Morgunblaðið - 11.06.2000, Qupperneq 38

38 SUNNUDAGUR 11. JÚNÍ2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
VILBERG
HA UKSSON
+ Vilberg Uauks-
son fæddist á
Patreksfirði 4. októ-
ber 1962. Hann varð
bráðkvaddur í sum-
arleyfi sínu í fæðing-
arbæ sínum hinn 6.
maí síðastliðinn.
Foreldrar hans eru
Haukur Heiðdal, f.
12.7.1941, og Erna
Vilbergsdóttir, f.
22.10.1942. Vilberg
ólst upp á Patreks-
firði til fimm ára ald-
urs en kom þá með
föður si'num til
Reykjavíkur er þau Haukur og
Erna slitu samvistir. Þegar hann
kom til Reykjavíkur varð það fyrst
að ráði að hann færi til dvalar hjá
föðursystur sinni Elínu Heiðdal og
manni hennar Jóni
Baldvinssyni en um
ári síðar fór hann til
dvalar hjá fóðursystr-
um sínum, þeim Hcr-
dísi Heiðdal og Agnesi
Ágústsdóttur, sem
héldu heimili saman.
Hjá þeim dvaldi hann
uns Herdís gekk í
hjónaband með Magn-
úsi Ólafssyni árið
1970. Tóku þau Vil-
berg þá í fóstur og ólu
hann upp sem eigið
barn væri. Alsystir
Vilbergs er Anna
Fanney Hauksdóttir, f. 1963, en
hálfsystkini hans eru Helga
Hauksdóttir, f. 1963, Guðrún Sig-
ríður Hauksdóttir, f. 1969, Guðný
Hauksdóttir, f. 1974 og Jón Guð-
jónsson, f. 1972. Fóstursystkini
Vilbergs eru Ingibjörg Magnús-
dóttir, f. 1974, og Ólafur Magnús-
son, f. 1975.
Vilberg flutti til Akraness á ár-
inu 1983 . Þar hóf hann á árinu
1984 sambúð með Kolbrúnu Ingv-
arsdóttur, f. 13.4.1964, dóttur
hjónanna Steinunnar Kolbeins-
dóttur og Ingvars Sigmundssonar
á Akranesi. Eignuðust þau saman
soninn Ingvar Steinar, f.
22.9.1985. Þau slitu samvistir.
Vilberg stundaði nám í Iðnskól-
anum í Reykjavík og Fjölbrauta-
skólanum á Akranesi. Hann var í
námi í vélvirkjun hjá Skipasmíða-
stöð Þorgeirs og Ellerts á Akra-
nesi um tveggja ára skeið en lauk
því námi ekki vegna veikinda.
Haustið 1986 flytur hann aftur
til Reykjavíkur og hóf þá störf í
Hampiðjunni. Þar varð hann verk-
stjóri á árinu 1988 og stundaði það
starf til dauðadags.
Utför Vilbergs verður gerð frá
Bústaðakirkju þriðjudaginn 13.
júni og hefst athöfnin klukkan 15.
Elsku pabbi minn, ég veit varla
hvað ég á að segja. Nú ert þú dáinn
og minningarnar hrannast upp, t.d.
veiðiferðimar, ferðin til Portúgals,
helgarnar hjá þér í bænum ásamt
svo mörgu öðru. Eg var svo lánsam-
ur að tala við þig í síma nóttina sem
þú lést. Þá varstu hress og kátur
eins og þú einn gast verið. En dáinn
um morguninn.
Veiðiferðirnar voru margar og
veitt í öllum pollum og sprænum
sem við fundum og alltaf jafn gam-
an. Þú fórst aldrei í ferðalag nema
veiðidótið væri með, pabbi minn.
Ferðin til Portúgals var ferming-
argjöfin mín frá pabba og fórum við
út sumarið eftir og voru þar í tvær
frábærar vikur sem aldrei gleymast
frekar en margt annað sem við
gerðum saman um ævina. Þú varst
uppspretta brandara, hláturs og
hrókur alls fagnaðar hvar sem þú
komst og alltaf tókst þér að koma
öllum í gott skap. Þú gast líka verið
alvarlegur og talað um hlutina og
útskýrt þá svo vel að allir skildu
hvað þú meintir.
Elsku pabbi minn, það verður svo
margs að sakna, tilhugsunin um að
við eigum ekki eftir að bralla neitt
saman er erfið, mjög erfið en
mamma og fleiri standa við bakið á
mér og styðja mig og styrkja en ég
veit líka að þú verður hjá mér í anda
öllum stundum og gætir mín og
mömmu.
Elsku pabbi minn, ég sakna þín
og mun alltaf gera.
Ég elska þig. Þinn elskandi son-
ur,
Ingvar Steinar.
