Skírnir - 01.12.1909, Qupperneq 75

Að verða úti.
363
Eg hef átt tal við menn sem úr neyðarúrræði hafa
grafið sig í fönn og hefir þeim borið saman um að vel
hafi farið um sig eftir því sem um var að gera.
Þeir sem efast um að vistin í fönn sé fýsileg og við-
unandi ættu að reyna sjálfir að grafa sig í fönn. Tæki-
færi bjóðast nóg á vetri hverjum. Eg fyrir mitt leyti
hef tvisvar grafið mig í fönn að eins til að sannfærast
um hvernig það væri, og get eg ekki annað en hælt því
á hvert reipi. Ekki vantar loft, því snjórinn er gljúpur.
Þegar maður hefir legið nokkra stund, þiðnar kringum
andlitið og smámsaman verður snjórinn svo meyr og
kramur af þeim yl sem leggur frá líkamanum að hægt
verður að þjappa honum saman. Getur maður þannig
mótað sér lítinn helli til að hvíla í. Maður liggur með
öðrum orðum í snjóhúsi, sem verður nægilega rúmgott til
að bylta sér til í. Þar er hægt að leysa frá nestispokan-
um ef nokkur er og fá sér matarbita, kveikja sér í pípu
o. s. frv. Og ekki er legurúmið hart að liggja í, svo
ekki trublar það svefninn. Það eina sem angrar lítið eitt
er rakinn af þiðnaða snjónum, sem vætir mann inn að
skinni. Kulda gætir eigi ef útbúnaður er góður og ekki
skefur snjóinn ofan af manni. Væri maður klæddur
vatnsheldum fötura úr vaxdúk eða skinni mundi rakinn
ekki verða til ama. Þeim mönnum er hafa grafið sig í
fönn kemur saman um að verst hafi þeim þótt er þeir komu
úr fönninni, því þá t'yrst sótti að þeim kuldi af votu
klæðunum. Ef frost er mikið þá er mjög hætt við kali
og innkulsi. Þess vegna er mjög áríðandi að bíða rólega
í fönninni, þangað til dregið hefir úr frostinu eða þar til
hjálp kemur.
Það fer í rauninni ekki ver um mann í fönn en
Grænlendinga í snjóhúsum þeirra. Margir munu hafa
lesið um það, hvernig þeir hafast oft við í snjóhúsum
mikinn hluta vetrar og likar vistin all vel. Snjóhús
þeirra eru tíðum ekki skjólbetri en hola grafin í fönn þótt