Morgunblaðið - 16.03.2000, Qupperneq 58

58 FIMMTUDAGUR 16. MARS 2000
4------------------------
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
BJÖRN GÍSLASON
grjóthrun á sér stað ofan við mann
9g annað slíkt sem er ekki hægt að
sjá fyrir. I umferðinni horfir svipað
til með þessu þó alltaf blasi það ekki
við. Flestöll öðlumst við þekkingu og
reynslu til að aka með eins lítilli
áhættu og hægt er. En þó tilfellið sé
svo þá gerist þetta ófyrirsjáanlega.
Einmitt það er svo skelfilegt við um-
ferðina því of oft dugir reynsla og
þekking ekki til að afstýra slysi og of
oft hefur það nöturlegar afleiðingar í
för með sér.
Mætur vinur er horfinn á braut og
félagahópurinn verður aldrei samur.
Vilborgu og börnunum, þeim Elínu,
Sísla og Grétu Ósk votta ég mína
dýpstu samúð.
Snævarr Guðmundsson.
Að kvöldi 25. febrúar hafði Bjarni
Guðmundsson samband við mig og
færði mér þær hörmulegu fregnir að
Bassi hefði látist í bflslysi á Kjalar-
nesi. Ég átti erfitt með að trúa þessu
og mín fyrsta hugsun var að þetta
hlyti að vera slæmur draumur og ég
mundi vakna og allt væri eins og áð-
ur. En því miður var ekki svo og nú
kveð ég góðan vin með tár í augum
og sár á hjarta.
Ég kynntist Bassa í lögreglunni
og var aldrei leiðinlegt í kringum
t>ann dreng. Bassi hafði alveg ein-
staklega skemmtilegan húmor, gerði
óspart grín að vinum, félögum og
sjálfum sér. Bassi var samt aldrei
særandi, hann hafði smitandi hlátur
og gat komið manni í gott skap á
augabragði. A vettvangi var ekki
traustari mann að hafa og það var
gott að vinna með honum. Seinna
kynntist ég svo Villu og bömunum,
sem þá voru bara tvö. Daginn sem
Gréta litla kom í heiminn var ég
stödd heima hjá Bassa og Villu og
var orðið stutt á milli hríða hjá Villu.
Úoksins kom Bassi heim en honum
fannst nú ekki mikið liggja á að fara
á spítalann, hann ætlaði sko að fá
mat fyrst. Ekki man ég nú hversu
langt Bassi komst með gijónagraut-
inn en mig minnir nú að Gréta litla
hafi náð að stytta matartímann hans
eitthvað. Svona var nú hann Bassi,
ekki að stressa sig neitt of mikið yfir
hlutunum. Þau hjónin höfðu alveg
magnaða orku og gerðu það sem
fæst okkar gera. Þau létu draumana
sína rætast. Bassi var óþrjótandi
uppspretta af hugmyndum um
mögulegar og ómögulegar ferðir á
fjöll og niður ár. Við fói’um nokkur
saman í ógleymanlega siglingu niður
jökulsá og var Bassi búinn að nefna
að gaman væri að endurtaka þessa
ferð. Ekki hafði enn unnist tími til
þessarar ferðar en þegar ég sigli
þarna niður einhvem tímann í fram-
tíðinni, þá veit ég að Bassi verður
þar. Þegar Bassi og Villa fóru í síð-
búna brúðkaupsferð til Nepal varð
ég þeirrar gæfu aðnjótandi að fá að
leika plastmömmu á meðan. Þarna
kynntist ég enn einni hlið á Bassa,
blíðunni og ást hans á bömunum sín-
um. Við héldum uppi bréfasambandi
í gegnum faxtæki og bréfin hans til
bamanna vom full af ást og söknuði.
Ég á ótal minningar um Bassa og
þær mun ég alla tíð eiga. Bassi var
allt of ungur þegar hann var kallaður
burt en þann tíma sem hann átti hér
lifði hann lífinu lifandi. Ég kveð þig,
vinur, með söknuð í hjarta en þó
fullviss um að hitta þig aftur þegar
minn tími kemur.
