Morgunblaðið - 01.09.2000, Qupperneq 57

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 1. SEPTEMBER 2000 57
hjá sama söngkennara, Sigurði
Demetz, og fylgdumst við Fríður að í
gegnum skólann og héldum sameig-
inlega 8. stigs tónleika vorið 1990.
Oft var ég að því komin að gefast upp
á þessum árum þar sem ég bætti
krefjandi námi ofan á vinnu mína ut-
an heimilis, sem og hún gerði. En
alltaf tókst Fríði að „stappa í mig
stálinu", baráttuhugur hennar var
mér hvatning. Eftir 8. stigið bætti
Fríður 2ja vetra framhaldsnámi við
söngkunnáttu sína, sem m.a. opnaði
henni leið til frekari árangurs.
Fríður kom oft fram sem sólóisti
með Skagfirsku söngsveitinni og
Kirkjukór Árbæjarsóknar, þar sem
hún var félagi í nokkur ár. Einnig
hélt hún sjálfstæða tónleika ásamt
vinkonu sinni Höllu S. Jónasdóttur,
sömuleiðis gáfu þær stöllur út
geisladiska með einsöng og tvísöng.
Eftir að hún greindist með alvarleg-
an sjúkdóm hélt hún ótrauð áfram og
tók virkan þátt í að endurvekja kór
Breiðfirðingafélagsins í Reykjavík
og söng m.a. einsöng með félögum
sínum á tónleikum í Stykkishólmi og
víðar.
Fríður Sigurðardóttir var vin-
mörg og félagslynd, mikilvirk í öllu
sem hún tók að sér. Enginn þurfti að
óttast, að verkefnin yrðu sett hjá,
þegar þau voru komin í hennar
hendur.
Fríður og Sigurgeir voru samhent
og góð heim að sækja. Stóð fjöl-
skyldan þétt saman í veikindum
hennar.
Vil ég að leiðarlokum þakka bar-
áttukonunni sem ég gekk með til
góðs, götuna fram eftir veg. Ég
sendi eiginmanni, svo og fjölskyldu
hennar og öðrum ættingjum samúð-
arkveðjur okkar hjóna og bið guð að
styrkja ykkur í sorginni.
María K. Einarsdóttir.
Við viijum minnast góðs kórfélaga
Fríðar Sigui-ðardóttur sem lést að
morgni 26. ágúst sl. eftir baráttu við
þann illvíga sjúkdóm sem mannlegur
máttur fær ekki við ráðið.
Stolt, sjálfstæð og viljasterk tók
hún því sem að höndum bar þar til
yfir lauk.
Hún var ein af stofnendum Breið-
firðingakórsins haustið 1997 og aðal-
ráðgjafi hans alla tíð. Söngur hennar
og hæfni til kórstarfsins er okkur
ómetanlegt innlegg í starf kórsins til
framtíðar.
Sterk og hlý eru orðin sem lýsa
henni og reyndar svo margt annað
sem gott er að minnast. I kórinn
okkar er komið stórt skarð við fráfall
Fríðar. Við missum mikið og verðum
nú að standa okkur án hennar þegar
starfið hefst í haust. Það er mikill
missir að slíkri konu, bæði sem ráð-
gjafa í kórstarfinu og vinar okkar
allra og ekki síst góðrar söngkonu.
Hún gladdi okkur og gesti okkar
með söng sínum nú síðast á vortón-
leikum sl. vor.
Einnig hefur fjölskylda Fríðar
lagt sitt af mörkum til kórstarfsins
og lýsir það best hversu samhent
þessi fjölskylda er, missir hennar er
mikill og biðjum við Guð að styrkja
hana í sinni sorg.
Þökkum þér samveruna, elsku
Fríður, og allt sem þú hefur miðlað
okkur af þekkingu þinni. Fyrir hönd
Breiðfirðingakórsins eru þér færðar
þakkir.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
GekkstþúmeðGuði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Stjórn Breiðfirðingakórs-
ins í Reykjavík.
„Er Fríða frænka nú komin til
himna til Jökuls afa - og syngja þau
þá fallega saman á himnum núna“?
Þessi spuming einnar af litlu frænk-
unum kallaði óhjákvæmilega fram
bros á vörum viðstaddra og einhvern
veginn virtist það gera tilhugsunina
um brotthvarf hennar Fríðu frænku
okkar ljúfsárari. Það er gott að geta
ímyndað sér þau systkinin tvö sam-
an syngja fallega í óþekktri veröld.
