Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1929, Blaðsíða 8

8
Sigurður lögmaður dæmt í því í héraði, líklega í Kópavogi, og
verður nú ekki séð, hvernig dómur hans hafi fallið, en sennilega
hefur hann hljðóað upp á stórhýðingu, sem gengi næst lífinu.
Þótt sakarefnið væri lítilmótlegt hefur mál þetta verið gjört hér
að umtalsefni, ekki að eins vegna þinghaldsins hjer, heldur af því að
það lýsir svo vel aldarhættinum, að því leyti sem það nær. — En
að því er viðvíkur refsingunni, sem gera má ráð fyrir að Þorgils hafi
fengið, þá er lítið vit í henni. Það sem hann hafði gert, það hafði
hann gert í góðum tilgangi og án þess að vilja gera nokkrum manni
skaða, eins og hann einnig var fús til að sverja. — Annað mál er
það, að þessi unggæðislega tilraun hans, til að hafa áhrif á veður-
áttufarið til hins betra, var helzt til stráksleg og gat jafnvel gefið
húsbónda hans, eða þjónandi presti, ástæðu til umvöndunar. — Hefði
séra Jón Vídalín (síðar byskup), sem hjelt Garða 1697, verið heima
þá um haustið, hefði sennilega lítið málastapp orðið úr þessu; en
hann var þá í Höfn til að láta vígjast til byskupsembættis í Skálholti.
Annað lönguhausmál kom hér fyrir þing 1729; sjá um það hér
fyrir aftan.
IV. Útileguþjófar og uppnefningar.
Síðan liðu nokkur ár svo, að fátt kom stórra mála fyrir Kópa-
vogs-þing, að því er kunnugt er, en dómabók mun vanta frá 17.
sept. 1700 til 13. nóv. 1704. Þann dag var þingað í öðru einkenni-
legu máli, uppnefningamáli af Álftanesinu, og skal þess getið nánar
hér á eftir. En í Valla-annál séra Eyjólfs Jónssonar (Ann. 1400-1800,
I., 451—53) er sagt frá stórfeldu þjófnaðarmáli, sem komið hefur
fyrir Kópavogsþing 1703. Þrír flökkuþjófar höfðu tekið upp á því, að
leggjast út í helli, sem er skamt frá »Hverinum eina«, rétt við Sels-
vallaveginn úr og í Grindavík. Náðu þeir þar 3 sauðum og rændu
mann, sem fór þar um. Skömmu fyrir alþing fór bóndinn í Flekkuvík
að þeim við 12. mann, tók þá og flutti til Bessastaða. Síðan var
þingað í máli þeirra í Kópavogi og þeir færðir þaðan til alþingis. Þar
voru tveir þeirra hengdir, en hinn þriðji, sem var ungur piltur,
»hýddur sem bera mátti«. — Um haustið þótti mönnum aftur fara
að bera á fjárhvarfi og fengu grun um, að enn myndu vera þjófar
uppi í fjöllunum. Fóru tveir stórir hópar að leita, en enginn fannst úti-
legumaðurinn. Annar hópurinn tók þó fastan mann, hjáleigubónda í
Krýsuvík, og færðu hann til Bessastaða. Var þingað yfir honum í
Kópavogi, en hann meðgekk engan þjófnað. Þó hefur hann ekki ver-
ið ugglaus um sitt mál, því að hann strauk litlu síðar frá Bessastöð-