ÍSLEIVSKT MAL
Um þær mundir sem Haraldur
Ólafsson pólfari var á ferð og
vann sitt mikla afrek, gengu af
þessu miklar fréttir að vonum,
og mörgum sámaði að eignar-
fallið „Haraldar“ skyldi þrá-
sinnis notað. Umsjónarmaður
bað því próf. Baldur Jónsson,
manna sérfróðastan í beyging-
arfræði, að veita sér liðsinni í
þessu efni. Sagt er að maður
eigi ekki að gera það sjálfur
sem menn viti aðra geta gert
betur. Baldur brást hið besta
við bón minni, og fer hér á eftir
greinargerð hans um málið, sú
sem umsjónarmaður þakkar
kærlega:
„Nú á dögum tíðkast tvenns
konar beyging á mannsnafninu
Haraldur, og þó aðeins í eignar-
falli sem er ýmist haft Haralds
eða Haraldar. Þegar svo stend-
ur á spyr fólk, eins og eðlilegt
er, hvort sé réttara eða hvort sé
upprunalegra, þ.e. hvor siður-
inn sé eldri. Slíkum spurning-
um er ekki alltaf auðsvarað,
m.a. vegna ónógrar vitneskju
um sögu þeirra kosta sem um er
spurt. En í þetta sinn er svarið
auðvelt og ótvírætt. Upphaflega
beygingin er Haralds. Þannig
var hún þegar land byggðist, og
þannig hefir hún verið síðan.
Við þekkjum hana líka í göml-
um samsetningum, svo sem
Haraldskvæði, Haraldsson,
Haraldsdóttir og í sagnaheitun-
um Haralds saga hins hár-
fagra, Haralds saga gráfeldar,
Haralds saga Sigurðarsonar
o.s.frv.
Þetta nafn báru konungar og
höfðingjar nær eingöngu við
upphaf okkar sögu, og það er
mjög algengt í öllum föllum í ís-
lenskum fomritum, einkum í
konungasögum. Heita má að
eignarfallið sé undantekningar-
laust Haralds. Þau örfáu dæmi
sem finna má um Haraldar í
fomritaútgáfum þarf að kanna
Umsjónarmaður Gísli Jónsson
1061.þáttur
sérstaklega. Þau gætu verið
komin úr ungum uppskriftum
og jafnvel verið misritanir. En
slík dæmi era svo fá að þau eru
varla nefnandi og ekki annað en
undantekningar sem sanna
regluna.
Einhvem tímann á þessum
1100 ámm sem íslenska hefir
verið töluð í landinu hefir komið
upp tilhneiging til að hafa eign-
arfallsendinguna -ar fremur en
-s í þessu nafni og reyndar
mörgum öðmm sem í öndverðu
beygðust eins. Gamla beygingin
hefir þó verið einráð fyrstu ald-
irnar og yfirgnæfandi a.m.k.
hálfa ævi þjóðarinnar, og þó að
beygingarmyndin Haraldar
hafi sótt á er upphaflega beyg-
ingin enn á lífi. Henni hefir ver-
ið haldið að nemendum í skólum
landsins því að hugmyndin er
ekki sú að varðveita vitneskj-
una um hana sem Ieyndarmál,
heldur beyginguna sjálfa sem
lifandi mál. Fjölmiðlar landsins
ættu að sameinast um að
styrkja þá viðleitni.“
Með þessu hefur Baldur gert
þessu eins góð skil og við var að
búast. Umsjónarmaður fylgir
uppmnanum og gæti hvorki
sagt né skrifað „Haraldar".
Hann hvetur menn eindregið til
þess að hafa eignarfallið Har-
alds.
★
Þjóstólfur þaðan kvað:
Bárður, sem mslinu rótar í,
ragnar og bölvar og hótar í
svellandi bræði
þeim sem bera góð klæði
og eta og drekka í Rotary.
★
Við minnumst Hallgríms Pét-
urssonar skálds fyrst og fremst
fyrir trúarlegan kveðskap hans.
En hann var ekki síður harð-
snúinn í veraldlegum kveðskap,
ef hann vildi það við hafa. Stór-
glæsilegt kvæði af því tagi er
Aldarháttur undir afar erfiðum
hætti sem menn kenndu við
konung dýranna. Þetta er león-
ískur háttur og mun ekki líða á
löngu, uns ég reyni að gera hon-
um skil.
En nú skal reyna að gera litla
grein á lykilorði trúarljóða
Hallgríms. Það er orðið náð.
Asgeir Bl. Magnússon þýðir
náð með orðunum: ró, hvild,
vemd, miskunn og telur það
vera tökuorð úr gamalli þýsku
G(e)nade, og hefur orðið líklega
komið við í dönsku.
