Skírnir - 01.12.1909, Qupperneq 63

Að verða uti.
351
hvíldin fanst mér svo þægileg, svo yndislega þægileg og
hugnæm, að eg man ekki skemtilegri stund í öllu lífi
mínu. Mér fanst eins og himnarnir opnast og eg fór að
sjá sýnir — engla, sem stigu dans —; en meira man eg
ekki, og vissi úr þessu hvorki i þennan heim né annan,
fyr en eg vaknaði í ókunnu rúmi á óþektu heimili, þar
sem fólkið fræddi mig á, að eg hefði fundist ásamt félög-
um mínum, og hefðum við allir verið hálfdauðir úr kulda.
Eg var stórkalinn á fótunum, en fann fyrst til þess þá.
Hefði eg orðið þarna úti, þykist eg sannfærður um, að
ekki hefði mer getað hlotnast þægilegri dauðdagi«.
Frásögn þessa manns ber alveg saman við sögur af
slíku tægi sem flestir munu einhverntíma hafa heyrt. Sjálf-
ur dauðinn læðist vanalega að mönnum óvörum eins og
svefninn, hvort sem dauðameinið er kuldi eða annað. I
dauðans augnabliki er meðvitundin ekki lengur vakandi,
til þess að geta fundið neinn sársauka. Hins vegar verður
þvi ekki neitað, að sá sem farinn er að villast og sér dauð-
ann fyrir dyrum verði óttasleginn, og á hann komi fát og
ef til vill örvinglun. En þess ber að gæta, að þreytan
og svefninn breiða fljótt sinn verndarvæng yfir. Um leið
og líkaminn þreytist, þreytast sem sé líka sálarkraftarnir.
Viljinn hverfur smátt og smátt, og um leið allur áhugi á
að komast áfram á rétta leið. Minnið sljóvast, svo að
menn gleyma allri hættunni, sem yflr vofir, og stendur á
sama, á hverju veltur, og svo er að sjá, sem menn stund-
um ruglist alveg í ríminu, og ímyndi sér, að þeir séu í
þann veginn að leggja sig til svefns upp í rúmi, því það
hefir komið fyrir ekki allsjaldan, að menn, sem orðið hafa
úti, hafl fundist hálfnaktir og eins og í þann veginn að
færa sig úr fötunum eða hátta. Svefninn hefir komið yfir
þá í þessum stellingum. En þegar svefninn er siginn á,
linast smátt og smátt hjartslátturinn og andardrátturinn
verður hægur og máttlítill. Kuldinn gagntekur allan lík-
amann, blóðhitinn minkar og lífið sloknar.
Sé nú frostið mikið, frýs blóðið og alt holdið gadd-