Morgunblaðið - 10.06.2000, Side 43

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 10. JÚNÍ 2000 4^
ARNI
EINARSSON
+ Árni Einarsson
fæddist í Reykja-
vík 28. desember
1944. Hann varð
bráðkvaddur á heim-
ili sínu í Reykjavík 2.
júní síðastliðinn og
fór útfor hans fram
frá Fríkirkjunni í
Reykjavík 9. júní.
Einaæviogskamma
eignasthverumsig
Þessar ljóðlínur
Guðmundar Böðvars-
sonar koma ósjálfrátt upp í hugann,
þegar samferðarmaður fellur óvænt
frá á miðjum starfsdegi löngu fyrir
aldur fram. Þannig kvaddi góður vin-
ur og samstarfsmaður til margra
ára, Ámi Einarsson, framhalds-
skólakennari, þessa jarðvist þann 2.
júní sl.
Kynni okkar Áma urðu fyrst og
fremst á kennarastofu Fjölbrauta-
skólans í Breiðholti og í því fjöl-
breytilega og merkilega menningar-
starfi sem unnið hefur verið innan
veggja þeirrar merku stofnunar um
langt skeið.
Arni Einarsson var á ýmsan hátt
sérstakur maður, óvenju fjölhæfur
og lék þar flest í höndum hans og
huga. Hann gekk til smíða eins og
lærður húsasmiður, nam og kenndi
sálfræði og tölvufræði jöfnum hönd-
um og kennsla í fleiri greinum var á
valdi hans, ef á þurfti að halda.
Starf deildarstjóra félagsgreina
hafði hann með höndum um skeið og
sinnti því bæði af ræktarsemi og
áhuga. Þá er að árétta það sem ekki
er minnst virði, hvemig Ámi leitað-
ist við að skapa í kringum sig frjóa og
menningarlega um-
ræðu í stopulum hléum
á kennarastofu skólans.
Kom þar oft og vel
fram, hversu víðlesinn
og vel að sér hann var í
hinum ólíkustu mála-
flokkum.
Auðvitað kunni hann
góð skil á flestum þátt-
um lista og menningar
auk hinna hefðbundnu
háskólafræða, en jafn-
oft kom hann viðmæl-
endum sínum gjörsam-
lega á óvart með
yfirburðaþekkingu á
svo ólíkum sviðum sem siglingafræð-
um sjófara og seglabúnaði eða upp-
byggingu og gerð nýjustu þotu-
hverfla og orkugjafa þeirra eða þá að
hann flutti dálítinn fyrirlestur um
kínverska heimspeki.
Fyrir fáum árum dreif Ámi sig til
Skotlands í framhaldsnám í sálfræði.
Ekki minnist ég þess að eins árs
skólaganga hafi haft jafn afdrifarík
og djúpstæð áhrif á neinn kunningja
minn í kennarastétt sem námið í
Skotlandi hafði á Árna. Ljóst var að
hugsun hans og margvísleg viðhorf
höfðu gengið í gegnum einskonar
hreinsunareld og endurmat við að
komast í tengsl við margt af því nýj-
asta í sálfræðivísindum nútímans.
Og það sem meira var, Ámi deildi af
miklum áhuga með sér þeim fræðum
og þeirri viðhorfsbreytingu sem
hann hafði numið og tileinkað sér á
þessu mikilvæga námsári.
Þannig má fullyrða að hann hafi
verið í hópi þeirra kennara, sem sí-
fellt auka við sig í þeirri viðleitni að
verða betri fagmenn.
Hógværð og stilling vora skap-
gerðareinkenni Áma Einarssonar.
Þrátt fyrir óvenju ríka hæfileika
og góða menntun bæði í skólum og
utan þeirra svo sem hér að framan er
nefnt, miklaðist hann aldrei af sínu
heldur dró sig miklu frekar í hlé, ef
hann mat stöðuna þannig að einhver
annai' þyrfti að koma skoðun á fram-
færi. Það verður h'ka að kallast mikil
ögun að sjá jafn hæfileikamikinn og
skapríkan mann og Árni var aldrei
að æsa sig upp í heitri umræðu eða
skipta skapi að heitið gat.
Þá var hann mannasættir og vildi
alltaf leggja gott til og lagði oft mikið
á sig til að ná samstöðu um farsæla
lausn.
Það verður sjónarsviptir að Árna
Einarssyrú. Kennarastofa Fjöl-
brautaskólans í Breiðholti verður
ekki söm eftir. Margir nemendur
skólans munu sakna góðs og einlægs
kennara og Fjölbrautaskólinn í
Breiðholti sér á bak einum sínum
dyggasta þjóni.
