Höldur - 01.01.1861, Qupperneq 4

0
hagsazt geta; vier scgjnm næstum sá einasti
fjárstofn, því þeir eru svo fáir, að varla eru
teijandi, sem að fyrirhafnarlaust fái mikil af-
not þess, sem að enginn liefir að unnið. Peg-
ar vjer íslendingar erum að telja vankvæði á
að fá greiddan þann kostnað, sem átheimt-
ist til þeirra stofnana, endurbóta og breytinga,
sem að frainfara-mennirnir eru nú að stinga
upp á ár eptir ár, þá kemur það engan veginn
af því, að vjer sjeum í raun og veru mót-
bverfir öllura nýjum stofnunum, endurbótuni og
breytingum, heldur miklu fremur af hinu, að
þegar vjer lítum á kostnaðar upphæðina og
stofninn, hvaðan hann verður að takast, þá
synist oss, að meira sje og muai verða af stofn-
inum tekið en eðlilega gcti við hann bæízt;
og þá verður það eðiiieg ályktun vor, að stofn-
inn muni eyðast og stofnanirnar hrapa. En
liversu sem þetta er satt, ætlum vjer þó, að
þessi ályktun vor sje í raun og veru tr.est at
því sprottin, að vjer skoðum ckki mál þetta
nema frá einni ldið; og þess erum vjer viss-
ir, að fyrir fratnfara-mönnunum vakir ekki siík
eyðileggingar hugmynd, því þá væfi þeir sanuir
apturfarar-inenn mcð ölluin sínum uppásíungum.
En hver er nú aðaltilgaugur allia þeina