Óðinn - 01.01.1920, Blaðsíða 39

ÓÐINN
39
sálu hans, breiða yfir það — og — eins og Bjarni
Thorarensen kveður: »Lastaðu ekki laxinn, sem
leitar móti straumi sterklega og stiklar fossa.«
Um hið nefnda aðaleigin hans fer síra P. Þ. sál.
að síðustu í líkræðunni þessum orðum: »Það var
eins og líf og framkvæmd Haralds sál. væri
nákvæmlega sniðin eftir orðunum, sem Jesús sagði
við einn af höfðingjum Gyðinga: Pegar þú býður
til máltíðar, þá skalt þú ekki bjóða ríkum vinum
og nágrönnum til þess að þeir endurgjalda þjer»
heldur skalt þú bjóða fátækum, vanheilum, hölt-
um og blindum, því það mun verða endurgoldið
í upprisu rjettiátra.« Djúp þögn hvílir yfir síðasta
áfanga Haralds sáluga, eftir að hann fiutti í
skjól barna sinna, bilaður að heilsu og kröftum,
en hvernig sem hagur hans stóð, verður hans
jafnan minst sem mikilhæfs og göfugs gáfumanns.
G. V.
0
Nokkur kvæði.
Norður.
Skýjaiönd svanfögur svífa,
svífa í Norðurátt.
Er ei sem elskandi mæni
eftir þeim loftið blátt.
Vindurinn vængina breiðir,
vogaldan með honum fer,
eina leið eina leið hverfa,
— en hvað þau flýta sjer.
Eitt er mjer heitast f huga, —
haust, má jeg treysta þjer?
Getur þú borið við barminn,
blækaldan, rós frá mjer?
Eva, þú ljekst þjer
við lauf og þresti,
land þitt blíðu
og söng þjer festi;
ljósgrænt silki
þjer beykið breiðir,
blær frá Sundinu
heim þig leiðir.
Brostu, Eva,
jeg er á förum —
orð eins og smáblóm
þjer gróa á vörum;
kystu mig, Eva,
— nei, ekki að gráta,
jeg ætla að muna þig
sæla og káta.
Oxford.
Til viðar gengur vorsól mild og rjóð
og vefur skóg og hæðir þýðum ljóma;
frá kirkjum helgum klukkur bliðar hljóma,
um fögur hvolfin berast bænarljóð.
í friði kvölds hin forna hvílir borg
og fagrar stjörnur yfir henni vaka.
Hjer er sem tíminn ekkert megi saka
og alt sje guðs í hendi, von og sorg.
Pær sömu klukkur syngja um himins frið
og sömu hallir enn i tign hjer standa
sem öldum fyr en önnur bygðist grund.
í skjóli við þau helgu, trauslu hlið
jeg hlusta, gleymi jarðar sorg og vanda —
sem einbúinn í kyrrum klausturlund.
Eva.
Augun sem vötnin
inst i lundum,
sem blærinn klappar
með barnamundum;
brosið sólmildur
sumardagur,
er skógurinn angar
yndisfagur.
Fiðluhljómar.
— f gondól sveif hann um sikin blá,
söng um stjörnur og ástaiþrá,
— nú lykur hann þokan, þung og grá.
Fiðlan hans geymir suðræna sól,
í svörtum augum er draumaskjól,
ættland í tónanna álfahól.
* ★
¥