. ágúst 1933, d. 20.
september 1941, og Þorleif Ágúst,
f. 23. desember 1936. Dóttir Svan-
hvítar og Finnjóns er Sigrún, f.
13. nóvember 1948. Barnabörn
Svanhvítar eru nú 13 og barna-
barnabörnin 11.
Utför Svanhvítar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
jafn kærkominn og lífið sjálft. Það á
við í tilviki ömmu okkar sem nú fær
hvíld eftir löng og erfið veikindi.
Með eftirfarandi ljóðlínum viljum
við minnast ömmu okkar, en minn-
ingarnar um hana eru bjartar og
ljúfar og hafa yfir sér heiðríkju sem
hvorki ber ský né skugga á.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótk
Ng umvefji blessun og bænir,
égbiðaðþúsofirrótt.
Þó sviði sorg mitt hjarta,
þásælteraðvitaafþví
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
+
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
ÞÓRUNN EGILSDÓTTIR,
vistheimilinu Seljahlíð,
áður Úthlíð 10,
Reykjavík,
andaðist aðfaranótt sunnudagsins 12. mars.
Jarðarförin fer fram frá Dómkirkjunni í Reykja-
vík mánudaginn 20. mars nk. kl. 15.00.
Egill Ásgrímsson, Sigríður Lúthersdóttir,
Ragnheiður M. Ásgrímsdóttir, Guðbjartur K. Sigfússon,
Ásgrímur Þ. Ásgrímsson, Marta K. Sigmarsdóttir,
Jóhann G. Ásgrímsson, Herdís Alfreðsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Móðir mín, tengdamóðir og amma,
RAGNHILDUR BJARNADÓTTIR,
Garðavegi 11,
Hafnarfirði,
andaðist á hjúkrunarheimilinu Sólvangi laugardaginn 19. febrúar.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Jóhann Guðbjartsson,
Jóhanna Þorgeirsdóttir,
Ragnhildur Jóhannsdóttir,
Þorgeir Jóhannsson.
+
Móðir okkar og tengdamóðir,
MARGRÉT THEODÓRSDÓTTIR,
Nestúni 4,
andaðist á Sjúkrahúsinu Hvammstanga þriðjudaginn 14. mars.
Hólmfríður Bjarnadóttir, Sævar Jónatansson,
Elísabet Bjarnadóttir, Agnar Jónsson.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um huga minn fer.
Þó þú sért horfm úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er Ijós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Sól er hnigin til viðar í æfi ömmu
okkar, Svanhvítar Stefánsdóttur.
Guð blessi minningu hennar og vaki
yfir fjölskyldu hennar, sem nú kveð-
ur hana með þökk og eftirsjá.
Hafsteinn, Svanhvít,
Jón, Sóley, Guðmunda
og fjölskyldur.
Það er snemma morguns á leið-
inni í vinnuna. Eg kveiki af vana á
útvarpinu en samt er ég ekki að
hlusta. Hugurinn reikar eins og svo
oft áður og þegar ég ek inn Nýbýla-
veginn og verður litið á litla húsið
hennar ömmu minnar verður mér
hugsað til baka aftur í tímann. Ég
staðnæmist við kvöld eitt fyrir
mörgum árum er ég var að koma frá
fótboltaleik og hafði læst mig úti. Þá
var eina ráðið að fara til ömmu því
hún var ekki langt frá og oftast
heima. Er ég kom þangað var mér
boðið í kvöldmat og fékk ég þann
besta rabarbaragraut sem ég hef
smakkað. Skrýtið á þessum morgni
að hugsa til grautsins góða og síðar
til fótboltaleiksins. Akranes og Vík-
ingur höfðu verið að spila um sæti í
Evrópukeppninni. Amma hafði mik-
inn áhuga á fótbolta og því skemmti-
legt að geta rætt um leikinn. Við átt-
um það líka sameiginlegt að halda
með Akurnesingum þó svo að hún
hafi verið búsett lengst af í Kópavogi