Elsku Villa, Elín, Gísli, Gréta, Elín
(mamma), Laufey, aðrir vandamenn
og vinir, megi guð gefa ykkur styrk
til að komast í gegnum sorgina.
Guðrún Benediktsdóttir.
Einn af mestu fjallamönnum
landsins, Björn Gíslason eða Bassi
eins og hann var yfirleitt kallaður er
fallinn í valinn. Leiðir okkar Bassa
lágu fyrst saman fyrir um 20 árum.
Kom það til vegna þess að við áttum
sameiginlega kunningja og sameig-
inlegt áhugamál, fjallamennsku. Alla
tíð síðan höfum við verið tengdir
ákveðnum böndum bæði í starfi og
leik. Um skeið störfuðum við saman í
Björgunarsveit Ingólfs og síðan í
mörg ár hjá lögreglunni í Reykjavík.
Síðustu ár hittumst við allt of sjaldan
en maður gefur sér því miður aldrei
nægan tíma í það að hitta vini sína.
Bassi helgaði líf sitt lögreglustörf-
um, björgunarmálum og ferðamál-
um. Hann var frumkvöðull á sviði
alls kyns ævintýraferða um landið og
þá sérstaklega bátasiglinga á ám.
Með rekstri Bátafólksins hefur hann
lagt drjúgan skerf til ferðamála á Is-
landi. Bassi var einstakur maður
sem lét verkin tala og hvorki torfær-
ur né illar tungur hindruðu hann í
því komast þangað sem hann vildi
fara eða að gera það sem hann ætlaði
sér og láta hugmyndir sínar rætast.
Hann virtist búa yfir óþrjótandi orku
og afkastaði hann meiru en margir
gera á langri ævi. Það var aldrei logn
í kringum Bassa og sagði hann ávallt
meiningu sína á hlutunum umbúða-
laust. Var hann harður og fylginn sér
en jafnframt manna traustastur ef
eitthvað bjátaði á. Það var gott að
hafa Bassa sér við hlið hvort sem það
var í fjallaferðum, við björgunarstörf
eða í erfiðum útköllum. Jafngott var
að koma í heimsókn til hans og Villu
því að þau voru sannir höfðingjar
heim að sækja. Þau eru ógleymanleg
heimboðin sem þau hjónin héldu
gjaman fyrir vini og samstarfsmenn
eftir árshátíðir og aðrar samkomur.
Villa og Bassi eru einhverjir þeir
mestu dugnaðarforkar sem ég hef
kynnst og gáfu þau sér alltaf tíma til
þess að sinna öllum er til þeirra leit-
uðu þrátt fyrir það að hafa mikið að
gera, vera stöðugt á ferðinni, reka
fyrirtæki og ala upp þijú böm.
Bassi barðist alla tíð fyrir framför-
um á sviði leitar- og björgunarmála
hjá lögreglunni og þá ekki síst hvað
búnað og þjálfun lögreglumanna
varðaði enda ekki vanþörf á. Maður-
inn sem starfaði alla tíð að björgun-
armálum, fyrst sem áhugamaður og
síðan sem atvinnumaður, lést í um-
ferðarslysi en hann hafði einmitt við
slíkar aðstæður í starfi sínu sem lög-
reglumaður komið svo mörgum til
hjálpar. Það er sárt að geta ekki
lengur notið samvem við þennan
kraftmikla mann en jafnframt ómet-
anlegt að hafa kynnst honum.
Bassi er nú farinn í síðustu ferðina
en hann er ekki einn á ferð því hugur
okkar fylgir honum alla leið. Um leið
skilur hann eftir sig góðar minningar
sem munu lifa með okkur. Ég sendi
Villu, börnum þeirra og öllum að-
standendum mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Stefán Alfreðsson.