Það er mikið áfall, þegar atorku-
samt og gott fólk fellur frá á miðjum
starfsaldri. Menn reyna á slíkum
stundum að hugga sig við minning-
una um það góða og bjarta og öll hin
vel unnu verk látins vinar. En í huga
manns vakir samt vitneskjan um
það, að ekkert verður eins eftir og að
aldrei kemur maður í manns stað,
nema í orði.
Því mun minningin um Árna Ein-
arsson lifa með okkur samferðar-
mönnum hans meðan dagar gefast
og vitundin um þennan góða dreng
og hvemig hann vildi efla og auðga
samtímann mun reynast styrkur til
þess að auka áfram gjöfult og heil-
brigt mannlíf. Þannig mun minning-
in um Ama Einarsson gera margvís-
legt gagn og árétta að ævi eins
manns og áhrif er eitthvað allt annað
og meira en þær tilteknu stundir
sem tímaglasið telur.
Árna Einarssyni er hér með þökk-
uð elskuleg samfylgd og ástvinum
hans vottuð einlæg samúð.
Blessuð sé minning hans.
Þorkell St. Ellertsson.
+ Magnús Erlends-
son fæddist í
Tíðagerði á Vatns-
leysuströnd 4. des-
ember 1918. Hann
Iést á Sólvangi í
Hafnarfirði 30. maí
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Kristín Gunn-
arsdóttir og Erlend-
ur Magnússon, er þá
bjuggu í Tíðagerði,
en fluttu að Kálfa-
tjörn 25. mars 1920
með fimm böm' sín.
Magnús var þeirra
næst yngstur. Systkini hans eru
Ingibjörg, f. 1915, Ólafur, f.
Ég stend til brautar búinn
mín bæn til þín og trúin
er einkaathvarf mitt.
(M. Joch.)
Nú þegar Magnús, móðurbróðir
minn, hefur kvatt þetta jarðlíf,
langar mig að minnast hans fáein-
um orðum. Hann lést eftir erfiða
sjúkrahúsvist og nærfellt þriggja
ára legu á Sólvangi, þar sem hann
vantaði allan mátt til hreyfinga og
getu til að tjá sig. Hins vegar
þekkti hann alla, brosti eilítið og
hvíslaði já eða nei eftir því sem við
átti og hvað spurt var um. Það
hlýtur að vera þungbært manni,
sem hefur átt starfsama ævi að
hljóta það hlutskipti að ligga rúm-
fastur og upp á umönnun annarra
kominn áram saman.
Magnús flutti ungur að Kálfa-
tjörn og ólst þar upp við leiki og
störf á mannmörgu menningar-
heimili, þar sem saman fóra bú-
skapur og útræði. Þar lærði hann
snemma til verka og vann m.a. við
breytingar á kirkjuturninum á
Kálfatjörn og byggingu íbúðar-
hússins þar á áranum 1935-36, þá
innan við tvítugt. Eftir það stóð
1916, Herdís, f.
1917, og Gunnar, f.
1920 (látinn). Fóst-
ursystkini Magnús-
ar, Kristinn Erlend-
ur Kaldal
Michaelsson, f. á
Kálfatjörn 1934 (lát-
inn) og Linda Rós
Michaelsdóttir, f.
1951, sem ólst þar
upp frá 9 ára aldri.
Utför Magnúsar
fer fram frá Hafn-
arfjarðarkirkju í
dag og hefst athöfn-
in klukkan 10.30.
Jarðsett verður í Kálfaljarnar-
kirkjugarði.
hugur hans til sjós og sótti hann
vélstjóranámskeið í því skyni, en
sjóveiki setti honum stólinn fyrir
dyrnar á þeim ferli. Eftir það tóku
við ýmis störf, aðallega við bygg-
ingar, m.a. tók hann þátt í að reisa
Laugarneskirkju í Reykjavík. Þá
vann hann með eigin vörubíl á
Keflavíkurflugvelli og síðar í frysti-
húsinu í Fífuhvammi, þar sem var
eins konar heimavist, og þar líkaði
honum lífið vel.
Síðustu áratugi starfsferils síns
vann hann svo við skipasmíðar í
Bátalóni. Öll þau ár var hann bú-
settur í Hafnarfirði og átti þar
heimilisfang til æviloka. Þó hann
yndi sér vel í Firðinum voru æsku-
stöðvarnar á Kálfatjörn honum
ávallt kærastar, og þangað fór
hann í öllum frístundum og kallaði
það að fara heim. Þar naut hann
útivistar í náttúrunni, dyttaði að
girðingum og öðru sem til féll á
sveitabýli, fór í gönguferðir með
sjónum, oftast inn í Keilisnes, og
kom þá gjarna við á Bakka eða
Litlabæ á heimleiðinni og heilsaði
upp á vini og kunningja. Þó Magn-
ús væri einfari og léti lítið fyrir sér
fara í fjölmenni, var hann glaður á
góðri stund í fámennum hópi. Upp-
áhaldsumræðuefni hans var skipa-
smíðar og sjávarútvegur, og fylgd-
ist hann vel með í þeim efnum.
