Óðinn - 01.01.1920, Blaðsíða 34

34
ÓÐINN
höndum hans. Hjálpaðist þar að verkleg þekking
og hvgni, þrek, fjör og áhugi, og var hverju því verki
vel borgið, sem hann tók að sjer að leysa af hendi.
í æsku vann hann að sveitavinnu og þótti
snemma afbragð annara manna að dugnaði og
áhuga. Fyrstu 5 árin eftir að hann fór úr foreldra-
húsum bjó hann í sveit og blómgaðist hagur hans
fljótt. Mun hann þá helst hafa ætlað sjer að
stunda áfram sveitabúskap; og vissulega hefði
hann orðið sveitarfjelagi sínu til mikillar upp-
byggingar, því hann hafði brennandi áhuga á
hverskyns framförum, var hjálpsamur og ósjer-
plæginn, áræðinn, öruggur og ótrauður til allra gagn-
legra framkvæmda. Auk þess varð hann snemma
afbrags smiður, sem lagði flest á gjörva hönd.
En að ósk konu sinnar, og vegna vanheilsu
hennar, varð hann að yfirgefa sveitalífið og fluttist
til Reykjavíkur árið 1875, og upp frá því stundaði
hann mest trjesmíði.
Fyrst vann hann hjá Einari Jónssyni tjesmíða-
meistara, til þess sð fá æfingu í húsasmíði, en
fór brátt að taka að sjer húsabyggingar og varð
síðan um langt skeið einn af helstu bygginga-
meisturum Reykjavíkur. Smiðaði hann þar fjölda
húsa, sem oflangt yrði upp að telja. Átti hann
jafnan meiri kost á húsabyggingum, en hann gæti
komist yfir. Auk þess smíðaði hann hús á ýmsum
stöðum úti um landið t. d. í Ólafsdal, á Hvann-
eyri, Knararnesi, Grímstöðum á Mýrum, Lundi og
víðar. Ennfremur strandmannaskýli það er D.
Thomsen konsúll og kaupmaður Ijet reisa á
Skeiðarársandi.
Tvisvar var honum falið að fara til útlanda til
byggingarefniskaupa og leysti hann það sem annað
vel af hendi.
Nafnkunnastur varð Sveinn sál. sem afbragðs-
smiður. En um hann var einnig margt fleira að
segja, sem eigi var minna um vert. Hann var
aldrei til menta settur, en samt mátti hann heita
bókhneigður maður, las hann oft mikið í tóm-
stundum sínum og varð vel að sjer í mörgu,
einkum las hann mikið fornsögurnar og var flesl-
um betur heima í þeim, því hann hafði ágætt
minni. Líklega hefur það verið þeim lestri mikið
að þakka, að hann talaði betra mál en títt er um
ómentaða menn og sagði frábærlega vel og skemti-
lega frá, enda var honum ljett um mál og hann var f
besta Iagi orðhagur, líkt og hans þjóðkunnu bræður,
Hallgrímur biskup og Jón Aðalsteinn kennari.
Mannkostamaður var hann óvenjulega mikill,
hjálpfýsi hans og konu hans mun lengi í minnum
höfð hjá þeim er til þektu. Trygglyndari vin er
torvelt að finna. Þeim, sem hann eitt sinn hafði
tekið trygð við, gleymdi hann aldrei. Heimilisfaðir
var hann hinn besti, umhyggjusamur, nærgætinn
og ástríkur. Barngóður með afbrigðum. En það,
sem við öllum blasti, var hans ljetta og glaða
lund, hvernig sem lífskjör hans voru. Fjör, áhugi
og glöð lund, en þó jafnframt stilling, voru ein-
kenni hans til hinstu stundar.
Hann var hjartfólginn öllum ættmennum sínum,
vandamönnum og vinum, og velmetinn af öllum,
sem einhver kynni höfðu af honum.
Guð gefi þjóð vorri marga slíka sem hann var.
S.
0
Rögnvaldur i Rjettarholti.
Hinn 6. ág. 1918 andaðist á heimili sínu,
Rjettarholti í Blönduhlíð, merkisbóndinn Rögn-
valdur Bjarnason.
Rögnvaldur sál. var fæddur 26. des. 1850 á Auð-
ólfsstöðum í Langa-
dal í Húnavatnssýslu.
Faðir hans, Björn
Ólafsson bóndi á Auð-
ólfsstöðum, var bróðir
síra Arnljóts á Bægisá,
og er það alkunn gáfu-
ætt. Móðir hans, kona
Björns, Filippía, var
dóttir síra Hannesar
Bjarnasonar á Ríp, og
er það hin alkunna
Djúpadalsætt, sem tal-
ið hefur marga merka
menn.
Ungur misti Rögn-
valdur föður sinn, er druknaði um vorið 1853 í
svonefndri Holtskvísl, hjá Eyhildarholti í Hegra-
nesi, nýlega fluttur þangað búferlnm. Fór þá Rögn-
valdur til móðursystur sinnar, Marlu Hannesdóttur
á Stóru-Seylu, og ólst upp hjá henni. Maður Marfu
var Magnús bóndi á Seylu, sonur síra Magnúsar í
Glaumbæ, en dóttir þeirra var Sigríður, kona Gísla
hreppstjóra í*orlákssonar á Frostastöðum, en móðir
Magnúsar hreppstjóra, sem þar býr nú.