Morgunblaðið - 01.09.2000, Blaðsíða 55

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
PÖSTUDAGUR 1. SEPTEMBER 2000 55
við hefðum getað vakað lengur
og verið betri hvort við annað.
Svo var það fyrir átta árum
að ég kvaddi þig með tárum
daginn sem þú sigldir héðan.
Harmaljóð úr hafsins bárum
hjarta mínu fylgdi á meðan.
En hver veit nema ljósir lokkar,
lítill kjóll og stuttir sokkar
hittist fyrir hinumegin?
Þá getum við í gleði okkar
gengið suður Laufásveginn.
(Tómas Guðm.)
Þín dótturdóttir,
Sara Björg.
Það kom okkur ekki á óvart þegar
við heyrðum lát vinar okkar Gunnars
Kristinssonar. Gunnar hafði átt við
veikindi að stríða um nokkurn tíma.
Hann hafði misst lífsforunaut sinn,
vinkonu okkar hana Auju, en hún lést
í janúar síðastliðnum. Gunnar og
Auja voru tengd mjög sterkum bönd-
um þótt ólík væru. Hann rólegheitin
uppmáluð og mikið þurfti til að hann
skipti skapi, en Auja var ör og sterk-
ur persónuleiki, sem oft gustaði af
þegar það átti við.
Við kynntumst þeim hjónum og
hluta barnahópsins fyrir löngu þegar
Gunnar var að læra verkfræði við
Háskólann í Edinborg á árunum
1953-1957. Þá vorum við öll ung og
rákum stundum hornin í hinar rólegu
skosku hefðir og venjur, sérstaklega
eftir fundi í íslendingafélaginu. Þá
var oft hlegið og hent gaman að hvert
öðru og öllum, en aldrei olli það
mehiháttar árekstrum þótt einn eða
annar missti af sporvagni og annar
skipti um „landlady" í lok góðs fé-
lagsfundar. íslendingahópurinn í
Edinborg var ekki stór en samheldn-
in mikil.
Þau hjónin minntust oft á dvölina í
Edinborg og töldu að það hefði verið
einn skemmtilegasti tíminn í sínu lífi.
Við tökum undir það. Þau kenndu
mér ýmislegt, m.a. að passa litla anga
og agnir og skipta um bleyjur og hef
ég búið að því síðan. Nám Gunnars í
Edinborg gekk mjög vel þrátt fyrir
stóra fjölskyldu og útskrifaðist hann
með láði frá skólanum.
Að loknu námi hélst vináttan. Við
hittumst oft og fylgdust með þroska
eldri barnanna og tilkomu þeirra
yngri en börnin urðu alls átta. Við
fluttum í Garðabæ á svipuðum tíma
og Gunnar og Auja og var þá styttra
að sækja í kafflð. Þegar bamaböm-
unum fjölgaði varð tíninn minni til
annarra hluta.
Gunnar var góður drengur og
traustur og hlýr félagi. Hann var
einnig mjög hæfur á sínu sviði. Gunn-
ar og Auja vora gestrisin og góð heim
að sækja. Það var gott að koma á
Stekkjaflötina ræða landsins gagn og
nauðsynjar og fylgjast neð fjölgun
bamabarnanna. Þetta er fríður og
, myndarlegur hópm- sem þegar lætur
til sín taka í þjóðlífinu og mun vænt-
anlega gera það enn meira í framtíð-
inni þegar bamabörnin eldast. Það
er mikið lán og sá er ríkur sem á góð
og myndarleg böm og bamaböm og
á þann mælikvarða voru þau Gunnar
og Auja auðug.
Börn og tengdabörn Gunnars hafa
hugsað vel um hann í veikindum hans
og sorg. En sérstaka athygli okkar
hefur vakið þáttur Auðbjargar
Brynju, barnabams og fósturdóttur
þeirra hjóna og hve vel hún annaðist
hann í veikindum hans. Hún hefur
sýnt mikinn þroska þrátt fyrir ungan
aldur og launað uppeldið vel.
Við munum sakna Gnnnars og
þökkum að leiðarlokum allar góðu
stundirnar og eram sannfærð um að
Auja hefur tekið vel á móti honum.
