Höldur - 01.01.1861, Blaðsíða 69
71
ríiðið við því cr að hafa dálitla kerru, sem
einn hestur getur dregið, og flytja taðið í henni
í hauginn jafndðum og það kemur úr húsunum.
Um tnikið fúinn áburð og lítið
fúinn. Einn hestur af vel fúnum áburði er
betri en einn af lítið fúnutn; samt er það ekki
ráðlegt að láta haugana brenna mikið saman,
því áburðurinn minnkar þá ekki einungis að
vöxtum og vigt heldur missir liann kraptinn.
Einn hestur af vel fúnuin áburði, sem úíúinn
hefir, ef til vill, verið þrír hestar, getur eng-
an veginn verið svo megn eins og hann var
í fyrstunni, eða þegar taftinu var mokað út úr
húsanum. — Áburðurinn er mátulega fúinn et
járnreka gengur hæglega f þegarmokað er upp
í taðlaupana og vel sjest mót fyrir því rusli,
sem blandað hefir veriö saman við, en það sje
þú svo meyrt, að hæglega megi mylja það smátt.
Vilji maður fl/ta fyrir því, að áburðurinn
úlgi og fúni, þá skal bera hauginn upp 2| al-
in á hæð í reglulegum lögum, og skal liann
vera flatur ofan, og nokkurn veginn jafnbreið-
ur um sig og að neðan. Síðan skal vökva
haugana smám saman með mykjuvatni, er gjör-
ist með því að búa til vatnsheldan afkima fyr-
ir löginn að safnast í til þeirrar hliðar á haug-