og ég fæddur þar. Um leið og minn-
ingarnar halda áfram að rifjast upp
á þessum morgni og farið að líða að
hádegi hugsa ég til þess að gjarna
hefði ég viljað eiga meiri tíma með
ömmu. Lífið er hins vegar þannig að
ekki er hægt að fá alla hluti, þess í
stað er gott að staldra við allar
skemmtilegu stundirnar sem við átt-
um saman. Þegar litið er til baka frá
uppvaxtarárum mínum hugsa ég oft
til þess hvað amma var dugleg og
sterk kona. Hún var sífellt á þönum
við að þvo þvotta, baka eða þá að
taka upp kartöflur og rabarbara sem
hún hafði bakatil í garðinum. Líf
hennar markaðist af að sjá til þess
að aðrir hefðu það sem best og
hugsa til sinna nánustu. Alltaf hafði
hún þó tíma fyrir okkur systkinin
þegar okkur bar að garði. Síðustu
árin fór heilsu ömmu minnar að
hraka og síðasta skiptið sem hún
kom í heimsókn var við fermingu
yngstu systur minnar Svanhvítar al-
nöfnu hennar og þótti hennar afar
vænt um og mikið til koma að eign-
ast alnöfnu á sínum tíma. Ári seinna
heimsótti ég hana á Hvítabandið þar
sem hún dvaldi um tíma og nutum
við þess að rifja upp gamla tíma um
knattspyrnuna og vildi þannig til að
Akurnesingar urðu íslandsmeistar-
ar þetta sama ár. Þetta var síðasta
samverustundin sem við áttum. Á
þessum degi þegar minningarnar
fara um hugann er mér tilkynnt að
amma mín sé dáin. Eftir sitja góðar
minningar um góða konu sem hvfld-
inni er fegin eftir langan og oft erfið-
an dag. Guð veri með þér elsku
amma mín.
I hugarheimi lítils drengs oft döpur
hugsun grær,
Hann lærir þegar þroskast, hann vini
einhverja fær.
Hann fann það oft og finnur enn er síst er von
á því.
Hún blundar þar, gefur svar á ný.
Síðan hefst leitin stór, hvert öll barnasálin fór.
Hann leitar hér, leitar þar,
spyr en skilur ekki hvað.
Allt það er sem áður fyrr,
gleði gaf ogveitti byr.
Því best af öllu í heimi hér
er að týna sjálfum sér.
(ÞorgeirÁstvaldsson.)
Sigurður B. Stefánsson.
Elsku amma. Ég sakna þín svo
mikið en núna ertu komin upp til
himna og líklega búin að hitta fjöl-
skylduna þína aftur. Ég man hvað
þú varst mikill dýravinur og þóttir
gaman að hitta hundinn okkar hann
Krumma. Krummi er líka dáinn svo
nú getur þú leikið við hann aftur.
Þegar ég var lítil borðaði ég ekkert
annað nammi en bláan Opal, þess
vegna var alltaf til nóg af honum
uppi í skáp hjá þér.
Ég hlakka til þess að hitta þig aft-
ur. Bless, bless,
Kristín.
Elsku amma. Það ríkti mikill frið-
ur yfir þér þegar ég kvaddi þig í dag.
þó svo að ég hafi oft kvatt þig í gegn-
um tíðina og kysst þig á kinnina á
meðan þú svafst var þessi kveðja
erfiðust. Hinsta kveðjan er erfiðust,
eins og þessi var, en mikið var hún
falleg og friðsæl.
Það er svo langt síðan ég talaði við
þig síðast að mér finnst hálfskrítið
að vera að því nú. En þótt það sé
langt um liðið frá okkar síðasta sam-
tali er ekki þar með sagt að ég sé
búin að gleyma hvernig það var að
tala við þig og vera nálægt þér.
Ég var svo einstaklega heppin að
fá að alast upp í mikilli nálægð við
þig. Við bjuggum öll saman, ég, þú,
mamma, pabbi og Finnjón bróðir, í
litla gula húsinu þlnu við Nýbýlaveg.