Ef ég skil trúarkveðskap
Hallgríms Péturssonar rétt,
gátu menn aðeins orðið hólpnir
fyrir náð. Erfðasyndarbagginn
hvfldi á þeim eins og blý, en Jes-
ús fómaði lífi sínu mönnunum
til verndar fyrir guðs náð, ef
þeir iðmðust. En hér var
hængur á. Aðeins fyrir náð
guðs gátu menn iðrast.
Ekki er í sjálfs vald sett,
sem nokkrir meina,
yfirbót, iðrun rétt
ogtrúinhreina.
Hendi þig hrösun bráð
semhelganPétur,
undir guðs áttu náð,
hvortiðraztgetur.
(12. sálmur)
Þetta er hörð kenning, en
fullkomlega rökrétt innan sinna
takmarka. Ég á mér mörg eftir-
lætisvers úr Passíusálmunum,
en lýk þessum þætti með einu
þeirra sem getur komið út á
manni támnum:
Gefðu að móðurmálið mitt,
minn Jesú, þess ég beiði,
frá allri villu klárt og kvitt
krossins orð þitt út breiði
um landið hér
til heiðurs þér,
helzt mun það blessun valda,
meðan þín náð
læturvortláð
lýðiogbyggðumhalda.
(35. sálmur)
Elsku Villi minn. Þú fórst of
snemma frá okkur, mörgum árum
of snemma. Ég sit hér og hugsa um
þegar við hittumst fyrst. Ég velti
því fyrir mér hvaðan þessi strákur
væri og þvílíkur galgopi og prakkari
að það hálfa væri nóg. Ball eftir ball
hafði ég hann sem skugga á eftir
mér og fannst það óþolandi. En
ákvað samt að gefa honum séns og
þá varð ekki aftur snúið.
Við urðum ástfangin og trúlofuð-
um okkur nokkrum mánuðum
seinna, áramótin 1984-1985 og um
það bil níu mánuðum seinna fæddist
sólargeislinn okkar, hann Ingvar
Steinar. Þú fékkst að vera viðstadd-
ur fæðinguna og það var stór stund í
lífi þínu að vera orðin pabbi, VilU
minn.
Sjálf var ég stolt yfir þessu öllu.
En þó fór svo að við skildum en síð-
ustu árin urðum við perluvinir. Þú
komst og varst stundum hér á Skag-
anum um helgar til að slappa af og
vera með syni okkar, því hvorugu
okkar auðnaðist annað barn.
En stundirnar sem við þrjú áttum
síðustu árin í góðri vináttu gleymast
aldrei, Villi minn.
Innilegar saknaðarkveðjur frá
pabba og mömmu, Sandabraut 4
áAkranesi. Við gleymum þér aldrei.
Ég sakna þín og veit að andi þinn
er ekki langt undan. Ég elska þig.
Kolbrún.
Elsku Villi okkar. Takk fyrir allar
góðu stundirnar sem við áttum sam-
an og allar minningarnar um sam-
verustundirnar okkar.
Það er skrítið að hugsa um að við
eigum ekki eftir að heyra brandar-
ana þína aftur eða verða skotmark
fyrir þína yndislegu kímni. En alltaf
var hún þannig að allir gátu ekki
annað en hlegið og ef þannig fór að
einhver varð sár fyrir slysni, varst
þú alltaf fyrstur til að bæta fyrir
það.
Við eigum eftir að sakna þín mik-
ið og ætíð munum við geyma mynd
þína í hjörtum okkar.
Astarkveðjur.
Þinn bróðir og mágkona,
Jón Ingiberg og Heiðdís Björk.
Nú er elsku Villi bróðir okkar far-
inn, langt fyrir aldur fram. Hann
sem hafði verið svo fastur þáttur í
tilveru okkar svo lengi sem við mun-
um eftir okkur. Upp í hugann koma
ótal minningar, óljósar barnæsku-
minningar þegar við læddumst inn í
herbergið hans og skemmtum okk-
ur konunglega við að mála hvort
annað hátt og lágt með olíulitunum
hans og skemma þannig öll fötin
okkar auk miður skemmtilegra hár-
þvotta sem fylgdu í kjölfarið. Þegar
hann sýndi okkur fjarstýrðu flug-
vélina sína úti í garði og við urðum
svo lafhrædd við mótorhljóðið að
hann þurfti að stöðva hana með
handafli og skar sig þar í leiðinni.
Þó svo hann væri rúmum tíu árum
eldri en við þá var hann alltaf svo
nálægt okkur, það var stutt í barnið
í honum.
Munum við sérstaklega eftir því
að hann hafði alveg jafngaman og
við af því að lesa Andrésblöð og
horfa á teiknimyndir og hljóma
hlátrasköllin hér í hugum okkar. Við
minnumst sérstaklega góðra stunda
sem við áttum saman, fjölskyldan í
Álfheimunum, þegar við vorum öll
samankomin yfir góðum kvöldverði.
