Ný félagsrit - 01.01.1846, Síða 61

AIpING A ISLAIVDI.
tít
mist eitthvab fjrir 20 ára heffe. þab er nú hvorttveggja,
ab hin dönsku hefðarlög gefa enga átyllu til aö fara
frani á þetta, enda yr&i hefbin me& þessuni skilníngi
svo fjarlæg því ab tryggja eignaréttindi manna, a&
hún yrbi niiklu óvissari og valtari en Jónsbókarhef&in.
því hvernig fer um sönnunina? þab er aubvitab, aö
ekki verbiir heimtaí) af hefbanda ab sanna, a& hinn,
■sem í móti er, hafi vitafe eba getab vitaí) af liefbar-
haldinu; slíkt væri ab brjóta þvert á móti reglunni í
3. grein þessa sama kapítula, sem lögleiba átti. Eigandi
verbur þessvegna aí> færa sönnur á, ab hann hafi hvorki
vitab né getab vitab af hefbinni; en hvernig á hann
ab fara a& sanna þetta? hann hefir ekki annab fyrir
sig ab bera en líkur og kríngiimstæbur, sein dómarinn
á þá ab ineta a& síbustu. þá ber nú ab sama brunni,
sem menn óttast ab falla í meb Jónsbókinni, því hvort
mun vera vafaminna fyrir dóiuarann, ab skera úr því,
hvort óræk eignarsönnnn, bréf og önnur gögn og
skilríki, sé tiþinóti hefbinni, eptir Jónsbók, eua ab
skera úr, hvort líkur og kríngiimstæbur sanni ab eig-
andi hafi hvorki vitab né getab vitab af hefbarhaldi
annars manns? — þab er ekki alls ólíklegt, ab Iitií)
kynni a& vera til þess ine&fram í dönsku-lögiiin, a&
þa& megi vera vanhir&i'ngu a& kenna a& nokkru Ieiti,
þegar ma&iir lætur annan hafa eign sína í hef&arhaldi
uin heil 20 ár, en þab er ine& öllu ástæ&ulaust a&
halda, a& löggjafinn hafi ætlazt til, a& eptir því væri
fari& í hvert skipti, hvort eigandi hef&i vita& e&a geta&
|>eyj;uida hljóði, og J>á er hefðin aptur eins ój>örf. pað
er að segja : J>egar hef ð er skilin J>annig, J>á kemur hún ekki
við ncina J>ar sera hún er ój>örf.