Höldur - 01.01.1861, Qupperneq 70

72
stæðinu, scm helzt hallar að J. Ef menn apí-
ur á mót vilja, að áburðurinn fúni hægt, skal
troða honum vel sarnan, bera hann ekki hátt
upp og byrgja hann vel ineð mold.
Pað ríður mjög á að hitfa hinn rjetta tfma
til að bera áburðinn á og koina honuin hag-
lega í jörðina. Það er nijög fávísleg aðferð,
sem höíð er víðast hvar hjer á landi, sú að
bera á túnin á haustin, annaðhvort rjett áður en
jörðin frýs, eða jiegar hún er orðin frosínog sum-
staðar þegar ís og snjór er kominn. í’á miss-
ist allur lögurinn úr taöinu, og söltin uppleys-
ast, þegar þiðnar og rennur burt. með vatninu
á klakanum bæði á veturna í hlákuin og á
vorin undir það jörð fer að þiðna. þ*að hlýt-
ur að liggja flestum f augum uppi, að áburð-
urinn missir mikinn lduta af næringarefnum
sínum með þessu Iagi, og er varla þörf að
skýra ineira, hversu óhaganlega ábur-ðurinn er
notaður með þessum umhugsunarlausa og gamla
vana, sem haföur er á notkun hans. Nú
kynni einhverjir að spyrja: „Hvenær er þá hent-
ast að bera á túnið?“ I’a svara jcg þannig:
Snemma á haustin held jeg sje bezt að bera
á tún, og er þá bezt að dreifa áburðinum um
Jj Sbr. líitgjðrfc qro túua - og eogjnrajkt t'i'4. bls.