Öllum aðstandendum sendum við
samúðarkveðjur.
Gerða og Hörður.
Leiðir okkar Gunnars Kristinsson-
ar lágu fyrst saman í Menntaskólan-
um í Reykjavík. Þar kynntumst við
þó lítið þótt aðeins eitt ár bæri á milli.
Líklega vora fyrstu kynni okkar þau
að standa hlið við hhð á eyrinni að
sumri milli námsvetra og bíða þess
að fá náð fyrir augum verkstjóra
Eimskips til að komast í lestarvinnu.
Að loknu verkfræðinámi Gunnars í
Skotlandi og mínu í Bandaríkjunum
hófust kynni okkar að nýju með því
að báðir hófum við störf hjá Reykja-
víkurborg og störfuðum þar samfellt,
hann hjá Hitaveitunni og ég hjá Raf-
magnsveitunni. Sem verkfræðingum
og síðar stjórnendum á verkfræði-
sviði tókst því með okkur samvinna
sem jókst eftir því sem tæknimál og
framkvæmdir í veitukerfi þessara
tveggja systurfyrirtækja borgarinn-
ar þurftu að fara saman.
Þann tíma sem við síðar störfuðum
sem yfirmenn fyrirtækjanna, Gunn-
ar sem hitaveitustjóri og ég sem raf-
magnsstjóri, varð samband okkar og
samstarf enn nánara. Hjá því fór
auðvitað ekki að oft reyndi á þraut-
seigju og þolinmæði þegar samræma
þurfti sjónarmiðin. Þar kom góð
skaplund Gunnars sér vel en hann
hafði einatt lag á að leiða mál til lykta
á eins einfaldan hátt og kostur var.
Ákveðinn gat hann þó verið, jafnvel
harðskeyttur ef því var að skipta, og
lét þá skoðun sína gjaman í Ijósi um-
búðalaust. Ég minnist þess að alla tíð
í stjómunarstörfum hjá fyrirtækjun-
um tveim tókst okkur Gunnari að
halda sama góða sambandinu þótt
stormai- blésu á stundum ýmist á
neðri eða efri stigum.
Eins og ég þekkti Gunnar Krist-
insson í starfi var hann fyrst og
fremst hinn samviskusami og tryggi
embættismaður. Heiðarleiki, ein-
lægni og trúmennska í öllum störfum
voru aðalsmerki hans. Sem persóna
var hann hæglátur, ljúfmenni í allri
framkomu og svo sannarlega gam-
ansamur á góðri stund.
Við Ragna minnumst Gunnars og
Auðbjargar með þakklæti og hlýjum
hug og þökkum samverustundirnar
með þeim. Fjölskyldunni allri send-
um við innilegar samúðarkveðjur.
Aðalsteinn Guðjohnsen.
Það kom ekki á óvart að frétta um
dánardag vinar míns Gunnars Krist-
inssonai- fyrrverandi hitaveitustjóra,
slík hafa verið veikindi hans undan-
farið.
Mest allan starfsaldur sinn vann
hann hjá Hitaveitu Reykjavíkur, síð-
ast sem hitaveitustjóri. Ég kynntist
honum 1986, þegar ég var formaður
stjómar veitustofnana. Þá störfuðu
þar þrír framúrskarandi forstöðu-
menn, Aðalsteinn Guðjónsen hjá
Rafmagnsveitu Reykjavíkur, Þór-
oddur Th. Sigurðsson hjá Vatnsveitu
Reykjavíkur og Jóhannes Zoega hjá
Hitaveitu Reykjavíkur. Allt vora
þetta frábærir forystumenn, sem
með aðstoð margra hæfra starfs-
manna höfðu gert fyrirtæki borgar-
innar traust og sterk.
Árið 1986 stóð Hitaveita Reykja-
víkur frammi fyrir tveimur stóram
verkefnum. Jóhannes Zoega hafði
ásamt verkfræðingum sínum, Gunn-
ari Kristinssyni og Arna Gunnars-
syni, staðið fyrir.undirbúningi virkj-
unar að Nesjavöllum og byggingu
Perlunnar á Óskjuhlíð, tveimur mjög
ólíkum verkefnum. Þegar svo Jó-
hannes Zoega lét af störfum, vegna
aldurs, varð Gunnar Kristinsson fyr-
ir valinu sem hitaveitustjóri og átti
löng reynsla hans í störfum fyrir
hitaveituna og starfshæfni þar hlut
að máli.
