Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1929, Blaðsíða 24

24
og þykir lítið hafa orðið úr höggi, svo hátt sem til var reitt. —
Gleymir ekki að hella úr skálum reiði sinnar yfir landfógeta að
síðustu.
Fáum dögum síðar (2. sept.) skrifar hann konungi, rekur gang
málsins og talar óvirðulega um störf dómanda hið fyrra sumarið,
segir að Hákon hafi farið heim fyr en nokkurn mann varði, eftir að
þeir höfðu setið yfir málunum á fimmtu viku, við brennivínsdrykkju
og á þann hátt, sem guð muni bezt vita. — Segir hann að dómur
sá, sem feldur hafi verið 24. síðastliðins mán., hafi verið i samræmi
við hinn fyrri. — Síðari hluti bréfsins er mestmegnis skammir um
landfógeta og síðan Appolloníu í gröf hennar, fyrirbænir fyrir sér
til konungs, ef einhverjir af hinum hatursfullu og jafnvel blóð-
þyrstu óvinum skyldu fara að skrifa honum um sig o. s. frv. — Bréf
þetta sendi hann til stiftamtmanns til góðra meðmæla, ásamt bréfi
til hans sjálfs, dags. 10. s. m.; barmar hann sér þar mjög yfir þeirri illu
meðferð, sem hann hafi mátt þola, í þessu auma landi, vegna þess-
ara málaferla. — Má nærri geta, að þetta hafa heldur engar sældar-
stundir verið fyrir amtmann. Er sem hrinið hafi á honum bölbænir
stúlku þeirrar, er Appollonía sagði landfógeta frá, að hefði veslazt
upp af þunglyndi, vegna þess að Fuhrmann hefði verið trúlofaður
henni fyrrum og svikið hana í tryggðum; kvað hún hana hafa í
veikir.dum hennar óskað honum mikils ills og ógæfu, og að það
mætti koma yfir hann áður en hann dæji. Sú ósk hefir orðið upp-
fyllt í ríkum mæli. Honum hafði nú að vísu tekist að fá sig dæmd-
an sýknan af dauða Appolloniu, og sömuleiðis Karen Holm, sem
hann virðist hafa unnað, og móður hennar. En orðróminn hér og
erlendis var óhægt að kæfa niður, og allar illar grunsemdir hér og
þar. Og ekki var allt búið enn, hann átti eftir að ná sér niðri á þeim
Larsen og Wulf landfógeta. Og svo hafði staðið í skipunarbréfi kon-
ungs til dómandanna, að endanlegum dóm þeirra ætti undir eins að
senda inn fyrir hæstarétt til frekari athugunar.
Það er nú að svo búnu óvíst, hvort hæsti-réttur hefir nokkru
sinni fjallað um sjálft aðal-málið, eins og staðið hefir til, en af frá-
sögn Jóns prófasts Halldórssonar, í Safni II, 775, sést það, að sum-
arið eftir, 1727, stefndi Kinch, sem þá var orðinn undirkaupmaður á
Vestfjörðum, þeim Þorleifi prófasti og Fuhrmann amtmanni fyrir
hæsta-rétt. Var stefnan lesin yfir gröf séra Þorleifs, því að hann var
þá þegar kominn fyrir hinn æðsta dómstól; hann drukknaði í kvísl
úr Markarfljóti 12. jan. (sbr. Ann. 1400—1800, I, 529), þar sem síðan