Hann vissi deili á flestum skipum,
aldur þeirra, hvar þau vora smíðuð,
hverjir eigendur og hver mestu
aflaskipin, enda safnaði hann að
sér fjölda heimilda í þeim efnum.
Ég man í uppvexti mínum á
Kálfatjörn, hvað ég hlakkaði alltaf
til á föstudögum, þegar Maggi
frændi kom með sjörútunni, klædd-
ur í gráan rykfrakka með gráa der-
húfu og ferkantaða litla brúna
ferðatösku. Hann kom með fréttir
úr Firðinum eða innanað, eins og
það var kallað, og Vísi og seinasta
Mánudagsblað, og á föstudags-
kvöldum fékk maður að vaka svolít-
ið og hlusta á fullorðna fólkið rabba
um heima og geima. Sumarkrakk-
arnir á Kálfatjörn kölluðu hann
líka Magga frænda og hændust
óspart að honum, enda var Magnús
mjög vinsæll meðal barna og ung-
linga, sem höfðu gaman af að fá
hann til að glettast við sig. Aldrei
mátti slíkt þó ganga út í öfgar.
Magnús var dagfarsprúður mað-
ur, sem tróð ekki öðrum um tær,
orðvar með afbrigðum og hallaði
aldrei á nokkurn mann. Hann gekk
hljóðlátur og hógvær um lífið, var
vinnuveitendum sínum hollur og
gegn og vann fram undir sjötugt,
þrátt fyrir eril og hávaða, sem
gjarnan fylgir skipasmíðum og
hlýtur að hafa verið erfitt starf höf-
uðveikum manni eins og Magnús
var lengst af.
Að lokum skal þakkað þeim, sem
heimsóttu Magnús í langri sjúkra-
vist hans. Ber þar fyrstan að nefna
Ólaf, bróður hans, sem kom til hans
tvisvar í viku, og einnig Árna Ingv-
arsson, frænda hans, sem oft leit til
hans. Þá ber að þakka starfsfólki
öllu á Sólvangi fyrir einstaka um-
önnun og kærleiksríka alúð.
Magnús er horfinn sjónum okkar
í bili. Systkini hans, systkinabörn
og aðrir aðstandendur kveðja hann
með kærri þökk. Guð blessi minn-
ingu hans.
Friðrik H. Ólafsson frá
Kálfatjörn
MAGNUS
ERLENDSSON
SIGURBJÖRG
MAGNÚSDÓTTIR -
+ Sigurbjörg
Magnúsdóttir
fæddist í Vestmanna-
eyjum 19. september
1916. Hún lést á Víf-
ilsstöðum hinn 1. júní
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Landakirkju í
Vestmannaeyjum 9.
júní.
Okkm- langar að
setja fáein orð á blað til
að kveðja Sigurbjörgu,
frænku og vinkonu um
áratuga skeið. Frænk-
an minnist hennar frá bemskuáram
þegar steinsnar var milli heimila
þeirra Sigurborgar og Axels og Jóns
og Sigurlaugar við Kirkjuveg í Vest-
mannaeyjum og daglegt samband
milli eldri bama Sigurbjargar og
yngri bama Jóns sem vora því sem
næst jafnaldra. Seinna hittum við
Sigurbjörgu við fjölmörg tækifæri
sem fullorðið fólk, einkum þó hjá
Unni systur hennar og í fjölskyldu-
samkvæmum.
Systkinin frá Sólvangi í Vest-
mannaeyjum höfðu vanist á samsöng
og glaðvært margmenni á heimili
föður síns í bernsku og þeim sið var
haldið þegar saman var komið síðar
meðan líf og heilsa entist. Sigurbjörg
var alltaf glaðvær, elskuleg og ræðin
en þegar samsöngurinn hófst geislaði
hún og kunni bæði lög og löng kvæði
sem yngra fólk hafði ekki á taktein-
um en mikillar hylli nutu framan af
þessari öld. Heimili
þeirra Axels í Vest-
mannaeyjum og síðar á
Reynimel í Reykjavík
var fallegt og bar svip
gróinnar borgaralegrar
menningar. Þau vora
bæði gamansöm og
gjöful og gott til þeirra
að koma. Axel bar erfið-
an sjúkdóm með æðru-
leysi um áratuga skeið
og Sigurbjörg lagði sig^
alla fram að létta hon-
um þá byrði. Sjálf starf-
aði hún lengi við versl-
unarstörf, bæði í
Reykjavík og Vestmannaeyjum. Þau
áttu vel við hana. Eðlislægt glaðlyndi
og mannblendni, háttvísi og þokki
gerðu henni þau störf létt og eðlileg.