í þau átta ár, sem ég veitti stjórn
veitustofnana forystu, skapaðist vin-
átta og virðing fyrir frábæra staifi
Gunnars og hinna forystumannanna.
Maður hlaut að bera virðingu fyrir
þessum mönnum, sem unnu svo frá-
bær störf.
Mikið reyndi á Gunnai- þegar vatn-
inu frá Nesjavöllum var hleypt á
kerfið í heild og ekki gekk eins og til
var ætlast og rannsóknir höfðu bent
til. Yið komumst fljótlega yfir þetta.
Við þessi tímamót er ástæða til að
þakka Gunnari frábær störf fyrir
hitaveituna, en jafnframt vil ég
þakka fyrir vináttu þeirra hjóna
Guðbjargar og Gunnars sem mun lifa
í minningu okkar hjónanna.
Ég vil votta ættingjum Gunnars
innilega samúð við missi þeirra.
Páll Gíslason.
Gunnar H. Kristinsson var síðast-
ur til að gegna stöðu sérstaks
hitaveitustjóra í Reykjavík. Því starfi
gegndi hann með miklum ágætum
frá 1987 til ársloka 1998, enda þótt
erfitt heilsufar síðustu ár hefði dreg-
ið nokkuð úr starfsþreki hans undir
það síðasta.
Áður en Gunnar varð hitaveitu-
stjóri gegndi hann starfi yfirverk-
fræðings hjá Hitaveitu Reykjavíkur.
Sem slíkur kom hann að stórverkefn-
um eins og stækkun hitaveitunnar til
nágrannasveitarfélaganna og borun-
um eftir heitu vatni bæði í Laugar-
nesi og Mosfellsdal.
Þau merku tímamót urðu 1998 að
Nesjavallavirkjun, sem fram að þeim
tíma hafði eingöngu verið starfrækt
sem varmaorkuver, hóf einnig raf-
orkuframleiðslu. Það var eitt af síð-
ustu verkum Gunnars sem hitaveitu-
stjóra að hafa yfiramsjón með því
verki sem á margan hátt var flókið
verkefni en heppnaðist mjög vel.
Reykvíkingar og aðrir höfuðborgai--
búar munu njóta yls og birtu Nesja-
vallavirkjunar um langa framtíð,en
það er ekki sízt að þakka verkfræði-
og tæknikunnáttu starfsmanna Hita-
veitu Reykjavíkur undir stjóm hans.
Kynni mín af Gunnari hófust ekki
að ráði fyrr en 1994 þegar nýr borg-
arstjómarmeirihluti tók við. Sem
formaður stjómar veitustofnana í
Reykjavík átti ég gott og náið sam-
starf við Gunnar H. Kristinsson sem
aldrei bar skugga á. Var fróðlegt að
kynnast viðhorfum hans og skoðun-
um á rekstri og uppbyggingu Hita-
veitu Reykjavíkur sem enginn þekkti
betur en hann. Vann Gunnar sl. tvö
ár að ritun sögu Hitaveitunnar en
entist því miður ekki aldur til að
ljúka því verki.
Þau hjón, Gunnar og Auðbjörg
Brynjólfsdóttir, vora einkar sam-
rýnd hjón. Það var því mikið áfall fyr-
ir Gunnar samfara veikindum sínum,
þegar hún féll frá í byijun þessa árs.
Saman höfðu þau átt margar sam-
verastundir í sumarbústaðnum við
Þingvallavatn í landi Nesjavalla, þai-
sem Auðbjörg undi vel við veiðar og
kenndi barnabömunum veiðilistina.
Ef að líkum lætur hefur Auðbjörg
farið á undan til að undirbúa heim-
komu Gunnars, en í hugum margra
vora þau hjónin óaðskiljanleg.
Guð blessi minningu þessara
sæmdarhjóna.
Alfreð Þorsteinsson.
