Skírnir - 01.12.1909, Qupperneq 77

Að verða úti.
365
honum var bjargað en náði sér fljótt aftur. Hestur hans
fannst dauður hjá honum og hafði kalið í hel vegna þess
að hann náði upp úr fönninni.
Það er alkunnugt um land alt hversu oft það vill til,
að fé fennir og bjargast í fönn, getur lifað í fönninni
langan tíma meira að segja slikt skeður hér og hvar ná-
lega á hverju hausti. Því skyldu þá ekki menn geta lif-
að líka í fönn nokkra daga?
Guðmundur skáld Friðjónsson sagði mér frá sauðkind
sem lifði 16 vikur i fönn og komst af; en það lengsta,
sem dæmi munu vera til um að kind hafi dvalið í fönn
og lifað af, er þó 18 vikur samfleyttar. Það var forustu
ær. sem var kölluð Hatta, en upp frá því Fannarhatta,
og heflr Hermann Jónasson skrifað um hana í Búnað-
arritinu.1)
Það er næsta ótrúlegt að sauðfé geti lifað svo lengi
næringarlaust undir snjónum. Það væri skiljanlegra ef
það gæti náð auðri jörð undir og kroppað sér gras eða
grasrót til matar, en því er vanalega ekki að fagna.
Reyndir fjármenn hafa sagt mér að það væri einmitt
skepnunum til tjóns ef þær ná í grassvörð, því þá gleypi
þær í sig ósköpunin öll af mold og veikist af. Einnig
kvað fénu vera mikil hætta búin ef það fer að eta af sér
ullina, því hún safnast fyrir í kökkum í innýflunum og
veldur garnastíflu. Um Fannarhöttu segir Hermann að
hún hafl ekki náð í grasstrá undir snjónum allan tímann.
Það hafði þiðnað svo frá henni að hún hafði töluvert
svigrúm til að hreyfa sig, en þó var snjór undir henni
og alt í kringum hana. Hún var orðin svo mögur og
létt að hún líktist ullarvindli, en enga ull hafði hún etið
af sér. Hatta hrestist fljótt og náði sér vel eftir útivist-
ina, varð 12 vetra og ætíð talin mesta metfé. (Tvævetur
var hún er hana fenti).
Það er nú enginn efl á því að sauðfé þolir betur
kulda og sult til lengdar en mennskir menn. Svo er tal-
') Búnaðarritið X. árg. Rvík 1894, bis. 84—86.