Ný félagsrit - 01.01.1846, Qupperneq 142

142
NOKK.UK OUD UM JAIlDtltKJU.
rt'ttskeraouni og taka npp úr skurbintiin nieb einsker-
anuni.
Rbttskerann niá og hafa til aö skera ineb strengi,
snyddur og kekki (hnausa); skera nienn þá svo lánga
og brei&a rærnu, seni haga þykir, og niá þá skera
nndir meí) plógskeranum, og er þa& efalaust hentugast
vií) strengjaskurí). Snyddum og kekkjum má velta
um tneb páli, ef þa& þykir hægra, en til a& skera í
sundur, þar sem lengdin skal vera, rná hafa i éttskerann,
pál, e&a hvaí) hægast þykir.
Plógskerann skal hafa til aö slétta meí) þúfuna,
eptir afe búií) er ab rista af henni grassvör&inn. þá
er höfb sama a&ferb og á&ur er sagt, moldin er skorin
fram og aptur, unz þúfan er upprætt, en síban mokab
meb reku, til ab fylla allar lágar. þab er mjög áríb-
anda vib sléttun, ab moldin sé vel jöfnub og jafnt
trobin, svo allstabar-verbi jafn-hart undir ábur tyrft
sé, því annars verbur brábuin óslétt aptur, þareb lág
verbur þar sem latisara var undir, og vex sú lág því
meir sem frá líbur.
Verkfæri þessi erti stálsett, og hert svo, ab kald-
hamra má ebur dengja köld meb vættiim hamri (þ. e.
hamrinum skal drepa smanisaman í vatn). þegar þau
slitna og þykkna svo, ab ekki verbur kaldhamrab, þá
skal leggja þau á stein, þángabtil eybist hib deiga
járnib, sem er utan á beggjamegin, verbur þá eptir
stálib í mibjunni, og þarf þess ab gæta, ab þab eybist
ekki um leib, því þá verbur verkfærib niiklu endíngar-
verra, steinninn eybist og tíminn meb, og er þá
margfaldur óhagnaburinn.
Til þess ab sýna, hvernig ætlab er til ab sköptin