Það er sárt að kveðja góða og
hlýja frænku. Einhvern veginn trúð-
um við því fram á síðasta dag að hún
myndi með viljastyrk sínum og já-
kvæðni hafa betur í baráttunni við
hinn illvíga sjúkdóm. En svo var
ekki. Fríða var ein af þessum
hvunndagshetjum sem ekki fór mik-
inn heldur steig létt til jarðar og
heillaði samferðamenn sína með ljúf-
mannlegri framkomu.
Á miðjum aldri lét Fríða draum
sinn um söngnám rætast og veitti
hún gleði og ánægju inn í líf okkar
hinna sem fengum notið söngs henn-
ar á undanförnum árum bæði í gleði
og í sorg.
Nú í vor fékk Fríða annan draum
uppfylltan, sem var að sjá nýja
glæsilega sumarbústaðinn - Fögru-
hlíð - rísa á grunni æskuheimilis síns
að Vatni í Haukadal. Hún gaf hjarta
sitt í þetta verkefni og átti sjálf stór-
an þátt í að láta þennan draum verða
að veruleika á undraskjótan hátt.
Drengirnir hennar og Geiri áttu þar
líka stóran hluta að máli. Með þess-
um hætti hefur Fríða átt sinn þátt í
að þjappa fjölskyldunni saman - og
fyrir það ber að þakka. Minning
hennar mun alltaf lifa með okkur öll-
um og þá sérstaklega mun hún alltaf
lifa með okkur þegar við dveljum í
Fögruhh'ð.
Við vottum Geira, Jóa, Sigga Erni,
Sindra, Gauta og fjölskyldum þeirra
og öðrum ástvinum Fríðu okkar
dýpstu samúð.
Okkur langar til að enda þessa
kveðju á ljóðlínum sem við sungum
oft saman á góðum stundum.
Undir Dalanna sól
við minn einfalda óð
hef ég unað við kyrrláta fór.
UndirDalannasól
hef ég lifað mín ljóð
ég hef leitað og fundið mín svör.
(Hallgrímur frá Ljárskógum.)
Hugrún frá Vatni, Sóley,
Jörundur, Sigurður, Auður
Edda og fjölskyldur.
í dag er til moldar borin vinkona
mín Fríður Sigurðardóttir. Fríði
kynntist ég fyrir hartnær tíu árum
þegar ég gekk til liðs við Kór Ár-
bæjarkirkju. Fríður er sú þriðja úr
þeim litla en samhenta hópi söngvina
er starfaði í kirkjunni um nokkurra
ára skeið undir stjórn Sigrúnar
Steingrímsdóttur organista, sem við
kveðjum á þessu sumri. Hin tvö eru
þau Þórður Eiríksson og Jóhanna
Ógmundsdóttir. Blessuð sé minning
þeiira.
Það var gott að koma inn í litla
kórinn í Árbæjarkirkju og Fríður
átti ekki hvað síst þátt í því hve vel
var tekið á móti nýjum félögum. Hún
skildi vel hve hlýtt viðmót og áhugi á
öðru fólki skiptir miklu í mannlegum
samskiptum og þannig var reyndar
um fleiri í þessum hópi. En Fríður,
ásamt sinni bestu vinkonu Höllu S.
Jónasdóttur, var lærð söngkona og
að öðrum ólöstuðum báru þær uppi
sönginn í sópran og sungu oft ein-
söng og tvísöng við athafnir í
kirkjunni og á tónleikum kórsins.
Svo nánar voru þessar tvær vinkon-
ur að við kórfélagar þeirra áttum
meira að segja erfitt með að greina á
milli radda þeirra þegar þær sungu
saman. Svo ólíkar sem þær annars
voni mátti stundum halda að þær
deildu einni sál, enda voru þær
gjarnan nefndar saman í okkar hópi.
En þær sungu líka mikið saman á
öðrum vettvangi, m.a í Skagfirsku
söngsveitinni fyrr á árum ásamt eig-
inmönnum sínum, sem báðir hafa
góðar raddir. Og gott er nú til þess
að hugsa að þær vinkonur gáfu út
geisladisk fyrir nokkrum árum.