Húsinu sem afi byggði og mamma
ólst upp í. Ég er fyrst núna að átta
mig á því hvað það hafði mikil áhrif á
mig og hvað það hefur mótað pers-
ónuleika minn og lífsviðhorf mikið
að alast upp við þessar heimilisað-
stæður. Þegar ég var orðin það göm-
ul að mamma gat farið út að vinna
frá mér varst það þú sem tókst við
að hugsa um mig á meðan. Mikið var
það ljúft að hafa ömmu sína ávallt
við höndina en ósköp gat ég orðið
þreytt á því þegar þú varst að leggja
þig á daginn. Ég var ekki alltaf í
sömu hugleiðingum og þú í þeim efn-
um.
Þegar húsið okkar var tilbúið
fluttum við frá þér en þó ekki langt í
burtu, bara í næsta hús við þig, svo
þú hélst áfram að vera stór hluti af
okkar daglega lífi.
Dýrin voru þér ávallt hugleikin og
þú kenndir mér að bera virðingu fyr-
ir öllum þeim dýrum sem á vegi okk-
ar urðu og var oft erfitt að greina á
milli hvort kæmi á undan í forgangs-
röðinni hjá þér, fólk eða dýr. Alla
þína tíð voru dýr í námunda við þig
og var eins og þið gætuð myndað
einstakt samband ykkar á milli. Að
minnsta kosti voru kettirnir mínir
fljótir að finna inn á það að ef þeir
fengu ekki nóg að borða hjá okkur
þá bara löbbuðu þeir yfir í næsta hús
til þín og borðuðu þar eins og þeir
gátu í sig látið. Ég held að ég geti
með sanni sagt að meiri dýravinur
verður varla fundinn. Þegar mýsnar
gerðu sig heimakomnar hjá þér
máttirðu ekki heyra á það minnst að
settar yrðu upp gildrur. Það var
heldur ekki gert og ekki fóru mýsn-
ar, kannski ekki skrítið því þú gerðir
í því að smyrja fyrir þær brauð og
setja út í geymslu fyrir þær.
Élsku amma. Hjartans þakkir
fyrir mig. Nærvera þín hefur mótað
mig meira en þig grunar og minning
þín mun halda því áfram.
Kveðja,
Eva.
Þá er veikindastríði Svanhvítar
móðursystur minnar lokið. Þessi
góða kona mátti þola mikið heilsu-
leysi síðustu árin og þurfti að dvelja
árum saman á hjúkrunarheimilinu
Sunnuhlíð í Kópavogi.
Svanhvít var einn af frumbyggj-
um Kópavogs. Hún hóf búskap með
Finnjóni Mósessyni við Nýbýlaveg-
inn í lok síðustu heimsstyrjaldar.
Þar hafði þá verið úthlutað jarðar-
skikum til nýbýla, þar sem mikill
húsnæðisskortur var í Reykjavík og
nágrenni vegna mikillar fólksfjölg-
unar um og eftir stríð. Var þar tals-
vert verið með kýr, hænsni, kindur
og svín. Ymsir höfðu landbúnaðar-
störf sem aðalatvinnu, en aðrir
sinntu öðrum störfum jafnframt.
Svanhvít og Finnjón voru með kýr
og hænsni sér til búdrýginda. Á
þessum árum var strjálbýlt í Kópa-
vogi, nóg pláss fyrir búfénað og
mannfólk. Þessi búskaparár Svan-
hvítar hafa örugglega verið gott
tímabil í ævi hennar. Hún átti góðar
mjólkurkýr, sem m.a. bændur aust-
an úr sveitum sóttust eftir. Góðir
nágrannar í þessu litla sveitaum-
hverfi og frelsi barna til leiks og at-
hafna sköpuðu þægilegar aðstæður
til búsetu. Eftir að byggð þéttist og
fólki fjölgaði í Kópavogi lagðist bú-
skapur smátt og smátt af. Það gerð-
ist einnig hjá Svanhvíti. Hún átti þó
því láni að fagna að geta búið áfram í
sínu ágæta húsi í allmörg ár. Síðar
byggðu Sigrún dóttir hennar og Ás-
geir eiginmaður hennar hús á sömu
lóð. Var það þeim mæðgum örugg-
lega til mikils láns að geta búið í ná-
býli hvor við aðra, ekki síst þegar
heilsu Svanhvítar tók að hraka.
