Höldur - 01.01.1861, Qupperneq 112

1 u
kemur. Margur er þaö og, teni vinnur og læt-
ur vinna baki brotnu, lieíir mikið uni sig, og
færist það ymi.-legt í iang, scni sýuist geta \ ei ið
bniiuin gróðavegui, en blcása.-t |>ó ekki aö lnbi-
ur. iMeim eru nú almeniit vanir að skella skubi-
imii fyrir þctta uj'ji á gj'afarann, og þykja-t
liafa veitt þvf eptirtekt. að mcðan suinuin fijúgi
steiktar gæsir í tnunn „soíanili,* megi ajitur aör-
ir sætta sig \ið að svelta Byakandi.# Menn
kenna, sem sje, þ\í um, að eins konar Llint
ól.ín fclgi suinuin í íiiluin þeirra athöfnuni, og
sein aidrci skilji \ið }>á, bvernig sem J.eir
liaga ráði sínu, cn suinum veiöi aptur allt að
láiii, hvað eina scm J>eir áfoima og fram-
kvauna ]V> þ'í \eiöi nú ekki neitað, að
svon'a er stundum ásíatt, þá þykist jeg þó l.afu
veitt J>ví ej.tirtekt, að margur maður er sinn-
ar eigin iiamingju eður óbatringju siniíur; að
lieill og iiamingja í J>essu stimdlega er scm
ojitast uíidit Jiví komin, hvernig og á iivem i.átt
líienn bera sig ejstir henni : því hiö foma fyr-
ii iieit stendur enn stööugt: „Ej tir Ji\í sem
hver sáir, skul iiann uj [> skera;“ Jmð er að
skilja, að liver sem leitar atvinnu sjimar í ótta
elr.ittius, niö iðni og ásíundun, <>g latur <kk-
crt það takifæri éi.otað, sem u.eð Ieyíilegu