Þá mætti Villi á slaginu sjö og bank-
aði alltaf á sinn sérstaka hátt og
heilsaði hressilega. A þessum
stundum var mikið spjallað og Villi
hafði ávallt frá einhverju skemmti-
legu að segja. Nú á síðastliðnu ári,
þegar við vorum bæði flutt til Norð-
urlanda, talaði hann oft um Norður-
landatúrinn sem ætlunin var að taka
á næsta ári. Hann og Ingvar Steinar
ætluðu að taka mánaðarreisu og
heimsækja alla ættingjana á einu
bretti, Nonna frænda þeirra og
Ingibjörgu í Danmörku, Óla í Sví-
þjóð og að lokum rifja upp norskuna
hjá Völlu frænku í Noregi. Það hefði
verið svo gaman að fá þá „feðga af
Fremra-Núpi“, eins og við kölluðum
þá stundum í gamni, í heimsókn og
vorum við farin að hlakka mikið til
næsta árs.
Elsku Villi, við söknum þín mikið
og biðjum þess að geta orðið Ingvari
Steinari, syni þínum og besta vini,
hjálparhellur í hans miklu sorg.
Ingibjörg Magnúsdóttir,
Ólafur Magnússon.
Mikið ofboðslega reynist mér það
erfitt, elsku Villi minn, að þurfa að
kveðja þig í hinsta sinn. Það er svo
sárt að sjá á eftir þér svona ungum,
svona snöggt. Þegar pabbi hringdi í
mig á þriðjudag og bað mig um að
koma því hann þyrfti að hafa mig
hjá sér, vissi ég strax að eitthvað al-
varlegt væri að. Hann færði mér
þær sorgarfréttir að þú hefðir orðið
bráðkvaddur þá um morguninn. Það
var eins og tíminn stæði í stað.
Rosalega finnst mér það alltaf
ósanngjarnt þegar ungt fólk í blóma
lífsins er hrifið á brott. Þín bíður ef-
laust eitthvert stærra hlutverk hin-
um megin.
Missir Ingvars er svo mikill, hann
er ekki einungis að missa þig sem
föður heldur líka sinn besta félaga.
Enginn kemur í þinn stað þó svo að
allir komi til með að reyna sitt
besta.
Veiði og fluguhnýtingar voru þitt
líf og yndi. Efast ég ekki um það að
hann Ingvar eigi eftir að feta í fót-
spor þín í veiðinni og halda uppi
heiðri þínum.
Það var alltaf svo stutt í grínið,
glensið og fallega brosið þitt. Þann-
ig ætla ég að geyma minninguna um
þig í hjarta mér.
Ég bið algóðan guð að styrkja og
varðveita Ingvar, Önnu, pabba,
Dísu, Magga, Ernu og aðra sem
eiga um sárt að binda á þessum erf-
iðu tímum.
Hvíl þú í friði, Villi minn.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margterhéraðþakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margseraðminnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guðþérnúfylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Þín systir,
Guðrún Hauksdóttir,
Auður Edda og Telma Rut.
Að morgni hins 6. júní hringdi
síminn. Hinum megin á línunni var
skjálfandi rödd sem sagði „hann
Villi bróðir var að deyja. Hann
vaknaði ekki í morgun, ég vildi bara
láta vita.“ Ungur maður í blóma lífs-
ins fór með vini sínum til Patreks-
fjarðar. Þar ætluðu þeir að njóta
sumarleyfis og eiga saman ánægju-
legar stundir. Til Patró stefndi hug-
ur og þrá Villa. Þar var hann fædd-
ur og lifði sín frumbernskuár ásamt
foreldrum sínum og þeirri einu al-
systur sem hann eignaðist. Þau
unnu hvort öðru heitt. Hann átti
lengst af flesta ættingja sína á Pat-
ró og var því ekki að undra þó átt-
hagaböndin væru sterk og toguðu
til sín þennan unga mann. Maður í
blóma lífsins trúir á framtíðar-
drauma. Allir trúa á bjarta framtíð
ungra manna. Skyndilega gerist svo
hið óvænta, honum er kippt í burtu
á andartaki. Hann leggst til hvílu en
er lífvana að morgni þegar aðrir
fara að hreyfa sig. Hvað hugsar
maður, hvað gerir maður við slíkri
harmafregn? Viðbrögðin eru mis-
jöfn. Augun opnast, maður sér
hversu vanmegnugur maður er
gagnvart dauða og eilífð. Einhverjir
fyllast reiði og hugsa „af hverju
þurfti þetta að gerast, af hverju
hann“? Aðrir fyllast djúpri sorg og
söknuði eins og hún Anna mín sem
hringdi til að láta vita að nú væri
hún búin að missa eina albróðurinn
sem hún átti, nístandi sársauki það.
En sárastur er þó söknuðurinn hjá
blessuðum Ingvari Steinari sem