Óðinn - 01.01.1920, Blaðsíða 24

24
ÓÐINN
Sigga: Já.
Ragnar: Jeg fer ekki með ykkur! Jeg er satt að segja
mjög lasinn.
Hildur: Pað er enginn vandi að sjá það. Pú ert náfölur.
Ottó: O, ætli það liði ekki frá, Itagnar?
Ragnar: Nei — ekki fyrst um sinn!
Geiri: Petta er afarleiðinlegt! (Lína og Magga taka í
sama strenginn).
Hildur: Við látum hann ráða í þetla sinn. Jeg gæti
líka aflýst ballinu.
Lína og Magga: Aflýst!
Ragnar: Nei, í öllum bænum gerðu það ckki. Pað er
líka altof seint nú.
Hin: Já, altof seint!
Hildur: Jæja, vertur þá sæll, drengur minn! Og láttu
þjer nú batna fljótt! (Þau kveðja Ragnar og fara).
Sigga (ætlar inn til sín); Góða nótt!
Ragnar (það er óstyrkur á honum): Nei — bíddu —
jeg ætla að tala við þig! (Gengur um gólf í æstu skaþi).
Sigga: Hvað vildirðu mjer!
Ragnar: Fyrir löngu síðan keypti jeg fallegasta hlutinn,
sem þig langar til að eiga. Hann liggur þarna inni í
herberginu mínu.
Sigga: Nei — er það satt? Pakka þjer fyrir. (Tekur í
hönd honum). Hversvegna titrar þú svona, Ragnar?
Ragnar: Jeg er veikur af mínum eigin styrldeik. Pess
vegna skelfur hönd mín.
Sigga (Pau hafa fært sig nær og nær dyrum Ragnars):
Fæ jeg hlutinn í kvöld — eða eigum við að bíða þangað
til á morgun. (Horfir á Ragnar — hrædd). Já við bíðum!
Ragnar: Nei, nei. (Próttur í orðunum). Nú eða aldrei.
(Hann opnar dyrnar í flýti — tekur djarft í Siggu og
fer með hana innfyrir).
Sigga (milli vonar og ótta): Ragnar!
Annar þáttur.
Sama stað. Kvöld. Tunglið lýsir upp aftari hluta
stofunnar hægra megin. í gegnum gfuggann sjer maður
hvíta sljettu. Kristín, Ella og Einar eru í stofunni. Einar
framarlega á miðju gólfl — Ella i stól skamt frá dyrum
Ragnars. Kristín stendur hjá dyrunum.
Kristín (hlustar við dyrnar): Guð minn góður! Pú
getur ekki ætlað mjer að bera þennan kross!
Ella: Veslings Ragnar!
Kristín: Aldrei kvartar þú, Ella mín!
Ella: Jeg hef yfir engu að kvarta.
Kristín: Ef allir þeir, sem þjást, hefðu þína trú, barnið
mitt, yrðu andvörpin færri.
Einar (leikur sjer með dálítinn trjehest): Hott, hott!
Kristín: Nú eru bráðum tveir dagar siðan hann hefur
bragðað mat. Ymist heyrist mjer hann biðjast fyrir eða
þá æða fram og aftur um gólfið. Hann hefur mörgum
sinnum spurt að, hvort pósturinn væri kominn. Jeg
veit hvað hann óttast.
Ella: Mest kvelst hann þó líklega af óvissunni um Siggu.
Kristin: Nú heyrist mjer hann hiðjast fyrir. Ó, guð
hjálpaðu lionum. Við skulum biðja með honum, Ella!
(Hún setst við hliðina á Ellu).
Einar (kemur til mömmu sinnar): Mamma — jeg er
þreyttur, má jeg sitja hjá þjer. (Hann setst). Hvað er
þetta svona heitt á kinninni á þjer?
Kristín: Pað er ekkert.
Einar: Pú grætur. Er það af þvi að pabbi kemur ekki?
Kristín: Jr, Einar minn!
Einar: En nú kemur hann bráðum. En hvað þá verður
gaman. Sverð og skjöldur handa mjer — augu handa
Ellu. Jeg hefði líka átt að fá augu. Sigga þarf ekkert
að fá. Hún er hjá Ólöfu. Pað er nóg handa hcnni. Pví
er hún annars svona lengi þar? Er hún veik? Hvers
vegna kemur hún ekki heim? Elsku mamma mín, vertu
nú ekki að gráta. Jeg skal kyssa þig og vcra vænn
drengur!
Kristín: Pú ert mikið blessað barn.
Ragnar (í dyrunum — röddin er hljómlaus): Er póst-
urinn ennþá ókominn?
Kristín: Já. Jeg skil ekkert í því. Það er svo langt
síðan skipið kom. Heyrðir . . . sáslu þegar það kom?
Ragnar: Já, jeg sá þegar það kom. Pú færð mjer brjefin,
þegar þau koma — bæði mitt og þitt. Jeg les þau
fyrir þig.
Kristín: Pú — lesa þau fyrir mig?
Ragnar: Er þjer það á móti skapi?
Kristin: Nei — sei, sei! Pú mátt svo sem gjarnan
lesa þau!
Ragnar: Mamma, mig langar lil þess að tala fáein orð
við þig, af því við erum ein.
Kristín: Já, sonur minn. Pau geta farið inn á meðan.
Ragnar: Hvern áttu við — nú, krakkarnir. Jeg tók
ekki eftir þeim — tók bara ekki eftir þeim.
Ella (er staðin upp): Við skulum koma, Einar. (Pau fara).
Ragnar: Pá erum við ein!
Kristín: Já. (Hún gengur nær Ragnari — rekur upp
hljóð — stansar).
Ragnar: Pví varð þjer svona ílt við?
Kristín (svarar ekki alveg strax): Mjer lieyrðist Einar
detta.
Ragnar: Svo — var pað ástæðan. (Þögn). Jeg hef
hugsað margt síðustu dagana.
Kristín: Pú mátt ekki loka þig svona inni. Pú lofar
engum að tala við þig. Jeg er orðin i ráðaleysi með
hvað jeg eigi að segja, þegar spurt er eftir þjer.
Ragnar (sokkinn ofan í sínar eigin hugsanir): Pú varst
einhverntíma mjög veik í æsku þinni — eða þú datst
og meiddir þig hræðilega. Er ekki svo?
Kristin: Jeg veik? Nei!
Ragnar: Pá hefurðu dottið.
Kri8tin: Ekki get jeg munað eftir því. Mjer hefði þá
verið sagt frá því síðar.
Ragnar: Pú getur hreint ekki munað eftir að hafa
meitt þig?
Kri8tin: Nei!
Ragnar: Pað hlýtur að vera. Pví ættirðu að vera
hrædd við að segja mjer það?
Kristín: Pví spyrðu svona hranalega............feg skil hvað
þú átt við. Pú heldur, að jeg sje völd að ógæfu barnanna!