Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1924, Síða 14

14
verra er aö skilja Utibligur, »sá sem starir, blinir úti«, en gerði
hann það þá ekki líka inni? Mjer hefur verið sagt af kunnugum
manni — jeg man ekki hver hann var, og skrifaði ekki upp eftir
honum þegar í stað —, að »útiblikc væri vel skiljanlegt af útsýn-
inni frá bænum; jeg get þessa, það væri gott ef það væri nánar
athugað og rannsakað. Þó jeg vilji ekki neita, að skoðun höf. sje
rjett, get jeg þó ekki álitið, að hún sje áreiðanleg og ábyggileg, og
vil bíða átekta með þessi nöfn; verið getur, að eitthvað komi enn
fram, sem skýri þau eða bendi á, hvernig þau eigi helst að skilja.
Jeg hef dvalið hjer við einstök nöfn, en engum athugulum les-
anda dylst, að jeg hef líka átt við aðalreglur, meginreglur, er nafna-
skýrendur verða að fylgja, og bygt á þeim. Það er mart sem þarf
að athuga og hafa hugfast, þegar skýra skal staðanöfn og önnur;
en ekki síst er það góð málfræðisþekkíng sem þarf, þekkíng á því,
hvernig hljóð breytist eðlilega og orðmyndir. Mikið má læra af með-
ferð Norðmanna og Svia, og nú Dana, á nöfnum, og ætti hver sá,
sem vill skýra nöfn, að sökkva sjer niður í þau rit, sem fram hafa
komið, og eru þar rit 0. Ryghs og þeirra, sem hafa haldið áfram
hans mikla verki, oss skyldust og nauðsynlegust. En staðanafna-
rannsóknir eru einhver skemtilegasti þátturinn í orðarannsóknum.
Finnur Jónsson.