Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1908, Blaðsíða 49

deplar, settir í kross ( •: • ). Allar rúnirnar í aftasta orðinu eru
skýrar og óskertar: |f'f/|RRJf/ Þ- e. ís, nauð, stungið kaun, ís, bjarkan,
reið, ís og stungið kaun (= ingibrig). Hér mun rangt höggvið.
Orðið er eflaust nafn þess er steinninn hefir verið lagður yfir og af
síðasta orðinu (»dótter«) sést, að það hefir verið kvenmaður. Kven-
mannsnafnið Ingibrig er mér vitanlega ekki til í íslenzku og tel eg
nær vafalaust að kona þessi hafi heitið Ingibjörg. Ætla eg að sá,
er letrið lijó, hafi af vangá einni höggvið reiðina á undan síðasta
ísnum, og að hann tákni ./'-hljóð. Ólíklegt er að ísinn hafi átt að
tákna jö; hitt er líklegra, að sá, er letrið hjó, hafi ekki vitað hversu
hann skyldi tákna ö-hljóðið, því að það mun ekki hafa átt sérstakt
merki í íslenzkum rúnum, heldur er það táknað með ósi. Fyrir
aftan þetta orð eru þrír deplar ( ), eins og eg gat um fyr. Fremst
i neðri línunni vottar fyrir grein af [\ Þar næst \ og þá f; þær
rúnir eru báðar fyrir framan þverálmu krossins. Næst fyrir aftan
hana er j, og þar á eftir j Hér er því f j »lofs« og er það
vafalaust fyrir Lofts; t-hljóðið hefir ekki heyrst á milli hinna sam-
hljóðandanna. Þá kemur hinn einkennilega stungni týr f)), og fyrir
aftan hann sjást leifar af ósi (\ ) aftast á fremra brotinu. Fremst á
aftara brotinu er efri hluti leggsins af ósnum, þá týr, ís með belg
og aftast efri hluti reiðar• einnig vantar nokkuð neðan af ísnum.
Hér er því auðsjáanlega /'\\ \ »dóter«, þ. e. dótter-, hið tvöfalda
t-hljóð er táknað með einum tý, svo sem altítt var um tvöfalda
samhljóðendur, að þeir voru táknaðir með einni rún og ekki tveim.
Aletrunin er því í heild sinni þannig:
ht tnibtv immri
N ÍI :H1 tk
hór hv[íle]r ingibrig
[l]ofs dóter
Þ. e.: »Hér hvfílejr Ingibj(ö)rg [L]of(t)s dótter«.
Hver þessi kona er eða hvenær hún hefir dáið, er mér að svo
stöddu ekki kunnugt um með vissu. Áletranin ber með ýmsu móti
vott um það, að legsteinninn sé fremur gamall, sennilega frá því
fyrir siðaskiftin og máske frá 15. öld. Það er eftirtektarvert, að
einn legsteinn er kunnur héðan frá Hvalsnesi áður, og af lýsingu
dr. Kr. Kálunds af honum í »Isl. fortidslævninger* (Kbh. 1882; bls.
46) sést, að hann muni vera ekki ósvipaður þessum að ýmsu leyti.
Ennfremur ber þess að geta, að 2 rúnasteinar eru komnir frá Út-
skálum, næsta kirkjustað, sjá »Isl. fortidsl.«, bls. 43—45; hvergi
annarsstaðar hafa fundist rúnasteinar i Gullbringu, Kjósar- eða
Árnessýslu. Þessir þrír rúnasteinar frá Útskálum og Hvalsnesi, sem
7*