Óðinn - 01.01.1920, Blaðsíða 15

óðínn
15
Glaumfjaröaraílstöðin fullgjörð.
heiminum, þó reyndar sjeu nokkur
smáver ennþá norðar, og þar er það
jökulvatn eins og á íslandi, sem fram-
leiðir orkuna. Verið sjálft liggur í stór-
hrikalegu hjeraði umkringt af háum
snjóþöktum fjöllum í fjarðarbotninum.
Miðlunargeymarnir liggja upp til fjalla.
í greinum þessum eru að eins nefnd
fáein af þeim allra helstu verum í
Noregi, auk Rjúkanversins, sem er alveg fullgjört.
Það mætti segja margt og mikið um önnur orku-
ver, sem eru nærri fullbúin, en það mundi verða
of langt mál. En greinar þessar ásamt myndum
þeim, sem þeim fylgja, geta væntanlega fært
mönnum heim sanninn um það, að raforkunotin
fara sigurför um allan Noreg, og það mjög hraðfara.
Raforkan er nútímans og framtíðarinnar öflugasta
stoð, bæði í býbýlum manna, á sveitabæjum og í
verksmiðjum. Og lönd eins og Noregur og ísland,
sem hafa svo að segja takmarkalausa mögu-
leika til að hagnýta sjer fossana til framleiðslu
raforku, þau lönd eiga náttúrugæði sem eru blátt
áfram ómetanleg í krónum. En — það verður að
leysa þessi bundnu öfl. Það verður að beisla
fossana. Því meira vatn sem heldur áfram að
renna til sjávar, án þess að vinna neitt gagn á
leið sinni, þvi meira verðmæti er algjörlega á
glæ kastað.
Bokki búálfur.
Æflntýri eftir Sigurjón Jónsson.
Einu sinni var karl og kerling í koti. Þau áttu
sjer eina dóttur barna. Hún var átján ára, eða
þar um bil, þegar þessi saga gjörðist, og hjet hún
ja — hún var æfinlega kölluð Dísa.
Fleiri voru ekki í kotinu, nema ef telja skyldi
búálfinn — hann Rokka litla. Hann var auðvitað
æfinlega »í og með« og alstaðar, en oftast var
hann í fjósinu. Þetta var sístarfandi og slitviljugt
grey — hann Rokki, og allra mesli fjörkálfur.
Hann ærslaðist í heyflekkjunum, þegar verið var
að dreifa, fór síðan að reka kýrnar í haga með
Dísu litlu og þau klóruðu þeim á kverkinni og á
bak við eyrun. Bokki litli visaði svo kúnum á
væna grastoppa. Og svo flýttu þau sjer heim. Dísa
hljóp og söng með golunni, en Bokki »steypti
stömpum« og ljek á alls oddi.
»Kusur koma sjálfar heim á kvöldin«, sögðu
karl og kerling. »En þær kæmu nú kannske seint
heim stundum«, sagði Bokki, »ef jeg sækti þær
ekki.«
Og Bokki hafði nóg að gera allan daginn:
benda hrífunni hennar Dísu litlu á strá, sem
ætluðu að verða eftir, og eins ljánum hans pabba
hennar, ef hann ætlaði að skilja topp eftir ein-
hverstaðar. Og svo varð hann að gæta að því
að enginn skepna kæmi nálægt orfinu, þegar það
stóð með ljánum i.
Bokki var auðvitað í og með alstaðar.
Fólkið sagði, að nú væri búskapurinn farinn að
blómgast vel í kotinu, síðan Dísa komst á legg
og fór að hjálpa foreldrum sínum. En Bokki
sagði, að það væri ekki víst að hann blómgaðist
svo vel, ef hann væri ekki. En það tók svo sem
enginn eftir Bokka. Og hann var svo sem aldrei
talinn með heimilisfólkinu. Enginn virti hann
viðlits — nema Dísa. Þau voru mestu mátar eins
og góð leiksystkin alla tíð síðan amma heitin
hafði sýnt Dísu hann og kynt þau hvort öðru.
Og mest var það Bokka að þakka, hversu dugleg
Dísa var og þrifin og áhugasöm. Nú rikti þarna i
kotinu inni í fjalladalnum látlaus fegurð, friður
og einlæg gleði. Og Dísa var elskuð af öllum —
kannske mest af Bokka.
En svo var það einhvern sumardaginn, þegar
Dísa var ein að raka — Bokki hjá pabba hennar
— að hún settist alt í einu niður og fanst hún
vera þreytt. Henni fanst þá skyndilega alt þetta
strit vera svo fánýtt og vitlaust, fanst henni.
Sólin stafaði niður geislunum í stefnu yfir
höfuðstaðinn. Vindblærinn kom og úr sömu átt og
bar með sjer ósýnilegar smá-mentagyðjur á háum
og mjóum stígvjelahælum, reyrðar um mittið og
búnar eftir nýustu tísku. Með lituð andlit og
yndislegar ljetu þær blæinn bera sig út eftir