Söngur var líf og yndi þeirra hjóna
Fríðar og Sigurgeirs og er ánægju-
legt að sjá að söngiðkunin heldur
áfram meðal afkomenda þeirra. Það
er gömul saga og ný að söngfólk lað-
ast hvert að öðru og vinátta Fríðar
og Sigurgeirs og þeirra Höllu og
Tona var einstök. Gætu margir af
þeim lært hvernig hægt er að rækta
gott vináttusamband. Og farsæl var
Fríður í sínu fjölskyldulífi. Mér
finnst við hæfi að minnast Fríðar
með ljóðinu Máttur söngsins eftir
Þuríði Kristjánsdóttur, fyrrum kór-
félaga þeirra hjóna í Skagfirsku
söngsveitinni:
Söngurinn göfgar og glæðir
guðleganneistaísál,
lyftir oss hærra í hæðir
helgarvortbænamál.
Sameinaröh'kaanda
eykur kærleikans mátt,
bægir frá böli og vanda
bendir í sólarátt.
Harmur úr huganum víki
Hamingjantakivöld,
ástin að eilífu ríki
eflist hún þúsundföld.
Farsæld og fegurð glæðir
forðast haturogtál,
söngurinn sefar og græðir,
söngureralheimsmál.
Það er trú mín að söngurinn eigi
eftir að hjálpa fjölskyldu og vinum
Fríðar að græða sárin og halda
minningu hennar á lofti.
Fríður var myndarleg og vel gerð
kona. Hún hafði stórt skap og var
föst fyrir ef því var að skipta, en eins
og títt er um slíkt fólk bar þó meira á
stórum faðmi og hlýju hjarta og hún
hafði sannarlega mikið að gefa. Það
fengum við vinir hennar oft að reyna.
Sjálf á ég Fríði margt að þakka og
vinátta hennar þessi ár er mér mjög
dýrmæt. Kæmi maður beygður á
hennar fund fór maður glaðari í sinni
af þeim fundi og það ekkert síður eft-
ir að hún var orðin veik. Slíkur var
skapstyrkur hennar. Fríður skilur
því eftir sig stórt og vandfyllt skarð í
hópi vina sinna og fjölskyldu. En
minningin um hana lifir og gott er að
eiga í minningasjóði skemmtilega at-
burði og samverustundir til að rifja
upg og ylja sér við.
Ég votta Sigurgeiri, sonum þeirra
Fríðar og fjölskyldum þeirra, svo og
öðrum vandamönnum, mína dýpstu
samúð og bið góðan guð að styrkja
þau í sorginni. Blessuð sé minning
Fríðar Sigurðardóttur.
Anna Þorbjörg Ingólfsdóttir.
Það var sl. haust sem við hófum
stuðningsfullti-úanám í Borgarholts-
skóla, breiður hópur kvenna, úr
ýmsum grunnskólum Reykjavíkur
og var Fríður þar á meðal. Ekki leið
á löngu áður en við sáum að sum ljós
skinu skærar en önnur í hópnum.
Fríður sýndi strax sína frábæru
mannkosti, bæði í starfi og námi og
var óspör á að miðla reynslu sinni til
okkar hinna.
Fríður hafði yndi af söng og feng-
um við að njóta hans er þær vinkon-
ur Fríður og Halla sungu fyrir okk-
ur. Er ógleymanleg stundin þegar
þær tóku lagið við útskriftina í vor.
Stórt skarð hefur verið höggvið í
samstæða hópinn okkar og mun
Fríðar verða sárt saknað.
Elsku Halla, þinn missir er mikill,
við vitum hvað þið vinkonur voruð
nátengdar, aldrei var minnst á ykk-
ur í hópnum nema í sama orðinu.
Við sendum eiginmanni og fjöl-
skyldu okkar innilegustu samúðar-
kveðjur við fráfall yndislegrar konu.
Blessuð sé minning Fríðar.
títskriftarhópur stuðnings-
fulltrúa júní 2000.
Alltaf jákvæð, sífellt fús, aldrei
tregða né eftirtölur, ljúf í viðmóti, yf-
irlætislaus, óspör á sjálfa sig, mikill
og auðgandi gleðigjafi með söngnum
sínum - jafnvel þótt ekki gengi hún
heil til skógar um sinn. Þannig var
Fríður í öllum samskiptum okkai- við
hana.
Miklar þakkir fylgja henni því frá
Líknar- og vinafélaginu Bergmáli,
sem blessar hana fyrir allt sem hún
söng þráfaldlega fyrir félagið okkar
og gesti þess.
Innilegustu samúðarkveðjur
sendum við öllum ástvinum hennar
og biðjum góðan Guð að hugga þá og
styrkja.
Blessuð sé minning kærs vinar
okkar og söngkonu.