Hann Bassi á skilið nokkur vel val-
in orð í jákvæðri merkingu þess. Ég
hefði reyndar frekar kosið lofræðu í
afmæli hans einhvers staðar í snjó-
húsi eða öðm ævintýralegu. Bassi
var ekki bara starfandi í ferðaþjón-
ustunni, hann var stór hluti af henni
og engan þekki ég eins fullan af orku
og hugmyndum. Hans sérgrein var
að láta öðruvísi, skemmtilega hluti
verða til. Til þess notaði hann óhaml-
að hugmyndaflug, sannfærandi gott
mál, fullvissu í eigin hugmyndum og
einhvern kraft sem orkaði með hon-
um. Við skulum vona að það séu til
fleiri „Bassar" og opnum augu okkar
og hug fyrir litríkum og stórum hug-
myndum þeirra. Svona fólk er drátt-
arbflar framþróunar og við megum
passa okkur á því að vera ekki of
þungar kerrur.
Ég lærði mikið af Bassa og þótt
við værum ekki alltaf sammála bar
ég og ber virðingu fyrir honum. Síð-
ustu mánuðina höfðum ekki staðið í
þungum kerrudrætti saman en þeg-
ar hann var ekki lengur til staðar var
allt í einu stórt skarð líkt og ég væri
að hluta til búinn til úr Bassa.
Ég vona að mér verði fyrirgefið þó
svo ég noti hér línur sem ég veit ekki
hver er höfundur að: „En ætlirðu
blómsveig að leggja á mig látinn þá
láttu mig hafa hann strax.“ Um leið
og ég legg þennan blómsveig á Bassa
látinn þá langar mig til að gefa okkur
hinum nokkur blóm. Vinir mínir, ís-
landsflakkarar, fá blóm fyrir kerru-
dráttinn með Bassa og ósérhlífni í
samstarfi. Villa konan hans Bassa
fær stóran blómvönd fyrir brosmildi
og svo tek ég ofan fyrir henni fyrir
þetta karlmannlega þrek og þor sem
hún hefur á sama tíma og hún Ijómar
af kvenlegri fegurð.
Ingimundur Þór Þorsteinsson.

Aðalfundur
íslandsbanka hf.
Aðalfundur íslandsbanka hf. árið 2000 verður
haldinn í Súlnasal Radisson SAS Saga Hótel
mánudaginn 20. mars 2000 og hefst kl. 14:00.
Dagskrá
1. Aðalfundarstörf í samræmi við 10. grein
samþykkta bankans.
2. Tillaga um heimild til bankaráðs til kaupa
á hlutabréfum í íslandsbanka hf.
3. Önnur mál, löglega upp borin.
Atkvæðaseðlar og aðgöngumiðar aó fundinum verða
afhentir hluthöfum eða umboðsmönnum þeirra í
íslandsbanka hf. á Kirkjusandi í Reykjavlk, 16. og 17.
mars nk. frá kl. 9:00 til 16:00 og á fundardegi frá
kl. 9:00 til 13:00. Einnig verða atkvæðaseðlar og
aðgöngumiðar afhentir á fundarstað frá kl. 13:00 til
14:00 á fundardegi.
Hluthafar eru vinsamlegast beðnir að vitja
aðgöngumiða og atkvæðaseðla sinna á Kirkjusandi
fyrir kl. 13:00 á fundardegi eða í síðasta lagi milli
kl. 13:00 og 14:00 á fundarstað.
7. mars 2000
Bankaráð Islandsbanka hf.
ISLAN DSBAN Kl
www.isbank.is
BIRGIR
SVEINBJÖRNSSON
+ Birgir Svein-
björnsson fædd-
ist í Skáleyjum á
Breiðafirði hinn 23.
maí 1937. Hann lést á
Eyrarbakka 4. mars
siðastliðinn og fór
útfór hans fram frá
Eyrarbakkakirkju
11. mars.
Síðastliðinn laugar-
dagur rann upp með
umhleypingum eins og
undanfamir dagar og
þegar ég kom heim úr
hesthúsinu um kl.ll
barst mér sú harmafregn, að hann
Biggi Sveinbjöms væri látinn. Ég
stóð smástund algerlega dofinn og
við öll heima vomm harmi sleginn.
