Skírnir - 01.12.1909, Qupperneq 57

Kvenréttindahreyfingin i Ameriku.
345
gestirnir og embættismennirnir, sem sátu rétt fyrir neðan
pallinn, rýmdu kurteislega til fyrir þeim. Súsanna gekk
þá fram fyrir forsetann og rétti honum yfirlýsinguna með
fáum orðum. Hann fölnaði við, en hneigði sig, til þess
að gera ekki veizluspjöllin meiri. Síðan gengu þær út
og réttu á leiðinni til beggja handa, hverjum sem hafa
vildi, prentað eintak af yfirlýsingunni. Allar hendur voru
á lofti eftir þeim, allir vildu ná í eitt eintak.
Síðan gengu þær út, og upp á háan pall úti fyrir
höllinni, sem ætlaður var söngmönnunum. Hér las Susanna
hátt og snjalt upp yfirlýsinguna fyrir miklum mannfjölda,
sem safnast hafði þar saman. Nokkrum eintökum var
líka útbýtt þar. Eftir það fóru þær allar til únitara-
kirkjunnar, þar sem kvenréttinda-landsfélagið hélt hátíðina,
og Lukretia Mott, sem var 85 ára, stýrði fundinum. Hér
las Mrs. Stanton upp yfirlýsinguna, og ýmsar konur héldu
þar ræður, en á milli var söngur. I 5 klukkustundir
héldu þær þannig áfram með ræður og söng í brennandi
sólarhita.
Um þetta bil komu hermennirnir með hina sundur-
skotnu blóði drifnu fána úr þrælastríðinu, eins og sýnileg-
an vott um allar þær skelfingar. »Móðir Bickerdyke«,
sem hafði hjúkrað og hlynt að veiku »drengjunum« sínum,
með dugnaði sínum og trygð, konan, sem þeir höfðu kall-
að á eftir: »Farðu ekki frá okkur, móðir, við gleymum
þér aldrei!« — hún var gleymd og allar þær ágætis-
konur, sem þúsundum saman fórnuðu eignum, heilsu og
lífi til að hjúkra sjúkum og særðum hermönnum og senda
þeim að heiman alt, sem þeir þurftu með. Svertingjar
og kynblendingar komu í fylkingum, og yfir höfðum þeirra
var 15. grein stjórnarskrárinnar, sem veitti þeim full
mannréttindi, hljómandi eins og sigursöngur. Hver fáninn
eftir annan var borinn fram hjá, með nöfnum Garrisons,
Philipps og Douglass, en hvergi var að sjá nöfn Lukretiu
Mott eða Harriet Beecher Stowe, sem hafði með bók sinni,
um »Kofa Tómasar frænda«, vakið viðbjóð mannkynsins
á skelfingu þrælahaldsins. —