Morgunblaðið - 17.03.2000, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ
FÓSTUDAGUR 17. MARS 2000 4#
MINNINGAR
Hann sé guði falinn.
Þráinn Arsælsson.
Eitt sinn mun rödd mín hljóðna hér,
er húmar að við dauðans göng.
Mín sál til himins sæl þá fer,
að syngja Lambsins nýja söng.
(Höf.ók.)
Rödd kærs móðurbróður míns er
þögnuð. Silkimjúki og þýði tenórinn
er hljóðnaður. Ofanritaðar ljóðlínur
höfðu þeir bræðurnir í Dísukoti oft
sungið saman í dúett hér á árum áð-
ur, nú munu þeir taka upp þráðinn að
nýju handan við skilin. Systurnar,
Ingibjörg móðh- mín og Anna í Vest-
urholtum eru nú tvær einar eftir úr
stóra söngelska systkinahópnum frá
Dísukoti. Já, söngurinn var líf og
yndi þeirra systkinanna og er þau
komu einhvers staðar saman var
ávallt tekið lagið og þá í röddum.
Hann Kiddi hafði einstaklega bjart-
an og þýðan tenór allt fram á síðasta
dag. Nú síðustu mánuðina, er hann
dvaldi á sjúkrahúsum, naut hann
þess að hlýða á söng og tók þá gjarn-
an undir með þýðum tón svo eftir var
tekið.
I tíu ár dvaldi ég á sumrin hjá
Sæla móðurbróður mínum og fjöl-
skyldu hans í Hákoti. Þeh- bræður
hann og Kiddi bjuggu nánast hlið við
hlið og var eðlilega mikill samgangur
milli bæjanna. Fyrst voru þeir bræð-
ur saman með félagsbú en skiptu svo
búinu og var Sæli með féð en Kiddi
með kýrnar og svo að sjálfsögðu
voru þeir með kartöflur. Mér varð
strax ljóst að þeir bræður báru mikla
virðingu hvor fyrir öðrum, bæði sem
bændur og bræður. Báðir voru þeir
glöggir og natnir við búpening, hvor
á sinn hátt. Góður vinskapur var á
milli þeirra sem og allra systkin-
anna. Þessi vinskapur systkinanna
er okkur bömum þeirra fyrirmynd
sem tengir þessa stóru fjölskyldu
svo sterkum böndum.
Fjölskylda þeirra Kidda og Gullu
er stór og var oft mjög líflegt á hlað-
inu í Dísukoti. Búverkin voru mörg
sem þurfti að vinna og öllu þessu
stjómaði Kiddi með sinni mildu rödd
en jafnframt með ákveðni og eftir
honum var farið. Búið í Dísukoti er
snyrtilegt og afurðagott enda gekk
Kiddi þar fremstur í flokki. En Kiddi
var ekki einn. Við hlið sér hafði hann
Gullu sem var styrka stoðin hans.
Gaman var að sjá síðasta áratuginn
þegar þau gátu farið að slaka á og
ferðast örlítið eftir langt og strangt
dagsverk. Nú síðustu mánuðina stóð
Gulla eins og klettur við hlið manns
síns og gerði honum lífið eins gott og
hægt var.
Kiddi kvaddi þetta jarðlíf á sunnu-
degi, þeim degi er hann helst gaf sér
tíma til að líta upp frá bústörfunum
og sinna Drottni sínum.
Far' þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
GekkstþúmeðGuði,
Guðþérnúfylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Kær frændi er hér kvaddur og
þakkað er fyrir allar ljúfu samveru-
stundirnar, glaðværðina og gleðina
og síðast en ekki síst sönginn, já
hafðu þökk fyrir allt það sem þú
varst mér og mínum.
Elsku Gulla, systkinin öll, makar
og börn, mamma og Anna. Við Fríða
og dætur okkar sendum ykkur öllum
innilegar samúðarkveðjur. Góður
Guð gefi ykkur öllum styrk á erfiðri
stundu og leiði ykkur um ókomna
daga. _
Ármann Óskar Sigurðsson.
