Óðinn - 01.01.1920, Blaðsíða 25

Óðinn - 01.01.1920, Blaðsíða 25
ÓÐINN 25 Ragnar: Pað hef jeg aldrei sagt. En ef þú hefðir slasast í ungdæmi þinu, gat það verið orsök i þvi, að börnin missa sjónina. Kristin: Guð veit jeg segi þjer satt. Ragnar: Jeg trúi þjer. Pá er það hann sem á sökina — hann þessi mikli, órjettláti guð. Pað er hann sem tekur ljósið frá börnunum og rekur þau út í eyðimörk myrkursins. (Þögn). Fyrirgefðu mjer, mamma mín! Jeg var farinn að hata þig í huga minum. Jeg þóttist þess fullviss, að þú leyndir einhverju sem ef til vill gæti staðið í sambandi við þessa óhamingju. En þar sem fyrsta barnið fæddist blint átti jeg þó bágt með að trúa, að þú þyrðir að fæða fleiri. Fú gast búist við, að það sama henti þau. Nei. Pú hefur vitað þig saklausa. Annars hefðirðu verið grimm og hjartalaus. Kristin: (setst — lágt): Veslingurinn jeg! Ragnar: Setjum nú svo að einhver móðir vissi að börnin yrðu blind — Ijettra væri henni að vera ófrjó og köld eins og jörðin. Kristin: Ó, hvað jeg á bágt. Ragnar: Gráttu ekki mamma mín. Nú er jeg laus við öll þessi heilabrot um þig. Pað hefur ljetl á hjarta mitt. Kristin: Og jeg sem er . . . og jeg sem er . . . guð hjálpi mjer! Ragnar: Manima! Segðu að það sje ósatt. Kristin: Nei, nei, það get jeg ekki. Ragnar: Pað lif má aldei fæðast! Kristín (leggur hendur um háls lionum): Vertu ekki svona lijartalaus við mig! Ragnar: Ef þú hefðir verið að eins eina stund i myrkrinu, mundirðu miskuna þig yfir þessu unga fræi. Kristin: Pú veist ekki hvers þú krefst. Ragnar: Jeg krefst einskis. En hugsaðu þjer ungan, þrunginn af vilja og þreki, sem hvert augnablik gelur búist við að missa sjónina. (Stutt þögn). Jeg vildi óska að jeg hefði dáið, þegar jeg svaf undir hjarta þinu. (Dyrabjallan heyrist). Kristin: Pað er vist pósturinn! Ragnar: Flýttu þjer að sækja brjefin! Póstpjónninn (kemur): Gott kvöld — gerið þjer svo vel! Kristin (gengur á móti honum — tekur við brjefum): Þakka yður fyrir! (Pögn). Ragnar (höstugur): Eftir hverju eruð þjer að bíða? Póstþjónninn: Engu — blessaðir verið þjer — engu! Jeg vildi bara blása mestu mæðinni! Ragnar: Það er eðlilegt að þjer sjeuð móður. I'arið þjer! Póstþjónninn: Jeg er þegar langt áburtu! Farvel! (Fer). Kristín: Pú ert kurteis! Ragnar: Jeg fann, hvernig hann glápti á mig. Kristin (fær Ragnari tvö brjef heldur einu eftir): Gerðu svo vel! Annað er til þín og annað er til min. Ragnar (hann hefur fært sig nær og nær ofninum — stingur brjefunum inn í eldinn. Pögn). Þú þegir! Pú kemur upp um þig. Það hafa verið fleiri en þessi tvö brjef. Kristin: Nei! Ragnar: Jú, annars hefðirðu ekki látið mig brcnna þessi tvö. Kristin: Þau voru ekki fleiri. Ragnar: Jú, jeg er viss um það. Mamma, fáðu mjer þau öll! Kristín: Nei — jeg vil vita hvað Björn segir viðvikj- andi Sigriði. Ragnar: Pú veitst það er þess vegna þú ekki mátt lesa þau. Jeg vil ekki vita sannlcikann. Heldurðu að mig langi ekki til þess að spyrja þig? Jeg þori það bara ekki. Jeg vil helmingi heldur lifa í þessari kveljandi óvissu. Fáðu mjer nú öll brjefln! Kristín (Iæðist burt frá honum). Ragnar (færir sig nokkur fet): Hvað varð af þjer? Pví svararðu ekki? (Biturt). Já, á þennan hátt geturðu komist undan mjer. Kristín: Fyrirgefðu! Hjerna er þriðja og síðasta brjefið. (Fær honum það). Nú hef jeg fengið að vita það, sem jeg þurfti. (Pað er hringt). Ragnar: Jeg er ekki heima! Kristin: Jú, sonur minn! Nú ertu heima! (Opnar dyrnar). Gerið svo vel! (Fer út til hægri. Ottó og Geiri koma inn). Ottó: Jæja, það var þó meira en jeg hafði búist við. Gott kvöld, fjelagi! Svo, þú vilt ekki taka i liendina á mjer. Hvaða fjári ertu orðinn stór upp á þig! Guði sje Iof, að þú ert lifandi. Ragnar: Já — jeg cr vel lifandi! Ottó: Við heyrðum þótt þú talaðir lægra. Geiri: Megum við fara úr frökkunum? Ragnar: Pið ráðið þvi. En jeg fer strax að hátta. Jeg er veikur. Ottó: Kurteis gætirðu verið þótt þú sjert veikur. Ekki nefnir maður að fá að reykja. Ragnar: Jú, nú megið þið reykja eins og ykkur sýnist. Ottó: Jeg spurði í gamni — og jeg mun ekki nota þitt góða leyfi. Geiri: Pú ert undarlegur maður. Hjer höfum við komið á hverjum degi og spurt eftir þjer. Annaðhvort ertu fárveikur eða þá þú ert ekki heima. Jeg skal nú annars segja þjer það i bróðerni, vinur minn, að þetta má ekki svo lengur til ganga. Umtalið. . . . Ragnar: Hvað varðar mig um þvaðrið! Geiri: Pvaður getur haft illar afleiðingar. Ragnar: Áður hafa heimsóknir ykkar glatt mig. En i kvöld — þið verðir að fyrirgefa! Ottó: Heyrðu fjelagi — talaðu nú skynsamlega við okkur! Ragnar: Jeg hef ekkert að tala um. Ottó: Nei, svei mjer held jeg honum sje alvara með að reka okkur út! Geiri: Jeg fer bráðum að trúa því! Viltu ekki kveykja svo við getum sjeð almennilega framan i þig? Ragnar: Jeg banna ykkur að kveykja! Ottó: Pað verður bráðum tekið i lurginn á þjcr. Hildur kemur í kvöld! Ragnar: Svo — kemur Hildur? Ottó: Pað sljákkaði dálitið i þjer! Verðirðu nú ekki almennilegur við okkur, þá lem jeg þig! Heldurðu að við vitum ekki, hvað þú ert að gera? Pú hefur hreint ekki verið veikur! Pjer þykir ekki nóg hólið, sem þú fjekst fyrir ritgerðina þina um daginn. Pú lokar þig inni til þess að skrifa aðra ennþá betri. Heldurðp að við vitum það ekki? Ragnar (hlær sárt),

x

Óðinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Óðinn
https://timarit.is/publication/205

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.