Þessari kveðju fylgja einnig ljúfar
kveðjur og þakkir frá Kristínu Guð-
rúnu Jónsdóttur, sem átti mikið og
gott samstarf við hana sem organ-
isti.
F.h. Bergmáls,
Jón Hjörleifur Jónsson.
• Fleiri minningargreinar
um Fríði Sigurðardóttur bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.
í dag, 1. september,
eru 100 ár frá fæðingu
ömmu minnar og nöfnu
Siggerðar Bjarnadótt-
ur frá Grímsey. Mér er
bæði ljúft og skylt að
minnast hennar með
nokkrum orðum.
Siggerður fæddist á
Hóli í Þorgeirsfirði 1.
september 1900. For-
eldrar hennar voru
Inga Jóhannesdóttir
frá Kussungsstöðum í
Hvalvatnsfirði og
Bjarni Gunnarsson frá
Hóli í Þorgeirsfirði,
hann drukknaði í selaróðri í mars
1907. Seinni maður Ingu var Guð-
laugur Óli Hjálmarsson frá Brekku í
Hvalvatnsfirði. Börn Ingu og
Bjarna voru Guðrún, Siggerður, Óli
og Svanfríður, dóttir Ingu og Guð-
laugs Óla var Signý. Þau eru öll lát-
in.
Inga og Guðlaugur Óli fluttu til
Grímseyjar 1914 og settust að á
Básum. Þangað flutti Siggerður til
þeirra 1917. 20. nóvember 1922 gift-
ist hún Magnúsi Stefáni Sím-
onarsyni síðar hreppstjóra. Hann
var sonur hjónanna Jórunnar Magn-
úsdóttur og Símonar Jónssonar sem
flutt höfðu til Grímseyjar 1920.
Magnús fæddist í Sauðakoti á Ufsa-
strönd 8. október 1899, hann lést 1.
júní 1969. Fyrstu búskaparárin sín
bjuggu þau í Syðri-Grenivík, sem
Magnús byggði í félagi við föður
sinn 1923. Arið 1939-1940 byggðu
þau nýbýlið Sigtún, stórt og mikið
steinhús. Þar bjuggu þau þar til að
Magnús lést. Siggerður bjó tvö ár í
eyjunni eftir það, flutti svo til Akur-
eyrar. Þar bjó hún ein og hugsaði
um sig sjálf í um 15 ár. Síðustu árin
bjó hún á dvalarheimilinu Hlíð. Hún
lést 26. október 1993.
Siggerður og Magnús eignuðust
sjö börn. Huldu Ingibjörgu, f. 15.
sept. 1922, d. 10. ágúst 1937. Sig-
mund Óla, f. 4. des. 1923, kvæntan
Guðrúnu Kristjánsdóttur, þau eign-
uðust fjögur börn, þar af þrjú á lífi.
Búa á Akureyri. Jóhannes Höskuld,
f. 20. maí 1925, kvæntan Guðrúnu
Sigfúsdóttur (látin), þau eignuðust
átta börn, þar af sex á lífi. Hann býr
í Grímsey. Jón Stefán, f. 6. október
1926, kvæntan Rögnu Karlsdóttur,
þau eiga sex börn. Búa í Ólafsfirði.
Bjarna, f. 13. des. 1928, d. 17. des.
1928. Bjarna Reykjalín, f. 30. júní
1930, kvæntan Vilborgu Sigurðar-
dóttur, þau eiga fimm börn, búa í
Grímsey. Jórunni Þóru, f. 21. júní
1932, gifta Einari Þorgeirssyni, þau
eiga þrjú börn. Búa í Grímsey.
Amma Gerða var greind og af-
burða minnug, hún var reffileg, bar
höfuðið hátt og allir sem kynntust
henni voru ríkari í hjarta sínu af öll-
um þeim fróðleik sem hún miðlaði
þeim.
Lífið fór ekki alltaf mjúkum hönd-
um um hana. Þegar hún var sex ára
drukknaði faðir hennar. Ekki voru
önnur ráð til hjá móður hennar en
senda hana til vandalausra. Þar tóku
við nokkur erfið ár, en síðustu árin
áður en hún flutti út í Grímsey var
hún 1 vist í Sigtúni á Kljáströnd,
góðu heimili sem hún talaði oft um
hvað sér hefði liðið vel á. Móðir
hennar giftist síðan yndislegum
manni sem reyndist henni og þeim
systkinum afskaplega vel.
Það var stórt heimili
hjá ömmu og afa og
mörg verk að vinna
bæði úti og inni.