Með Gunnari H. Kristinssyni,
fyn-verandi hitaveitustjóra Hitaveitu
Reykjavíkur, er genginn einn merk-
asti forystumaður í orkumálum
landsins.
Gunnar skipaði forystusveit þeirra
manna sem unnu að merkum umbót-
um í Reykjavík við lagningu hitaveitu
ogí tíð hans hjá Hitaveitu Reykjavík-
ur vora stigin stærstu skref samtíð-
arinnar á því sviði í landinu.
Gunnar varð stúdent frá Mennta-
skólanum í Reykjavík og lauk síðan
prófi í vélaverkfræði frá Edinborgar-
háskóla árið 1957. Árið eftir réðst
hann til Hitaveitu Reykjavíkur. Var
það heillaspor fyrir fyrirtækið að fá
Gunnar til starfa en á þeim áram sem
á eftir fylgdu vora miklir umbrota-
tímar í starfsemi Hitaveitunnar.
Eftir að Gunnar kom til starfa hjá
Hitaveitunni árið 1958 vann hann
fyrst um sinn sem verkfræðingur að
ýmsum verkefnum en var árið 1968
ráðinn yfirverkfræðingur fyrirtækis-
ins. Hafði hann sem slíkur mikil áhrif
á stefnumótun og framtíðaráætlanir
Hitaveitunnar og verður framlag
hans á því sviði seint fullþakkað. Árið
1988 tók hann síðan við starfi hita-
veitustjóra og gegndi hann því þar til
hann lét af störfum hjá fyrirtækinu
árið 1998.
Á starfstíma Gunnars hjá Hita-
veitu Reykjavíkur má segja að fyrir-
tækið hafi breyst úr því að vera hita-
veita sem þjónaði aðeins hluta
Reykjavíkur, yfir í það að afhenda
vatn til húshitunai- í allri Reykjavík-
urborg að Kjalarnesi meðtöldu,
ásamt Hafnarfirði, Garðabæ, Bessa-
staðahreppi og Kópavogi. Var vöxtur
fyrirtækisins á þessum tíma mjög ör
og lék Gunnar lykilhlutverk í þessari
þróun. Nefna má að þegar Gunnar
kom til starfa hjá fyrirtækinu naut
aðeins um helmingur borgarbúa
hitaveitunnar, en á næstu árum fjölg-
aði notendum ört og árið 1972 var svo
komið að hitaveitan náði til nær allra
húsa í borginni. Má nærri geta að svo
ör umskipti og þær miklu fram-
kvæmdir sem þeim fylgdu reyndu
mikið á starfsmenn Hitaveitunnar,
bæði á sviði hönnunar og fram-
kvæmda og nutu þar hæfileikar
Gunnars sín vel.
Það var ekki aðeins á sviði fram-
kvæmda og stækkunar Hitaveitu
Reykjavíkur sem Gunnar lét til sín
taka. Á starfsferli hans var lokið
ýmsum merkum viðfangsefnum og
má þar meðal annars nefna byggingu
Perlunnar og einnig var byggingu
Nesjavallavirkjunar lokið í tíð hans
sem hitaveitustjóra. Er hönnun og
bygging Nesjavallavirkjunar af
mörgum talin verkfræðilegt afrek og
á sú virkjun eftir að reynast Reyk-
víkingum heilladrjúg, bæði til fram-
leiðslu heits vatns til húshitunar sem
og til rafmagnsframleiðslu.
Um áramótin 1998-1999 varð sú
breyting gerð á starfsemi veitufyrir-
tækjanna tveggja, Rafmagnsveitu
Reykjavíkur og Hitaveitu Reykja-
víkur, að þau vora sameinuð í eitt fyr-
irtæki, Orkuveitu Reykjavíkur. Lét
þá Gunnar af störfum hjá fyrirtæk-
inu. Hafði hann þá um nokkurra ára
skeið átt við vanheilsu að stríða og
greindist hann síðan með alvarlegan
sjúkdóm í upphafi þessa árs. Vissi
hann að hveiju dró, en tók örlögum
sínum af æðraleysi. Votta fyrrver-
andi samstarfsmenn Gunnars hjá
Orkuveitu Reykjavíkur fjölskyldu
hans sína dýpstu samúð við fráfall
hans.