Ég get ekki annað en minnst
þessa vinar míns með nokkmm orð-
um.
Á áttunda áratugnum kynntumst
við Bigga og hans fjölskyldu. Við
bjuggum í góðu nágrenni í mörg ár
og unnum einnig saman í mörg ár,
aldrei bar skugga á þó ekki værum
við alltaf sammála. Biggi var mikið
náttúmbarn sem sneri mest til sjáv-
arins, var rúnum ristur Vestfirðing-
ur, fæddur og upp alinn í Breiða-
fjarðareyjum enda stóð hugur hans
þangað vestur. Ekki skrítið þegar
við horfum á fjöllin í Reykhólasveit-
inni, reyndar allan fjallahringinn
sem blasað hefur við þessum góða
dreng allt uppeldið. Hann vitnaði oft
í þegar þeir feðgar rem til fiskjar
eða fluttu fé til beitar á báti til lands,
sem oft gat reynt á, eins eggjatöku
o.fl. En þama var lifað af landsins
gæðum af fátækt og harðfylgi.
Ekki þarf því að undra hvers
vegna hugur hans stefndi sífellt vest-
ur.
Allar hans frístundir vom nú síð-
ari ár fyrir vestan en loksins fyrir fá-
um ámm áskotnaðist Bigga bátur og
stundaði hann grásleppuveiðar á
sumrin ásamt fleiru. Kom Biggi við
hjá okkur bæði þegar hann kom að
vestan eða þegar hann fór vestur,
sagði mér fréttir af sjó og fólki að
vestan, en lítilsháttar þekkti ég til
þar, en þá var eins og hann væri í
draumi, allt var gott fyrir vestan
enda þakkaði hann fólki þar af heil-
um hug og ber að þakka þessu góða
fólki þar að styðja við bak hans í
þessu sjómanns stússi. Ekki þykir
mér nú ólíklegt að hann hafi tekið til
hendi við að hjálpa til þar sem hann
dvaldi hverju sinni. Enda var það
þannig að bæðir þú Bigga um eitt-
hvað þurfti helst að spyrja hann áður
hvað hann ætlaðist fyrir, því hiklaust
lét hann sín verk sitja á hakanum til
að gera öðmm greiða.
Ekki má láta hjá líða að þakka yf-
irstjórn Litla-Hrauns að gera hon-
um kleift að stunda þetta áhugamál
sitt yfir sumarið sem hlýtur að hafa
reynst erfitt á köflum.
Við Biggi unnum saman á Litla-
Hrauni í mörg ár og kom þá ávallt
fram þessi mjúka sál Bigga en oft
reyndi á sálina í þessu vesæla starfi,
en ávallt snerist þetta um að gera
það sem hugur okkar var í raun á
móti, en það var að húkka þessa
vesælu drengi fyrir eitthvað sem
þeir máttu ekki gera og var þá ávallt
hegningum beitt, sem allir höfðu
raun af en þá heyrðist oft þessi setn-
ing hjá Bigga: „Þetta er nú meiri vit-
leysan, að maður skuli vera að þessu,
maður er að verða vitlaus.“
Nágrenni okkar var gott en reyndi
oft nokkuð á því Ella, fyrrverandi
eiginkona Bigga, veiktist mjög sem
sífellt ágerðist, en þá kom í Ijós því-
líkt úthald hjá Bigga sem fáir gátu
skilið nema þeir sem næstir stóðu.
Þessi veikindi höfðu þau áhrif að
bæði andlega,líkamlega og ekki síst
fjárhagslega reyndi mjög á Bigga.
Oft áttum við alvarlegar umræður
um stöðu þessara mála. Afleiðingar
sem reyndust þungbærar á endan-
um en þá þurfti Biggi á styrk að
halda.
