Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1929, Blaðsíða 59

59
ári á eptir tímanum, eða fyrir næstliðið ár. Lítið höfum við getað á-
orkað við stiptsyfirvöldin, en samt er það þó áunnið, að biskup hefir
látið forboð út gánga inóti því, að menn séu að pránga með hluti
frá kirkjum til útlendra, heldur á allt, sem kirkjurnar ekki hafa lengur
gagn af, að sendast til forngripasafnsins. Þetta er nokkuð áunnið, en
nú kemur tii Teits og Siggu, því nú lítur ekki öðru vísi út en að
manni verði vísað út á götuna með safnið, því allar þessar bóka-
gjafir, sem hafa komið til stiptsbókasafnsins í sumar, eru svo miklar,
að þær eru nógar í helmínginn af kirkjuloptinu, en skólabókasafnið
er þegar áður flutt af sama biblioteki. Hvað þeir gera nú við þetta
allt saman, má hamíngjan vita. Hver veit nema þeir geri nú forn-
gripasafnið að olbogabarni, því víst er um það, að þeir gullhálsarnir
hafa lítinn áhuga á því. Það einasta er, sem kann að hjálpa, að þeir
geta varla verið þekktir fyrir að kasta út á götuna 630 nr. af fornhlutum,
sem er eign landsmanna og sem þeir sjálfir hafa gefið landinu, en á
hinn bóginn er óvíst, hvort herbergi fæst, sem í raun og veru er mikið
betra eða vissara en gatan. Þetta er nú skuggahliðin af okkar fram-
förum hérna. Eg er þegar orðinn. leiður á að berjast í þessu, lángt
fram yfir mín efni, því allt af vofir hættan yfir, að allt fari á hausinn;
eg hefi líka brúkað mikinn tíma fyrir safnið til að halda því vakandi,
svo hamíngjan má ráða, hvort maður getur lengi haldið pínuna út;
því það getur orðið lángt þangað til að þetta lagast nokkuð verulega.
Það gengur allvel með Skólavörðuna, og eru komnar upp rúm-
ar 8 álnir af henni, eða neðri tasían. Vegurinn gengur líka vel, og
er hann á þeim stað, sem eg vildi hafa hann (þessu gat maður þó
ráðið). Húsin halda áfram, eins og eg gat síðast um, en eitt þeirra
komst þó ekki upp, sem byrjað var þó á. Þetta er þó bót í máli,
þó lítið sé.
Forlátið þennan iniða.
Yðar vin
Sigurður Guðmundsson.
Eg hefi fengið nokkuð af beinum og fleiru síðan úr Hafurbjarn-
arstaðafundinum. Það er mikið merkur fundur.
Líka sé eg allt af, hvað nauðsynlegt það væri, að þér gæfuð út
ritgjörð um búskap í fornöld, sem sýndi ástandið þá og hvað mikið
þeir voru duglegri. Það er sannarleg hörmúng og plága, að heyra
marga heldri menn tala um allt af, hvað landinu sé að hnigna, jökl-
arnir að stækka, hafísinn að færast nær og nær, og segja að hann
hafi enda ekki verið þekktur fyr en á 13. öld, og þeir segja jafnvel,