Að Gunnari H. Kristinssyni
gengnum sakna félagar og sam-
starfsmenn hans hjá Orkuveitu
Reykjavíkur vinar í stað. Með honum
fer merkur maður sem skilur eftir sig
djúp spor, bæði innan fyrirtækisins
sem og í Reykjavíkurborg. Munu
Reykvíkingar um langan aldur njóta
framsýni hans.
Starfsfólk Orkuveitu
Reykjavíkur.
Nú þegar sumri tekur að halla og
gróðurinn klæðist sínum fjölbreyttu
og fallegu litum kvaddi vinur okkar
Gunnar H. Kristinsson þennan heim.
Það er skammt stórra högga á milli,
því að snemma á þessu ári lést eigin-
kona hans, Auðbjörg Brynjólfsdóttir,
en þau gengu í hjónaband árið 1952.
Gunnar hóf störf hjá Hitaveitu
Reykjavíkur árið 1958, nýkominn frá
námi í vélaverkfræði frá Édinborgar-
háskóla. Þrír af okkur undirrituðum
störfuðu þá einnig hjá hitaveitunni
og þar hófust okkar góðu kynni.
Við fjórmenningamir stofnuðum
verkfræðstofuna Fjarhitun árið
1962, en Gunnar vann áfram hjá hita-
veitunni, lengst af sem yfirverkfræð-
ingur en síðar hitaveitustjóri. Verk-
fræðistofan vann margháttuð
verkefni fyrir hitaveituna og vora því
samskipti okkar við hann mikil og
alltaf ánægjuleg. Á þessum áram var
mikil stækkun á dreifikerfi hitaveit-
unnar, dælustöðvar reistar og jarð-
hitasvæði virkjuð.
Þrátt fyrir mikið og gott samstarf,
þá standa alltaf okkar persónulegu
samverastundh’ með þeim hjónum
hæst í sjóði minninganna. Það er erf-
itt að velja þau atvik, sem hæst ber,
því af mörgu er að taka eftir áratuga
vináttu. Það vora margar glaðar
stundir sem við og okkar eiginkonur
áttu með þeim Auðbjörgu og Gunn-
ari og öðrum félögum á hátíðastund-
um. Þetta var samstilltur hópur, sem
alltaf skemmti sér vel og urðu trygg-
ir vinir alla tíð. Einnig era veiðiferð-
irnar eftirminnilegar og sú stað-
reynd að sömu félagarnir fari saman
í veiðiferðir í áratugi segir sitt. Það
er á slíkum stundum sem vináttan
þróast og grær, og ber að þakka að
leiðarlokum.
Við minnumst Auðbjargar og
Gunnars með virðingu og þakklæti
og sendum bömum þeirra, tengda-
börnum og barnabörnum samúðar-
kveðjur.
Einar Amórsson,
Einar H. Ámason,
Karl Ómar Jónsson,
Pétur Guðmundsson.
Ég kynntist Gunnari fyrst þegar
ég hóf störf hjá Hitaveitu Reykjavík-
ur árið 1985.
Hann var þá yfirverkfræðingur
veitunnar og tókust fljótt með okkur
kynni sem leiddu til mikillar vináttu
bæði í starfi og utan þess.
Ævinlega var gott að vinna undir
stjóm Gunnars og kynnast því hver
hæfíleikamaður hann var og eiga
dagleg samskipti við hann um árabil.
Lífsstarf Gunnars var fyrir Hita-
veitu Reykjavíkur, framan af sem jdW
irverkfræðingur, og hitaveitustjórr
síðan 1988.
Gunnar var gagnkunnugur öllum
þáttum starfseminnar þegar hann
tók að sér starf hitaveitustjóra. Hann
tók við góðu búi og hafði ríkulegan
metnað til að bæta það með framsýni
og fyrirhyggju.
Síðustu æviárin átti Gunnar við al-
varleg veikindi að stríða. Þau bar
hann með hógværð og æðruleysi sem
einkenndi alla hans lífsgöngu.
Hann skilaði góðum starfsdegi og
gat litið sáttur yfir farinn veg.
