Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1929, Blaðsíða 47

47
til, og segja honum í stuttu máli ykkar status og biðja hann ásjár.
Semi þið nú laglega, ekki of lángt en snjallt og sláandi. Sendið þið
mér skjalið og skal eg reyna við kallinn, en flýti þið ykkur, því hann
er ef til vill nærri þröskuldi á himnaríkis dyrum. En svo er eg hrædd-
ur um eg megi taka af ykkur nokkuð aptur, og það er Hauksbókar-
blöðin, því nú er það komið í alla, að þau sé ugglaust úr AMagn.
safninu, og hafi verið í 544, 4to. fyrir 40 árum síðan. Eg ætlaði ekki
að verða fyrstur til að kalla upp með það, en nú eru bæði Jón Árna-
son og Guðbrandur búnir að segja frá því, og AM.nefndin getur ekki
annað en farið í stjórnina og heimtað blöðunum skilað aptur. Það
væri líklega bezt, þið senduð þau nefndinni að fyrra bragði, því satt að
segja eru blöðin einkis virði, þar sem ekki er annað á þeim en
theologist gamalt gutl. Þið Jón Árnason ættið að senda mér þau
með fyrstu ferð og svo væri það stríð á enda.
Rimmugýgr hét öxi, sem var í Skálholti á dögum Jóns Vídalíns
biskups, send til Hafnar hér um bil 1720 með Raben stiptamtmanni.
Hún var eignuð Skarphéðni. Önnur var í Skálholti c. 1788—96, og
var líka kölluð Rimmugýgr Skarphéðins (því þá hafa menn verið
búnir að gleyma hinni) og mun sú líka hafa verið send til Hafnar.
Hver veit nema frú Þórunn muni til hennar. Það er sú sem þér segið
senda 1804. Um hina hefi eg séð bréf samtíða, sem eg nú ekki finn.
Forlátið mér þenna miða, og verið ætíð sælir og blessaðir.
Yðar trúr vinur
Jón Sigurðsson.
5.
Reykjavik September 1864.
Góði vin!
Eg þakka yður fyrir yðar góða bréf. Nú er reyndar um margt
að tala af ýmsu tægi. Eg er reyndar líklega búinn að fá það mesta
um Þíngvöll sjálfan, eða að minnsta kosti svo mikið, að eg get farið
að semja ritgjörðina, ef eg hefði núna tíma til þess, en þó vantar
mig enn ýmsar upplýsingar annars staðar frá, er eg álít nauðsynlegar
til samanburðar í þessu máli, en það er ekki strax feingið, þó skrif-
að sé eptir því, það þekkið þér. Eg var nýlega á Þíngvelli og mældi
og aðgætti þá enn að nýju margt. Það er nær ótrúlegt, hvað sá stað-
ur er aðgæzluverður, þegar farið er að hugsa um hann, það er að
segja, ef menn verulega vilja skilja staðinn í fornöld. En ýmsar mein-