í dag munum við kveðja góðan
vin, Kristin Markússon frá Dísu-
koti. Ég kynntist Kidda ungur að
árum. Ég og Magnús sonur hans
vorum æskuvinir og fór ég ófáar
ferðirnar austur í Dísukot. Þótt það
hafi verið mikill aldursmunur á okk-
ur Kidda var hann mikill strákur í
sér og var margt brallað. Sérstak-
lega man ég eftir „villta vestrinu"
þar sem ég fékk að vita, af biturri
reynslu, að kvígur hlaupa hratt! Já,
það hefur mikið verið hlegið að
þessari sögu ásamt mörgu öðru sem
kom upp á í sveitinni. Síðan höfðum
við alltaf samband af og til, þó sér-
staklega á haustin þegar farfuglarn-
ir hópa sig saman. Þá fékk ég oft að
gista í Dísukoti og leið mér ávallt vel
þar.
Ekki er hægt að tala um Kidda án
þess að minnst sé á Gullu, konu
hans, sem er yndisleg kona, hún
stóð honum alltaf svo nálægt. Gest-
risni hennar er ógleymanleg. f síð-
asta skiptið sem ég hitti Kidda var
sjúkdómurinnbúinn að draga þó
nokkuð úr hans líkamlega styrk en
alltaf hélt hann sínum mikla andlega
styrk. Hann lyfti höndum sínum
upp, svona eins og hann gerði oft til
að leggja áherslu á orð sín, og sagði:
„Já, Sammi minn, ég hvíli í Guði.“
Það var málið, hann hvíldi í Guði og
vissi hvert hann var að fara, hann
var að fara til frelsara síns, sem er
Jesús Kristur, sem hann talaði svo
oft um.
Kæra Gulla og börn, ég bið góðan
Guð að styrkja ykkur. Takk fyrir
allt.
Nú vinur minn er horiinn heim,
með hjartans þökk ég kveð.
Það lúta allir lögum þeim
erlífsinsHeiTaréð.
Þitt hús var ætíð opið mér.
Égoftþinngistirann,
nú vildi mega þakka þér
ogþínumkærleikann.
Nú löngu stríði lokið er.
Og lausn frá sjúkdómsþraut.
En ómæld dýrð Guðs opnar þér
sitt eilíft náðarskaut.
Og þau er sárast syrgja hér,
núsignifriðurhans.
Minngóðivin.oggefiþér
hinn glæsta sigur krans.
(Jóhanna F. Karlsdóttir.)
Samúel Gíslason og
ijölskyldau Móabarði lOb.
+ Eggert Laxdal
fæddist á Akur-
eyri 5. aprfl 1925.
Iiann lést á Sjúkra-
húsi Suðurlands 9.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Eggert M.
Laxdal, listmálari, f.
5. desember 1897, d.
26. maí 1951, og Sig-
rún Björnsdóttir
Laxdal, fulltrúi, f. 16.
júní 1899, d. 20. febr-
úar 1972. Systir Egg-
erts er Sigrún Lax-
dal. Eiginmaður
hennar er dr. Sturla Friðriksson.
Eggert dvaldi fyrstu ár ævi
sinnar í Frakklandi þar sem for-
eldrar hans voru búsett um nokk-
urra ára skeið en síðar í Reykja-
vík og gekk þar í barnaskóla og
síðar í gagnfræðaskóla og iðn-
skóla þar sem hann lauk námi í
prentmyndagerð, en við þá iðn
starfaði hann í fjölda ára bæði hér
á landi og í Danmörku.
Eggert kvæntist ungur Kristmu
Karlsdóttur. Þau slitu samvistir.
Síðar kvæntist Eggert danskri
konu, Tove Winther. Bjuggu þau
nokkur ár / Kaupmannahöfn þar
til þau fluttust til íslands. Börn
Eggert Laxdal myndlistamaður
og skáld er látinn, en hann hefði orð-
ið sjötíu og fimm ára 5. apríl næst-
komandi. Ungur að árum kynntist
Eggert danskri stúlku, Tove Winth-
er, sem ásamt systur sinni Birthe
kom til íslands til að kynnast landi
og þjóð. Eggert Laxdal og Tove
Winther felldu hugi saman og þeim
varð ljóst að leiðir þeirra hlytu að
liggja saman. Þau tóku þá ákvörðun
að setjast að í Danmörku, þar sem
þau gengu hamingjusöm upp að alt-
arinu. Þau settust að í Lyngby, þar
sem Tove bjó þeim fallegt heimili og
Eggert eyddi frístundum sínum við
að rækta garðinn þeirra. Eggert
vann að prentmyndagerð hjá fyrir-
tæki við Strikið í Kaupmannahöfn
þar sem hann eignaðist góða vini og
félaga. Fyrsta barn þeirra Eggerts
og Tove fæddist í Danmörku og
hlaut nafnið Edda Rannveig, ári síð-
ar fæddist þeim dóttirin Anni Sig-
rún.
