Skírnir - 01.12.1909, Síða 70

358
Að verða úti.
Veðráttan er óstöðug hér á landi. Þó gott sé veður
að morgni getur alt í einu breyzt. Þessu má aldrei gleyma
áður en haldið er á stað upp á fjöll og heiðar á veturna.
— Þar sem loftvog er á heimili má margt af henni ráða
um veðurhorfur, en annars eru oft veðurspár nærfarinna
manna meira virði.
Þá er að athuga hvernig færðin sé; hvort það muni
greiða fyrir förinni að fara ríðandi eða hestar séu einungis
til trafala; hvort hestarnir séu traustir, vel járnaðir o. fi.
Ef farið er gangandi getur verið hyggilegast að taka skíði
með sér, fyrir þá sem á þeim kunna. -f- Þá er klæðnað-
urinn.
Það er mesti vandi að klæða sig svo að kuldinn fái
hvergi höggstað á líkam;inum, en flestir gefa því lítinn
gaum fyr en þeir hafa rekið sig á iliar afleiðingar af
vanrækslu í þessu atriði. Sérstaklega getur kuldinn orðið
óþægilegur ef maður situr lengi hreyfingarlítill á hestbaki.
Nú er það mjög misjafnt hve kulsælir menn eru og verða
því ekki gefnar algildar reglur nm hvernig skuli búa sig,
enda verður þar oft að fara eftir föngum hvers eins. En
eg get lýst því hvernig eg sjálfur er útbúinn í stórhríð á
vetrardegi þegar eg er sóttur langa leið í lækniserindum.
Inst klæða eru: ullarnærföt; milliskyrta úr lérefti; silki-
klútur um hálsinn; þykkir ullarsokkar er ná upp að
hnjám.
Þá koma: Vesti og stuttbuxur úr vaðmáli. Sauðskinn-
skór með illeppum.
Þar utan yflr: Prjónapeysa og utanyflrbuxur úr »brunel«
(vanalegu reiðbuxnaefni) og reiðsokkar sem ná upp á
mitt læri og eru reiðbuxurnar brotnar ofan í þá.
Þá fer eg í vaðmálsjakka og spenni leðurbelti um mittið.
Set síðan á mig skóhiífar (galoscher) með þvengjum og
ristarböndum utan yfir reiðsokkana.
Þá set eg á höfuðið mývatnshettu.
Á vanalegum mývatnsliettum er eins og margir þekkja
hálftunglsmyndað op fyrir uppandlitið, en að öðru leyti
lykur hún þétt um alt höfuðið og hálsinn niður á herðar