En heilsan meinaði honum aé'-
njóta efri áranna. Þar við bættist að
fráfall eiginkonu hans, Auðbjargar
Brynjólfsdóttur, í janúar sl. varð
honum mikið og þungbært áfall.
Að leiðarlokum viljum við Erla
þakka þér og Auðbjörgu vináttuna,
samverastundimar og þá mörgu
gleðidaga sem við áttum saman.
Við vottum öllum ykkar afkom-
endum okkar dýpstu samúð.
Éysteinn Jónsson.
Kveðja frá
Reylyavíkurborg
Gunnar H. Kristinsson, fyrrver-
andi hitaveitustjóri, ól allan sinn
starfsaldur hjá Hitaveitu Reykjavík-^p
ur og þegar hann lét af störfum sem
hitaveitustjóri við stofnun Orkuveitu
Reykjavíkur hafði hann starfað í 40
ár í þágu Reykvíkinga. Með honum
er genginn einn þeirra tæknimanna
sem áttu svo ríkan þátt í þeim tækni-
framföram og framkvæmdum sem
settu svip sinn á Reykjavík á sjöunda
og áttunda áratugnum og breyttu bæ
í borg. Þegar Gunnar réðst til starfa
hjá Hitaveitu Reykjavíkur árið 1958,
þá nýútskrifaður vélaverkfræðingur
frá Édinborgarháskóla, stóðu fyrir
dyrum miklar framkvæmdir í lagn-—
ingu hitaveitu. Þá hefur líklega innan
við helmingur borgarbúa notið hita-
veitu en árið 1972 náði hitaveitan til
um 97% borgarbúa og öll nýbyggð
hús í borginni vora umsvifalaust
tengd hitaveitunni. Gunnar kom þar
víða að verki, fyrst sem almennur
verkfræðingur, en síðar sem yfir-
verkfræðingur en við þeirri stöðu tók
hann árið 1968. Gunnar var ósérhlíf-
inn og lagði hart að sér til að vinna
hitaveitunni, og þar með borgarbú-
um, það gagn sem hann mátti. Má í
raun segja að hann hafi gengið nær
sér í vinnu en góðu hófi gegndi og
kom það án efa niður á heilsu hans.
Lét hann þó aldrei neitt uppi um
heilsu sína eða líðan og gaf ekkeriPfc.
eftir fyrr en í fulla hnefana. Það var
ekki í hans eðli að gefast upp.
Ég kynntist Gunnari ekki að neinu
ráði fyir en ég kom til starfa sem
borgarstjóri í Reykjavík vorið 1994.
Var gott að leita til hans og hann var
fljótur að bregðast við þeim erindum
sem til hans var beint. Ekki var þó
bægslaganginum fyrir að fara því
mín reynsla af Gunnari var sú að
hann færi það sem hann ætlaði sér
með hægðinni. Það var líka eins gott
að hlusta grannt eftir þeim góðu ráð-
um sem hann gaf því þau vora gjarn-
an sögð lágri röddu og rétt eins og í
framhjáhlaupi.
Gunnai- vann alla sína tíð hörðum
höndum og ég veit að þegar hann léj^g
af störfum hjá Reykjavíkurborg árið
1998 þótti honum það nokkuð kvíð-
vænlegt að verða eftirlaunaþegi með
nægan tíma en fá verkefni. Honum
þótti það þó huggun harmi gegn að
Auðbjörg ætlaði líka að hætta störf-
um og saman gæfist þeim þá tími til
að aðlaga sig breyttum aðstæðum.
Það átti þó ekki fyrir þeim að liggja í
þessari vist því Auðbjörg lést á síð-
asta ári. Aðskilnaður þeirra varð þó
ekki langur og rétt eins og þau höfðu
arkað saman æviveginn í nær hálfa
öld mætti segja mér að þau feti nú
sameiginlega slóð á öðram og ókunrí*
um lendum. Ég votta bömum og öðr-
um afkomendum Gunnars og Auð-
bjargar samúð mína og færi honum
þakkii- mínar og Reykjavíkurborgar
fyrir störf í þágu borgarinnar í 40 ár.
Ingibjörg Sólrún Gísladóttir,
borgarstjóri.