Barnauppeldi og heim-
ilishald lenti mest á
ömmu því afi var störf-
um hlaðinn, utan þess
að draga björg í bú var
hann hreppstjóri og
um tíma oddviti og
mörg önnur trúnaðar-
störf hlóðust á hann.
Mínar fyrstu minning-
ar um ömmu og afa eru *
tengdar heimsóknum í
Sigtún til þeirra. Mér
fannst húsið alltaf svo stórt, það var
alltaf svo góð lykt þar og allt svo fínt
og strokið út úr dyrum. Afi sitjandi á
skrifstofunni eða eitthvað að snúast
úti við og amma að baka soðiðbrauð,
búa til sitt góða skyr eða bara
prjóna því aldrei var setið auðum
höndum. Enginn fór svangur úr Sig-
túni. Margan matarbitann og ég tala
nú ekki um Petit súkkulaðið og
maltölið, átti amma í okkur barna-
börnunum. Umhyggja hennar fyrir
afkomendunum var ómæld, hún
fylgdist með öllu sem gerðist í fjöl-
skyldunni. Ef nýtt barn fæddist, það
fékk nafn, einhver gifti sig eða hóf
búskap, öllu hafði hún skoðun á og lá
ekkert á þeim. Hún var hreinskilin
og stundum brá nýjum fjölskyldu-
meðlimum og samferðafólki hennar,
en hún sagði bara það sem henni bjó
í brjósti og var metin að verðleikum
fyrir það. Eftir að hún flutti til Ak-
ureyrar var hugurinn mikið úti í eyj-
unni hennar og þar var fylgst með
öllu. Hvernig veðrið var, hvernig
fiskiríið var og bara fólkið sem þar
bjó, hvernig því reiddi nú af. Ömmu
þótti alveg óskaplega gaman að tína
ber og margar ferðirnar vorum við -
búnar að fara í berjamó nöfnurnar,
síðustu ferðina fórum við saman
haustið sem hún varð 85 ára. Þetta
var alveg sérstök upplifun, henni
þótti þetta svo gaman og hún var svo
fljót að ég hafði ekki roð við henni.
Amma var trúuð kona, við rædd-
um oft um lífið og tilveruna, vorum
ekki alltaf sammála, sérstaklega eft-
ir að ég varð fullorðin og varð fyrir
áföllum í lífinu. Ég var ekki alveg til-
búin að trúa á sama guð og hún eftir
að hafa misst dóttur mína, en þrátt
fyrir að hún hefði sjálf misst tvö af
börnum sínum ung var trúin óbiluð.
Svo miklar áhyggjur hafði hún af því
að ég væri trúlaus að hún bað prest
að biðja fyrir mér. ^
Það var aldrei lognmolla í kring-
um ömmu. Hún var dugleg, ákveðin
og hlutirnir skyldu sko ganga, helst í
gær, og það er oft haft á orði í fjöl-
skyldunni, að sérstaklega hjá kven-
fólkinu sé stjórnsemin og taktarnir
eins og hjá ömmu Gerðu, og því er
ég stolt af. Ég sakna allra góðu
stundanna sem við áttum saman.
Það er líka margt að þakka, sér-
staklega að fá að alast upp með afa
og ömmu alltaf nærri og umgangast
þau mikið. Mjúku hendurnar hennar
ömmu og faðmlögin, fyrst sem barn
og síðan sem fullorðin, þar ber hæst
alla umhyggjuna og ástúðina sem
hún bar fyrir dóttur minni og sú um-
hyggja var gagnkvæm. Takk fyrir
allt, amma mín. Minningin um þau
sæmdarhjón lifír í hugum okkar og
afkomenda þeirra.
Siggerður H. Bjarnadóttir.
SKILAFRESTUR
MINNINGARGREINA
EIGI minningargrein að birtast á útfarai-degi (eða í sunnudagsblaði ef
útför er á mánudegi), er skilafrestur sem hér segir: í sunnudags- og
þriðjudagsblað þarf grein að berast fyrir hádegi á föstudag. í miðviku-
dags-, fimmtudags-, föstudags- og laugardagsblað þarf greinin að ber-
ast fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrir birtingardag.
Berist gi-ein eftir að skilafrestur er útrunninn eða eftir að útför hefur
farið fram, er ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss
er takmarkað getur þurft að fresta birtingu greina, enda þótt þær berist
innan hins tiltekna skilafrests.
ALPARMINNING
SIGGERÐUR
BJARNADÓTTIR