Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1924, Síða 12

12
Sem er í Jarðab. A. M., líklega af því að hitt kemur fyrir i brjefi,
sem á að vera frá 1493, en uppskriftin er kornúng, og því alls
óvíst, hvort ambur- er annað en misskrift.
Munistunga (48): jeg hef getið þess til, að þetta nafn sje fram-
burðarmynd fyrir Mið(ja)nestúnga; höf vefengir þetta með því að
vísa til þess að í sama skjali kemur fyrir Miðjanes og Munistúnga
»svo að óhugsandi er að Munis- og Miðja-nes hafi ruglast saman*.
Hjer kemur aftur fram málfræðisbrestur höf. Hann skilur ekki, að
hljóð í ólíkum samsetningum geti breyst á ólíkan hátt. Miðjanes
hjelst óbreytt vegna samsetningareðlis síns (1^1), en Miðnes-túnga
var þannig samsett, að miklu meiri áhersla fjell á -túnga (tvikvætt
orð) en nes, og vegna þessarar ríku áherslu var það eðlilegt, að
Miðnes- breyttist í framburði í minnes (ð og n samlagaðist) og að i
varð u milli m og nn. Það er alt eðlilegar hljóðbreytíngar, en jeg
vil þó ekki nú segja fyrir víst, að svo hafi farið, en mjer er næst
að halda það. Þessi skýríng er að minsta kosti sennilegri en höf.
Strandsel (52): það er ekki ólíklegt, sem höf. segir, að þetta
sje rjetta myndin (í flt.). Höf. gerir hjer, út af myndinni Strand-
seljar, þá aths., að hún sje röng af því að samsett orð fái ekki flt.
endínguna -ar. Hefði höf. munað eftir nafninu Vogsósar, sem hann,
auðvitað með rjettu, segir rángt f. Vogs(h)ús(ar), hefði hann orðað
reglu sína öðruvísi; það er auðsætt, að Vogsósar gerir ráð fyrir, að
til hafi verið myndin Vogs(h)úsar, sem heldur ekkert er að athuga
við.
Hœlarvik (54): svo kemur og fyrir Heljarvík. Þegar jeg ritaði
ritgjörð mina, hafði jeg ekki tekið eftir því, að Heliar- kemur fyrir
í fornum annálum, ekki aðeins í Flateyjarannál, sem höf. vísar til,
heldur og í Skálholtsannál. Jeg dæmi því nú öðruvisi um þetta
nafn en þá, og er höf. samdóma, að það »gæti verið upphaflega
nafnið*. Þó er og verður Hælar- lítt skiljanleg breyting. Helar-
vík í rekaskrá 1327 er líklega ekki annað en misritun f. Heliar-.
Kolbítsá (57—8): höf. heldur, að þetta sje upphaflega myndin,
og bendir sumt á, að svo sje, og þá mynd hefur Á. M. Þess ber
þó að gæta, hve auðveldlega beins gat breyst i 2. miðsamstöfu í bits,
vegna þess að n er tannhljóð og s óhljómkvætt.
Sveigðisstaðir (59): alm. skrifað Sveðju- Á. M. segir »alm. Sveie«.
(ekki Sveiju- eins og höf. skrifar). Eftir þessu áleit jeg, að Sveigir
(viðurn.) væri fyrri liður orðsins. Höf. álítur, að Sveigðir sje hið
upphaflega, því að »Sveigðir var tíðara nafn en Sveigir, en Svegðir
kemur aðeins fyrir einu sinni (Lind)«, Jeg veit ekki, hvernig höf.
fer að segja slíkt, því að þetta nafn kemur yflr höfuð aðeins einu