Árið 1998 kenndi Biggi sér las-
leika sem hann gerði lítið úr en þá
stóð vertíð yfir en hann mátti ekki
reyna á sig. Þá kom til
tryggð og fórnfysi
vinnufélaga hans og
vina, þeir fóru með
honum vestur og unnu
verkin með honum svo
vel fór. Bigga voru
þessar ferðir mikils
virði og ekki síst félags-
skapur þessara vina
hans, enda var Biggi
mikil félagsvera. Eitt
sinn spurði ég Bigga í
glettni sem ávallt var
fyrir hendi hjá okkur:
Áf hverju býður þú mér
ekki að fara með þér
vestur, komast í smáfrí frá hrossun-
um. Svarið var: „Þú þykist alltaf hafa
svo mikið að gera að ekki er á bæt-
andi.“
Ég þakka forsjóninni fyrir að hafa
kynnst þér og þínum. Margt mátti af
því læra og vona ég nú, Biggi minn,
þegar þú kemur á æðri stig að nátt-
úrubamið í þér fái notið sín.
Eftirsjá mín og fjölskyldu minnar
er mikil.
Vil ég biðja almættið að styrkja
fjölskyldu Bigga.
Hvfl í friði, vinur minn.
Skúli Steinsson
og fjölskylda, Eyrarbakka.
Við vorum kátir félagamir frá
Stokkseyri, ég, Birgir og Torfi á leið
á næturvaktina síðastliðinn föstu-
dag. Gerðum að gamni okkar og
hlógum við að rifja upp skemmtileg
atvik frá starfsmannagleðinni sem
Birgir, eins og hans var von og vísa
bauð til helgina áður. Engan grunaði
þá að eiga nú viku seinna að fylgja
þessum vini og starfsfélaga til hinstu
hvflu.
Og þessi næturvakt gleymist seint
og áfallið er mikið að sjá á eftir góð-
um vini svo skyndilega. Því þó svo að
Birgir hafi áður fengið aðvörun um
að heilsan væri kannski ekki alveg
eins góð og áður og við vissum af því,
hafði honum tekist að sannfæra okk-
ur um að hann væri fær í flestan sjó.
Þannig var einmitt Birgir, kvartaði
aldrei eða talaði um það sem að hon-
um sneri en var óþreytandi að reyna
að létta undir með öðrum og hugs-
andi um velferð annarra.
Birgir var félagslyndur maður,
vildi hafa fólk í kringum sig. Hann
var duglegur við að halda sambandi
við vini og vandamenn, hringja eða
koma í heimsókn. En þó að léttleiki
og glaðværð fylgdu ávallt Birgi er
samt annað sem var hans aðals-
merki, það hve raungóður hann var,
eins og klettur í hafinu ef eitthvað
bjátaði á, alltaf tilbúinn að hlusta og
sýna hluttekningu í raunum annarra.
Það var gott að eiga Birgi að trúnað-
arvini, hjá honum gátu menn kastað
grímunni. Hann felldi ekki dóma yfir
nokkrum manni, heldur hélt á lofti
því sem best var í fari hvers manns.
Þetta skarð er vandfyllt meðal fjöl-
skyldu hans, vina og vandamanna,
því til Birgis leituðu margir og deildu
með honum áhyggjum sínum og
gleði.
Ég hef verið það heppinn á þeim
árum sem ég hef unnið sem fanga-
vörður á Litla-Hrauni að vinna mikið
með Birgi og hefur þar aldrei borið
skugga á. Fyrir það ber að þakka.
Við hjónin vottum börnum Birgis,
bamabömum og öðrum aðstandend-
um okkar dýpstu samúð. Megi algóð-
ur Guð styrkja ykkur í sorg ykkar.
Farþúífriði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt,
GekkstþúmeðGuði,
Guðþérnúfylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt
(V.Briem)
Sveinbjöra Guðjónsson og
Anna Kr. Pétursdóttir.
Enginn ræður sínum næturstað.
Látinn er samferðamaður og
vinnufélagi til tuttugu og sex ára.
Það var á haustdögum 1973 sem
fundum okkar bar saman. Hann