Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1929, Blaðsíða 87

87
fyrir, hvernig það hefir hlaupið undir bagga með safninu. — Hér er
í öllu tilliti úr mjög vöndu að ráða, eins og stendur. Peníngar safns-
ins eru hreint á förum, og þess vegna hefi eg ekkert getað fengið
af þeim, nema eg hefði stórum skaðað safnið, sem nú hefir nærri
ekkert að kaupa fyrir, og vantar þar að auki enn marga skápa og
fleira. Að sýna safnið öllum útlendum og innlendum ferðamönnum
tekur svo mikinn tíma, einkum í ár, að maður getur varla annað
gert tvo mánuði. Þetta gerir það að verkum, að eg get varla séð að
safnið geti staðizt, nema það fái stöðuga penínga úr landssjóði hvert
ár, — en enginn getur, eða fæst til, að standa fyrir því upp á þenn-
an hátt. En nú er einmitt þörfin mest að gera eitthvað, því ferða-
mennirnir sópa burt okkar fornu menjum, og eins þeim elztu prent-
uðu bókum og handritum, hvar sem þeir ná. Hjá stiptamtinu er varla
að búast við neinni hjálp, eða hjá þeim »heiðraða minni hluta!«, því
þeir hatast víst við safnið, eins og við íslenzku búníngana, og vildu
víst helzt eg segði hvoru tveggja af höndum. Þeir skoða það allt gert
í fjandskap við Dani, og varla mundi það bæta úr skák, ef karlmenn
færu að taka upp búninga, eins og margir tala nú um. Það má nú
svo að orði kveða, að allar yngri stúlkur séu nú hér komnar á ís-
lenzkan búníng, nema dætur biskups og Jónassens og fáeinar kaup-
mannadrósir. Eg held að þær séu orðnar hræddar um, að þær ekki
gangi annars út. — En út um landið miðar því mjög seint áfram; þó
eykst það allt af. —
Hafið þér séð Elliðaár-kortið, sem er við hæstarétt? Þið ættuð
að fá kopíu af því, meðan það er ytra, því á því er sýndur allur
þíngstaðurinn og afstaða hans. — Vænt þykir mér, ef þið getið keypt
handrit Jóns Árnasonar; eg var orðinn hreint á glóðum, að það lenti
allt í útlendum, því slíkt er mjög hægt að selja fyrir afar-verð, vit-
lausum Englendíngum, sem kaupa allt, sem þeir sjá.
Slæmur var bókmentafélagsfundurinn síðast, þeir voru þar nærri
komnir á bakið á okkur og Grimur nærri orðinn forseti. Það átti svo
sem að komast í hendur minni hlutans. Við slíkt er ekki gaman að
eiga, því ekki er hægt að nugga hinum á fund, þó þeim sé sagt,
hvað við liggi. Eg var mest hissa á, hvað höfðíngjarnir nentu að
fjölmenna.
Mér er sagt, að það hafi ekki verið sérlega vinalega komið fyrir
íslenzku hlutunum á útstillingunni. Slíkt ætti ekki að liggja í láginni
og ekki heldur, hvað Danir og aðrir segja um það. Hér vitum við
ekkert með vissu um slíkt. Það getur haft töluverða þýðíngu, ef til
vill. Eg bjóst reyndar aldrei við góðu af Dönum, og hverju má búast
við á þessum tímum. — Hér hefir töluvert verið byggt, eins og vant