Enda þótt Eggert og Tove yndu
sér vel í Lyngby og dæturnar væru
sem sólargeislar á heimilinu, fór
heimþráin að sækja svo á Eggert, að
árið 1955 fluttist fjölskyldan heim til
íslands og settist að í Kópavogi, þar
sem þau festu kaup á fokheldri íbúð,
sem Eggert af hagleik vann við að
innrétta í frístundum sínum frá
starfi sínu sem prentmyndasmiður,
lengst af við Morgunblaðið en áður
en hann flutti til Danmerkur hafði
hann starfað hjá Leiftri. í öllum
þessum erli gaf hann sér þó einstaka
sinnum tíma til að stinga niður
þeirra eru Edda,
Anní, Siggi, Lísa og
Rúna. Þau hafa verið
búsett í Danmörku
eftir skilnað for-
eldra þeirra. Barna-
börnin eru fimm.
Síðari hluta æv-
innar var Eggert
heilsuveill og dvald-
ist lengst af á dvalar-
heimilinu Ási i
Hveragerði þar sem
hann naut góðrar
aðhlynningar. Þar
vann hann árum
saman við garð-
yrkjustörf en fékkst hin síðari ár
við ritstörf og myndlist.
Hinn 6. september 1998 kvænt-
ist Eggert Hrafnhildi Þorleifs-
dóttur, f. 11. júlí 1935. Þau hugð-
ust eiga saman farsælt ævikvöld
en fyrir nokkru kom í ljós að Egg-
ert var haldinn ólæknandi sjúk-
dómi. Naut hann umönnunar
læknis og hjúkrunarfólks á
Sjúkrahúsi Suðurlands þar til er
yfir lauk.
Utfor Eggerts fer fram frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í dag
og hefst athöfnin klukkan 15.
Jarðsett verður í Gufuneskirkjug-
arði.
penna eða munda pensilinn og hann
orti ljóð, skrifaði sögur og málaði
myndir. Fjölskyldan stækkaði þegar
þrjú börn fædd á Islandi bættust í
fjölskylduna, þau Siggi, Lísa og
Rúna. Það var glatt á hjalla í húsinu
og allt lék í lyndi. En því miður dvín-
aði hamingjan þegai- til lengdar lét
og svo fór að Tove fluttist alfarin
með börnin fimm til Danmerkur, þar
sem þau hafa búið síðan. Viðskilnað-
urinn var mikið áfall, ekki síst fyrir
Eggert, sem mátti sjá á bak lífsföru-
nauti sínum og fimm börnum þeirra,
en hann var þó alltaf í tengslum við
þau og síðar meir einnig við barna-
börnin, sem nú eru orðin fimm að
tölu. Hann sendi fjölskyldunni rit-
smíðar sínar og málverkin hans
prýða veggi á heimilum bama hans
og barnabama.
Haustið 1998 kvæntist Eggert
Hrafnhildi Þorleifsdóttur sem hann
hafði kynnst í Hveragerði og tekið
ástfóstri við. Anni næstelstu dóttur
Eggerts og eiginmanni hennar Max
Nordquist jarðfræðingi auðnaðist að
heimsækja þau í Hveragerði sumar-
ið 1998, og verða vitni að vináttu
þeirra og þá virtist framtíðin björt
og heillarík, en til allrar ógæfu
greindist Eggert ári síðar með al-
varlegan sjúkdóm. Rúna, yngsta
dóttir Eggerts, tókst þá ferð á hend-
ur til Islands um aldamótin síðustu
til að bera honum kveðjur fjölskyld-
unnar í Danmörku. Þá höfðu veik-
indin þegar sett mark sitt á hann, en
hann var hugrakkur og glaður í lund
enda þótt honum væri ljóst hvert
stefndi. Hinn niunda dag marsmán-
aðar varð Eggert að lúta í lægra
haldi fyrir þeim vágesti sem hafði
heltekið hann. Hann fékk hægt and-
lát á Sjúkrahúsi Suðurlands þar sem
hann að eigin sögn hafði notið frá-
bærrar umönnunar Ófeigs Þorgeirs-
sonar læknis og starfsfólks sjúkra-
hússins og eru þeim hér með íluttar
innilegustu þakkir fyrir að hafa gert
honum síðustu stundirnar bærileg-
ar.