Sigurbjörg lofaðist Axel Halldórs-
syni ung. Hún var þá og síðan fögur
kona svo að orð var á gert. Síðustu
æviár Axels vora henni erfið og að
lokum var heilsa hennar sjálfrar far-
in að bila. Það hefur þó verið aðdáun-
arvert hve vel hún hefur borið erfiða
sjúkdóma á síðustu áram og hvorki
látið þá buga glaðværð sína né áhuga
á mannlífinu. I viðmóti og tali var hún^
alltaf ung og sannaði hið fomkveðna:
„Fögur sál er alltaf ung undir silfur-
hæram.“
Við kveðjum Sigurbjörgu með
þakklæti fýrir samverana og sendum
niðjum hennar einlægar samúðar-
kveðjur.
Unnur A. Jónsdóttir
og Vésteinn Ólason.
OLI
TRYGGVASON
+ Óli Tryggvason
fæddist í Reykja-
vík 29. desember
1959. Hann lést á
Dalvík 26. maí síð-
astliðinn og fór útfór
hans fram frá Dal-
víkurkirkju 6. júní.
Elsku pabbi, ég trúi
ekki að þú sért farinn.
Ég skil það ekki, þú
sem varst alltaf maður-
inn með húmorinn í lagi
og varst alltaf svo
sprækur, alveg sama
hvað dundi á, þú varst
alveg eins og steinveggur, hentir öllu
sem leiðinlegt var í burtu og gerðir
gott úr því. Ég pældi svo oft í því
hvernig þú færir eiginlega að þessu.
Ég gat alltaf treyst á þig þegar eitt-
hvað var að, þá varst þú alltaf til stað-
ar, stóðst með mér í gegnum súrt og
sætt, varst alltaf til staðar á bæði góð-
um og vondum stundum. Núna hef ég
engan til að klaga í þegar eitthvað er
að, þegar mig vantar stórt knús eða
einhvem til að spjalla við sem nennfr
að hlusta á mann eða bralla eitthvað
með manni. Ég hélt að það væri orðið
nóg þegar hún íris okkar fór, en svo
var ekki. Mér líður eins og einhver
fari inn í mig og kreisti
hjartað í mér alltaf
fastar og fastar. Ég
man þejgar þú komst til
okkar Irisar og kysstir
okkur góða nótt og kall-
aðir okkur alltaf gell-
umar hans pabba síns.
Mér finnst svo erfitt að
trúa að pabbi, þessi frá-
bæri og spræki, sem
hafði svo gaman af líf-
inu, skyldi fara svona
fljótt. Þetta hvarflaði
ekki að neinum, alla~
vega ekki mér.
Núna þegar ég fer til
Dalvíkur er það svo rosalega skrítið
þegar það er enginn pabbi sem er að
braskast í tölvum eða eitthvað að
bralla og skoða. Ég sat í sófanum á
Dalvík og beið og vonaði að þú labb-
aðir inn um dyrnar og kæmir á hlaup-
um og kitlaðir mig en þú komst ekki.
Það var svo sárt en ég veit að þér líð-
ur alveg rosalega vel hjá í risi þar sem
þið erað að spjalla og styðjið við bakið
á hvort öðru, haldist í hendur glöð.
Það gleður mig að vita að þú ert alls
ekki einn þama hinum megin. Sofðu
núna rótt, elsku pabbi minn. Ég elska
þig af öllu mínu hjarta.
Bjamey Inga Óladóttir.
Birting a fmælis-
og minningargreina
MORGUNBLAÐIÐ tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar
endurgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins í
Kringlunni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Kaupvangsstræti 1,
Akureyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi (569
1115) og í tölvupósti (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer
höfundar/sendanda fylgi.
Um hvern látinn einstakling birtist formáli, ein uppistöðugrein af
hæfilegri lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við
eina örk, A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2.200
slög (um 25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð tak-
markast við eitt til þrjú erindi. Greinarhöfundar era beðnir að hafa
skímarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins era birtar grein-
ar um fólk sem er 70 ára og eldra. Hins vegar era birtar afmælisfréttir
ásamt mynd í Dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.