Svanhvít var ljúf og þægileg í
samskiptum. Það var notalegt að fá
hana í heimsókn og ekki var síðra að
fá góðar kökur og mjólk í litla eld-
húsinu hjá henni á Nýbýlavegi 30.
Veraldleg gæði voru örugglega oft á
tíðum af skornum skammti, en
hjartahlýju átti hún næga.
Það var gott að eiga Svanhvíti
sem frænku í næsta nágrenni á
Nýbýlaveginum í gamla daga. Það
hefur jafnframt verið dapurlegt, að
hún skyldi þurfa að búa við mikið
heilsuleysi síðustu árin. En minn-
ingin um þessa góðu konu lifir. Sig-
rúnu, Jakobi, Stefáni, Þorleifi og
fjölskyldum þeirra sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Magnús Skúlason.
Það dýrmætasta sem hver mann-
eskja á eru góðir ástvinir sem hlúa
að og aga með virðingu og á rétt-
mætan hátt. Þetta kemur upp í huga
mér þegar ég minnist æskuáranna
og góða fólksins sem með gleði, heið-
arleika og bjartsýni var stór þáttur í
uppeldi okkar barna Guðrúnar Stef-
ánsdóttur og Jóns Pálssonar. Þar
skipar móðursystir mín kær, Svan-
hvít, sem nú hefur kvatt eftir langa
farsæla ævi, stóran sess.
Þær voru skemmtilegar ferðirnar
sem við systkinin fórum með
mömmu í Kópavoginn í gamla daga
til þess að heimsækja Svanhvíti og
hennar fólk eða Stefaníu og hennar
fjölskyldu en þær bjuggu báðar við
Nýbýlaveginn. Ekki voru innanbæj-
arstrætisvagnar þannig að við ásamt
mömmu fórum í Hafnarfjarðar-
strætó að stórbýlinu Lundi um það
bil. Síðan þurftum við að ganga upp
Nýbýlaveginn. Ekki man ég eftir því
að það vefðist fyrir neinum í þá daga
en tímarnir hafa breyst. Hjá Svan-
hviti var smá búskapur eins og hjá
flestum íbúum við Nýbýlaveginn.
Margir höfðu 1-2 kýr og hænsni,
einnig matjurtagarða til heimilis-
brúks.
Eftir að Svanhvít og Jónatan slitu
samvistir fluttist hún frá Aðalbóli í
V-Hún. Nærri má geta að það hefur
verið kraftur og skapfesta sem
hjálpaði henni að flytjast að norðan
með börnin en ástvinir hennar komu
og hjálpuðu því Svanhvít fluttist til
Stefaníu systur sinnar og hennar
fjölskyldu í Kópavoginn og brátt
fékk hún starf hjá heiðursmanni
sem vantaði heimilishjálp. Það var
Finnjón, hann var þá orðinn ekkju-
maður og bjó ásamt aldraðri móður
sinni og Þorleifi syni sínum á
Nýbýlavegi 62. Svanhvít varð síðar
húsfreyja þar og eiginkona Finnjóns
sem var ákaflega geðþekkur maður.
Svanhvít vann öðru hvoru utan
heimilis þar á meðal hjá Ora í Kópa-
vogi. Svanhvít var ágætlega heilsu-
hraust þar til fyrir nokki-um árum
að hún veiktist þannig að hún gat
ekki séð um sig sjálf. Fluttist hún þá
í Sunnuhlíð í Kópavogi og naut góðr-
ar umönnunar starfsfólks þar.
Börnum hennar, tengdabörnum,
barna- og barnabarnabörnum sem
sárt sakna hennar eru færðar inni-
legar samúðarkveðjur.
Að lokum kemur hér sálmur eftir
sr. Hallgrím Pétursson:
Með sínum dauða hann deyddi
dauðannogsigurvann,
makt hans og afli eyddi.
Ekkert mig skaða kann.
Þó leggist lík í jörðu,
lifirmínsálafrí.
Hún mætir aldrei hörðu,
himneskri sælu í.
(H.P.)
Vigdís Á. Jónsdóttir.