Megi pabbi okkar Eggert Laxdal
hvíla í friði.
Kveðja.
Börn, tengdabörn
og bamabörn.
Nýlátinn er ágætur kunningi
minn í Hveragerði, hann Eggert E.
Laxdal. Mig langar til að minnast
hans með nokkrum orðum. Kynni
okkar voru ekki löng, en góð. Hitt-
umst á fundi í Rithöfundasamband-
inu, þegar það var til húsa í Hafnar-
stræti 9. Ánnars var hann ekki oft
þar. Eggert var upphaflega prent-
myndasmiður og lærði þá iðn ungur
og stundaði hana lengi. Á seinni ár-
um tók hann að leggja fyrir sig list-
málun. En ekki aðeins það. Hann tók
að yrkja ljóð og lét sig engu skipta
um rím og stuðla, eins og um ungan
mann væri að ræða. Þar að auki rit-
aði hann barnabækur. Eina slíka
tölvuritaði ég fyrir hann. Sem
greiðslu upp í vinnulaun tók ég
nokkrar vatnslitamyndir eftir hann,
sem ég lét síðan ramma inn. Minna
þær mig á þennan ágæta listamann
dag hvern.
Eggert var trúrækinn maður eða
religíös, eins og það er nefnt á er-
lendum málum. Hann skrifaði grein-
ar í dagblöð um eilífðarmálin, birti
einnig Ijóð í Lesbók Morgunblaðs-
ins, síðast fáeinum vikum fyrir and-
lát sitt. Þar lét hann í Ijós, að ferðin
hérna megin grafar væri senn á
enda. Hann hringdi í mig á liðnti
hausti og sagði mér, að hann væri
með krabbamein víða um líkamann.
Þá heimsótti ég hann á heimili hans
og konu hans í Hveragerði eftir ára-
mótin. Hann var rólegur og sagðist
ekki óttast dauðann. Hann ætti góða
heimvon.
Fyrir skömmu kvæntist Eggert
konu, sem hann bjó siðan með til
æviloka. Mun það hafa orðið honum
sálubót á ævikvöldinu. Nú er þessi
hjartahreini og góði drengur horfinn
af sjónarsviðinu, að mér finnst um
aldur fram. Að vísu var hann næst-
um 75 ára, þegar kallið kom.
Kveðja mín er allt of fátækleg um
slíkan mann sem Eggert E. Laxdal
var.
Nú kveð ég Laxdal
með klökkum huga,
er lokadóminn
eilétsigbuga.
Hann treysti guði,
hansgæskuogmildi,
semaldreidvín;
hefui* eilíft gildi.
Auðunn Bragi Sveinsson
rithöfundur.
EGGERT
LAXDAL
+ Hannes V. Ara-
son fæddist á Ak-
ureyri 30. niaí 1927.
Hann lést á heimili
sínu 23. janúar síð-
astliðinn og fór útfór
hans fram frá Akur-
eyrarkirkju 2. febr-
úar.
Þá er Hannes vinur
minn búinn að kveðja.
Ég man fyrst eftir
honum þegar ég var á
barnsaldri. Hann var
kunningi föður míns
og þeir voru oft spil-
andi í sömu hljómsveit af og til í
mörg ár. Ég man hve mér þótti
Hannes tilkomumikill er hann kom í
heimsókn og ég smápjakkur horfði
andaktugur á þennan stóra mann
með risastóran kontrabassann og
fannst alveg furðulegt
að nokkur maður gæti
spilað á svona svaka-
legt hljóðfæri.
