Kirkjutíðindi fyrir Ísland - 01.01.1879, Qupperneq 27

27
því að vaxa og þróast, bæði hjerájörðu og eptir dauð-
ann, þangað til það verður fullkomið, þ. e. nálgast hinn
óskapaða, fullkomna guð; það á fyrst að verða til, þar
næst vaxa óhindrað eptir þeim lögum, sem mannlífinu
eru sett, búast undir hjálpræðið, þroskast, unz það los-
ast við allt, sem er fallvalt og eyðanlegt, loksins verða
dýrðlegt og sjá guð. Lærisveinar postulanna, öldung-
amir, hafa sagt, að þannig gengi framförin stig fyrir
stig upp á við: Andinn leiði til Sonarins, Sonurinn til
Föðursins“.
Sæla á skylt við sdl; það er ástand, sem sálin er
í, þegar hún er leyst frá öllu, er takmarkar hana, til
að geta notið síns fulla frelsis og lifað í guði eilíflega;
sælan er gleði, meiri en nokkur önnur gleði, sem hef-
ur oss hátt upp yfir tímann. Hið eilífa líf byrjar með
endurfæðingunni i skírninni, en vjer lifum þvi fyrst í
fullum krapti eptir dauðann, eins og Prudentius kveð-
ur: „hið algjörða líf vinnst í dauða“. par eð það er
byrjað þegar í þessu lífi, hljótum vjer að verða þess
varir, og það hlýtur að gefa oss forsmekk um krapt
komandi aldar. þetta sannar lika lífs-reynsla kristins
manns; hinn kristni maður finnur opt forsmekk hins ei-
lífa lífs, þó það sje ekki, ef til vill, nema eitt stutt augna-
blik í senn; hann talar þá, eins og Lavater segir, „sem
maður við guð, og guð svarar honum bæði sem guð
og maður“. þetta reyndi og Augustinus; hann segir
svo: „Æ! jeg vildi, að holdsins óró kyrrðist, og jarð-
arinnar skuggamyndir hættu að hreifa sig, og sálin
sjálf, hver tunga og hver mynd, svo að vjer heyrðum
hann einn tala, er allt hefir skapað, og sem vjer elsk-
um i öllu, að vjer heyrðum hann tala, ekki i líkingum,
heldur með sinu eigin orði. Ef vjer þá þannig heyrð-
um hann tala eilíflega, eins og hann, sem er og var og
verður, er eilífur, og ef sál vor gæti þannig sökkt sjer
niður i óumræðilega unun og gleði: mundi þetta þá