Síðan liðu mörg ár
og það var ekki fyrr en
ég flutti aftur til Akur-
eyrar, orðinn talsvert
eldri, að ég fann mig
eitt kvöldið í þeirri
undarlegu aðstöðu að
sitja eitt kvöldið á æf-
ingu í saxófónadeild
Lúðrasveitar Akur-
eyrar og var Hannes
við hliðina á mér með
tenórsaxinn. Þá varð
mér til happs, vegna þess að ég var
ekki mjög sleipur orðinn í nótna-
lestri, að Hannes blés kröftuglega í
tenórinn og tók ég á það ráð að
fylgja því sem Hannes blés og gekk
þokkalega að stauta mig áfram eftir
það. Eftir það fór ég að kynnast
Hannesi.
Tónlist var hans líf og yndi. Ekki
er mér kunnugt um að Hannes hafi
nokkurn tíma hlotið menntun á því
sviði, nema að því leyti til sem hann
gruflaði sjálfur í tónvísindum. Hann
var einn af þeim sem fæddir eru með
músíkina í blóðinu og eru slík nátt-
úrubörn alltof sjaldgæf. Virtist sama
á hvaða hljóðfæri hann snerti. Þó að
kontrabassinn hafi kannski verið
hans aðalhljóðfæri var hann jafnvíg-
ur á túbu, saxófón, harmóniku, bás-
únu og horn af ýmsum gerðum.
Ég minnist þess að eitt sinn er þau
hjónin voru nýkomin úr Skotlands-
ferð hringdi Hannes í mig og bauð
mér að koma og líta á nýtt hljóðfæri
er hann hafði keypt. Reyndist það
vera nokkurs konar vasaútgáfa af
sekkjapípu. Reyndum við báðir að fá
lag úr þessu háværa „instrúmenti"
en ekkert gekk. Ekki reyndi ég
meira við þetta, en mig grunai* að
Hannes hafi haldið áfram í laumi
þótt ekki fari miklar sögur af því.
Alltaf var Hannes tilbúinn að spila
hvar sem var og hvenær sem var.
Var þá ekki talað um peninga,
heldur ánægjuna af að takast á við
ýmsar tegundir tónlistar. Mér er
sérstaklega minnisstætt þegar
bandarísk djasssöngkona kom til að
halda tónleika á Akureyri og átti
undirritaður þátt í að útvega hljóð-
færaleikara til að spila með dömunni.
Þá lá beint við að tala við Hannes og
fá hann á bassa. Reyndist það auð-
velt mál og hef ég það á tilfinning-
unni að Hannes hefði ekki viljað
missa af þessu tækifæri. Undirritað-
ur var tilbúinn að æfa sig á trommur,
síðan fengum við okkur til fulltingis
einn besta djasspíanista sem ísland
hefur alið, Guðmund Ingólfsson, sem
nú er látinn. Síðan var prógramm-
ið æft og svo djassað á hverju kvöldi í
heila viku fyrir fullu húsi. Álltaf kom
Hannes með bros á vör, þó svo að
hann væri búinn að vinna fullan
vinnudag. Ekki var minnst á borgun,
heldur taldi hann ánægjuna og spila-
gleðina næga umbun. Sem betur fer
á ég upptöku frá þessum tónleikum
og mun ég varðveita hana og minn-*1
ast góðs vinar.
Hannes var alla tíð virkur félagi í
lúðrasveit Akureyrar, einnig í Félagi
harmonikuunnenda, þar sem hann
lék á nær öllum dansleikjum, jöfnum
höndum á kontrabassa, rafbassa og
nikku.
Tónlistarlífið á Akureyri er nú
mun fátækara að Hannesi látnum.
Ýmislegt fleira mætti upp telja en
yrði of langt mál. En minningin um
góðan dreng og skemmtilegan félaga
mun lifa.
Fjölskyldu Hannesar sendi ég
innilegar samúðarkveðjur.
Haraldur Páll Sigurðsson.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Senda má greinar til blaðsins
í bréfsíma 569 1115, eða á netfang þess (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer höf-
undar/sendanda fylgi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli
að lengd greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — efte
2.200slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum’
HANNES V.
ARASON